[ప్రసిద్ధ రచయిత వేదాంతం శ్రీపతిశర్మ గారి ‘పూచే పూల లోన’ అనే నవలని ధారావాహికగా అందిస్తున్నాము.]
[సమీర్ గతం చెప్పడం పూర్తవుతుంది. తాను హైదరాబాదులో ఉన్నానని ఇక్కడి పోలీసులు నమ్మారనీ, అందుకే ఇక్కడ తాను అజ్ఞాతంగా ఉండగలిగానని అంటాడు. సమీర్ తన కథ చెబుతుండగా మాధవ్ కూడా వచ్చి కూర్చుని వింటుంటాడు. మరిప్పుడు ఈ కొత్త గొడవ ఏంటని సమీర్‍ని అడుగుతాడు మాధవ్. తాను గనుల సిండికేట్‌ను నడుపుతున్నానని, బేరియమ్ తన చేతిలో ఉన్నదని వాళ్ల పిచ్చి నమ్మకమని, తాను చక్రవ్యూహంలో ఇరుక్కున్నాననీ అంటాడు సమీర్. సారిక హత్య ఎలా జరిగిందో తెలియాలి కదా అని అడుగుతాడు సుందర్. త్వరలోనే తెలుస్తుందంటాడు సమీర్. ఇంతలో అక్కడికి ఓ అమ్మాయి వచ్చి, వీళ్ళిద్దరికీ అర్థం కాని భాషలో సమీర్‍తో ఏదో చెప్తుంది. అందరూ లోపలికి వెళ్ళి అక్కడి ఆసనాల్లో కూర్చుంటారు. ఓ పెద్దాయన లోపల నుంచి వచ్చి అక్కడ ఉన్న రెండు కుండలని చూపిస్తూ, మీకు కావల్సిన పదార్థం ఇదిగో, సిద్ధంగా ఉంది అని సుందర్‍కి చెప్తాడు. మొదటి కుండలోని మందుని ఎలా వాడాలో చెప్తాడు. జ్యోతి ఆ మందు సేవించాకా, ఏదైనా ప్రదేశానికి ఎప్పుడు తీసుకువెళ్ళమన్నా, అక్కడికి తీసుకువెళ్ళి, ఆమె ఎవరితో మాట్లాడాలని అనుకుంటుందో, వారికి రెండవ కుండలోని పదార్థం ఇప్పించాలని చెప్తాడు. ఎంతో జాగ్రత్తగా చేయాల్సిన పని అని అంటాడాయన. అక్కడ్నించి బయల్దేరి ‘సాయా’ అనే ప్రదేశానికి వస్తారు. సుందర్, మాధవ్ క్షేమంగా పంజిం చేరే ఏర్పాట్లు జరిగిపోతాయి. – ఇక చదవండి.]
మా కారు బయలుదేరే ముందర బైక్ మీద ఓ కుర్రాడు కొంత దూరం వెళ్ళి ఎదురుగా కనిపిస్తున్న కొండ మీద కొండచిలువలా మలుపులు తిరిగిన రోడ్డు మీదకి ఎక్కి, ఒక మలుపు దగ్గర ఆగిపోయి ఉన్నాడు. నన్ను ముందర సీట్లోను, మాధవ్‍ను వెనుక సీట్లోనూ కూర్చోమన్నాడు డ్రైవర్. ‘సాయా’ అనే మరో లోకం అంచున దాదాపు లోయలా ఉన్న చోట తలకి గుడ్డ చుట్టుకుని నిలబడ్డ సమీర్‍కి ఇద్దరం చేతులు చూపించి వీడ్కోలు పలికాం. కారులో కూర్చున్నాక అర్థమైంది – ఇక్కడ ఎంత పెద్ద వ్యవస్థ ఉన్నదో అని.
ప్రకృతి ఒక తెలియని గని. ప్రకృతి ప్రసాదించే విజ్ఞాన నిధి మరో పెద్ద గని. స్వార్థం అనే వారధి రెండు గనులను కలిపి వ్యాపారం చేయాలనుకుంటున్నది. వ్యాపార వ్యవస్థకి ఎంత పెద్ద మానవుడైనా ఒక పరికరం వంటివాడు. గనులలో వనరులు నిండుకున్న రోజున వాటిలో నిండిన నీటిలో ఈత కొట్టుకోవడం ఎవరికీ ఇష్టం ఉండదు. మరో గని కావాలి. మరో నిధి వెనువెంటనే పైకి తేలిపోయి కనిపించాలి. గనికి కూడా తీరిపోయే దాహం మగనికి ఎందుకో తెలీదు..
ప్రక్కగా ఓ జీప్ వెళ్ళింది. మా కారు ఇంకా స్టార్ట్ కాలేదు. డ్రైవర్ ఎందుకో ఆగి ఉన్నాడు. మా పాత డ్రైవర్, ఆ కారు, ఆ వ్యవహారం యావత్తూ ఎప్పుడో సెట్ చేసేసారు. జీప్ ముందరకెళ్ళి ఆగింది. అందులోంచి ఒక వృద్ధుడు క్రిందకి దిగి కారు దగ్గరకి వచ్చాడు. డ్రైవర్‍కి ఒక గన్ చేతికిచ్చాడు. ఏదో తెలియని భాషలో మాట్లాడాడు. వెనుక డోర్ తెరిచి మాధవ్ పక్కన కూర్చున్నాడు. మాధవ్‍ను చాలా సేపు పరికించాడు. ఏదో ఆలోచించి మరో గన్ అతని చేతిలో పెట్టాడు, దానికి ఎలా పట్టుకోవాలో చూపించాడు.
“నాకు చేతకాదు. పొరపాటుగా పేలితే?” అన్నాడు మాధవ్. అతను నవ్వాడు.
“నువ్వు పేల్చలేవులే. అది మామూలుగా పేలదు.”
“ఊరికే బెదిరించేందుకా?”
“అలానే అనుకో. నీ సీటు క్రింద దాచిపెట్టుకో. అవసరమైనప్పుడు, ఒకవేళ పోలీసు వేషంలో ఎవరైనా నీ దగ్గరకి వచ్చి ఏదైనా వేషం వేస్తే, ఆలోచించకుండా దీన్ని తీసి వాడికి గురిపెట్టు.”
మాధవ్‍కి ఏం మాట్లాడాలో తెలియలేదు.
“అంటే పోలీసులు నిజంగా మా జోలికి రారు.”
“కరెక్ట్.”
“అర్థమైంది. అంతమటుకు చెయ్యగలను.”
“ఈ గన్ చూస్తే వాళ్ళు ప్రక్కకి వెళ్ళిపోతారు.”
“ఓ.”
“గన్ ప్రభావం కాదది. ఇది ఉన్నవాడెవడో, ఎక్కడి వాడో వాళ్ళు ఊహించగలరు. దాని వెనుక కథ వేరు.”
అతను దిగిపోయాడు. కొంత దూరం వెళ్ళి మరల వెనక్కి వచ్చాడు. నా కిటికీ దగ్గర ఆగాడు. డ్రైవర్ అద్దం దించాడు.
“మీకు గన్ ఇవ్వలేదని ఆలోచిస్తున్నారా?”
నేను చిరునవ్వు నవ్వాను.
“మీ డ్రైవర్ అవసరమైనప్పుడు ఎదురుగా కనిపించే వాహనాలను గమనించి మీ వెనుకనున్న కుర్రాడికి సైగ చేస్తాడు. అతను ఆ గన్‍ను మీ మెడ మీద ఉంచుతాడు. కారు చాలా తక్కువ స్పీడులో ఉండగా ఇలా కిటికీ దగ్గరకి వచ్చి కొందరు ఆ దృశ్యాన్ని చూసి మిమ్మల్ని పొమ్మని చెబుతారు. కానీ అలాంటిదేమీ జరగకపోవచ్చు. ఉంటాను. ఈసీ..” అంటూ అతను వెళ్ళిపోయాడు.
కారు స్టార్ట్ అయింది. రెండు కిలోమీటర్ల ముందర ఆ జీప్, దానికి ముందర బైక్, మా వెనుక ఒక పాల టాంకర్ కలిసి ప్రయాణం చేస్తున్నట్లు అర్థమైంది. సాహసయాత్ర మరింత సాహసాన్ని కోరుకుంటోంది.
“గన్ షాట్స్ లైవ్‍లో చూసారా?”, డ్రైవర్ అడిగాడు.
“లేదు.”
“కళ్ళ ముందర మర్డర్లు చూసారా?”
“మొదటిది కొద్దిగా బెటర్. రెండవది కాగితం మీద చూసాను, తెర మీద చూసాను. ఇప్పుడు చూసే అవకాశం ఉందా, కొంపదీసి?”
అతను నవ్వాడు.
“ఏం లేదు సార్. ఇలాంటి పని పడినప్పుడు కొద్దిగా వ్యక్తులను తడిమి చూస్తాం. ఎంత ధైర్యం ఉన్నదో మాకు తెలియాలి.”
“ఓకే. నాకు నేను ధైర్యవంతుడనే అనుకుంటున్నాను.”
“ఈ కారులోకి పొరపాటుగా కూడా బుల్లెట్ రాదు. ఇవన్నీ ముందు జాగ్రత్త కోసమే.”
“గుడ్.”
“ఏదైనా సమస్య ఎదురైతే దానిని ముందే రూపుమాపేందుకు చాలా మంది ఉన్నారు.”
చాలా రోజుల తర్వాత ఫోన్ మ్రోగింది. కిరణ్ కాల్ చేస్తున్నాడు.
“హలో.”
“సార్, ఎక్కడున్నారు?”
“చెప్పను. నువ్వు చెప్పదలచుకుంది త్వరగా చెప్పు.”
“గోవా యావత్తు సమీర్ అరెస్ట్ మీద గోల గోలగా ఉంది.”
“ఓకే.”
“ఇక్కడి పోలీసువాళ్ళు – అతను గోవాలోనే ఉన్నట్లు అక్కడి పోలీసులకు చెప్పారు.”
“ఓ. వాళ్ళకెలా..”
“నో. నాకు చాలా సంగతులు ఇంటలిజెన్స్ వారు ఎందుకో చెబుతారు. నేను మీకు చెప్పాలనే అని నేననుకుంటున్నాను.”
“రజనీశ్ ఎక్కడ, ఎలా ఉన్నాడు?”
“హైదరాబాదు లోనే ఉన్నాడు. బాగానే ఉన్నాడు. ఏ కారణం చేతనో గోవా పోలీస్‍తో నిరంతరం టచ్‍లో ఉంటున్నాడు. ఈమధ్య గోవా ప్రభుత్వ సహకారంతో ఒక డాక్యుమెంటరీ చేస్తున్నాడు.”
“నాకెందుకు కాల్ చేసావు?”
“మీకు తెలీదా?”
“ఏంటి?”
“చిత్ర అనే ఆవిడ మీరు కనిపించటం లేదని గోవా పోలీస్‍కి ఫిర్యాదు చేసింది.”
“ఎందుకు?”
“కామెడీ వద్దు సార్. మీరు ఆవిడకి కనిపించలేదు. ఏం చెయ్యమంటారు?”
“సరే. తరువాత?”
“మిమ్మల్ని పోలీసులు గాలిస్తున్నారు. కానీ అలా చెయ్యటానికి కారణం మరొకటి ఉందని ఇండస్ట్రీలో అందరూ చెప్పుకుంటున్న అంశం. ఎంతో కాలం తరువాత మీ ఫోన్ దొరికింది.”
“నేను నా రిసార్టుకే వెళుతున్నాను. నాకేం కాదు. త్వరలోనే హైదరాబాద్ వస్తాను.”
“వచ్చే ముందర నాకు ఫోన్ చెయ్యండి. ఇక్కడా ప్రమాదాలు పొంచి ఉన్నాయి.”
“అలాగే, పెట్టేస్తున్నాను.”
కారు మామూలుగా పోతోంది.
“మీకేమీ సందేహాలు కలగటం లేదా?”, డ్రైవర్ అడిగాడు.
“లేదు. ఎందుకని?”
“ఇన్ని జాగ్రత్తలు ఎందుకు తీసుకుంటున్నామో తెలుసా?”
“మా ఇద్దరి మీదా చాలామందికి కళ్ళున్నాయన్నది ముందుగానే తెలిసింది.”
“ఎందుకనుకుంటున్నారు?”
“సమీర్‍ని కలుస్తున్నామని వాళ్ళు పసిగట్టారేమో?”
“కాదు. సమీర్ ఈ విషయంలో అంత ప్రధానం కాదు.”
“మరి?”
“మీది ఒక విచిత్రమైన గ్యాంగ్.”
“మేమా?”
“మీరు, చిత్ర, జ్యోతి.”
“ఛా.”
“అవును. మీ దగ్గర గల స్కెచ్‍లు నిజమైన గనులు. మీరు వ్యూహంలో ఇరుక్కున్నారు. ప్రభుత్వానికీ, అండర్‍వరల్డ్‌కీ – ఇద్దరికీ మీరు కావాలి.”
“చాలా ఆనందంగా ఉంది.”
అతను కళ్ళు ఎగరేసాడు.
“భయంగా లేదా?”
“లేదు.”
“ఎందుకని?”
“మామూలు మనిషిని మరో మామూలు మనిషి కనీసం మామూలుగానైనా గౌరవించలేని జాతి మనది. అటువంటిది మామూలుగా జిజ్ఞాసువులుగా విజ్ఞానాన్ని వెతుక్కుంటూ తిరుగుతున్న మేము ఇంత గొప్పవాళ్ళమంటే చాలు.. ఈ చిన్నిపాటి బ్రతుకు ధన్యమైందని అనుకుంటున్నాను.”
అతను చెయ్యి కిటికీ మీద పెట్టి ఎడమ చేతితో కారు నడుపుతున్నాడు.
“మీరు కేవలం డ్రైవర్ అని నేననుకోవటం లేదు.”, అన్నాను.
చిన్నగా నవ్వాడు.
“ఎవరనుకుంటున్నారు?”
“సమీర్ తాలూకు మరో గట్టివారై ఉంటారు. మా కోసం, గోవా కోసం ముందుగానే మంచి పథకాలు వేసుకుని సిద్ధంగా ఉన్నారని నమ్ముతున్నాను.”
“నిజం చెబుతాను. కుశావతీ నదిని ఆనుకున్నవి సాయా వంటి స్థానాలు మరో నాలుగున్నాయి.”
“ఓ.”
“ఇక్కడి చెట్లని, నీటినీ, పూలనీ, తోటలనీ, మూలికలనీ, మట్టినీ వేల సంవత్సరాల శబ్ద గ్రహణాన్నీ అనుసంధానం చేసుకుని పంచశబ్ద ఉపాసనను రహస్యంగా సాగిస్తున్న ప్రదేశాలు ఇవి. దాడులు జరుగగా, కొన్ని వాడిపోతాయి. కానీ, ప్రకృతి అణిగిమణిగి ఉండి అడుగున గల వ్రేళ్ళ కొనలలో బీజాలను పెనవేసుకుని ఆ ఉనికిని తిరిగి పైకి తీసుకుని రావల్సిన సమయం దగ్గర పడిందా? అని ఆలోచించే ఒక మనిషిని. మరెవరినో కాదు.”
“ఉనికి.. అనగా?”
ఎక్కడో పెద్ద శబ్దం అయింది..
(ఇంకా ఉంది)
వేదాంతం శ్రీపతిశర్మ కథా రచయిత. నవలా రచయిత. వ్యంగ్య హాస్య రచనలకు పెట్టింది పేరు. “ఆరోగ్య భాగ్యచక్రం” అనే పుస్తకాన్ని వెలువరించారు.
