[కస్తూరి మురళీకృష్ణ రచించిన ‘నడుస్తున్న చరిత్ర కథ’ అను ‘విరోధాభాస’ అనే కథని అందిస్తున్నాము.]
“జబ్బార్‌ను తీవ్రవాది అని ఆరోపించి పోలీసులు పట్టుకెళ్ళారట” నేను ఇంట్లోకి అడుగుపెడుతూండగానే చెప్పింది కోమలి.
“నిజమా?” ఆశ్చర్యంతో అడిగాను.
“నిజమే. వాళ్ళింటి పనిమనిషి చెప్పింది”.
“ఏం చెప్పింది?”
“కలకత్తా పొలీసులు అరెస్ట్ చేశారట. బంగ్లాదేశ్‌కు చెందిన వారెవరో తీవ్రవాద చర్యకు పథకం వేస్తూ దొరికిపోయారట. వారి దగ్గర జబ్బార్ పేరు, అడ్రెసు, ఫోన్ నంబర్లు దొరికాయట. బెంగళూర్ పోలీసుల సహాయంతో కలకత్తా పోలీసులు జబ్బార్‌ను అరెస్ట్ చేసి కలకత్తా తీసుకెళ్ళారట. అందుకని జబ్బార్ వాళ్ళ అమ్మ, నాన్న కలకత్తా వెళ్తున్నారు.”
నాకేమనాలో తెలియలేదు.
జబ్బార్ నాన్న ఖలీల్, నేను చిన్నప్పటినుంచీ స్నేహితులం. కలసి చదివాం. ఇద్దరికీ ఒకే కంపెనీలో ఉద్యోగం దొరికింది. అతను సైరాను పెళ్ళిచేసుకోవటంలో నేను సహాయం చేశాను. మా పెళ్ళిలో కోమలిని బుట్టలో తెచ్చే సమయంలో ఒకరు తక్కువయితే ‘నేనున్నా’నని ముందుకొచ్చి కోమలికి మామ అయిపోయాడు ఖలీల్.
అప్పటినుంచీ మా రెండు కుటుంబాలు కూడా సన్నిహితం అయ్యాయి.
జబ్బార్ బెంగళూర్‌లో సాఫ్ట్‌వేర్ ఉద్యోగం చేస్తున్నాడు. మంచి కుర్రవాడు. తెలివైనవాడు.
“ముస్లిమ్ అయిపోయాడు లేకపోతే మనమ్మాయికి అడిగేవారం” అని కోమలి ఎన్నోసార్లు నాతో అంది, మా అమ్మాయికి సంబంధాలు వచ్చి తప్పిపోయినప్పుడల్లా.
అలాంటి, జబ్బార్‌కు తీవ్రవాదులతో సంబంధాలా?
“ఎక్కడో ఏదో పొరపాటు జరిగివుంటుంది.”
ఇంట్లో అడుగుపెడుతున్నవాడినల్లా, వెనక్కుతిరిగాను.
“ఎక్కడికి” అడిగింది.
“ఖలీల్ దగ్గరకు”
“నేనూ వస్తాను” మరో మాటకు ఆస్కారం ఇవ్వకుండా, క్షణాలలో తలుపుకు తాళం వేసి బయలుదేరింది కోమలి.
***
ఖలీల్ ఇంటిదాకా వెళ్ళలేకపోయాము.
ఆ వీధి వీధి మనుషులతో, పోలీసులతో నిండిపోయింది.
రాజకీయ నాయకులు, వారి అనుచరులతో ఆ ప్రాంతం అడుగుపెట్టేందుకు వీలు లేకుండా వుంది. పోలీసులు మమ్మల్ని ఆపేశారు.
“ఇక్కడ నివసించే వారికి తప్ప ఎవ్వరికీ అనుమతి లేదు” నిర్మొహమాటంగా చెప్పారు. మమ్మల్ని వెనక్కి వెళ్ళిపోమన్నారు.
కాస్సేపు అక్కడే నిలబడ్డాము. క్షణ క్షణానికీ జనాల సంఖ్య పెరుగుతోంది. ఉద్రిక్తత పెరుగుతోంది. నినాదాల తీవ్రత పెరుగుతోంది.
పరిస్థితి ఉద్విగ్నతామయం అవుతూండటతో, చేసేదిలేక ఇంటికి తిరుగుబాట పట్టాము.
ఇంటికి తిరిగివచ్చిన తరువాత చాలాసేపు మేము మాట్లాడుకోలేదు.
చివరికి లైట్ ఆర్పేముందు అడిగింది కోమలి, “జబ్బార్‌కు నిజంగా తీవ్రవాదులతో సంబంధాలుండి వుంటాయా?”
“తెలియదు. వుండవనే నాకు నమ్మకం. పోలీసులు ఏదో పొరపాటు చేసివుంటారు. అరెస్ట్ చేసి జైల్లో పెట్టటం, కొన్నేళ్ళ తరువాత, నిరపరాధి అని విడుదల అవ్వటం.. ఎన్ని కేసులు చూడలేదు మనం” అన్నాను.
“కానీ, అతని జీవితం దెబ్బతింటుందీలోగా. తల్లితండ్రులకెంత క్షోభ, తలవంపు” అంది కోమలి బాధతో.
“ఖలీల్‌కు మద్దతుగా ఎం.పిలూ. ఎమ్మెల్లేలూ వచ్చారు. పైగా ఒక ముస్లిమ్ కి ఏమన్నా అయితే అందరూ, సాటి ముస్లీములే కాదు, ముస్లీమేతరులూ అతనికి సహాయంగా నిలబడతారు. మన దగ్గర లాగా పాత కక్షలు, అసూయలు, అతి తెలువులు, కులాల ఆధారంగా తీర్పులు వుండవు.” అన్నాన్నేను.
“కానీ, ఈ మధ్య బాగా చదువుకున్నవారు కూడా తీవ్రవాదం వైపు ఆకర్షితులవుతున్నారు” అంది కోమలి.
నేనేమీ మాట్లాడలేదు. కానీ, ఖలీల్ ఇంటికి వెళ్ళే దారిలో నిండివున్న మనుషులు, వాళ్ళల్లో స్పష్టంగా తెలుస్తున్న క్రోధం ఎందుకో నన్ను ఇంకా వణికిస్తోంది. వాళ్ళ నినాదాలు నా గుండెల్లో ప్రతిధ్వనిస్తూనే వున్నాయి.
***
అప్పటినుంచీ రోజూ పేపర్లో వార్తలు చూస్తూనే వున్నాను.
పొలీసులు రోటీన్‍గా వాహనాలను తనిఖీ చేస్తోంటే, ఒక వాహనదారు పోలీసులను చూసి తప్పించుకుని పారిపోబోయాడు.
పోలీసులు వాడిని వెంటాడి పట్టుకున్నారు. వాడి దగ్గర టైమర్ బాంబు దొరికింది. వాడు అక్రమంగా బంగ్లాదేశ్ నుంచి వచ్చినవాడని తెలిసింది. వాడి దగ్గరనుంచి పోలీసులు సమాచారాన్ని రాబట్టారు. వాడు ఒక పెద్ద జట్టులోని చిన్న సభ్యుడని, ఇంకా ఎంతో పెద్ద నెట్‌వర్క్ సాలీడు గూడులా అల్లుకుని వున్నదని గ్రహించారు. వాడి ద్వారా అందిన సమాచారం ఆధారంగా రెండు మూడు చోట్ల దాడులు చేశారు. మిగతావారు అప్పటికే వీడు దొరకగానే జాగ్రత్తపడి స్థావరాలలో పోలీసులకు సమాచారమందించే అన్నిటినీ నాశనం చేసి పారిపోయారు. అక్కడొకడూ ఇక్కడొకడూ దొరికారు. వారి ద్వారా దొరికిన సమాచారం ఆధారంగా జబ్బార్‌ను అరెస్ట్ చేశారు.
ఈ నెట్‌వర్క్ దేశమంతా పాకివున్నదని, పలు స్థలాలలో పోలీసులు దాడులు చేస్తున్నారన్న వార్తలు వస్తూనే వున్నాయి.
ఆ రోజు తరువాత ఖలీల్ నన్ను కలవలేదు. ఫోను చేయలేదు. నేను ఫోను చేసినా ఫోను ఎత్తలేదు. సైరా కూడా అంతే. ఒక్క క్షణంలో మేము అపరిచితులమయిపోయాము.
కోలీగ్స్ ద్వారా ఖలీల్ సమాచారం తెలుస్తున్నది.
ఖలీల్, సైరాలు కలకత్తాలోనే తెలిసిన వారింట్లోనో, బంధువుల ఇంట్లోనో వుంటున్నారని తెలిసింది. అనారోగ్యం సాకుగా చూపి, డాక్టర్ సర్టిఫికెట్లు పెట్టి, మూడు నెలల నోటీస్ పీరియడ్ లేకుండానే ఖలీల్ స్వచ్ఛంద పదవీవిరమణకు అభ్యర్ధన పత్రం సమర్పించాడని, ఆఫీసర్ వెంటనే ఆమోదించటంతో, వాలంటరీ రిటయిర్మంట్ అయిపోయిందనీ తెలిసింది.
నాకు బాధగా అనిపించింది.
ఇంతకాలపు స్నేహం ఎలా మరచిపోయాడు ఖలీల్? కనీసం ఒక్క మాటయినా చెప్పలేదు.
కొన్నాళ్ళకు గ్రహించాను, ఖలీలే కాదు, సైరా ఫోను కూడా పనిచేయటం మానేసింది.
దాంతో వారితో మా సంబంధం పూర్తిగా తెగిపోయినట్టయింది. విచిత్రమేమిటంటే, ఖలీల్ వల్ల నాకు పరిచయమైన అతని స్నేహితులు, బంధువులు కూడా నన్ను పలకరించటం మానేశారు. నేను పలకరిస్తే, నేనెవరో తెలియనట్టు వెళ్ళిపోయారు.
ఖలీల్‌ను మరచిపోనివ్వకుండా, టీవీలోనో, పత్రికలలోనో, సోషల్ మీడియాలోనో ఈ సంఘటన గురించి ఏదో ఒకటి కనిపిస్తూండేది.
అయితే, వార్తలతో పాటూ అరెస్టులు అన్యాయమంటూ, అమాయకులను అన్యాయంగా అరెస్ట్ చేసి హింసిస్తున్నారంటూ ఆరోపిస్తూన్న వార్తలూ ప్రచురితమవుతూండేవి.
ఉన్నట్టుండి ఒకరోజు పోలీసులు మా ఇంటికీ వచ్చారు.
“మీకు జబ్బార్ తెలుసా?” అనడిగారు.
నేను ఉన్నది ఉన్నట్టు చెప్పాను.
పోలీసులు నా సమాధానాలకు సంతృప్తి చెందినట్టే ఉన్నారు. కోమలిని కూడా ప్రశ్నించి మా ఇద్దరి సమాధానాలను పోల్చుకుని చూశారు.
“అవసరమయితే, పోలీసు స్టేషన్‌కు పిలుస్తాం. కోర్టుకూ రావాల్సివుంటుంది” అన్నారు.
వాళ్ళు వెళ్తూంటే, ఉండబట్టలేక అడిగాను.
“జబ్బార్ నిజంగా తీవ్రవాదులతో చేతులు కలిపేడా? నమ్మలేకుండా వున్నాను. నా చేతులమీద ఎదిగిన పిల్లవాడు” అన్నాను.
పోలీసు నవ్వాడు.
“నేరం చేస్తూ పట్టుబడ్డవాడి నేరం కూడా నిరూపితం కాకపోతే వాడు నిర్దోషి. అలాంటిది ఇలాంటి కేసులో ఇప్పుడే ఏం చెప్పగలం. వేచి చూడండి. మేము పైనుంచి వచ్చే ఆర్డర్ల ప్రకారం వ్యవహరించేవారమే తప్ప మీకెంత తెలుసో మాకూ అంతే తెలుసు” అన్నాడు నవ్వుతూ.
***
“ఏమండీ ఇటు రండి ఒక్కసారి” కోమలి పిలుపులోని ఉద్విగ్నత గమనించి చేస్తున్న పని పక్కన పెట్టి పరుగెత్తుకు వెళ్ళాను.
నేను గదిలో అడుగుపెడుతూంటేనే అరిచింది కోమలి. “ఇప్పుడే ఖలీల్ కనిపించాడు టీవీలో. జబ్బార్‌ను అన్యాయంగా అరెస్ట్ చేశారని, ఈ దేశంలో మైనారిటీలకు రక్షణ లేదని, ఇది మైనారిటీలకు వ్యతిరేకంగా ప్రభుత్వం చేస్తున్న కుట్ర అన్నాడు.”
టీవీలో వేరే వార్త వస్తోంది.
“ఖలీల్ నిజంగా అలా అన్నాడా?” అడిగాను.
“మళ్ళీ రిపీట్ అవుతుంది. మీరే వినండి” అంది కోమలి.
మళ్ళీ వార్త రిపీట్ అయ్యేవరకూ ఎదురుచూసి మరీ విన్నాను.
మైనారిటీలకు రక్షణ లేదనే కాదు, “మేము చేతులు జోడించి శాంతంగా దువా కోరితే, వారు త్రిశూలాలతో మాపై దాడి చేస్తారు” అంటూ ఏవేవో ద్వేషపూరితమైన రెచ్చగొట్టే మాటలు మాట్లాడాడు. హిందువులు ఇస్లామీయులపై అనుక్షణం దాడులు చేస్తున్నట్టు మాట్లాడేడు.
నా మనసు పాడయిపోయింది.
ఖలీల్, నేనూ ఎంతో సన్నిహితంగా ఉండేవారం. ఎన్నడూ అతను మైనారిటీ, నేను మెజారిటీ అన్న భావన మా మధ్య రాలేదు. భారతదేశంలో మైనారిటీలు అభద్రతా భావంతో వున్నారన్నమాట ఖలీల్ అనటం జీర్ణించుకోలేకపోతున్నాను.
“భారతదేశంలో ఉన్నంత సుఖశాంతులు ఎక్కడా లేవు. దేశవిభజన వల్ల ముస్లిముల దేశభక్తి ప్రశ్నార్ధకమయింది. తీవ్రవాదులవల్ల అపోహలు స్థిరపడుతున్నాయి. రాజకీయాలవల్ల అనుమానాలు చెలరేగుతున్నాయి.లేకుంటే, సమస్యనే లేదు” అనేవాడు.
అలాంటివాడు ఇలాంటి వ్యాఖ్య చేశాడంటే, కొడుకు అరెస్ట్ వల్ల కలిగిన వేదన ప్రభావం వల్ల కావచ్చు అని సర్దిచెప్పుకున్నాను.
ఇంతలో ఎలా మొదలయిందో కానీ, జబ్బార్‌తో సహా ఇతరుల అరెస్ట్ అన్యాయం, అక్రమం అని దేశవ్యాప్తంగా ఉద్యమం ప్రారంభమయింది.
ఢిల్లీలో, ఖలీల్, అతని భార్య ప్రదర్శన ఆరంభించారు. వారికి మద్దతుగా, దేశ వ్యాప్తంగా ఇస్లామీయులే కాదు, ఆందోళనజీవులు, ఆందోళన మేధావిజీవులు, ప్రజాస్వామ్య పరిరక్షకాందోళన జీవులు, ఆందోళన జీవ కవులూ, ఆందోళన జీవ రచయితలూ, ఆందోళన లిబరలిస్టులు, ఆందోళన లౌకికిస్టులూ, ఆందోళన స్వేచ్ఛావాదులూ నిలబడ్డారు. ఆందోళన కథలు, కవితలు ఇబ్బడిముబ్బడిగా రాసేస్తున్నారు.
ఎవరో వచ్చి నన్ను కూడా జబ్బార్ గురించి రాయమని అడిగారు. పుస్తకాలు చదవటం తప్ప రాసే అలవాటు లేదు నాకు. అదే చెప్తే, మీకు జబ్బార్, ఖలీల్ లతో వున్న సంబంధం గురించి మా యూట్యూబ్ చానెల్‌లో చెప్పండని కొందరు, మా స్టూడియోకు వచ్చి మాట్లాడండని కొందరూ వెంటపడ్డారు.
ఈ సంఘటన జరగగానే ఖలీల్ నన్ను ఎందుకు దూరం వుంచాడో అర్థమయింది. అందుకని అందరి దగ్గరా నేను మౌనంగా వున్నాను.
కోర్టులో వాదోపవాదాలు ఆరంభమయ్యాయి.
ఒకరోజు జబ్బార్‌ను, ఇతరులను కోర్టుకు తీసుకువెళ్తూంటే, కొందరు ఆ వాహనంపై దాడి చేసి వారిని విడిపించాలని ప్రయత్నించారు.
ప్రయత్నం విఫలమైంది కానీ, ఇద్దరు మైనారిటీకి చెందిన వారు ప్రాణాలు కోల్పోయారు.
వారి శవయాత్ర పెద్ద స్థాయిలో జరిగింది. దేశంలో పలు ప్రాంతాల్లో అల్లరి మూకలు అల్లర్లు చేశాయి.
రాళ్ళు రువ్వారు. వాహనాలు తగులబెట్టారు. పోలీసులు వారిని అదుపులో పెట్టేందుకు తీసుకున్న చర్యలలో ఇద్దరో, ముగ్గురో మరణించారు. దాంతో దేశం రణరంగం అయింది.
దేశమంతా ప్రదర్శనలు, అల్లర్లు జరిగేయి.
రాజకీయాలు రంగ ప్రవేశం చేశాయి. దాంతో వాతావరణం మరింత వేడేక్కింది.
ఇంతలో శుక్రవారం వచ్చింది.
ఆరోజు మధ్యాహ్న ప్రార్థనలయిన తరువాత గుంపులుగా ప్రార్థనా స్థలాలనుంచి బయటకు వచ్చినవారు, కనబడ్డ వారిపై, కనబడినవాటిపై విచక్షణ రహితంగా దాడులు ప్రారంభించారు.
***
ఆఫీసులో పనిలో ఉన్న నా దగ్గరకు ఒక నోటీస్ పట్టుకుని ఆఫీస్ అసిస్టంట్ వచ్చింది.
“ఏమిటమ్మా?” అని అడుగుతూనే నోటీస్ చూశాను.
నగరంలో దిగజారుతున్న శాంతిభద్రతల పరిస్థితుల దృష్ట్యా ఆఫీసును ఆ రోజు త్వరగా మూసేస్తున్నాట్టు, ప్రతి ఒక్కరూ వెంటనే ఆఫీసు వదలి, వీలయినంత త్వరగా, క్షేమంగా ఇల్లు చేరాలన్నది నోటీస్ సారాంశం.
సంతకం పెట్టిచ్చి, కంప్యూటర్‌లో వున్నదాన్ని సేవ్ చేసి, షట్ డౌన్ చేస్తూ కోమలికి ఫోన్ చేశాను.
“మీ ఆఫీసు వదిలేశారా?”
“వదిలేశారు. మీ సంగతేమిటి? నేను దాదాపుగా ఇల్లు చేరుకున్నాను” చెప్పింది కోమలి.
“నేనూ బయలు దేరుతున్నాను” చెప్పాను.
***
“ఇదేమిటి ఇంత గొడవవుతోంది? పోలీసులు పరిశోధిస్తున్నారు. కోర్టులో చర్చలు సాగుతున్నాయి. అయినా పోలీసు వాహనంపై దాడి చేసినవారు మరణిస్తే వారి కోసం ఇంత గోల చేయాలా?” కాఫీ తాగుతూంటే, అడిగింది కోమలి.
ఇల్లు చేరాను నా నా కష్టాలు పడి. ప్రధాన కూడళ్ళన్నీ పోలీసు పహరాలో ఉన్నాయి. అడుగడుగుకీ ఐడెంటిటీ కార్డు చూపి ముందుకు సాగాల్సి వచ్చింది. అక్కడక్కడా రోడ్డు మీద జరిగిన గోలకు చిహ్నంగా, రాళ్ళు వెదజల్లి కనిపించాయి. రోడ్డు పక్కన కాలిన, వివిధ స్థాయిలలో విరిగిన వాహనాలను, రాళ్ళను తప్పించుకుంటూ ఇల్లు చేరాను.
నేనేమీ మాట్లాడలేదు.
“ఎందుకని మసీదుల నుండి, ఇళ్ళపై నుండి రాళ్ళు రువ్వుతారు? ప్రార్థనలు చేసిన తరువాత అల్లర్లు చేస్తారు? పోలీసులు ఏదో అనుమానంతో అరెస్ట్ చేశారు. కోర్ట్ లో కేసు నడుస్తోంది. వీధుల్లో బస్సులను, వాహనాలను తగులబెట్టి, ఇతర మతాలవారిని చంపి ఏం సాధిస్తారు? ఇది నిరసన పద్ధతేనా? అయినా చట్ట బద్ధంగా నిరసన కొనసాగించాలి కానీ, ఈ అల్లర్లు ఏమిటి? అమాయకులపై దాడులేమిటీ? ” కాస్సేపటికి మళ్ళీ అడిగింది.
మళ్ళీ నా దగ్గర సమాధానం లేదు.
‘అసలు అలా ఎలా చంపగలుగుతారు మనుషులను? ముక్కూ మొహం తెలియనివారిపై అంత క్రోధం, ద్వేషం ఎలా ప్రదర్శించగలుగుతారు? అంతగా మానవత్వం లేకుండా ఎలా వుండగలుగుతారు’? ఆవేదనగా అంది.
మళ్ళీ మౌనమే నా సమాధానం.
నగరమంతా కర్ఫ్యూ విధించారు.
టీవీ పెడితే తెలిసింది, అదేదో రాష్ట్రంలో, మైనారిటీ మూకలు, పెద్ద సంఖ్యలో హిందువుల ఇళ్ళపై దాడులు చేసి, నానా భీభత్సం చేశాయి. ఇళ్ళను తగులబెట్టారు. మహిళలను చెరచారు. పిల్లలు, ముసలివాళ్ళు అని లేకుండా హింసింఛారు. భార్యల ముందు భర్తలను, తల్లులముందు పిల్లలను చంపారు. దుకాణాలను దోచుకుని, కాల్చేశారు. ప్రాణాలు అరచేతపట్టుకుని, ఇళ్ళువాకిళ్ళు వదలి, కట్టుబట్టలతో వలస వెళ్తున్న వారిని టీవీలో చూపిస్తున్నారు. స్వదేశంలోనే కాందిశీకులయిన అభాగ్యుల ఆవేదనను చూపిస్తున్నారు. ఈ దాడులు పద్ధతి ప్రకారం హిందువులు, ఇస్లామేతర మతానికి చెందినవారిపైనే సాగటం ఎంతో ఆవేదనను కలిగిస్తోంది.
ఏమిటిదంతా? ఎందుకని ఇంత హింస? తీవ్రవాదులతో సంబంధముందన్న అనుమానంతో అరెస్ట్ చేశారు. పరిశోధనలు సాగుతున్నాయి. దానికి, సాటి పౌరులను చంపటం, ప్రజా ధనాన్ని నాశనం చేయటం ఎందుకు?
రాత్రి చాలా సేపు వార్తలు చూస్తూ మనసు పాడు చేసుకున్నామిద్దరమూ.
ఇంతలో కరెంటు పోయింది.
ఇక నిద్రకుపక్రమిస్తూంటే, ఫోను వచ్చింది. అమ్మాయి నుంచి.
అమ్మాయి, వాళ్ళమ్మతో మాట్లాడుతూంటే, వింటున్నాను.
ఎక్కడినుంచో దూరం నుంచి ఏవో అరుపులూ, కేకలూ వినిపిస్తున్నాయి. చెవి ఒగ్గి విన్నాను.
మా కాలనీలోంచే వినిపిస్తున్నాయి.
కోమలి మాట్లాడుతూనేవుంది.
నేను గబగబా మెట్లెక్కి బాల్కనీలోకి వెళ్ళాను.
అక్కడనుంచి కనబడుతున్న దృశ్యం మెదడును మొద్దుబార్చటమే కాదు, ఒళ్ళంతా వణికించేసింది.
పేపర్లో చదవటము, సినిమాల్లో చూడటం తప్ప అలాంటి దృశ్యాన్ని ప్రత్యక్షంగా చూస్తాననుకోలేదు.
ఎక్కడో జరిగేది మా ఇంటి ముందు జరుగుతోంది. కలలో కూడా ఊహించనిది..
కాలనీలో రెండు వైపులనుండీ అల్లర్ల గుంపులు వివిధ మారణాయుధాలతో ఇళ్ళపై విరుచుకు పడుతున్నారు. తలుపులు బ్రద్దలు కొడుతున్నారు. ఇళ్లల్లో వారిని బయటకు లాగి కోసేస్తున్నారు. ఇళ్ళల్లో దూరి వస్తువులెత్తుకుపోతున్నారు. కొందరు అమ్మాయిలను వస్తువులతో పాటూ ఎత్తుకుపోతున్నారు.
నా శరీరం గజగజ వణికి పోతోంది. మెదడు మొద్దుబారిపోతోంది.
కొన్ని ఇళ్ళకు నిప్పంటించినట్టున్నారు.
అగ్ని శిఖల ధధగలో జరుగుతున్నది మరింత భయంకరంగా కనిపిస్తోంది.
ఆ గుంపులో కొందరిని గుర్తుపట్టాను.
ఖలీల్ మిత్రులు, ఇంటి చుట్టుపక్కలవారు!
నాకు వారితో పరిచయం వుంది.
అంతలో వారిలో ఒకడు మా ఇంటి వైపు వేలు చూపించాడు.
నా గుండెలు ఆగిపోయాయి.
శరీరానికి చైతన్యం వచ్చింది. క్రిందకు వెళ్ళబోయాను.
“అమ్మాయి ఇండియా వస్తుందట. మీతో మాట్లాడతానంది” పైకి వస్తూ ఏదో చెప్పబోతున్న కోమలి నా ముఖం చూసి ఆగిపోయింది. రోడ్డువైపు చూసింది.
భయంతో “ఏంటండీ అది?” అరిచాననుకుంది. కానీ, మాట గుసగుసగా వచ్చింది.
“దాన్ని వదిలేయ్! ముందు అమ్మాయికి చెప్పు.. ఇండియా రావద్దని చెప్పు. అక్కడే వుండమను” గబగబా చెప్పాను.
కోమలి ఫోన్లో అమ్మాయికి రావద్దని చెప్తూంటే, నేను ఇంటి వెనుక తలుపు నుంచి బయటపడి ఎటు పారిపోవచ్చో ఆలోచిస్తున్నాను.
అంతలో నాకు ఖలీల్ మాటలు గుర్తుకువచ్చాయి.
“ఈ దేశంలో మైనారిటీలకు భద్రత లేదు.”
ప్రాణాలతో నేను బయటపడితే, ఆ సమయంలో నవ్వానో, ఏడ్చానో మీకు చెప్తాను. ఎందుకంటే, అప్పుడే మా ఇంటి తలుపుపై బాదుడు ప్రారంభమయింది.
