అనల్పం

[డా. శ్రీమతి కొఠారి వాణీ చలపతిరావు గారు రచించిన ‘అనల్పం’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]

కుసుమ ఇంటికొచ్చేసరికి తల్లి ప్రభావతి ఎవరితోనో ఫోన్ మాట్లాడుతూ కనిపించింది.

“మనకు అంత అదృష్టం కూడానా అక్కయ్యా. దేనికయినా పెట్టి పుట్టాలి. మా పక్కింటి అమ్మాయి ప్రజ్ఞకు మూడొందలాభయ్యో ఏమో ర్యాంక్ వచ్చిందట. వాళ్లు సంతోషంతో పండుగ చేసుకుంతున్నారు, పొద్దుటి నుంచీ వచ్చే వాళ్లు, పోయేవాళ్ళతో ఇల్లు ఎంత సందడిగా ఉంది. మాకూ స్వీటు పంపించారు. ఎవరికి కావాలి ఆ స్వీట్స్? నేనయితే చెత్తబుట్టలో పడేసాను. ఆ ఇంటి వైపు చూస్తుంటేనే నాకు కడుపు మండిపోతోంది. మా దేభ్యం మొహందీ వుంది- కనీసం క్వాలిఫై కూడా కాలేదు. బోలెడు ఫీజులు కట్టి కోచింగులు ఇప్పించినా ఫలితం లేదు. ఆ అమ్మాయేమో ఏ కోచింగూ లేకుండానే ఎమ్.సెట్.లో అంత మంచి ర్యాంకు తెచ్చుకుంది.. సరేలే నీదీ అదే పరిస్థితి, మీ అమ్మాయికి అంతే ర్యాంకు వచ్చిందంటున్నావుగా. ఏం చేస్తాం. సర్లే వుంటాను. అదే పనిగా బాధ పడుతూ కూర్చోకు. మళ్లీ రేపు చేస్తాలే ఫోను” అని మాట్లాడుతున్న ప్రభావతి, కూతుర్ని చూడగానే ఫోన్ పెట్టేసింది. తన ముఖంలా దిగులుగా, చిరాకుగా కాకుండా చాలా నార్మల్, అసలు ఏమీ జరగనట్టుగా ఉన్న కూతురు కుసుమ వంక చూస్తూ “ఎక్కడికెళ్లొస్తున్నావే?” అంది గొంతు కొంచెం కలువుగా ధ్వనిస్తుండగా.

“ప్రజ్ఞను విష్ చేయటానికి వెళ్ళానమ్మా” అంది కుసుమ.

“సిగ్గులేదు? ఏ మొహం పెట్టుకొని వెళ్ళావ్?”

“నా మొహమే! సిగ్గెందుకు?”

“దానికి మెడిసిన్‍లో ఏ కాలేజీలో అయినా పిలిచి సీటిచ్చేటంత మంచి ర్యాంకు వచ్చింది. నీకేమో డొనేషన్ కట్టినా రానంత దీన పరిస్థితిలో క్వాలిఫై కూడా కాలేకపోయావ్.”

“అయితే అందులో ఏముంది? దాని కొచ్చిందని నాకు రావాలనేముంది? అయినా నాకు మెడిసన్ చేయాలని లేదు. నాకు అంత కెపాసిటీ కూడా లేదు. నువ్వే పక్కింటి అమ్మాయి డాక్టరైపోతుంది – నువ్వూ కావాలి – రాయి, రాయి – అంటూ బలవంతంగా కోచింగ్ క్లాసులకు పంపించావ్. అందుకే ఫలితం ఇలా ఉంది. ఇది నేను ఎక్స్‌పెక్ట్ చేసిందే. అందుకు నేనేమీ బాధపడటం లేదు. ఇంకా చెప్పాలంటే ఒక విధంగా హ్యాపీగా ఉంటుంది”

“ఉంటుంది – ఎందుకుండదూ? అదృష్టం అందలం ఎక్కిస్తుంటే బుద్ధి బురద గుంటలోకి ఈడ్చిందని సామెత చెప్పినట్లు. పెద్ద పెద్ద కోరికలు, దాన్ని సాధించడానికి లక్ష్యాలూ అంటూ ఉంటేగా?” అంది ప్రభావతి విసురుగా.

“ఎందుకు లెవ్వు – నాకు టీచింగ్ అంటే ఇష్టం. అందులోనూ చిన్నపిల్లల టీచర్‌ని అవడం అంటే ఇష్టం. ఎందుకంటే ఎటు వంచితే అటు వంగే లేత తీగల్లాంటి మనసులతో వుంటారు ఆ వయసులో. రేపటి పౌరులైన వాళ్ళను చిన్నప్పటి నుంచే మంచి శిక్షణ ఇస్తూ, మంచి మాటలు చెబుతూ, జ్ఞానబోధ చేస్తూ వుంటే నా మూలంగా వాళ్లు ఒక్కొక్కరు ఒక్కో మెరికలా తయారై ఈ సమాజానికి, ఈ దేశానికి వుపయోగ పడుతుంటే ఒక టీచర్‍గా అప్పుడుంటుంది ఆనందం – ఓహ్ మాటల్లో చెప్పలేను” పరవశించిపోతున్నట్లుగా అంది కుసుమ.

“ఇందాక నేను చెప్పానే – బురద గుంట సామెత – అది నీకు బాగా సూట్ అవుతుంది. పెద్ద ఏదో కలెక్టర్ అవుతానన్నంత ఆనందంగా చెబుతున్నావ్ బోడి పంతులమ్మ, ఉద్యోగానికి.”

“ఆ కలెక్టర్ సైతం కారు దిగి వచ్చి కాళ్ళకు దండం పెట్టే ఎంతటి గొప్ప హోదా అమ్మా టీచర్‌ది. కలెక్టర్ ఏంటి – ప్రైమ్ మినిస్టర్ ఆఫ్ ఇండియా సైతం చేతులు జోడించి దండం పెట్టే గొప్ప వృత్తి అది. ఒకసారి మన ప్రధాని మోదీ తనకు చిన్నప్పుడు పాఠం చెప్పిన గురువులందరినీ పిలిచి కాళ్లు కడిగి, శాలువలు కప్పి సన్మానం చేయలేదూ. చిన్నప్పుడు పిల్లలకు వాళ్ళ మెదళ్ళలో వేసే చదువు, సంస్కారం అనే పునాదులే కదమ్మా వాళ్ళను పెద్ద పెద్ద హోదాలు, అధికారాలు అనే భవంతులకు చేరవేసింది.” అంది కుసుమ.

“అయితే డాక్టర్ చదువు దానికన్నా తక్కువంటావా?”

“అస్సలు అనను. ఈ దేశానికి అందరూ కావాలి. ఒక డాక్టర్, ఒక ఇంజనీర్, ఒక పరిపాలకుడు, ఒక కర్షకుడు, ఒక కార్మికుడు ఇలా – అలాగే ఒక టీచర్! అన్ని అవసరమైనవే. అన్ని ఈ సమాజం అనే పెద్ద మిషన్ పరికరాలే – కాకుంటే ఎవరికి ఇష్టమైన రంగాన్ని వాళ్లు ఎంచుకుంటారు -ఎంచుకోవాలి కూడా. ఎందుకంటే ఇష్టంగా చేసే పని అని ఏదయినా అందులో నిపుణతను సాధించటానికి వీలుంటుంది. ప్రపంచం మొత్తం గర్వించిన ఆస్ట్రోనాట్ – ఆకాశమంత ఎత్తుకు సునీతా విలియమ్స్ ఎదగగలిగిందంటే దానికి కారణం చిన్నప్పటి నుంచే ఆ రంగం మీద ఆమెకున్న ఇష్టమే, వాళ్ళ అమ్మ డాక్టర్ కావాలని కూతురిని శాసించి వుంటే అవ్వగలిగేదో లేదో!” అంది కుసుమ చిరునవ్వుతో.

“సునీతా విలియమ్స్‌తో పోల్చుకుంటున్నావా నిన్ను నువ్వు? ఎమ్‌సెట్లో కనీసం క్వాలిఫై కూడా కాలేకపోయావు గానీ” చురక అంటించాననుకుంటూ వెటకారంగా అంది ప్రభావతి.

“పోల్చుకోవటం లేదు – పోలిక మంచిది కాదనే నేనూ చెప్పేది. నువ్వు కూడా నన్ను, పక్కింటి ప్రజ్ఞను పక్కపక్కన ఒక్క త్రాసులో వేల్చి తూచకు – ఈ విషయంలో నేను తూగలేను తనతో. తనకు డాక్టర్ కావాలన్నది చిన్నప్పటి నుంచే తనలో వయసులో పాటు పెరుగుతూ వచ్చిన కోర్కె. దాని కోసం పట్టుదలతో కృషి చేసింది, సాధించింది.. లక్ష్యం నెరవేరటానికి ఒక మార్గాన్ని వేసుకుంది! అవును గానీ అమ్మా- ప్రజ్ఞకు, వాళ్ల అమ్మకు ఫోన్ చేసి అయినా కంగ్రాచ్యులేషన్స్ చెప్పావా నువ్వు?” అని అడిగింది కుసుమ తల్లిని.

ఆ ప్రశ్నతో ప్రభావతి ముఖంలో సీరియస్‌నెస్ వచ్చి చేరింది. “చెప్పలేదు. నేను నీకు ర్యాంకు రానందుకు చాలా అప్‌సెట్ అయ్యాను.”

“నాకు ర్యాంకు రాకపోవటానికీ, వచ్చిన తనను కంగ్రాచ్యులేట్ చెయ్యకపోవటానికి సంబంధం ఏమిటి? ఇటీజ్ టూ బాడ్, కనీస మర్యాదలు కూడా పాటించవా నువ్వు? మర్యాద మాట అటుంచి ఈ జెలసీ అనేది మంచిది కాదమ్మా” సూటిగా కూతురు కుసుమ నోట్లో నుంచి దూసుకొచ్చిన ఆ మాటలకు దొరికిపోయిన దొంగలా తత్తరపడింది ప్రభావతి.

కుసుమ ఏది మాట్లాడినా మొహమాటాలు, సిగ్గు బిడియాలు, అనాచ్చా అనకూడదా అన్న సంకోచాలూ లేకుండా పుటుక్కున అనేస్తుందన్న విషయం తెలిసిందే అయినా ఆ మాట మాత్రం సిగ్గుపడేలా చేసింది ఆమెను.

“హైమావతి ఆమ్మ కూతురికి కూడా ర్యాంకు రాలేదట. నీలాగే క్వాలిఫై కూడా కాలేదట. తను బాధపడుతుంటేనూ ముందు తనతో మాట్లాడి ఊరడిస్తున్నా.”

“ఊరడించటం లేదు. నీ కూతురి లాగే తన కూతురికి ర్యాంకు రానందుకు ఓదార్పు పేరిట నీ ఆనందాన్ని, తృప్తిని వ్యక్తం చేస్తున్నావు. నేను వినలేదనుకున్నావా? నాకు ర్యాంకు రాలేదనీ, పక్కింటి ప్రజ్ఞకు వచ్చిందనీ ఉక్రోషం. నీకు దాన్ని తృప్తి పరచడం కోసం ఆమ్మతో వాళ్ళమ్మాయి ఫెయిలయిన ప్రస్తావన తెస్తూ లోలోపల ఆనందపడిపోతున్నావ్! ఇది మంచిది కాదు. మన వ్యక్తిత్వానికి మచ్చ తెచ్చేటటువంటిది. ఆమ్మ కూతురికి మంచి ర్యాంకు వచ్చివుంటే ఆమెకు ఫోన్ చేసి మాట్లాడేదానివా? నువ్వు ఆత్మపరిశీలన చేసుకొని చెప్పు!”

కూతురి మాటలకు ఖంగుతిన్న ప్రభావతి “కుసుమా! అమ్మతో అలాగేనా మాట్లాడేది?” అంది కోపంగా, అసహనం మాటల్లో వ్యక్తమవుతుండగా.

“నేను మాట్లాడుతోంది నీతో అయినా సబ్జెక్ట్ మాత్రం ఇక్కడ హ్యుమన్ సైకాలజీ గురించే అమ్మా. ఆమ్మ కూడా ఒక మనిషే కదా. మనోవికారాలు అనేవి ఆమెలో కూడా సహజం కదా! వాటి గురించి చెబుతున్నాను. రేపు నేనొక మంచి టీచర్‍ని కావాలని ఆరాటపడేది అందుకే. చదువుతో పాటు పిల్లలకు ఇలాంటి విషయాలను కూడా చెప్పి సంస్కారవంతులుగా చెయ్యాలని. బతకలేక బడిపంతులు అన్నది ఎప్పుడో ఎవరో అతని బలాన్ని దృష్టిలో పెట్టుకొని ప్రచారం చేసిన మాట అమ్మా. తను తృప్తిగా, ఆనందంగా బతుకుతూ తన విద్యార్థులకు మంచి బ్రతుకును, భవిష్యత్తును, మనిషి తత్వాన్ని ఇచ్చేవాడు టీచర్, టీచింగ్‍లో ఉన్న తృప్తి – టేబుల్ వర్క్ లో ఉండవమ్మా. అలాంటి ఆదర్శమూర్తులైన నా గురువులను చూసి, నేను ఈ మాట చెబుతున్నాను. అంతెందుకు మన మొట్టమొదటి రాష్ట్రపతి సర్వేపల్లి రాధాకృష్ణన్ పిల్లలంటే ఇష్టపడే మంచి ఉపాధ్యాయుడు. ఆయన ఒకసారి ‘నాకు ప్రెసిడెంట్ పదవి కన్నా టీచర్ వృత్తి ఇష్టం’ అన్నాడు. అమెరికా ట్రేడ్ సెంటర్ మీద టెర్రరిస్టులు దాడి చేసినప్పుడు ఆ దేశ అధ్యక్షుడి – ది గ్రేట్ అమెరికన్ ప్రెసిడెంట్ ఎక్కడున్నాడో తెల్సా – విలాసవంతమైన అధికార హోదా ఉట్టిపడే తన చాంబర్ లోని తన ఎత్తు కుర్చీలో కాదు! పిల్లలకు పాఠం చెబుతూ ఒక స్కూలు తరగతి గదిలో ఉన్నాడు. అదమ్మా ఆ వృత్తిలో ఉన్న మత్తూ, గమత్తూ” నవ్వుతూ ఆ మాటలు అంటున్న కూతురు కుసుమ వంక ఆశ్చర్యంగా చూసింది ప్రభావతి.

‘చిన్న వృత్తుల గురించి, చిన్న విషయాల గురించీ కూడా ఇంత పరవశంతో ఇంత గొప్పగా చెప్పొచ్చా?! నిజంగానే అందులో అంత ఆనందం ఉంటుందా!’ అని ఆశ్చర్యపోయింది మనసులోనే ఆమె.

కొన్ని విషయాల గురించి కొంతమంది అనుభవించి చెప్పేవరకూ తెలియదు, ప్రతిదాన్నీ దూరం నుంచి చూసేవాళ్ళకు. అదే ప్రభావతి మనసు ముందు వచ్చి నిల్చిన ఆ ప్రశ్నలకు, సందేహాలకూ కారణం.

***

కుసుమ బి.ఎడ్.లో చేరి రెండు నెలలు అయింది.

బ్యాచులర్ ఆఫ్ ఎడ్యుకేషన్! చాలా ఆనందంగా, గర్వంగా వుంది ఆమెకు. ప్రభావతికి మాత్రం కూతురు బి.ఎడ్ చేస్తోందని ఎవరికన్నా చెప్పాలంటే చాలా నామోషీగా, చిన్నతనంగా వుంది. మెడిసన్ చదవకపోయినా కనీసం ఏ సాఫ్ట్‌వేర్ కోర్స్ చేసినా చెప్పుకోవటానికి బాగుండేది. ఈ రోజుల్లో అంతా ఎవర్ని అడిగినా సాఫ్ట్‌వేర్ చదువు, జాబు అంటున్నారు. బి.ఇడి అని చెప్పగానే మొన్న ఒకావిడ “ఈ రోజుల్లో అదెవరు చేస్తున్నారూ?” అంది. దాంతో తలకొట్టేసిన పరిస్థితిని ఎదుర్కోవలసి వస్తోంది. ‘ఈ కాలం పిల్లలు చెబితే వినటం లేదు, అంతా వాళ్ళ ఇష్టమే అంటున్నారు’ అనుకుంటూ మనసులోనే మథన పడిపోతోంది ప్రభావతి.

అది అలా ఉండగా – ఆ రోజు అనుకోకుండా – మిలట్రీలో జవానుగా పని చేస్తున్న కుసుము తండ్రి విజయానంద్ ‘శలవులు’ అంటూ సర్‍ప్రయిజింగ్‍గా ఇంటికి వచ్చాడు. తండ్రిని చూసి చాలా భావావేశానికి గురయింది కుసుమ – “నాన్నా – వాట్ ఎ ప్లజంట్ సర్‌ప్రయిజ్?” అంటూ తండ్రిని అమాంతం కౌగిలించుకుంది.

“ఇలాంటి ఆనందాన్ని నువ్వు అనుభవిస్తుంటే చూద్దామనే ఇలా ముందు చెప్పకుండా వచ్చాను. బాగున్నావా తల్లీ? నీ స్టడీస్ ఎలా సాగుతున్నాయ్? కాబోయే పంతులమ్మవి – బోలెడు బాధ్యతల భారం నీ భుజాల మీద!” అన్నాడు నవ్వుతూ విజయానంద్.

కూతుర్ని దగ్గరకు తీసుకొని నుదుట ముద్దుపెట్టుకున్నాడు. ‘శభాష్’ అన్నట్లుగా వీపు చరిచాడు.

ఇంత పొడుగు, ఇంత లావు పర్సనాలిటీతో మీసకట్టు, మిలిట్రీ హెయిర్ కటింగ్‌లో సైనిక దుస్తుల్లో ఉన్న తండ్రి వంక గర్వంగా చూస్తూ ‘జై జవాన్’ అంది కుసుమ అటెన్షన్‌లో నిలబడి సెల్యూట్ చేస్తూ,

“ఎలా వుంది నాన్నా మన దేశ సరిహద్దు? క్షేమమే కదా?” అని అడిగింది గంభీర స్వరంతో.

సమాధానంగా బొటనవేలు చూపుడు వేలు కలిపి ‘బాగుంది’ అన్నట్టు సైగ చేసి చిరునవ్వు నవ్వాడు విజయానంద్. అంతవరకూ గుమ్మంలో నిల్చుని, అనుకోని భర్త రాకను, తండ్రి కూతుళ్ళ సంభాషణను సంభ్రమాశ్చరాలతో వింటన్న ప్రభావతికి ఒక్క నిముషం ఏం మాట్లాడాలో అర్థం కాలేదు. ‘ఎన్నాళ్ళయింది – ఈయన్ని చూసి’ అని మాత్రం అనుకుంది.

‘ఎలా ఉన్నావ్?’ అన్నట్లుగా భావోద్వేగంతో కూడిన కళ్ళతో భార్య వంక చూసాడు విజయ్. ఏం మాట్లాడాలో అర్థంగాక “వస్తున్నట్టు ఫోన్ కూడా చెయ్యలేదేం?” అంది.

“ఇలా రావటం అదో ఆనందం!” అన్నాడు విజయ్ సమాధానంగా.

“నిజంగా నా కళ్ళను నేను నమ్మలేకపోయాను. ఇంటి యజమాని లేని ఇల్లు అయిపోయింది. ఇద్దరం ఆడవాళ్ళం బిక్కు బిక్కు మంటూ వుంటున్నాం. మగవాడి అండ లేని ఇల్లంటే.. ఏంటో, ఆ నిండుదనం ఉండదు! ఆర్మీలో జాబ్ అనగానే అదేదో గొప్పగా అనిపిస్తుంది గానీ మీరు చేసేదేమో మామూలు సైనిక జవాను – ‘అదే’ సిపాయి ఉద్యోగం. ఏ కల్నలో, మేజరో, మిలిట్రీ వింగ్ కమాండరో అయితే చెప్పుకోవటా నికయినా బాగుండేది.” అంది ప్రభావతి నిరాశ నిండిన నిట్టూర్పుతో.

తన రూమ్‌లో వున్న కుసుమ చెవిలో తల్లి మాటలు పడ్డాయి. ‘ఈ అమ్మ ఎప్పుడూ ఇలా ఎందుకు మాట్లాడుతుంది..?! అవతలి వాళ్లు బాధపడతారేమోనన్న ఆలోచన కూడా ఉండదేంటి. ఆమె కోర్కెలు ఎప్పుడూ హైలెవల్‌లో ఉంటాయి. క్రింది లెవల్ వాళ్ళు మామూలు మనుషులుగా కనిపిస్తారు ఆమెకు. వాళ్లు చేసే పనీ ఓ పనిగా – నిర్వహించే బాధ్యత ఓ బాధ్యతగా కనిపించదు. మాట్లాడేటప్పుడు ఆలోచించి మాటాడదెందుకు?’ అని అనుకుంటూ బయటికెళ్లిన కుసుమకు తల్లి అన్న మరో మాట ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించింది.

“మొన్నీ మధ్యనే మా ఫ్రెండ్ లలిత హజ్బెండ్ కూడా శలవులకు ఇంటికొచ్చాడు. ఆయన ఆర్మీలో ఇంజనీర్‌గా పనిచేస్తున్నారు. ఎంత గొప్పగా చెప్పుకుంటుందో తను తన భర్త గురించి – నాకు మీరు ఒట్టి జవాను అని చెప్పాలంటే సిగ్గుగా అనిపిస్తుంది” అని అంటుంటే –

“అమ్మా – ఎన్నో చిన్న చిన్న బోల్టులు, నట్లు, చిన్నచిన్న చక్రాలు కలిస్తేనే ఒక పెద్ద మిషన్ తయారయి పని సరిగా చేసినట్లు – ‘ఇండియన్ ఆర్మీ’ అనే పెద్ద యంత్రాంగంలో ఆఫీసర్, సిపాయికి మాత్రమే కాదు – ఆ సైనికుల కోసం వంటచేసే వంటవాడికి, వాళ్ళకు యూనిఫాం ఉతికి ఇస్త్రీ చేసేవాడికి, వాళ్ళకు దెబ్బలు తగిలితే కట్టు గట్టే నర్సులకు కూడా ఎవరికుండే విలువ వాళ్ళకుంటుంది. అందరూ ఉంటేనే మన సైన్యం సజావుగా పని చెయ్యగలుగుతుంది; శత్రువుతో పోట్లాడగలుగుతుంది. ఎవరి స్థానం వారిదే, ఎవరు చేసే పని వాళ్ళదే. అన్నీ అవసరమైనవే – అందరూ గౌరవనీయులే” అంది కుసుమ.

“అసలు ఈయన్ని సైన్యంలో ఎవరు చేరమన్నారు, దేశంలో ఇక వేరే ఉద్యోగాలు లేనట్టు – మా అమ్మయితే నాకు మీ నాన్న సంబంధం రాగానే సైన్యంలో పనిచేసేవాడికి నా కూతుర్ని ఇవ్వనంది – చివరకు రాసిపెట్టి వుండటంలో ఈయన్నీ చేసుకోవాల్సి వచ్చింది” అంటుంటే భార్య మాటలకు చిరునవ్వు నవ్వాడు విజయ్.

“ఆర్మీలో పనిచేస్తానని నేనూ ఏనాడూ అనుకోలేదు. అల్లరి చిల్లరిగా తిరుగుతూ సరిగా చదువుకోవటం లేదని మానాన్న ఒక రోజు చింతబరిక తీసుకొని కొట్టాడు, దాంతో కోపం, ఉక్రోషం వచ్చి అమ్మా, నాన్నల మీద అలిగి రైలెక్కేసాను. ఆ తర్వాత సైనిక పరీక్షలు ఎదుర్కోని ట్రయినింగ్‌లో చేరాను. నన్ను వెతికి వెతికి అలసిపోయిన ‘వాళ్లు’, ఆ తర్వాత నేనే ఒకరోజు ‘ఇలా సైన్యంలో చేరాను’ అని ఉత్తరం రాస్తే – అది చదివి మా నాన్న ‘పోనీలే ఏ రైలుకింద తలపెట్టి చచ్చిపోయాడో – పేరూ, ఊరూ లేని అనాథ శవంలా మున్సిపాలిటీ వాళ్లు ఈడ్చకపోయి ఎక్కడ దహనం చేసారో అని భయపడతున్నాను ఇన్నాళ్లు – సైన్యంలో చేరాడంటే, విజయంతో రిటైర్ అయి తిరిగి రావడమో లేక వీరమరణం చెందటమో. ఒకవేళ రెండోది సంభవించినా గర్వపడటానికి నాకో అవకాశం ఇచ్చాడు నా కొడుకు’ అని కళ్ళ నీళ్లు పెట్టుకున్నాడట నాన్న అమ్మతో చెబుతూ.” అన్నాడు విజయానంద్ ఆనంద బాష్పాలు కళ్ళల్లో నిలవగా.

“ఐ యామ్ పౌడ్ ఆఫ్ యూ నాన్నా – నేను ఒక సిపాయి కూతుర్ని అయినందుకు గర్వపడుతున్నాను” అంది కుసుమ మరోమారు ఆ వీర జవానుకు సలామ్ చేస్తూ.

“నేను చేసిన పనికి నేనూ గర్వపడుతుంటాను. మా నాన్న అనుకున్నట్లు మొదట నేను నిజంగా సూసైడ్ చేసుకుందామనే వెళ్ళాను ఆ రోజు. ‘అలా దిక్కులేని చావు చావడం కన్నా ఏదయినా ఒక పని కొచ్చే పని చేసి అందరూ ఎంచ్చుకునేలాంటి చావు చావటం మంచిది కదా’ అని ఎవరో చెవిలో చెప్పినట్టు అనిపించింది. అంతే వెంటనే రూట్ మార్చేసాను” అన్నాడు విజయానంద్ నవ్వుతూ.

అంతవరకూ ఆ తండ్రి కూతుళ్ళ సంభాషణను ఒళ్ళంతా చెవులు చేసుకొని విన్న ప్రభావతి మనసులో పశ్చాత్తాపం మొదలయింది. అన్ని రోజుల తర్వాత ఇంటికొచ్చిన భర్తకు హారతి ఇచ్చి ఆహ్వానించక పోగా – ప్రేమతో అక్కున చేర్చుకోకపోగా దెప్పిపొడుపు మాటలలో చులకన చేసి మాట్లాడటం తన మనసుకే నచ్చక తప్పుచేస్తున్నానన్న భావం ఆమె మనసును మెలిపెట్టసాగింది.

అందుకే “అబ్బబ్బ – ఇంక ఆపుతారా ఆ చావు గోల. లక్షణంగా శుభమా అంటూ ఇంటికొచ్చి ఎందుకలా అశుభం మాటలు మాట్లాడతారు, నన్ను బాధపెట్టడానికి కాకపోతే” అంది.

ఈసారి ఆ మాటలు ఆమె మనసులో నుంచి వచ్చినట్టు ఉన్నాయి. అందుకే తండ్రి కూతుళ్ళిద్దరూ ముఖాముఖాలు చూసుకున్నారు ఆశ్చర్యంగా.