అతిరాత్రం

“రేయ్ వికాస్…! ఏంటీ సడన్‌గా? అంతా క్షేమమే కదా?” మా పిన్ని నన్ను చూసి నిజంగానే ఆశ్చర్యపోయింది.
“ఆఁ ! పిన్నీ అంతా బాగే”
“మరి ఏంట్రా చెప్పాపెట్టకుండా ఇలా వచ్చావు?”
“సరే అయితే వెళ్లి, ఉత్తరం రాసి అప్పుడొస్తాలే!” అని వెనుతిరిగాను.
ఈ మధ్య ఇలా మాటకు మాట వెంటనే అంటించడం ‘పంచ్’ పేరుతో బాగా ప్రాచుర్యం పొందింది. ఎవ్వడూ దొరికిన అవకాశాన్ని వదులుకోవడం లేదు, ఎదుటివాడు ఎవరైనా, ఏమనుకున్నా గానీ.
మా పిన్ని మాత్రం నా చేయి పట్టుకొని ఇంట్లోకి తీసుకుపోయింది. మంచినీళ్లు అందించి, “అమ్మమ్మ ఉన్నప్పుడు ప్రతి ఏడాదీ వచ్చేవాళ్ళు. ఆమె పోయాక నా కూతురి పెళ్ళికే నువ్వు మా ఊరు రావడం. 3 ఏళ్ళు దాటిపోయింది. ఈ వేళ గబాల్న ఎదురుగా నిల్చుంటే ఏమైందో అని కంగారుపడి అలా అడిగేసాను అంతే కానీ….”
“అయ్యో పిన్నీ, నేను ఊరికే అన్నాలే. సడన్‌గా వచ్చి నిన్ను సర్‌ప్రైజ్ చేద్దాం అని అమ్మను నీకు చెపొద్దన్నా”
“సరేలే. మీ బాబాయి పొలానికి వెళ్లారు పొద్దునే. భోజనానికి వచ్చేస్తార్లే. ఈ లోగా నువ్వు స్నానం చేసి టిఫిన్ చెయ్యి” అంటూ ఎప్పటిలాగే తన హడావిడి మొదలెట్టింది.
“పర్లేదు పిన్నీ. నేను నీతోనే పని ఉండి వచ్చాను. సాయంత్రానికి వెళ్లిపోతాను. కుదిరితే బాబాయికి కబురు పెట్టు. మధ్యాహ్నం భోంచేసి నేను బయలుదేరతాను”
“నాతోనా? ఏంట్రా?” మళ్ళీ కంగారు పడిందామె.
“చెప్తాలే. నువ్వు నువ్వు టిఫిన్ పెట్టు, నేను స్నానం చేసొస్తా” అని బాత్రూం వైపు నడిచాను.
నాకు మాత్రమే వడ్డిస్తుంటే, బలవంతంగా తను కూడా ప్లేటు తెచ్చుకొనేలా చేసి, ఇద్దరం కలిసి తింటుండగా అసలు విషయం చెప్పనారంబించాను.
“అప్పట్లో ఈ ఊరి చెరువుగట్టు మీద సోది చెప్పే వాళ్ళు ఉండేవాళ్ళు కదా, వాళ్లిప్పుడు ఉన్నారా?”
“సోది చెప్పే వాళ్ళా? ఏమో. ఏమయిందిరా. నిన్ను చూసినప్పటినుంచీ నాకు అనుమానంగా ఉంది. అసలు విషయం ఏంటి?”
“ఓ కంగారు పడకు పిన్నీ. నేను సోది చెప్పించుకోవాలి”
“ఎందుకు”
“నేను ఒక ఆత్మతో మాట్లాడాలి”
“ఆత్మతోనా. ఏం మాట్లాడుతున్నావురా నువ్వు. అమ్మకు ఫోన్ కలుపు.”
“ముందుగా చెప్పేది విను పిన్ని. మా మాస్టారొకాయన అనుకోకుండా మొన్నామధ్య చనిపోయాడు. అయనకి సంబంధించి కొన్ని విషయాలు తెలుసుకోవాలి. అందుకు.”
“ఎవర్రాయన? ఆయనకీ నీకు ఏంటి సంబంధం?”
“సంబంధం ఏమీ లేదు పిన్నీ. నాకు బాగా గుర్తు. చిన్నప్పుడు ఈ ఊరు వచ్చినప్పుడు ఆ చెరువుగట్టు వైపు వెళ్ళవద్దు. అక్కడి జిల్లేడు పాలు తాగి, దెయ్యాలతో మాట్లాడేవాళ్ళు ఉంటారని భయపెట్టేవాళ్ళు. అలాగే చిన్న మామ చనిపోయినప్పుడు తాత వాళ్లనే పిలిపించి సోది చెప్పించడం, అమ్మమ్మ కూడా మేము వచ్చిన ప్రతీసారి ఓ ముసలమ్మ, సూరమ్మ అని గుర్తు, పిలిచి మా అమ్మను సోదిలో కూర్చోబెట్టి చిన మామ గురించీ, తాత గురించి చెప్పించుకోవడం నాకు బాగా గుర్తు”
నేను చెప్పేది అయోమయంగా వింటుంది మా పిన్ని.
“అలాగే ఇప్పుడు మా సార్ గురించి నేను కూడా వాళ్లతో మాట్లాడాలి”
“ఇప్పుడెవరూ సోది చెప్పుతున్నట్టు నాకు తెలియదు. అయినా ఎవరో గురించి నీకెందుకు?”
“నేను ఆయన్ని అడిగి తెలుసుకోవాల్సిన విషయాలు కొన్ని ఉన్నాయి పిన్ని. అందుకే నా తాపత్రయం. ఒక్క సారి వాళ్ళను పిలిపించు లేకపోతే మనమే వెళ్లి కలసొద్దాం”
నేను చాలా సేపు సర్ది చెప్పిన పిమ్మట నన్ను అక్కడకు తీసుకు వెళ్ళడానికి ఒప్పుకుంది మా పిన్ని.

***

“సూరమ్మ ఎప్పుడో సచ్చిపోనాది బాబూ. దాని మేనకోడలు చెప్తాది. అదిగో అదే ఇల్లు” అని దారి చూపించాడు చెట్టుకింద కూర్చుని చుట్ట కాల్చుకుంటన్నాయన.
నల్లగా బలిష్టంగా ఉన్నావిడ, నుదుటన రూపాయి బిళ్ళంత కుంకుమ బొట్టు పెట్టుకొని, గుమ్మడికాయ దొప్పతో తయారుచేసిన తంబురాను ఎడం చేత్తో వాయిస్తూ, కుడి చేతిలో ఒక కర్ర పుల్ల ఒక అంచు తాను పట్టుకొని ఇంకో అంచు నా చేతిలో పెట్టి మొదలు పెట్టింది. “బియ్యం తీసుకురాలేదా?” అడిగింది ఆవిడ.
“డబ్బులు ఇస్తాంలే నువ్వు పెట్టు” అన్నది పిన్ని.
చాటలో కొంచెం బియ్యం వేసుకొచ్చి మా మధ్యన పెట్టింది. తంబురా మోత మొదలయ్యింది. ఆవిడ లయబద్ధంగా ఏవో మంత్రాలు ఉచ్చరిస్తుంది. “పుట్టింటిదా? అత్తింటిదా?” అది కూడా లయబద్ధంగానే అడిగింది. ఏమి చెప్పాలో నాకు తెలియలేదు.
“పంతులుగారు” అన్నా.
“బొట్టంటే ఆడది, గెడ్డం అంటే పోతోయమ్మ”
మేము ఇరువురం చెరో అంచూ పట్టుకున్నా కర్రను నా నుదురుకు, గెడ్డానికీ తాకిస్తూ అన్నది. తంబురా మోగుతుంది. నేను ఆసక్తిగా ఎదురు చూస్తున్నా.
“కొమ్మా….. ఇన్నాళ్లకు గురుతుకొచ్చానా? నన్ను నీవు మరిసినా నేను నిన్ను ఇడవనేదు…. మొన్న శివరాత్రికి నీ ఇంటికొచ్చా…. నీ ఇంట నేను చేయాల్సింది ఎంతో ఉంది… మెల్లగా అన్నీ సక్క దిద్దుతా… నన్ను మొక్కి పని మొదలెట్టు…. నీకన్నా ముందు పోయి నేను అన్నీ సక్క పెడతా. పండక్కు నాకు బట్ట పెట్టాలా…. నా కొమ్మల గురించి నాకు బెంగ ఉండాది… నా భీతి ఇంకా తీరలేదు…. కానీ మీరంతా నన్ను మరసినారు. నన్ను తలసుకొని దండమెట్టి నాకు నచ్చిన కూరెట్టి అందరూ మొక్కండి… మీముందు నేనుండి మీకంతా శుభోజయం కలగజేత్తా…” అని చెప్పి తన చేతిలోని కర్ర అంచుని వదిలేసింది ఆవిడ.
అర్ధం కాక పిన్ని వంక చూసాను. తాను ఆవిడ వంక చూసింది.
“ఎవరు అడగాలా. ఎవరొచ్చారో తెలుసుకోవాలా. సేకపోతే వచ్చినోళ్ళు సెప్పేసి ఎళ్లిపోతారు. తవరు పెశ్నలు అడగాల్నా”
తల ఆడిస్తూ నా వైపు చూసింది పిన్ని. అర్ధమయ్యినట్టు మళ్ళీ కర్ర పట్టుకున్నా. ఆవిడకూడ రెండో వైపు అందుకుంది. మళ్ళీ తంబురా మోత మొదలయింది.
“ఎన్నేళ్లకు గురుతుకొచ్చానా…. అయ్యా…” మొదలుపెట్టింది ఆమె.
“ఎవరు నువ్వు?” అడిగాను నేను.
“నన్ను మరిసిపోయావు అయ్యా మీరు… కానీ నేను మాత్రం మిమ్మల్ని వదలా…”
“నువ్వు ఎవరో చెప్పరాదు?” మా పిన్ని అడగటం మొదలెట్టింది.
“నన్నే ఎరగవా తల్లీ నువ్వు…. నా కడుపున పుట్టిందానివి కాదా నువ్వు?”
“మా అమ్మవా? మరి నా పేరేంటో చెప్పు?”
“నేను పెట్టిన పేరు కాదే నీది. నా పెనిమిటి పెత్తనం చేశాడు”
“ఎంతమందిమి మేము?”
“నలుగుర్ని మోసానే కడుపులో నేను” అని కర్ర నా కడుపుకి తగిలించింది.
“ఆహా! ఇప్పుడెంతమంది ఉన్నారు?”
“అందరున్నారు కానీ దిక్కుకోకరు అయిపోయారే కొమ్మా….. అయినా అందర్నీ దరి చేరుస్తానే. నాకు చీర పెట్టాలా నువ్వు”
“నేనెందుకు పెట్టాలి నీ కొడుకులు లేరా”
“అట్టా అంటావేంటే అమ్మా, నువ్వంటే నాకు శానా పేమ… ఏళ్ళవెళ్ళానీ కొమ్ము కాస్తా ఉంటా…”
ఏదో అడగబోయిన మా పిన్నిని చేయి పట్టి ఆపి “మనకు కావాల్సిన వాళ్లతో మాట్లాడాలి అంటే ఎలా?” అన్నా.
“ఏమోరా! అడుగుతానుండు. నువ్వు కాదు గానీ వీడు ఎవరితోనో మాట్లాడాలని వచ్చాడు. అతన్ని పంపించు”
“మిమ్మల్ని సూసే వచ్చానమ్మ… బొట్టంటే ఆడది – గెడ్డమంటే మొగోడమ్మా”
“మరి నువ్వెవరు” నేనే అడిగాను.
“నేను ఎవరో నీకు ఎరకలేదా…” అని నా నుదుటను కర్ర తాకించింది ఆమె.
“నేను మా మాస్టారుతో మాట్లాడాలి”
“మాటాడు తండ్రి… నాకు అన్ని ఇనపడతన్నాయి…”
“హర్ష… హర్షల్ దివేకర్…. ఆయన పేరు”
“చెప్పు నాయనా…”
“నువ్వేనా?”
“నేనేరా అయ్యా… ఎప్పుడూ నీతోనే ఉన్నా… ఎల్లప్పుడూ నీ త్రోవ సరి చేస్తా ఉన్నా….. నీకెప్పుడు ఏ కష్టమొచ్చినా నన్ను తలసుకో బిడ్డా…. నాకు గారెలు పెట్టాలా…”
ఇలా వచ్చింది ఎవరో తెలుసుకొనే వీలు లేకుండా ఏదేదో చెప్తూ పదినిమిషాలు గడిచాక ఆపింది ఆవిడ.
“నాకు కావాల్సిన వాళ్ళు రాలేదు” నిర్మొహమాటంగా చెప్పేసాను నేను.
“తవరికి అడగడం రాలేదు” ఆవిడా అంతే రీతిన జవాబిచ్చింది.
ఇది ఇక అనవసరం అని కొంత డబ్బు తీసి చాటలో పెట్టి లేచాను. అది చూసినావిడ, “బాబూ గిద్దెడు గింజలు పెట్టి, పది రూపాయలు ఇస్తే మా పెద్దోళ్ళు నేర్పిన ఇదంగా నాకొచ్చింది సెప్తాను అంతే. తవరు ఎందుకొచ్చారో ఆరు రాలేదన్నారు. మావు కూడా ఇప్పుడు పార్ధనలు చేత్తన్నాము. ఆ పాదిరిగారు దెయ్యాలని వదిలిత్తారయ్య” చేతులు జోడించి నేను పెట్టిన డబ్బు తిరిగిస్తూ చెప్పింది ఆవిడ.
“వదిలించడం కాదమ్మా. ఒక ఆత్మతో మాట్లాడాలి” అని ఆ నోటు తీసుకొని చిన్న నోటు ఇచ్చాను. “అదే బాబు… ఆరు బాసలో కూడా ఆతమలతో మాటాడతారు. ఈ ఊళ్ళోనే చెర్సిలో ఉంటారు”
“వద్దులేమ్మా. పదరా పోదాం” అన్నది మా పిన్ని.
“నువ్వు పద పిన్నీ నేను ఒక సారి ఆయన్ని కలిసొస్తా” కోపంగా నా వైపు చూసి వెళ్లి పోయింది పిన్ని.

***

ఉజ్జీవ సభలలో ఉన్న పాస్టర్ గారు ఒక్కొక్కరికి తల మీద చేయి పెట్టి ప్రార్థనలు చేస్తున్నారు. నన్ను తీసుకెళ్లినావిడ ఆయనకేదో చెప్పి పక్కకు తీసుకొచ్చింది.
“వందనాలు బ్రదర్” రెండు చేతులూ జోడించి నిండుగా నవ్వుతూ, “ఏదో పని మీద వచ్చారని తెలిసింది. రండి కూర్చుని మాట్లాడుకుందాం” అంటూ చర్చి వసారాలోకి తీసుకెళ్లారు. నేనూ ప్రతినమస్కారం చేసి ఆయన్ని వెంబడించాను.
“మా మాస్టారొకాయన గత నెలలో… ఆత్మహత్య చేసుకొన్నాడు. ఆయన ఆత్మతో నేను ఒకసారి మాట్లాడాలని ప్రయత్నం”
“ఏం బ్రదర్? ఆ ఆత్మా ఎవరినైనా పట్టుకొందా? కోరికలు తీరక బలవన్మరణాన్ని పొందిన వాళ్ళు ఆలా ఆవహిస్తారు. నా వద్దకు తీసుకురా… ఈ పవిత్ర ఆలయంలో ఉపవాసముండి దేవ దేవుడిని ప్రార్ధిస్తే ఆయనే ఆ ఆత్మను బంధించి మన వాళ్ళని విముక్తులను చేస్తాడు” లెక్చర్ ఇవ్వడం మొదలెట్టాడు ఆయన.
“అది కాదండీ. నేను తనతో మాట్లాడి కొన్ని విషయాలు తెలుసుకోవాలి. కుదురుతుందా?” ఆసక్తిగా అడిగిన నాకు ఆయన మొఖంలోని అయోమయం సమాధానమిచ్చింది.
“ప్రార్థన చేస్తాను” అంటూ కుర్చీలో నుంచి లేచి మోకాళ్ళ మీద నిలుచుని మొదలు పెట్టాడు. పద్దతి కాదని నేను కూడా మోకాళ్ళ మీద కూర్చున్నా. ముందు కొంత ఆశక్తిగా విన్నా పోను పోను నాకు అసలేమీ అర్ధం కాలేదు. కొంత సేపటి తరవాత ఆయన వాళ్లంతా ఊగిపోతూ, గాల్లోకి చేతులు లేపి ఏదో భాషలో ఏదో మాటలాడటం మొదలు పెట్టాడు. నేను లేచి దూరం జరిగాను. కొంత మంది చుట్టూ చేరి “స్తోత్రం” అనడం మొదలు పెట్టారు. “షబలబ లబ లబ..” అంటూ తప్పేట్లు కొడుతూ ఓక పది నిమిషాలు ఊగిపోయిన పాస్టర్ గారు మెల్లగా చల్లబడి కళ్ళు తెరిచారు.
“ధన్యవాదములు బ్రదర్” అని మళ్ళీ నమస్కరించాడు. ఏమనాలో తెలీని నేను “మీరు మాట్లాడింది ఏ భాష?” అని అడిగాను.
“హెబ్రూ. ఆయనే పలికిస్తాడు”
“చనిపోయిన వాళ్ళు ఆ భాష మాట్లాడతారా? ఇప్పుడు మా సారు మీకు కనపడ్డాడా? ఆ భాషలో ఆయన్ని మనమేమైనా అడగొచ్చా?” నేను అడిగింది ఆయనకు ఎంతవరకూ అర్థం అయ్యిందో తెలియదు కానీ ఆయన చెప్పింది మాత్రం నాకేమీ అర్థం కాలేదు.
మనిషిని పంపించి పొలంనుంచి బాబాయిని పిలిపించిన పిన్ని నాకు అన్నం పెట్టి, “అదేం పేరురా ‘అరిసెల్ దేవేటోడా?’ – కొంపదీసి మిఠాయి కొట్లో పంజేసే వంట మాస్టారా?..” అని తిరుగు పంచ్ వేసి, దానితో బాటు నాకు కొంత జ్ఞాన, హిత బోధ కూడా చేసి నేను వెంటనే బయలుదేరి వెళ్లిపోయే ఏర్పాటు చేసింది.

***

“బంటుమిల్లి రోడ్డులో తుమ్మలపల్లి వారి దుకాణం ఒకటి ఉండేది” వరసగా ఉన్న పచారీ కొట్లలో ఒకదానిలోకి ప్రవేశించి, అక్కడ కూర్చుని ఉన్న వ్యక్తిని అడిగాను నేను.
“మాదేనండీ, చెప్పండీ” మర్యాదగానే అడిగాడు అతను.
“సేటు లేడా?”
“నేనేనండీ”
“సేటు రెండో కొడుకు చంద్రశేఖర్, చందూ అని… ”
“అది కూడా నేనే. మీరూ..” నన్ను పోల్చుకొనే ప్రయత్నం చేస్తున్నాడు వాడు.
ఎక్కువ శ్రమ పెట్టక “నేనురా వికాస్‌ని. ఇద్దరం కలిసి వర్లసందులో లిటిల్ సెయింట్స్ ఇంగ్లీష్ మీడియం స్కూల్లో పది వరకూ చదువుకున్నాం గుర్తుందా?” అన్నాను.
“ఆ… హా…. మొహం ఎక్కడో చూసినట్టుగానే ఉంది కానీ వెంటనే గుర్తు రాలేదు. చాన్నాళ్లకు వచ్చావురా. ఎప్పుడో డిగ్రీ చదివేటప్పుడు కనపడ్డావు. రా.. రా…” అని కుర్చీ చూపించాడు కానీ తాను మాత్రం గల్లాపెట్టె ముందు నుంచి లేవలేదు. తప్పక అక్కడే కూర్చున్నా. “ఇంకేంట్రా చెప్పూ” కొంత సేపు వాడు చెప్పింది విన్నాక అన్నా నేను.
“ఇప్పటిదాకా నేనే చెప్పాను. ఏం పని మీద వచ్చావు? ఈ ఊర్లో ఉండటం లేదు కదా మీరు” ఆపుకోలేక అడిగేశాడు.
“ఆఁ. ఇక్కడ ఉండటంలేదు. నీతో పనుండి వచ్చాను” ఒక్కసారిగా ఎలర్ట్ అయిపోయాడు వాడు, నేను కొంత సంశయించాను.
కానీ చల్లకొచ్చి ముంత దాచడం ఎందుకని కాస్త మొహమాటంగానే, “అప్పట్లో మనం హాస్టల్‌లో ఉన్నప్పుడు, రాత్రులు ఒక గేమ్ ఆడుకొనేవాళ్ళం గుర్తుందా?” మరింత అయోమయంగా చూసాడు వాడు.
“అదేరా క్యాండల్ వెలిగించి – a, b, c, d లు రాసిన ఒక అట్ట మీద రూపాయి బిళ్ళ పెట్టి – అందరం చుట్టూ కూర్చొని- ఒక ఆత్మను పిలిస్తే-అది వచ్చి మనం అడిగిన ప్రశ్నలకి రూపాయి బిళ్ళను కదిపి జవాబు చెప్పేది కదా గుర్తుందా?”
వెంటనే నవ్వేసాడు వాడు. “గుర్తుంది రా. అయితే ఇప్పుడు అది ఆడుకోడానికి వచ్చావా?”
“నాకింకా జ్ఞాపకముంది. నువ్వు బాగా ఆడేవాడివి, నాకో సాయం చెయ్యి. నేనొక ఆత్మతో మాట్లాడాలి. ఈ రాత్రికి మనం ఆ ఆత్మను పిలవాలి”
“ఎందుకు?”
“నేను తనతో మాట్లాడాలి”
“ఏం మాట్లాడాలి?”
“ఒక విషయం అడగాలి”
హేళనగా నవ్వాడు వాడు.
“పోరా. అదేదో చిన్నప్పుడు మనకు పాఠాలలో ఉండే వాళ్ళ గురించి తెలిసిన విషయాన్నే ఆ రూపాయి బిళ్ళను కదిపి, లేకపొతే జరిపి ఏదో అప్పటికప్పుడు చెప్పేవాడిని. నేనేమీ మాంత్రికుడిని కాదు. మంచిగా నవ్వించావు. ఇక నన్ను వదిలెయ్యి. వ్యాపారం చేసుకొనే టైము” ఇంకా వెళ్ళు అన్నట్టు లేచాడు వాడు.
ఎంత బతిమాలాడినా నాకెటువంటి సహాయం చెయ్యడానికి ఒప్పుకోలేదు. నిరాశగా వచ్చేస్తుంటే, వాడే నా వెనుక వచ్చి తన అత్తగారి ఊరిలో ఒక భూత వైద్యుడు ఉన్నాడని అతను శకునం చెప్తాడని, బహుశా అక్కడికి వెళ్ళితే ఏదైనా ఫలితం ఉంటదని అడ్రస్సు ఇచ్చాడు.

***

దేవాలయం దగ్గర ఎంత హంగామా ఉంటదో అంతే రీతిలో భూత వైద్యుడి ఇంటి వద్దా హడావిడిగా ఉంది. నిమ్మకాయలు, కొబ్బరికాయలు, ఎర్రని, నల్లని రాళ్లు, కోళ్లు వంటి సరంజామా అంతా అక్కడ అమ్మకానికి పెట్టారు. బయట ఉన్న సిబ్బంది నాతో కొంత సామగ్రి కొనిచ్చారు. తర్వాత లోపలికి పంపిస్తున్నారు, అంతా గుంపులుగా వెళుతున్నారు. నేనొక్కడినే ఒంటరిగా లోపలికి అడుగు పెట్టాను. సినిమాలలో ఆర్టు డైరెక్టర్లు చూపించేది ఎంత నిజమో అక్కడ పరిస్థితి చూసాకే నాకు అర్థం అయ్యింది. ఒక్కటే తేడా లోపల ట్యూబు లైట్లు దేదీప్యమానంగా వెలుగుతున్నాయి. గెడ్డం పెంచుకొని, నుదుటున కుంకుమ బొట్టు పెట్టుకొని, కొంచెం ఎత్తు పీటమీద కూర్చొని ఉన్న స్వామి ముందు ముగ్గు వేసి ఉంది. ఆయనకి మాత్రమే గాలి వచ్చేలాగ స్టాండు ఫ్యాను ఏర్పాటు చేశారు. ముగ్గు కిరువైపులా చాపలు పరిచి ఉన్నాయి. నమస్కరించి, “నేను ఒక ఆత్మతో మాట్లాడాలి” అన్నా.
“ఏదైనా ఆత్మా ఆవహించిందా? నేను రక్ష వేస్తాను. నీకు కల్లో కూడా కనపడదు మళ్ళీ. భయం లేదు” ఆయన అన్నాడు.
“అలా కాదు. మా మాస్టారు గత నెల్లో ఆత్మహత్య చేసుకొన్నాడు. ఒక్కసారి నేను ఆయనతో మాట్లాడాలి వీలవుతుందా?”
పేరు (చనిపోయిన వారిది), ఊరు, వయసు, సమయం వంటి వివరాలు అడిగాక తన ముందు ఉన్న ముగ్గు అంచులలో నేను కొనుక్కెళ్ళిన నిమ్మకాయల్ని పెట్టాడు, ప్రతి దానిమీద మళ్ళీ నేనే లోనికి తీసుకెళ్లిన కుంకుమ మెల్లగా చల్లాడు. కర్పూరం వెలిగించి ముగ్గు మధ్యలో పెట్టి – మంత్రాలు చదవనారంభించాడు. నేను ఆసక్తిగా చూస్తున్నా.
“ఎంతో బాధ అనుభవించి చివరికి ఉరేసుకున్నాడు. ఇద్దరు మడుసులు అందుకు కారణం. ఒక ఆడది ఓ మాగాడు నాకు అగుపడతన్నారు. ఆళ్ళే చేతబడి చేయించారు. ఎక్కడో పూజ చేయించి, ఆ బొమ్మను తీసుకెళ్లి ఆయనింట్లో పెట్టారు. అందుకే నాలుక బయటకు పెట్టి చచ్చిపోయాడు. ఇంకా ఆ బొమ్మ అక్కడే ఉంది. ఆ ఇంట్లో ఇంకా రెండు జీవాలు లేవాలి. భయపడమాకా, నేను ఇరుగుడు చేత్తాను. మీ ఇంట్లో పూజ చేసి ఆ బొమ్మ తీసేత్తే ఆ దెబ్బకు అది చేయించినోళ్ళు నెత్తురు కక్కుకు చత్తారు. కానీ నువ్వు తొందర పడాలా. వారం రోజుల్లో ఇది చెయ్యాలా” సీరియస్‌గా చెప్పుకు పోతున్నాడు ఆయన. బహుశా మాస్టారి మరణం గురించి ఏదైనా అనుమానంతో వెళ్లి ఉంటే ఆయన మాటలు నమ్మేసే వాడినేమో కానీ నా సంకల్పమే వేరు అందుకే ఆ మాటలను నేను పట్టించుకోలేదు.
“అవన్నీ వద్దులెండీ. నేను ఆ చనిపోయినాయన ఆత్మతో మాట్లాడాలి. మీరు చెయ్యగలరా?”సూటిగా అడిగాను.
“నేను ఇప్పుడు నాను సెప్పినాయన్ని నాకెవురు చెప్పారనుకున్నా? ఆ ఆత్మే కదూ? ఇప్పటిదాకా ఈ ముగ్గులో కుసునుండలా? నీకు అగుపడదు. మళ్ళీ పిలవాలా?” అయన జంకలేదు.
“హా..! పిలవండి. నేను మాటలాడొచ్చా? లేకపోతే నేను చెప్పేది అడగండి. ఎందుకు ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడో కనుక్కోండి” ఆశగా చెప్పాను నేను.
“చెప్తా ఉండాగా ఎవురో చేతబడి చేశారు. అయినా మళ్ళీ పిలత్తా ఆగు. ఈ సారి మొత్తం ఇవరాలు అడుగుతా” అని మళ్ళీ ముందు తంతు మొదలెట్టాడు. నేను ఆశక్తిగా చూస్తున్నా. ఐదు నిమిషాల తరవాత చెప్పడం మొదలెట్టాడు. “ఆ యమ్మికి ఈ మడిసికి పొసగలా. అందుకే పగబట్టి చేతబడి సేయించింది. ఆయమ్మకు ఓ మగాడు తోడున్నాడు. ఇప్పుడు కూడా ఆళ్ళు పూజ చేయిత్తన్నారు. కాబట్టి నువ్వు వచ్చిన దారిన తిరిగెళ్ళటాక…” అంటూ ఏదో చెప్తున్న అయ్యాన్ని ఆపి…
“అవన్నీ కాదండీ. ఎందుకు ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడో అడగండి” అన్నా.
“సెప్పినానుగందా. ఆ బొమ్మ ఇంట్లో ఉండి ఉరేసుకొనేలా చేసింది” అని ఆయన జవాబు చెప్పడం నేను లేచి నిలబడటం రెండూ ఒకేసారి జరిగాయి.
“ఆగవయ్యా. నాను సెప్పేది ఇను. ఆ శక్తి ఇంకా ఇంట్లోనే ఉండాది. ఇరుగుడు చెయ్యాల”
“ఉరేసుకోలేదండీ. విషం తిని…” అని నిమ్మకాలకి కూడా కలిపి అడిగినంత డబ్బు ఇచ్చి, వెనుతిరిగాను.
“ఏంటి ఇషయం? ఏటైనా కాయితాలు అగుపడనేదా? ఏ వస్తువైనా ఎక్కడ దాచాడో కనిపెట్టాలా? సెప్పూ నాను అంజనం యేసి సూపిచ్చేత్తాను” ఏమాత్రం తగ్గకుండా చెప్పుకుపోతున్నాడు.
నేను లొంగలేదు.
“గురుతెట్టుకోండి వచ్చిన దారిలో మాత్రం ఎళ్ళద్దు. ఆళ్ళు పూజ చేయించారు” ఆయన చూపుడు వేలు చూపిస్తూ జాగ్రత్త చెప్పాడు. నేను నవ్వుకుంటూ వచ్చేసాను.

***

అనిల్ ప్రసాద్ లింగం

అనిల్ ప్రసాద్ లింగం ఆలోచనాపరుడు, కథారచయిత.