శ్రీదేవి – నార్వే యాత్ర

[డా. బి. హేమవతి రాసిన ‘శ్రీదేవి – నార్వే యాత్ర’ అనే పెద్ద కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]

వరంగల్ జిల్లాలోని చిన్న పల్లెటూరి వాతావరణంలో పుట్టి పెరిగిన శ్రీదేవి, పేరుకు తగ్గట్టే కళకళలాడే స్వభావం కలది. ఆమె చేతిలో కొత్తగా పట్టుకొచ్చిన ఎంబీఏ డిగ్రీ ఉన్నా, మనసు మాత్రం పొలాల గట్ల మీద, వేప చెట్ల నీడన, అమ్మ చేతి పప్పు అన్నం మీదనే ఉండేది. కానీ ఆమెకు ఒక విచిత్రమైన, అత్యంత అరుదైన కోరిక ఉండేది – భూమికి ఉత్తర ధ్రువ ప్రాంతంలో కనిపించే, ఆకాశంలో ఆకుపచ్చని, పింక్ రంగుల కాంతులు చిమ్మే అద్భుతమైన అరోరా బోరియాలిస్‌ని కళ్ళారా చూడాలి! ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు డిస్కవరీ ఛానెల్‌లో ఒక పది సెకన్ల పాటు చూసిన దృశ్యం అది. కానీ ఆ పది సెకన్లే ఆమె మనసులో ఒక కలల లోకాన్ని సృష్టించాయి. అప్పటి నుంచి, నిద్రలో కూడా ఆ పచ్చని, నీలి కాంతులు ఆమె కళ్ళ ముందు మెరుస్తూ ఉండేవి.

శ్రీనివాస్, ఆమెకు కాబోయే భర్త. హైదరాబాద్‌లో సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజినీర్. శ్రీనివాస్ చాలా ప్రాక్టికల్. అతని దృష్టిలో జీవితం అంటే పక్కా ప్లానింగ్, ఖర్చుల లెక్కలు, భవిష్యత్తు ప్రణాళికలు.

వీరి పెళ్లి చూపులు ఒక సరదా సన్నివేశంతో మొదలయ్యాయి. శ్రీదేవి తల్లి పట్టుచీర కట్టి, కాఫీ పళ్ళెం పట్టుకొని శ్రీనివాస్ ముందు నిలబెట్టింది. శ్రీదేవి మొహంలో కంగారు, సిగ్గు రెండూ ఉన్నాయి. కాఫీ ఇస్తూ, చేతులు వణుకుతుంటే, పళ్ళెంలోంచి కాఫీ కొద్దిగా కింద పడింది. శ్రీనివాస్ తల్లి “అయ్యో! పర్వాలేదులే అమ్మాయ్!” అంది ఆదరంగా.

శ్రీనివాస్ శ్రీదేవిని అడిగాడు, “మీరు ఏం చదువుకున్నారు?”

శ్రీదేవి చిన్నగా, “ఎంబీఏ అయింది” అంది.

శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ, “మరి ఎంఎస్ చేయడానికి ఏమైనా ఆలోచన ఉందా?” అని అడిగాడు.

శ్రీదేవి కళ్ళు పెద్దవి చేసి, అమాయకంగా “ఎంఎస్సా? అదెందుకు? ఎంబీఏ అంటేనే చాలా పెద్ద చదువు కదా. మా ఎదురింటి రామక్క కొడుకు కూడా ఎంబీఏ చేసి హైదరాబాద్‌లో పెద్ద ఉద్యోగం చేస్తున్నాడు” అంది. ఆమె అమాయకత్వానికి శ్రీనివాస్ నవ్వు ఆపుకోలేకపోయాడు.

తర్వాత, శ్రీనివాస్ తల్లి శ్రీదేవిని పాట పాడమని అడిగింది. శ్రీదేవికి ఏం పాడాలో తెలియక, పల్లెటూరిలో బతుకమ్మ పండుగకు పాడే “చిత్తూ చిత్తుల బతుకమ్మ” పాట మొదలుపెట్టింది. శ్రీనివాస్‌కి, అతని తల్లిదండ్రులకు ఆ పాట అర్థం కాకపోయినా, ఆమె స్వచ్ఛమైన గొంతు, అమాయకత్వం వారికి నచ్చాయి. శ్రీనివాస్ తల్లి “చాలా బాగా పాడావు తల్లి” అని ఆదరంగా అంది. ఆ రోజు పెళ్లి చూపుల్లో పెద్దగా సంభాషణలు జరగకపోయినా, శ్రీదేవి అమాయకత్వం, పల్లెటూరితనం శ్రీనివాస్‌కి, అతని కుటుంబానికి బాగా నచ్చాయి.

పెళ్లి చూపులు దాదాపు పూర్తయ్యాయి. ఇరు కుటుంబాల పెద్దలు లోపల కబుర్లలో మునిగిపోయారు. శ్రీనివాస్ శ్రీదేవిని మాట్లాడమని సైగ చేశాడు. శ్రీదేవి చిన్నగా తలూపి, పెరటి వైపు నడిచింది. శ్రీనివాస్ ఆమెను అనుసరించాడు. పెరటి తోట, గులాబీ మొక్కలు, వేప చెట్టు నీడ – అదో ప్రశాంతమైన వాతావరణం.

“శ్రీదేవి..” శ్రీనివాస్ నెమ్మదిగా పిలిచాడు.

శ్రీదేవి వెనక్కి తిరిగి చూసింది. ఆమె కళ్ళల్లో ఇంకా సిగ్గు, కొద్దిగా కంగారు ఉన్నాయి.

శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ, “మీరు బాగా చదువుకున్నారు, తెలివైన వారు అని తెలుసు. నేను నా గురించి చెప్పాను. కానీ.. మీకు నేనంటే నచ్చానా?” అని అడిగాడు, అతని గొంతులో కొద్దిగా కంగారు, ప్రేమ కలగలిసి ఉన్నాయి.

శ్రీదేవి తల దించుకుని, తన చీర కొంగును వేలితో తిప్పుతూ, “మీరు చాలా మంచివారు. పెద్దవాళ్లను గౌరవిస్తారు. నాకు నచ్చారు” అని చిన్నగా అంది. ఆమె స్వరం మరీ వినబడనంత చిన్నగా ఉంది.

శ్రీనివాస్ ఆమె దగ్గరకు వచ్చి, ఒక గులాబీ మొక్క దగ్గర నిలబడి, “మీ కలలు ఏమిటో నాకు తెలియదు. మీ ఆశలు ఏమిటో తెలియదు. కానీ, నేను వాటిని నిజం చేయడానికి ప్రయత్నిస్తాను. మీరు నాకు తోడుగా ఉంటే, జీవితంలో ఏ కష్టం వచ్చినా ఎదుర్కొంటాను” అన్నాడు, ఆమె కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ.

శ్రీదేవి కళ్ళు పైకెత్తి, శ్రీనివాస్ కళ్ళలోకి చూసింది. అతని కళ్ళల్లో నిజాయితీ, నమ్మకం కనిపించాయి. “నాకూ మీరు నచ్చారు శ్రీనివాస్. మీరు నన్ను అర్థం చేసుకుంటారనిపిస్తుంది” అంది, ఆమె గొంతులో ధైర్యం, కొద్దిగా ఆనందం తొంగిచూశాయి.

ఆ క్షణం, పెరటి తోటలో వీస్తున్న పిల్లగాలి వారిద్దరి మధ్య ఒక కొత్త బంధానికి నాంది పలికింది. వారిద్దరి చేతులూ తెలియకుండానే దగ్గరయ్యాయి, ఒకరినొకరు తాకాయి. అదో తీయటి, అమాయకమైన, రొమాంటిక్ క్షణం. వారి జీవితాలలో కొత్త అధ్యాయం అక్కడే మొదలైంది.

పెళ్లి ఏర్పాట్లు చేసుకోవాలి అని అనుకున్నంతరువాత, ఒకరోజు, హనీమూన్ గురించి మాట్లాడుకుంటున్నప్పుడు, “ఎక్కడికి వెళ్దాం, గోవానా? ఊటీనా? లేదంటే మాల్దీవ్స్‌కి వెళ్దామా?” అని అడిగాడు శ్రీనివాస్, తన లాప్‌టాప్‌లో హనీమూన్ ప్యాకేజీలు చూపిస్తూ.

శ్రీదేవి కళ్ళు పెద్దవి చేసుకుని, ఒక్క క్షణం కూడా ఆలోచించకుండా, “నార్వే!” అంది, ఆమె స్వరం ఆనందంతో నిండిపోయింది.

శ్రీనివాస్ లాప్‌టాప్ మీద చేతి వేళ్ళు ఆగిపోయాయి. “నార్వేనా? శ్రీదేవి! అంత దూరం ఏం చేస్తాం? అక్కడ మంచు తప్ప ఏముంటుంది? చాలా ఖర్చు కూడా అవుతుంది కదా!”

శ్రీడేవి కళ్ళల్లో అరోరా కాంతులు మెరిశాయి, ఆమె కళ్ళు పెద్దవిగా చేసి, “అరోరా బోరియాలిస్ చూస్తాం శ్రీనివాస్! నాకు అది చూడాలనే చాలా కాలం కల. నా చిన్ననాటి కల అది!” అంది, ఆమె గొంతులో అదో పిచ్చి ఆశ.

శ్రీనివాస్‌కి తన ప్రాక్టికాలిటీకి, శ్రీదేవి అమాయకపు ఆశకి మధ్య నవ్వు ఆగింది. “సరేలే పిచ్చి పిల్ల. నీ కల నిజం చేస్తాను. నార్వే అయితే నార్వే!” అన్నాడు, తన భవిష్యత్తు భార్య అమాయకత్వాన్ని చూసి మురిసిపోతూ.

శ్రీదేవి నార్వే కల నెరవేరుతుందని శ్రీనివాస్ మాటిచ్చాక, పెళ్లి ఏర్పాట్లు ఊపందుకున్నాయి. పెళ్లికూతురి ఇంట్లో ఒకటే సందడి. వరంగల్ పల్లెటూరి పెళ్లి అంటే మాటలా? పది రోజుల ముందే మొదలయ్యే హంగామా అది. శ్రీదేవికి పెళ్లికి ముందు పసుపు దంచే కార్యక్రమం జరుగుతోంది. పసుపు కొమ్ములు దంచుతుంటే, “మా శ్రీదేవిని పసుపు బొమ్మలా చేస్తాం!” అని పెద్దమ్మ ఒకరు ఉత్సాహంగా అరిచింది. నిజంగానే, శ్రీదేవి పసుపు దంచే క్రమంలో పసుపు పిండి ముఖానికి, చేతులకి అంటుకుని అచ్చం పసుపు బొమ్మలాగే కనిపించింది. “ముందునుంచే అరోరా రంగుల కలలన్నీ పసుపులో మిక్స్ అయిపోయినట్టున్నాయి” అని శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ సెల్ఫీ తీసుకున్నాడు.

పెళ్లి రోజు దగ్గర పడగానే, పల్లెటూరిలో శ్రీనివాస్ పేరు మార్మోగిపోతోంది. “సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజినీర్ అంట! హైదరాబాద్‌లో ఉంటాడంట! ఎంత మగటిమి ఉందో!” అని పక్క గ్రామాల వాళ్ళు కూడా శ్రీనివాస్‌ని చూడటానికి వచ్చారు. శ్రీనివాస్ కొద్దిగా పీలగా, సాధారణంగా ఉన్నప్పటికీ, అతని సాఫ్ట్‌వేర్ ఉద్యోగం అతని రూపానికి అదనపు అందాన్ని ఆపాదించింది! అతను మామూలు షర్ట్ వేసుకున్నా, “చూడురా! ఎంత స్టైల్‌గా ఉన్నాడో!” అని అమ్మాయిలు గుసగుసలాడుకున్నారు.

ముహూర్తానికి ముందు శ్రీదేవిని చూడటానికి శ్రీనివాస్ వెళ్లాడు. అప్పటికే ఆవిడ చీర, నగలు, మేకప్‌తో ఒక కొత్త లోకం నుంచి దిగివచ్చిన దేవతలా తయారైంది. ఆమె సహజమైన అందానికి, పట్టు పీతాంబరాల కాంతి తోడై, కలకలలాడే కళ్ళల్లో పసిడి మెరుపులు, చెక్కిళ్లపై సిగ్గుతో కూడిన ఎరుపు రంగు – అన్నీ కలిసి శ్రీదేవిని అచ్చం లక్ష్మీదేవిలా మార్చాయి. ఆమెను చూసిన శ్రీనివాస్ ఒక్క క్షణం మైమరిచిపోయాడు. అతని కళ్ళల్లో ప్రేమ, ఆరాధన తొంగిచూశాయి. “శ్రీనివాస్! నాకేమో కంగారుగా ఉంది. అంత మంది చూస్తున్నారు. ఏమైనా తప్పు చేస్తానేమో!” అని గుసగుసలాడింది. శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ, “భయపడకు శ్రీదేవి. నువ్వు అందంగా ఉన్నావు. పెళ్లికూతురు అలా ఉంటుందిలే” అన్నాడు. కానీ శ్రీదేవి కళ్ళల్లో ఒక అమాయకపు ఆందోళన. ఆమె అంత అందంగా ఉన్నా, ఆ కంగారు ఆమె అమాయకత్వాన్ని మరింత ఆకట్టుకునేలా చేసింది.

పెళ్లి వేడుక మొదలైంది. పంతులుగారు సంస్కృత శ్లోకాలు చదువుతుంటే, శ్రీదేవికి ఒక్క ముక్క కూడా అర్థం కాలేదు. కానీ తల పంకించింది. మధ్యలో ఒక బంధువు, “ఏంటీ పంతులుగారు! సంస్కృతంలోనా? మన తెలుగులో చెప్పండి, పిల్లకి అర్థం కావాలి కదా!” అని జోక్ వేయడంతో నవ్వులు విరిసాయి.

మంగళ వాయిద్యాల హోరు, శంఖారావం, పెద్దల ఆశీర్వచనాల మధ్య మాంగల్య ధారణ ఘట్టం ఆసన్నమైంది. పంతులుగారు పవిత్రమైన మంగళసూత్రాన్ని శ్రీనివాస్ చేతికిచ్చారు. శ్రీనివాస్ కళ్ళల్లో ఒక కొత్త బాధ్యత, అంతులేని ప్రేమ మెరిశాయి. శ్రీదేవి కళ్ళలోకి సూటిగా చూశాడు. ఆ చూపులో “నువ్వు నాదానివి” అన్న స్థైర్యం, “నిన్ను నా ప్రాణంలా చూసుకుంటాను” అన్న వాగ్దానం కనిపించాయి. శ్రీదేవి సిగ్గుతో తల దించుకుంది, కానీ ఆమె కళ్ళల్లో ఒక మధురమైన, అమాయకమైన ఆనందం మెరిసింది. ఆమె హృదయం ఆ క్షణంలో వెయ్యి వీణలు ఒకేసారి పలికినంత ఆనందంతో ఉప్పొంగిపోయింది.

శ్రీనివాస్ నిండుగా, తన పటిష్టమైన చేతులతో మాంగల్య దారణ చేయబోతుంటే, అతనిలో ఒక పౌరుషం, మగటిమి కొట్టొచ్చినట్లు కనిపించాయి. అతను కేవలం సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజనీర్ కాదు, తన ఇంటి బాధ్యతను మోయగల, తన భార్య కలను నెరవేర్చగల దృఢమైన పురుషుడిగా ఆ క్షణం నిలబడ్డాడు. మంగళసూత్రం శ్రీదేవి మెడలో పడుతుండగా, ఆమె మనసులో అరోరా కాంతులు కూడా మెరుస్తున్నాయేమో అనిపించింది. ఒక కొత్త జీవితానికి, కొత్త ప్రయాణానికి ఆ పవిత్ర దారం వారధిగా మారింది. ఆ క్షణంలో, వారిద్దరి ఆత్మలు ఒకటయ్యాయి. శ్రీనివాస్ ముఖంలో విజయం సాధించిన మగటిమి, శ్రీదేవి ముఖంలో జీవితాంతం తోడు దొరికిన ఆనందం స్పష్టంగా కనిపించాయి. చుట్టూ ఉన్న బంధుమిత్రులు కరతాళ ధ్వనులతో, ఆశీర్వచనాలతో ఆ శుభ క్షణాన్ని మరింత పవిత్రం చేశారు.

తలంబ్రాల సమయంలో శ్రీదేవి చేతిలో ఒక ప్లాస్టిక్ డబ్బా నిండా బియ్యం పోశారు. శ్రీనివాస్ సరదాగా “అమ్మో! అంత బియ్యమా? నార్వేకి వెళ్లడానికి టికెట్ కొనడానికి డబ్బులు మిగలవు కదా!” అన్నాడు. శ్రీదేవి నవ్వుతూ, “మా ఇంటికి అన్నం పెట్టిన దేవుడు నువ్వేలే!” అన్నట్లు అతని మీద ఓ గుప్పెడు తలంబ్రాలు వేసింది.

పెళ్లి భోజనాలు అయితే ఇక చెప్పనక్కర్లేదు. పల్లెటూరి పెళ్లి కదా, ఆవకాయ, పప్పు, సాంబార్, పులిహోర.. ఇలాంటివి ఒకటీ కాదు, అరవై రకాలు. శ్రీనివాస్ తల్లిదండ్రులు, హైదరాబాద్ నుంచి వచ్చిన బంధువులు ఆ భోజనానికి అబ్బురపడిపోయారు. “ఇలాంటి పెళ్లి భోజనం ఎక్కడా చూడలేదు!” అని పొగిడారు. శ్రీదేవి బంధువులు మాత్రం, “శ్రీనివాస్ బాబు మంచి అబ్బాయి. మా అమ్మాయిని అల్లారుముద్దుగా చూసుకుంటాడు!” అని అటు శ్రీనివాస్‌ని, ఇటు శ్రీదేవిని పొగిడారు. శ్రీనివాస్ అందాన్ని గురించి వారు చేసిన వర్ణనలకి అతను కొంచెం ఇబ్బంది పడినా, శ్రీదేవి అమాయకంగా నవ్వింది.

అదొక ఆనందకరమైన, హాస్యాస్పదమైన పెళ్లి. పల్లెటూరి పెళ్లి సరదాలు, నూతన వధూవరుల అమాయకపు నవ్వులు, అందరి దీవెనలతో ఆ వేడుక చిరస్మరణీయంగా నిలిచిపోయింది.

ఇక వారి కలల నార్వే ప్రయాణం మొదలుపెట్టడానికి సమయం ఆసన్నమైంది. అలా, ఒక పల్లెటూరి అమ్మాయి, ఆమె కలను నిజం చేసుకునేందుకు, మంచుతో కప్పబడిన, సుదూరమైన నార్వేకు ప్రయాణానికి సిద్ధమైంది. సంచిలో చింతకాయ పచ్చడి, కొబ్బరి కారప్పొడి దాచుకుంటూ, భయం, ఆనందం కలిసిన విచిత్రమైన భావనతో విమానం ఎక్కింది.

విమానాశ్రయం విశాలత్వం, వేలాది మంది ప్రయాణికులు, ఆధునిక భవనాలు – ఇవన్నీ శ్రీదేవికి కొత్త లోకాన్ని పరిచయం చేశాయి. క్రిస్మస్ అలంకరణలతో మెరిసిపోతున్న ఎయిర్‌పోర్ట్‌ను చూసి, “శ్రీనివాస్! ఇదంతా ఎంత పెద్దగా ఉంది! మన ఊర్లో పండగ మార్కెట్ కన్నా పెద్దగా ఉంది!” అని కళ్ళు పెద్దవి చేసి చూసింది.

ఎయిర్‌పోర్ట్ లోపల బోర్డింగ్ పాస్‌లు తీసుకుని, సెక్యూరిటీ చెక్ దగ్గరకు వెళ్లారు. అక్కడ లగేజ్ బెల్టు మీద పెట్టి, తన బ్యాగులు, ఫోన్, వాచ్ తీసి పక్కన పెట్టమని చెప్పారు. శ్రీదేవికి ఇదంతా కొత్త. “అయ్యో శ్రీనివాస్! నా బ్యాగులో ఉన్న పచ్చడి డబ్బా కింద పడిపోతుందేమో” అని కంగారు పడింది. శ్రీనివాస్ ఆమెను ఓదార్చి, అంతా తనే చూసుకున్నాడు. శ్రీదేవి బెల్టు మీద వెళ్తున్న లగేజ్‌ను చూసి ఆశ్చర్యపోయింది.

గేట్ నంబర్ దగ్గరకు వెళ్ళాక, శ్రీదేవి కిటికీలోంచి మొదటిసారి విమానాన్ని చూసింది. ఆకాశంలో ఎప్పుడూ కాకి, పిచ్చుక, లేదా అరుదుగా హెలికాప్టర్ చూసిన శ్రీదేవికి, ఆ భారీ లోహపు పక్షిని చూడగానే నోట మాట రాలేదు. “శ్రీనివాస్! అదెంత పెద్దగా ఉంది! నిజంగా ఇదేనా ఎగిరేది? దీనికి రెక్కలు కూడా లేవే?” అని అమాయకంగా అడిగింది. శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ “అదే విమానం శ్రీదేవి. అది ఎగిరేది ఆ రెక్కల మీదే” అని వివరించాడు. ఆమె కళ్ళల్లో అద్భుతం, కాస్త భయం కలగలిసి ఉన్నాయి.

విమానంలోకి వెళ్ళే ముందు ఎస్కలేటర్ ఎక్కాల్సి వచ్చింది. శ్రీదేవి మొదటిసారి ఎస్కలేటర్ చూసి కంగారు పడింది. “శ్రీనివాస్! ఇది ఎలా ఎక్కేది? కింద పడిపోతానేమో!” అంది, కాలు పెట్టడానికి తొట్రుపడుతూ. శ్రీనివాస్ ఆమె చేయి పట్టుకుని, “భయపడకు, రా” అని మెల్లగా ఎక్కించాడు. విమానం లోపల, కుర్చీలు, కిటికీలు, ఎయిర్ హోస్టెస్‌లు – ఇవన్నీ ఆమెకు ఆశ్చర్యం కలిగించాయి. తన సీట్లో కూర్చున్నాక, సీట్ బెల్ట్ పెట్టుకోవడం, చిన్న కిటికీలోంచి బయట చూడటం – ఇవన్నీ ఆమెకు కొత్త అనుభవాలు. విమానం రన్ వే మీద పరిగెత్తి, నెమ్మదిగా పైకి లేస్తుండగా, శ్రీదేవి శ్రీనివాస్‌ని గట్టిగా పట్టుకుంది. భూమి చిన్నగా అవుతుండగా, ఆకాశంలో మేఘాలు కిందకు వెళ్తుండగా, ఆమెకు అదో విచిత్ర లోకంలో ఉన్న అనుభూతి కలిగింది. భయంతో కూడిన అబ్బురపాటు ఆమె మొహంలో స్పష్టంగా కనిపించింది. “వామ్మో! ఎంత ఎత్తులో ఉన్నాం శ్రీనివాస్! పక్షుల కన్నా పైన కదా!” అంది. శ్రీనివాస్ చిరునవ్వుతో ఆమె భుజం నిమిరాడు.

సుదూర ప్రయాణం, అనేక గంటల విమానయానం తర్వాత, వారు నార్వేలోని ట్రోమ్‌సో నగరానికి చేరుకున్నారు. విమానం దిగగానే, చల్లని గాలి ముఖానికి తాకి, శరీరాన్ని చుట్టేసింది. ట్రోమ్‌సో ఒక అందమైన నగరంగా ఉన్నా, చుట్టూ మంచుతో కప్పబడిన కొండలు, ఆకాశంలో కమ్ముకున్న తెల్లని మేఘాలు – అదో విచిత్రమైన, ప్రశాంతమైన లోకం. క్రిస్మస్ ఈవ్ కావడంతో, పట్టణం అంతా పండుగ సందడితో మెరిసిపోతోంది. శ్రీదేవి కళ్ళు పెద్దవి చేసుకుని అంతా చూస్తోంది, చిన్నపిల్లలా.

“అబ్బా, ఎంత చలి శ్రీనివాస్! మన ఊర్లో ఎండాకాలం కన్నా ఎక్కువ ఉంది” అంది, తన చేతుల్ని రుద్దుకుంటూ.

“ఇంకా మైనస్ పది కూడా లేదు శ్రీదేవి. మనం ఇంకా సరిగా రెడీ కాలేదు కదా. నీ కోసం ప్రత్యేకంగా కొన్న థర్మల్ డ్రెస్సులు, జాకెట్లు ఉన్నాయి” అన్నాడు శ్రీనివాస్, ఆమె కోసం లగేజ్ బ్యాగులోంచి వాటిని తీస్తూ.

ఎయిర్‌పోర్ట్ నుండి వారు ముందుగా బుక్ చేసుకున్న కారులో హోటల్‌కు బయలుదేరారు. శ్రీదేవి కళ్ళు బయటే ఉన్నాయి.

“అబ్బో! శ్రీనివాస్! ఇక్కడ రోడ్లు ఎంత బాగున్నాయో! మా ఊర్లో గుంతల రోడ్లు గుర్తుకొస్తున్నాయి. ఇక్కడ అద్దంలా మెరిసిపోతున్నాయ్!” అంది ఆశ్చర్యంగా. కారు వేగంగా వెళ్తుంటే, “అమ్మో! ఇంత స్పీడ్‌గా పోతున్నారే! బండి మీద పోయినట్టే ఉంది గుండె దడ దడ లాడుతోంది!” అని కొంచెం భయపడింది.

రోడ్డు పక్కన ఉన్న ఇళ్లను చూస్తూ, “శ్రీనివాస్! ఇల్లు చూడూ! అచ్చం బొమ్మల్లా ఉన్నాయి! ఒకే రంగులో, ఒకే డిజైన్‌లో! మన ఊర్లో అయితే ఎవరికి తోచిన రంగు వాళ్లు వేసుకుంటారు, ఒకదానికొకటి సంబంధం లేకుండా ఉంటాయి” అని నవ్వింది. కొన్ని ఇళ్ల ముందు క్రిస్మస్ అలంకరణలు చూసి, “ఓహో! అందుకే అన్ని లైట్లు పెట్టి మెరిపిస్తున్నారన్నమాట! మన వీధిలో కూడా ఇలా చేస్తే ఎంత బాగుంటుందో!” అని కలలు కన్నది.

కాసేపటికి వారి హోటల్ వచ్చింది. అది చాలా పెద్ద భవంతి. లోపలికి వెళ్లగానే రిసెప్షన్ ఏరియా చూసి శ్రీదేవి మళ్ళీ ఆశ్చర్యపోయింది. “శ్రీనివాస్! ఇది హోటలా లేక ఏదైనా పెద్ద ఇళ్ళా? ఎంత పెద్దగా ఉందో! మన ఊర్లో సర్పంచ్ గారి ఇల్లు కూడా ఇంత ఉండదు!” అంది నోరు వెళ్లబెట్టి.

రిసెప్షనిస్ట్ వారికో రూమ్ నెంబర్ ఇచ్చింది. లిఫ్ట్‌లో పైకి వెళ్తుంటే శ్రీదేవి కంగారు పడింది. “ఇదేంటి శ్రీనివాస్? నడిచే మెట్లు లేకుండానే పైకి పోతున్నాం?” అని అడిగింది అమాయకంగా. శ్రీనివాస్ నవ్వి లిఫ్ట్ గురించి చెప్పాడు.

రూమ్‌లోకి వెళ్ళగానే శ్రీదేవి ఒక్కసారిగా చుట్టూ చూసింది.

“వామ్మో! ఇదెక్కడి గది శ్రీనివాస్! ఇంత పెద్దగా ఉంది! ఇందులో మనమిద్దరమేనా ఉండేది? మన ఊరి ఇల్లంతా ఇందులో పట్టేస్తుంది!” అని కళ్ళు పెద్దవి చేసి చూసింది. బెడ్‌ను చూసి, “ఇదేం మంచం శ్రీనివాస్? ఇంత మెత్తగా ఉంది! పత్తి దుప్పటి పరుచుకున్నట్టుంది. దీని మీద పడుకుంటే నిద్ర పట్టేస్తుందేమో!” అంది. బాత్రూమ్‌లోకి తొంగి చూసి, “అరె! ఇదంతా తెల్లగా ఉందేంటి? టైల్స్ అంటారా వీటిని? మన బాత్రూంలో బండలు కూడా ఇంత మెరిసిపోవు!” అని వాష్ బేసిన్‌ను, టాయిలెట్‌ను వింతగా చూసింది. షవర్‌ను చూసి, “ఇదేంటి శ్రీనివాస్? తల మీద నుంచి నీళ్లు పడతాయా? బాత్ రూమ్‌లో కూడా వర్షం పడుతుందా ఏంటి?” అని అడిగింది అమాయకంగా.

శ్రీనివాస్ ఆమె మాటలకు నవ్వు ఆపుకోలేకపోయాడు. “అవును శ్రీదేవి. ఇవన్నీ ఇక్కడ మామూలే. నీకు కొత్తగా ఉన్నాయి కదా! మెల్లగా అలవాటు అవుతుందిలే” అని ఆమెను దగ్గరకు తీసుకున్నాడు. శ్రీదేవి మాత్రం ఇంకా గదిని, బాత్రూమ్‌ను ఆశ్చర్యంగా చూస్తూనే ఉంది.

శ్రీనివాస్ తెలివిగా టూర్ ప్యాకేజీని బుక్ చేశాడు, దానిలో అరోరా వేట (Aurora Hunting) టూర్, స్నోమొబైల్ రైడ్, డాగ్ స్లెడ్డింగ్, మరియు ఐస్ హోటల్ సందర్శన వంటివి ఉన్నాయి. క్రిస్మస్ ఈవ్ రాత్రి హోటల్ అంతా పండుగ కోలాహలంతో నిండిపోయింది. లాబీలో పెద్ద క్రిస్మస్ ట్రీని అలంకరించారు, దాని చుట్టూ రంగురంగుల లైట్లు, బెలూన్లు, మెరిసే నక్షత్రాలు వేలాడుతున్నాయి. శ్రీదేవి ఆ చెట్టును చూసి మురిసిపోయింది. “శ్రీనివాస్! ఈ చెట్టు ఎంత పెద్దగా ఉందో! దీనికి ఎన్ని లైట్లు పెట్టారో చూడు! మన పెళ్లి మండపం కన్నా ఎక్కువ అందంగా ఉంది!” అని చిన్నపిల్లలా ఉబ్బితబ్బిబ్బైంది.

హోటల్ డైనింగ్ హాల్‌లో ప్రత్యేకమైన క్రిస్మస్ డిన్నర్ ఏర్పాటు చేశారు. అంతా కొత్తరకం వంటకాలు. రోస్ట్ టర్కీ, బంగాళాదుంప సలాడ్‌లు, రకరకాల స్వీట్లు.. శ్రీదేవికి మాత్రం అవన్నీ వింతగా అనిపించాయి. “అయ్యో శ్రీనివాస్! ఇవి మన పప్పు, అన్నంలా లేవే! ఈ చికెన్ ఏంటి, పచ్చడి లేకుండా ఎలా తింటారో ఏమో!” అని గుసగుసలాడింది. అయినప్పటికీ, క్రిస్మస్ పుడ్డింగ్‌ను, జింజర్‌బ్రెడ్ కుకీలను చూసి ఆమెకు ఎంతో ఆశ్చర్యం కలిగింది. ఒక చిన్న చాక్లెట్ శాంటా క్లాజ్‌ బొమ్మను చూసి, “అయ్యో! ఇతనెవరు శ్రీనివాస్? బొమ్మలేమైనా పూజ చేస్తారా ఇక్కడ?” అని అమాయకంగా అడిగింది. శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ శాంటా క్లాజ్‌ కథ, క్రిస్మస్ పండుగ ప్రాముఖ్యత వివరించాడు.

హోటల్ సిబ్బంది క్రిస్మస్ పాటలు పాడుతూ, ప్రయాణికులతో కలిసి సంతోషంగా గడిపారు. కొంతమంది పిల్లలు క్రిస్మస్ ట్రీ దగ్గర బహుమతులు అందుకుంటూ కేరింతలు కొట్టారు. శ్రీదేవి ఆ వాతావరణాన్ని చూసి చాలా ఆనందించింది. మనసులో తెలియని సంతోషం, వెచ్చదనం ఆమెను చుట్టముట్టాయి. పల్లెటూరిలో బతుకమ్మ, సంక్రాంతి జరుపుకున్నట్లే, దూరంగా వేరే దేశంలో కొత్త పండుగను చూడటం ఆమెకు ఒక విచిత్రమైన, ఆహ్లాదకరమైన అనుభూతినిచ్చింది. ఆ రాత్రి, క్రిస్మస్ వాతావరణంలో శ్రీదేవి మనసులో ఒక కొత్త అనుభవం నిండిపోయింది. ఆ రోజు ఆమె జీవితంలో మర్చిపోలేని అరోరా దృశ్యాన్ని చూడబోతోందని ఆమెకు అప్పటికి తెలియదు.

క్రిస్మస్ వేడుకల అనంతరం, అరోరా టూర్ కోసం ప్రత్యేకంగా ఏర్పాటు చేసిన బస్సులో బయలుదేరారు. పెద్ద బస్సులో కూర్చుని, టూర్ గైడ్ చెప్పే విషయాలు వింటూ, శ్రీదేవికి అర్ధం కాకపోయినా ఆసక్తిగా చూస్తోంది. అర్ధరాత్రి దాటింది. ఒక మంచుతో కప్పబడిన ప్రాంతానికి బస్సు ఆగింది. గైడ్, “ఈ రాత్రి అరోరా కనిపించే అవకాశాలు 70% ఉన్నాయి. ఓపిక పట్టండి, ఆకాశం వైపు చూడండి” అని చెప్పాడు. చలి మైనస్ 15 డిగ్రీలు ఉంది. శ్రీదేవి ఎన్ని లేయర్లు వేసుకున్నా, చలి వణికిస్తోంది. కానీ ఆమె కళ్ళలో మాత్రం అరోరా ఆశ సజీవంగా ఉంది, ఆ చలిని కూడా మరిచిపోయేంతగా.

ఆ రాత్రి, ఒక్కసారిగా, చీకటి ఆకాశంలో ఒక సన్నని ఆకుపచ్చని గీత కనిపించింది. అది నెమ్మదిగా విస్తరిస్తూ, ఊగిసలాడుతూ, పింక్, పర్పుల్ రంగులతో కలిసిపోయింది. ఆ కాంతులు ఒకదానితో ఒకటి పోటీపడుతూ, నృత్యం చేస్తున్నట్లుగా కనిపించాయి! అది కేవలం కాంతులు కాదు, ఆకాశంలో ఒక అద్భుతమైన, నిశ్శబ్ద నృత్యం.

శ్రీదేవి గుండె వేగంగా కొట్టుకుంది. “శ్రీనివాస్! చూడు! చూడు! ఎంత బాగుందో! అదో లోకం! నా కలలో కూడా ఇలా ఊహించుకోలేదు!” అంది ఆనందంతో, కళ్ళ వెంట ఆనంద బాష్పాలు ధారాపాతంగా కారాయి. శ్రీనివాస్ ఆమె భుజం మీద చేయి వేసి, “నీ కల నెరవేరింది కదా” అన్నాడు ప్రేమగా. ఆ రాత్రి, అరోరా కాంతుల క్రింద వారిద్దరూ ఒకరికొకరు మరింత దగ్గరయ్యారు. చలి కూడా వారికి స్వర్గంలా తోచింది. అదొక మర్చిపోలేని, జీవితాంతం గుర్తుంచుకునే అనుభూతి.

నార్వేలో శ్రీదేవికి ఒక పెద్ద సమస్య ఎదురైంది – అది ఆహారం! పల్లెటూరిలో పెరిగిన ఆమెకు, ఆవకాయ, పప్పు, సాంబార్, పులిహోర లేనిదే అన్నం దిగేది కాదు. ఇక్కడంతా సాల్మన్ (Salmon) చేపలు, బ్రెడ్, జున్ను! రెస్టారెంట్‌కి వెళ్ళిన ప్రతిసారీ, ఆమె ముఖం చిన్నబుచ్చుకునేది.

“అబ్బా, ఈ సాల్మన్ చేపలు తిని తిని మొహం మొత్తింది. పప్పు అన్నం ఉంటే ఎంత బాగుండు! ఇడ్లీ, దోస, పూరీ – ఏమీ దొరకవా ఇక్కడ?” అని మూతి విరిచేది.

శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ, “అక్కడ పప్పు అన్నం వద్దంటే, ఇక్కడ ఇబ్బంది పడతావు కదా. నీకోసం బిస్కెట్లు, మ్యాగీ నూడిల్స్, వేరుశెనగలు తెచ్చాను చూడు” అనేవాడు. శ్రీదేవి చిన్నగా నవ్వింది. ఒకరోజు, రెస్టారెంట్‌లో వెయిటర్ మెనూ ఇవ్వగానే, శ్రీదేవి దానిలో బొమ్మలు చూస్తూ, “అక్కడ ఇవి దోసలా ఉన్నాయా శ్రీనివాస్? నాకు దోస తినాలని ఉంది” అని అడిగింది. శ్రీనివాస్ నవ్వు ఆపుకుని, “అవి పాన్ కేక్స్ శ్రీదేవి! దోసెలు కావు. ఇక్కడ దొరకవు” అని చెప్పాడు. శ్రీదేవి నిరాశగా ఊపిరి వదిలింది.

నార్వేలో శ్రీదేవికి భాష ఒక పెద్ద సమస్య. తెలుగు తప్ప ఇంకేమీ సరిగ్గా రాని ఆమెకు, అక్కడంతా నార్వేజియన్, ఆంగ్లం. శ్రీనివాసే అంతా మాట్లాడేవాడు, అన్నీ దగ్గరుండి చూసుకునేవాడు. ఒకసారి శ్రీనివాస్ వాష్‌రూమ్‌కి వెళ్ళినప్పుడు, శ్రీదేవికి ఒక షాపులో రంగుల జాకెట్ చూసి, అది కొందామనిపించింది. “హౌ మచ్?” అని అడిగింది. దుకాణదారుడు ఏదో నార్వేజియన్‌లో చెప్పాడు. ఆమెకు అర్థం కాలేదు. పక్కనే ఉన్న ఒక ఆంగ్లేయురాలు “అతను దాని ధర 2000 నార్వేజియన్ క్రోన్స్ అని చెబుతున్నాడు” అని చెప్పింది. శ్రీదేవికి ఆంగ్లం పూర్తిగా రాకపోయినా, మొబైల్‌లో రూపీస్‌లోకి మార్చుకుని, అది చాలా ఖరీదు అని తెలుసుకుని, సైగలతో “వద్దు” అని చెప్పి బయటికి వచ్చేసింది. “ఈ ఇంగ్లీషు దెబ్బకి షాపింగ్ కూడా సరిగ్గా చేయలేకపోతున్నాను శ్రీనివాస్! నాకు తెలుగులో దుకాణాలు కావాలి!” అని నవ్వుకుంది.

తర్వాతి రోజు, వారి స్నోమొబైల్ రైడ్ ఉంది. మంచు కొండల్లో స్నోమొబైల్ మీద వేగంగా వెళ్తుంటే శ్రీదేవికి భయంతో పాటు ఎక్కడలేని థ్రిల్ కలిగింది. ఆమె గట్టిగా శ్రీనివాస్‌ని పట్టుకుని కూర్చుంది. మంచు దుమ్ము లేస్తూ, గాలి చెవుల దగ్గర వేగంగా వీస్తుంటే, అదొక సాహస యాత్రలా అనిపించింది. ఒక మలుపు తిరుగుతుండగా, స్నోమొబైల్ కొద్దిగా జారి, శ్రీదేవి చేతిలోంచి మొబైల్ ఫోన్ మంచులోకి జారిపోయింది! “అయ్యో! నా ఫోన్!” అని కేక వేసింది. శ్రీనివాస్ పరుగున వచ్చి, మంచు కుప్పల్లో వెతకగా, అదృష్టవశాత్తు ఫోన్ దొరికింది, ఎలాంటి పగుళ్ళూ లేకుండా. “నువ్వు పడితే పర్వాలేదు కానీ, మొబైల్ పడితేనే నాకు గుండె ఆగిపోయినంత పనైంది” అని శ్రీనివాస్ ఆటపట్టించాడు.

తర్వాతి రోజు డాగ్ స్లెడ్డింగ్ అనుభవం. హస్కీ జాతికి చెందిన కుక్కలు లాగే స్లెడ్‌లో కూర్చుని మంచు అడవుల్లో ప్రయాణించడం శ్రీదేవికి కొత్త, విచిత్రమైన అనుభవం. ఈ కుక్కలు చాలా స్నేహపూర్వకంగా, శక్తివంతంగా ఉంటాయి. అవి వేగంగా పరిగెడుతుంటే, మంచు చింది పడుతుంటే, శ్రీదేవి ఆనందంతో కేకలు వేసింది, పక్కన ఉన్న శ్రీనివాస్‌ని గట్టిగా పట్టుకుంది. ఒక చోట స్లెడ్ చిన్నగా పక్కకు ఒరిగింది. శ్రీదేవికి భయం వేసి, గట్టిగా అరిచింది. శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ, “శ్రీదేవి, భయపడకు, ఇదే సరదా! కింద పడినా మంచే కదా, ఏం కాదు” అన్నాడు.

ఒకరోజు వారు ట్రోమ్‌సోకు దగ్గరలో ఉన్న ఐస్ హోటల్‌కి (Ice Hotel) వెళ్ళారు. అంతా మంచుతోనే నిర్మించిన హోటల్ అది. మంచు బెడ్లు, మంచు శిల్పాలు, మంచు టేబుల్స్! శ్రీదేవి ఆశ్చర్యంతో నోరు తెరిచి చూసింది. “శ్రీనివాస్! ఇక్కడ పడుకుంటే మంచుగడ్డ అయిపోమా? చలికి రాయిలా మారమా?” అని అమాయకంగా అడిగింది. శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ, “వాళ్ళు చాలా మందపాటి, వెచ్చని స్లీపింగ్ బ్యాగులు ఇస్తారులే, చలి అనిపించదు. ఇది ఒక అనుభవం మాత్రమే, రాత్రిపూట పడుకోవడానికి కాదు” అని చెప్పాడు. మంచుతో చెక్కిన జంతువుల శిల్పాలను, మంచు బార్‌లోని మంచు గ్లాసులను చూసి, “అబ్బా, ఎంత గొప్పోళ్ళు కదా! ఎంత బాగా చెక్కారు! మన ఊర్లో ఇలాంటి శిల్పాలు చెక్కడానికి సుత్తి, ఉలి కావాలి, ఇక్కడ మంచు అయితే చాలు!” అని మెచ్చుకుంది.

శ్రీనివాస్ స్వీడన్‌లోని కిరూనాకు ఒక రోజు ట్రిప్‌ను ప్లాన్ చేశాడు. “ఇక్కడికి దగ్గరలోనే స్వీడన్ ఉంది. అక్కడ కూడా ఓ ఐస్ హోటల్ ఉందంట, ప్రపంచంలోనే మొదటిదంట. వెళ్లి చూసొద్దాం!” అన్నాడు.

శ్రీదేవి కళ్ళు పెద్దవి చేసుకుని, “అయ్యో శ్రీనివాస్! పక్కింటికి వెళ్లినట్లు దేశం దాటి వెళ్తామా? అంత దూరం మళ్ళీ ఎందుకూ?” అంది.

ట్రోమ్‌సో నుండి కిరూనాకు బస్సులో ప్రయాణమయ్యారు. దారి పొడవునా శ్రీదేవి కొత్త దేశాన్ని చూస్తూ ఆశ్చర్యపోయింది. “అమ్మో! ఇక్కడ రోడ్లు ఇంకోలా ఉన్నాయే! చెట్లన్నీ పచ్చగా లేవు, అంతా తెల్లగా ఉంది!” అంది.

కిరూనా చేరుకున్నాక, అక్కడ ఒక పెద్ద ఐస్ హోటల్ (Ice Hotel) ఉంది. శ్రీనివాస్ నార్వేలో చూసిన ఐస్ హోటల్ కంటే ఇది చాలా పెద్దది, అద్భుతంగా ఉందని వివరించాడు. లోపల అడుగు పెట్టగానే శ్రీదేవి ఆశ్చర్యంతో నోరు తెరిచింది. అంతా మంచుతోనే నిర్మించారు – మంచు బెడ్లు, మంచు శిల్పాలు, మంచు టేబుల్స్! “అబ్బా, ఎంత గొప్పోళ్ళు కదా! ఇవన్నీ మంచుతో ఎలా చేశారో! ఈ గ్లాసులో తాగితే నీళ్లు గడ్డకట్టిపోతాయి కదా!” అని ఐస్ బార్‌లోని మంచు గ్లాసులను చూసి మురిసిపోయింది. అక్కడ మంచులో చేసిన బార్‌టెండర్ శిల్పాన్ని చూసి “మన దగ్గర పాలతో శిల్పాలు చేసినట్లు, ఇక్కడ మంచుతో చేశారే!” అని నవ్వింది.

అక్కడికి దగ్గర్లో ఉన్న కిరూనా చర్చిని కూడా చూశారు. అది పూర్తిగా చెక్కతో కట్టిన చర్చి. “శ్రీనివాస్! ఈ గుడి కూడా కొత్తగా ఉందే! మన గుళ్ళలా కాకుండా అంతా చెక్కతో కట్టారు! లోపల ఎంత చల్లగా ఉందో!” అని అంది. కిరూనా పట్టణం చుట్టూ ఉన్న ఇనుము గనుల గురించి శ్రీనివాస్ చెప్పగా, శ్రీదేవి “ఓహో! అందుకే ఇక్కడ అంతా చల్లగా ఉందేమో, మట్టి కింద ఐరన్ ఉందంట కదా!” అని తనదైన శైలిలో హాస్యం పండించింది.

చివరగా, కిరూనాలో ఒక స్థానిక రెస్టారెంట్‌లో భోజనం చేయడానికి వెళ్లారు. అక్కడ జింక మాంసం, సాల్మన్ చేపలు మళ్ళీ కనిపించాయి. “అయ్యో శ్రీనివాస్! ఈ స్వీడన్‌లో కూడా అవే తింటారా? మన వరంగల్ గోంగూర పచ్చడి ఎంత బాగుంటుందో వీళ్ళకి ఏం తెలుసు!” అని శ్రీదేవి నొసలు చిట్లించింది. శ్రీనివాస్ ఆమెను ఓదార్చి, వేరే ఏదైనా ప్రయత్నించమని ప్రోత్సహించాడు.

ట్రోమ్‌సోలో ఎక్కువ రోజులు ఉండటంతో, శ్రీదేవికి ఇండియన్ ఫుడ్ తినాలని తపన పెరిగింది. వారి హోటల్ రూమ్‌లో చిన్న కిచెన్ ఉంది. “మ్యాగీ నూడిల్స్ చేద్దాం శ్రీనివాస్! నాకు తినాలని ఉంది” అంది. శ్రీనివాస్ “అది ఎప్పుడు చేయలేదే నువ్వు?” అన్నాడు. “ఇప్పుడే నేర్చుకుంటా! ఈ మ్యాగీ ప్యాకెట్ మీద ఉన్న ఇంగ్లీషు ఇన్‌స్ట్రక్షన్స్‌ని నువ్వు చదువుతుంటే, నేను వంట చేస్తా” అంది శ్రీదేవి. మ్యాగీ ప్యాకెట్ మీద ఉన్న ఇంగ్లీష్ ఇన్‌స్ట్రక్షన్స్‌ని శ్రీనివాస్ చదువుతుంటే, శ్రీదేవి వంట చేయడం మొదలుపెట్టింది. నీళ్లు ఎంత పోయాలో తెలియక ఎక్కువ పోసింది, మసాలా సరిగ్గా వేయలేకపోయింది. చివరకు, అది పల్చటి రసంలా మారింది. “అబ్బా, ఇది మ్యాగీ లా లేదు, మ్యాగీ రసంలా ఉంది!” అని శ్రీదేవి నవ్వుకుంది. శ్రీనివాస్ కూడా నవ్వుతూ, “సరేలే, పల్లెటూరి అమ్మాయికి నార్వేలో మ్యాగీ చేయడం కూడా ఒక సాహసమే!” అన్నాడు. ఆ తర్వాత రెండు రోజులు మ్యాగీ తిని శ్రీనివాస్‌కి కూడా మ్యాగీ అంటేనే విసుగొచ్చింది.

ఒకరోజు శ్రీదేవికి బయట షాపింగ్‌కి వెళ్లాలనిపించింది. శ్రీనివాస్ పక్కనే ఉన్న షాపుల దగ్గరే ఉండు అని చెప్పి, ఏటీఎంకి వెళ్లాడు. షాపులో సామాన్లు చూస్తుండగా, శ్రీదేవికి అర్జెంట్‌గా టాయిలెట్‌కి వెళ్లాలనిపించింది. దుకాణదారుడిని సైగలతో అడిగింది. అతను ఏదో నార్వేజియన్‌లో చెప్పాడు, ఆమెకు అర్థం కాలేదు. బయట వెతుక్కుంటూ వెళ్తుండగా, చలికి వణుకుతూ, భాష అర్థం కాక ఇబ్బంది పడింది. చివరికి, ఒక పబ్లిక్ టాయిలెట్ కనిపించగానే పరుగున వెళ్ళింది. “అబ్బా, ఈ చలిలో ఈ టాయిలెట్ కోసం ఎంత తిరిగానో!” అని ఊపిరి పీల్చుకుంది. శ్రీనివాస్‌కి విషయం చెప్పగా, అతను నవ్వుతూ “ఇక్కడ మన ఊరిలా బయట బయలు లో కూర్చునే అవకాశం ఉండదు కదా” అని ఆటపట్టించాడు.

ట్రోమ్‌సోకు దగ్గరలో, శ్రీదేవికి మరో అద్భుతమైన అనుభవం కలిగింది – రెయిన్ డీర్ స్లెడ్డింగ్. ఇవి డాగ్ స్లెడ్డింగ్ లా కాకుండా, చాలా నెమ్మదిగా, ప్రశాంతంగా ఉంటాయి. రెయిన్ డీర్ అనే జింకలు లాగే స్లెడ్‌లో కూర్చుని మంచు అడవుల్లో ప్రయాణిస్తుంటే, అదొక కమ్మటి అనుభూతి. అక్కడ సామీ (Sami) ప్రజల సంస్కృతిని కూడా తెలుసుకున్నారు. సామీలు నార్వేలోని స్థానిక ప్రజలు, వారి సాంప్రదాయ దుస్తులు, పాటలు, కథలు శ్రీదేవిని ఎంతగానో ఆకట్టుకున్నాయి. ఒక సామీ మహిళ వారి సాంప్రదాయ పాట జోయిక్ (Joik) పాడింది. ఆ పాటలో ఒక విధమైన విషాదం, ప్రకృతి పట్ల ప్రేమ కలగలిసి ఉన్నాయి. శ్రీదేవికి భాష అర్థం కాకపోయినా, ఆ పాటలోని భావం ఆమె మనసును తాకింది. “మన బతుకమ్మ పాటల్లానే ఉన్నాయి కదా శ్రీనివాస్” అంది శ్రీనివాస్‌తో.

చివరి రోజుల్లో వారు ట్రోమ్‌సో నౌకాశ్రయం నుండి బయలుదేరిన ఒక చిన్న క్రూయిజ్‌లో (Cruise) ప్రయాణించారు. చుట్టూ మంచు కొండలు, వాటి మధ్య ప్రశాంతంగా వెళ్తున్న ఓడ. శ్రీదేవి ఆ ప్రకృతి సౌందర్యానికి మైమరిచిపోయింది. కెమెరాలో ఫోటోలు తీస్తూ, “అబ్బా, మన ఊర్లో ఇలాంటివి ఎందుకు లేవు? మనకు సముద్రం లేదంటే ఎలా?” అని అడిగింది అమాయకంగా. శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ, “అక్కడ పచ్చని పొలాలు, చెరువులు, కోతులు, మామిడికాయలు ఉన్నాయి కదా. ఇక్కడ మంచు కొండలు, సముద్రం, అరోరా” అన్నాడు. శ్రీదేవి “అవును, అరోరా మాత్రం ఇక్కడే ఉంది” అని మురిసిపోయింది.

ఒక రోజు ఉదయం, శ్రీనివాస్ హోటల్‌లోని జిమ్‌కి వెళ్ళాడు. శ్రీదేవికి రూమ్‌లో ఒంటరిగా ఉండటం బోర్ కొట్టింది. బయట అప్పుడే మంచు కరిగి, వెలుగు పడుతోంది. “పట్టణం చూద్దాం!” అనిపించింది. శ్రీనివాస్ పర్మిషన్ అడగకుండానే, తన జాకెట్ వేసుకుని, మొబైల్ తీసుకుని బయలుదేరింది. “హోటల్ చుట్టూనే కదా, తప్పిపోనులే” అనుకుంది.

ట్రోమ్‌సో పట్టణం చిన్నదే అయినా, మంచుతో కప్పబడిన వీధులు, పక్కన ఉన్న షాపులు శ్రీదేవికి కొత్తగా కనిపించాయి. ఒక బేకరీ ముందు గుమగుమలాడే వాసన రావడంతో అటువైపు నడిచింది. లోపలికి వెళ్లి సైగలతో ఒక కేక్ కొనుక్కుంది. బయటికి వచ్చి చూడగా, తను ఏ దారిలో వచ్చిందో గుర్తు లేదు! అంతా ఒకేలా తెల్లగా, ఒకేలా కనిపించాయి. “అయ్యో! ఏ హోటల్ ఇది? ఏ దారిలో వచ్చాను?” అని కంగారు పడింది.

మొబైల్ తీసి శ్రీనివాస్‌కి ఫోన్ చేద్దామనుకుంది. కానీ నార్వేలో సిమ్ కార్డు లేదు, వైఫై ద్వారా మాత్రమే ఫోన్ చేయగలం. అదృష్టవశాత్తు, ఒక కేఫ్‌కు దగ్గరలో ఉంది. లోపలికి వెళ్లి వైఫై కనెక్ట్ చేసి శ్రీనివాస్‌కి వాట్సాప్ కాల్ చేసింది. కానీ సిగ్నల్ అంతగా లేదు, కాల్ కట్ అయింది. శ్రీదేవికి కళ్ళల్లో నీళ్లు తిరిగాయి. చుట్టూ ఉన్న ప్రజలు నార్వేజియన్‌లో మాట్లాడుకుంటున్నారు, ఆమెకు ఏమీ అర్థం కావట్లేదు.

బయట చలి పెరగడం మొదలైంది. శ్రీదేవి కంగారు పడుతుంటే, కేఫ్ యజమాని ఆమె దగ్గరికి వచ్చి, “ఏమైంది అమ్మాయి?” అని నార్వేజియన్‌లో అడిగాడు. శ్రీదేవికి భాష రాక, తన చేతిలోని ఫోన్ చూపిస్తూ, “మా హస్బెండ్.. హోటల్.. తప్పిపోయాను” అని తడబడుతూ చెప్పింది. కేఫ్ యజమాని ఆమె పరిస్థితి అర్థం చేసుకుని, ఆమె మొబైల్‌ని తీసుకుని, హోటల్ నంబర్ అడిగి, స్వయంగా కాల్ చేసి శ్రీనివాస్‌కి కలిపాడు. శ్రీనివాస్ జిమ్‌లోంచి బయటికి వచ్చి, తన భార్య తప్పిపోయిందని తెలియగానే కంగారుగా “ఎక్కడ ఉన్నావు శ్రీదేవి?” అని అడిగాడు. ఆమె కేఫ్ అడ్రస్ చెప్పగానే, “అక్కడే ఉండు, వస్తున్నాను” అని చెప్పి పరుగున బయలుదేరాడు.

పది నిమిషాల తర్వాత, శ్రీనివాస్ కేఫ్ ముందు కనిపించగానే, శ్రీదేవి పరుగున వెళ్లి అతన్ని గట్టిగా పట్టుకుని ఏడ్చేసింది. “ఎందుకు వచ్చావు శ్రీనివాస్? నేను ఇంకెప్పుడూ నిన్ను వదిలి బయటికి రాను!” అంది. శ్రీనివాస్ ఆమెను ఓదార్చి, “పర్వాలేదులే, కొత్త ప్రదేశం, ఇలాంటివి జరుగుతుంటాయి. అందుకే చెప్పాను, ఎక్కడికీ ఒంటరిగా వెళ్లొద్దని” అన్నాడు. కేఫ్ యజమానికి ధన్యవాదాలు చెప్పి, శ్రీదేవిని తీసుకుని హోటల్‌కి వెళ్ళిపోయారు. ఆ సంఘటన శ్రీదేవికి ఒక గుణపాఠంగా మారింది.

తప్పిపోయిన సంఘటన తర్వాత, శ్రీదేవి శ్రీనివాస్‌ని వదిలి ఎక్కడికీ ఒంటరిగా వెళ్ళలేదు. ఒక రోజు ఉదయం, శ్రీనివాస్ శ్రీదేవిని ట్రోమ్‌సో ఫిష్ మార్కెట్‌కి (Tromso Fish Market) తీసుకెళ్ళాడు. అది చాలా పెద్ద మార్కెట్, రకరకాల సముద్రపు చేపలు, ఇతర సముద్రపు జీవులు అమ్మకానికి ఉన్నాయి. శ్రీదేవికి చేపలు అంటే ఇష్టమే కానీ, ఇక్కడ కనిపించిన చేపలు చూసి షాక్ అయింది. పెద్ద పెద్ద సాల్మన్, కార్డ్ చేపలు, వాటిని కోస్తున్న విధానం – అంతా కొత్తగా అనిపించింది.

ఒక పెద్ద అక్వేరియం లాంటి దానిలో సజీవంగా ఉన్న కింగ్ క్రాబ్‌లను (King Crab) చూసింది. అవి చాలా పెద్దవిగా, విచిత్రంగా ఉన్నాయి. శ్రీనివాస్ “వాటిని ఇక్కడ చాలా ఇష్టంగా తింటారు, చాలా ఖరీదు” అని చెప్పాడు. శ్రీదేవికి వాటిని చూస్తుంటే భయం వేసింది. “అయ్యో బాబోయ్! వీటిని తింటారా? ఇవి నత్తల లాగా ఉన్నాయి కదా” అని ఆశ్చర్యపడింది. పక్కనే ఉన్న ఒక అస్సలు పేరు తెలియని సముద్రపు జీవిని చూపిస్తూ, “ఇది ఏంటి శ్రీనివాస్? దీనికి కళ్ళు కూడా లేవే?” అని అడిగింది. శ్రీనివాస్ కూడా నవ్వుతూ, “నాకూ తెలీదు శ్రీదేవి. ఈ నార్వేలో సముద్రంలో చాలా వింత జీవులుంటాయి” అన్నాడు.

మార్కెట్ నుండి బయటికి వచ్చేటప్పుడు, ఒక దుకాణంలో ఎండిన చేపలు (Dried Fish) ఉన్నాయి. వాటి వాసన శ్రీదేవికి అస్సలు నచ్చలేదు. “ఛీ ఛీ! ఎంత వాసన! ఇలాంటివి కూడా తింటారా?” అని ముక్కు మూసుకుంది. శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ, “ఇవి ఇక్కడి సంప్రదాయ ఆహారం శ్రీదేవి. చాలా మందికి ఇష్టం” అని చెప్పాడు. శ్రీదేవికి నార్వే ఆహారపు అలవాట్లపై ఒక విచిత్రమైన అభిప్రాయం ఏర్పడింది.

ఒకరోజు హోటల్ రిసెప్షన్ డెస్క్ దగ్గర, అక్కడి ఉద్యోగి పేరు గునార్ (Gunnar) అని ఉంది. శ్రీదేవి అతనితో మాట్లాడాల్సి వచ్చినప్పుడు, పేరు పలకలేక “గుగ్గర్.. గునార్.. గుండప్ప” అని నవ్వుతూ తడబడింది. పక్కనే ఉన్న శ్రీనివాస్ నవ్వి, “గునార్ శ్రీదేవి, గునార్” అని సరిచేశాడు.

ఒక రోజు వారు ట్రోమ్‌సో మ్యూజియంకి వెళ్ళారు. నార్వే చరిత్ర, అక్కడి పక్షిజాతుల గురించి తెలుసుకున్నారు. ఒక పెద్ద పక్షి అస్థిపంజరం చూపిస్తూ, గైడ్ “ఇది నార్వేలో ఉండే అతిపెద్ద పక్షి, సీ ఈగల్ (Sea Eagle). ఇది చాలా అరుదుగా కనిపిస్తుంది” అని చెప్పింది. శ్రీదేవి ఆ పక్షిని చూసి “అమ్మో! ఎంత పెద్దది! మన ఊర్లో కాకులు, పిచ్చుకలు, కోడిపుంజులే కానీ ఇలాంటివి లేవు” అని ఆశ్చర్యపడింది. సాయంత్రం భోజనానికి ఒక రెస్టారెంట్‌కి వెళ్ళారు. శ్రీదేవి సాల్మన్ చేపలు తినలేక, “ఏదైనా చికెన్ లేదా మటన్ లాంటివి అడుగు శ్రీనివాస్” అంది. మెనూలో ఒక డిష్ పేరు “రేంజ్ మీట్ (Reindeer Meat)” అని ఉంది. శ్రీనివాస్ “ఇది జింక మాంసం లాంటిది, ఇది ప్రయత్నిద్దామా?” అని అడిగాడు. శ్రీదేవి “జింక మాంసం అంటే బాగుంటుందేమో” అనుకుంది.

డిష్ రాగానే, శ్రీదేవి ఒక ముక్క తీసుకుని నోట్లో పెట్టుకుంది. అది ఆమె ఊహించిన రుచి లేదు. వింతగా, కొద్దిగా తీయగా అనిపించింది. “ఇది ఏంటి శ్రీనివాస్? ఏదో వింత రుచిగా ఉంది! మన ఊర్లో మటన్ లా లేదు” అంది. శ్రీనివాస్ “రేంజ్ మీట్ అంటే అలానే ఉంటుంది శ్రీదేవి, జింక మాంసం కదా” అన్నాడు. శ్రీదేవి ఆ డిష్‌ను పూర్తిగా తినలేకపోయింది. అప్పుడు శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ, “ఈ నార్వేలో నీకు కొత్త రుచులు చాలానే తగిలాయి కదా” అన్నాడు. శ్రీదేవి “అవును, కానీ మన బిర్యానీ, పులిహోర రుచులు మాత్రం ఎక్కడా లేవు” అని నిట్టూర్చింది.

ఉన్నట్టుండి చలి తీవ్రత పెరిగింది. ఒకరోజు ఉదయం శ్రీదేవి నిద్రలేవగానే గొంతు నొప్పి, జలుబుతో బాధపడింది. “శ్రీనివాస్! నా గొంతు బొంగురుపోయింది, జలుబు పట్టింది” అంది. శ్రీనివాస్ కంగారుపడి, వెంటనే డాక్టర్‌కి వెళ్దామని చెప్పాడు. హోటల్ రిసెప్షన్ సిబ్బంది దగ్గరలో ఉన్న ఫార్మసీ (Apotea) గురించి చెప్పారు. శ్రీనివాస్ శ్రీదేవిని తీసుకుని ఫార్మసీకి వెళ్ళాడు. అక్కడి సిబ్బందికి శ్రీనివాస్ ఆంగ్లంలో శ్రీదేవి సమస్య చెప్పాడు. వారు కొన్ని మందులు, గొంతు నొప్పికి స్ప్రే ఇచ్చారు. శ్రీదేవి మొహంలో అయిష్టత స్పష్టంగా కనిపించింది. “అబ్బా, ఈ మందులు మన ఊర్లోవి కావు కదా. మనకు కషాయం పెట్టినా, ఆవిరి పట్టినా తగ్గిపోతుంది” అంది. శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ “ఇక్కడ ఇలానే మరి, నువ్వు పల్లెటూరి పద్ధతులు చెబితే ఎలా?” అన్నాడు. శ్రీదేవికి ఆ మందులు వాడటంతో కొద్దిగా ఉపశమనం లభించింది, కానీ ఆమెకు ఆ మందుల వాసన, రుచి అస్సలు నచ్చలేదు.

శ్రీదేవి, శ్రీనివాస్ ఒక రోజు ట్రోమ్‌సోలోని కేబుల్ కార్ ఎక్కి పట్టణాన్ని పై నుండి చూద్దామని వెళ్ళారు. అక్కడ పైకి వెళ్ళాక, దృశ్యం అద్భుతంగా ఉంది – మంచు కొండలు, సముద్రం, పట్టణం అంతా చిన్నదిగా కనిపిస్తుంది. శ్రీదేవి ఆనందంతో ఫోటోలు తీసుకుంటోంది. అక్కడ వారికి ఒక ముసలి దంపతులు తారసపడ్డారు. వారిద్దరూ చాలా నవ్వుతూ, సరదాగా ఉన్నారు. శ్రీదేవి, శ్రీనివాస్ వాళ్ళ ఫోటో తీయమని అడిగారు. ఫోటో తీశాక, ఆ దంపతులు కృతజ్ఞతలు చెప్పి, శ్రీనివాస్‌తో ఆంగ్లంలో మాట్లాడటం మొదలుపెట్టారు. వారి పేర్లు ఆస్ట్రిడ్ (Astrid), లార్స్ (Lars). “మీరు ఎక్కడ నుంచి వచ్చారు?” అని లార్స్ అడిగాడు. శ్రీనివాస్ “ఇండియా” అని చెప్పాడు. శ్రీదేవిని చూసి, “ఆమె చాలా అందంగా ఉంది, చాలా సంతోషంగా కనిపిస్తోంది” అంది ఆస్ట్రిడ్. శ్రీదేవికి ఆ మాటలు అర్థం కాకపోయినా, వారి చిరునవ్వు చూసి తను కూడా నవ్వింది.

వారిద్దరి అమాయకత్వం, శ్రీదేవి పల్లెటూరితనం ఆ దంపతులకు నచ్చాయి. “ట్రోమ్‌సోలో మీ అనుభవం ఎలా ఉంది? నార్వే ఆహారం నచ్చిందా?” అని లార్స్ అడిగాడు. శ్రీనివాస్ శ్రీదేవి వైపు చూసి నవ్వుతూ, “ఆమెకు కొద్దిగా కష్టం అవుతోంది. ముఖ్యంగా ఆహారం” అన్నాడు.

ఆస్ట్రిడ్, లార్స్ ఇద్దరూ పగలబడి నవ్వారు. “ఓహ్, అవునా! మా ఆహారం చాలా మంది విదేశీయులకు అలవాటు కాదు. మీరేమైనా భారతీయ ఆహారం మిస్ అవుతున్నారా?” అని ఆస్ట్రిడ్ అడిగింది.

శ్రీదేవికి అర్థమైనంతవరకు, “పప్పు.. ఆవకాయ.. చపాతి.. దోస” అని సైగలతో చెప్పింది.

లార్స్, ఆస్ట్రిడ్ ఇద్దరూ ఒకరి మొహం ఒకరు చూసుకుని, “మీరు నార్వేలో ఇంకా రెండు రోజులు ఉంటారు కదా? రేపు సాయంత్రం మా ఇంటికి డిన్నర్‌కి వస్తారా? మేము మీకు మా స్టైల్‌లో ఒక చికెన్ డిష్, సలాడ్ తయారుచేస్తాం. అదీ కాకుండా, మీకు పప్పు కూడా చేసి చూపిస్తాం!” అంది ఆస్ట్రిడ్, తన నార్వేజియన్ స్నేహితురాలి నుండి భారతీయ వంట నేర్చుకున్నానని చెబుతూ.

శ్రీనివాస్, శ్రీదేవి ఆశ్చర్యపోయారు. ఒక విదేశంలో, తెలియని వాళ్ళు ఇంత ఆప్యాయంగా ఆహ్వానించడం వారికి చాలా కొత్త అనుభవం. శ్రీనివాస్ కృతజ్ఞతలు చెప్పి, అడ్రస్ తీసుకున్నాడు. శ్రీదేవి ఆనందంతో చేతులు జోడించి నమస్కరించింది.

మరుసటి రోజు సాయంత్రం, ఆస్ట్రిడ్, లార్స్ ఇంటికి వెళ్ళారు. వారి ఇల్లు చిన్నగా, వెచ్చగా, చాలా అందంగా ఉంది. వారి ఇల్లు క్రిస్మస్ అలంకరణలతో మెరిసిపోతోంది. క్రిస్మస్ చెట్టు, మెరుస్తున్న లైట్లు, ఇల్లు అంతా సుగంధభరితంగా ఉంది. ఆస్ట్రిడ్ శ్రీదేవికి క్రిస్మస్ పుడ్డింగ్‌ను, కొన్ని స్థానిక స్వీట్లను రుచి చూపించింది. “ఇది మా క్రిస్మస్ సంప్రదాయం” అని వివరించింది. శ్రీదేవికి ఆ రుచులు కొత్తగా అనిపించినా, క్రిస్మస్ సందడిని, ఆ వెచ్చని వాతావరణాన్ని చాలా ఆనందించింది. ఆస్ట్రిడ్ నిజంగానే చికెన్, సలాడ్‌తో పాటు, రుచికరమైన పప్పు (దాల్) కూడా చేసింది! శ్రీదేవి ఆ పప్పు తిని, “అబ్బా, ఎన్ని రోజులైందో ఇలాంటి పప్పు తిని! ఇది మన ఇంటి పప్పు లానే ఉంది!” అని ఆనందంగా చెప్పింది. లార్స్, ఆస్ట్రిడ్‌లు శ్రీదేవిని చూసి మురిసిపోయారు. వారు భారతీయ సంస్కృతి గురించి, పల్లెటూరి జీవితం గురించి ఆసక్తిగా అడిగారు. శ్రీదేవికి భాష అంతగా రాకపోయినా, సైగలతో, శ్రీనివాస్ సహాయంతో తన ఊరి కథలు చెప్పింది. ఆస్ట్రిడ్ తన పాత భారతీయ చీరలు కొన్ని శ్రీదేవికి బహుమతిగా ఇచ్చింది. అది కేవలం ఒక డిన్నర్ కాదు, రెండు విభిన్న సంస్కృతుల మధ్య ఏర్పడిన ఒక అపురూప స్నేహం.

ఆస్ట్రిడ్, లార్స్‌ల ఆప్యాయత శ్రీదేవికి నార్వేపై కొత్త దృక్పథాన్ని ఇచ్చింది. పప్పు తిని మురిసిపోతున్న శ్రీదేవిని చూసి ఆస్ట్రిడ్ “మీరు ఇంత దూరం వచ్చి, కేవలం పప్పు కోసమే కష్టపడుతున్నారా?” అని నవ్వుతూ అడిగింది. శ్రీదేవి చిరునవ్వు నవ్వింది.

లార్స్ “ట్రోమ్‌సోలో మాది ఒక చిన్న రెస్టారెంట్ ఉంది. మీరు రేపు మధ్యాహ్నం అక్కడికి వస్తే, నార్వేజియన్ ఫికాను మీకు పరిచయం చేస్తాం. అక్కడ మీరు స్థానిక కాఫీ, స్వీట్లు రుచి చూడవచ్చు” అని ఆహ్వానించాడు. శ్రీనివాస్ సంతోషంగా అంగీకరించాడు.

మరుసటి రోజు మధ్యాహ్నం వారు లార్స్ రెస్టారెంట్‌కి వెళ్ళారు. అక్కడికి చాలా మంది నార్వేజియన్లు వచ్చి కాఫీ తాగుతూ, స్నేహితులతో కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు. లార్స్ వారికి వేడి వేడి కాఫీ, “కన్నెల్బూలర్” (దాల్చిన చెక్క బన్ను) మరియు కొన్ని స్థానిక కుకీలను ఇచ్చాడు. శ్రీదేవికి కాఫీ రుచి కొత్తగా ఉన్నా, కన్నెల్బూలర్ చాలా నచ్చింది. “అబ్బా, ఇది మన చాక్లెట్ బన్‌లాగే ఉంది కానీ, చాలా కమ్మగా ఉంది” అని ఆనందంగా చెప్పింది. లార్స్ “ఇది మా కాఫి. ఇక్కడ ప్రజలు పని మధ్యలో, సాయంత్రం వేళల్లో వచ్చి ఇలా కాఫీ తాగుతూ, కబుర్లు చెప్పుకుంటారు. ఇది మా సంస్కృతిలో ఒక భాగం” అని వివరించాడు. శ్రీదేవి అక్కడి వాతావరణాన్ని గమనిస్తూ, నార్వేజియన్ల జీవితంలో సామాజిక బంధాలు ఎంత ముఖ్యమో అర్థం చేసుకుంది.

ఆ రోజు రాత్రి వారు ట్రోమ్‌సో పట్టణంలో జరిగిన చిన్న క్రిస్మస్ మార్కెట్‌ను సందర్శించారు. అక్కడ బహుమతులు, క్రిస్మస్ అలంకరణలు, వేడి పానీయాలు అమ్ముతున్నారు. శ్రీదేవికి ఆ వాతావరణం, అక్కడి ప్రజల ఆనందం చాలా నచ్చాయి. “మన ఊర్లో సంక్రాంతికి ఎంత సందడి ఉంటుందో, ఇక్కడ క్రిస్మస్‌కి అంతే ఉంది” అని శ్రీనివాస్‌తో అంది.

ట్రోమ్‌సోలో ఒక చిన్న వింటర్ ఫెస్టివల్ జరుగుతోంది. లార్స్, ఆస్ట్రిడ్ వారిని ఆహ్వానించారు. అది ఒక చిన్న మైదానంలో ఏర్పాటు చేసిన వేడుక. స్థానిక కళాకారులు సాంప్రదాయ నార్వేజియన్ పాటలు పాడుతూ, నృత్యాలు చేస్తున్నారు. మంచు శిల్పాలు చెక్కే పోటీ, పిల్లల కోసం ఆటలు, వేడి వేడి గ్లోగ్ (Glogg – స్పైస్డ్ వైన్) వంటివి ఉన్నాయి. శ్రీదేవి ఆ పండుగ వాతావరణాన్ని చాలా ఆనందించింది. ఒక చోట స్థానిక నృత్య బృందం వారికి నార్వేజియన్ జానపద నృత్యాన్ని నేర్చుకోవడానికి ఆహ్వానించింది. శ్రీదేవి మొదట సిగ్గుపడినా, లార్స్, ఆస్ట్రిడ్‌ల ప్రోత్సాహంతో శ్రీనివాస్‌తో కలిసి నృత్యం చేయసాగింది. ఆమె పల్లెటూరి స్టెప్పులు, నార్వేజియన్ నృత్యం కలగలిసి ఒక సరదా సన్నివేశాన్ని సృష్టించాయి. అక్కడి ప్రజలు కూడా ఆమెను చూసి నవ్వుతూ, ప్రోత్సహించారు. ఈ అనుభవం శ్రీదేవికి స్థానిక ప్రజలతో మరింత మమేకం కావడానికి సహాయపడింది.

టూర్ అయిపోయి, ఇంటికి తిరుగు ప్రయాణం అవుతున్నప్పుడు, విమానంలో ఒక జర్మన్ టూరిస్ట్ వారి పక్కన కూర్చున్నాడు. అతను శ్రీనివాస్‌తో మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాడు. “మీరు ఇండియా నుంచి వచ్చారా? ఎక్కడ?” అని అడిగాడు. శ్రీనివాస్ “తెలంగాణ” అని చెప్పాడు. ఆ జర్మన్ టూరిస్ట్ అప్పుడు శ్రీదేవిని చూపిస్తూ, “ఆమె మీ వైఫా? ఆమె పేరు ఏమిటి?” అని ఆసక్తిగా అడిగాడు. శ్రీనివాస్ “శ్రీదేవి” అని చెప్పగానే, ఆ జర్మన్ టూరిస్ట్ కళ్ళు పెద్దవి చేసి, ఆశ్చర్యంగా, “ఓహ్ మై గాడ్! శ్రీదేవి! ఇండియన్ యాక్ట్రెస్! మీరు ఆమెకు బంధువులా? ఆమె నా ఫేవరెట్ యాక్ట్రెస్!” అని అడిగాడు.

శ్రీదేవికి విషయం పూర్తిగా అర్థం కాలేదు, కానీ తన పేరు ఎక్కడో విన్నాడని మాత్రం అర్థమైంది. శ్రీనివాస్ నవ్వుతూ, “లేదు లేదు, ఆమె నా వైఫ్. ఆ యాక్ట్రెస్ కాదు” అని వివరించాడు. అప్పుడు శ్రీదేవికి విషయం అర్థమై, తన కళ్ళలో నవ్వు మెరిసింది. ఆమె మొహంపై చిరునవ్వుతో, తన వేలితో తన పక్కన ఉన్న శ్రీనివాస్‌ని చూపిస్తూ, “నేను.. నేను మీ పక్కింటి వాళ్ళని!” అని తన పల్లెటూరి యాసలో, తడబడుతూ ఆంగ్లంలో చెప్పింది. విమానంలో ఉన్న మిగతా వాళ్లందరూ కూడా పగలబడి నవ్వారు. శ్రీనివాస్ కూడా నవ్వు ఆపుకోలేకపోయాడు. శ్రీదేవి, యాక్ట్రెస్ శ్రీదేవితో తన పేరు పోలి ఉందని తెలుసుకుని, తన పేరుకు అంత పేరు ఉందని మురిసిపోయింది.

నార్వే యాత్ర, శ్రీదేవికి అరోరా కల నెరవేర్చడమే కాకుండా, కొత్త అనుభవాలను, హాస్యభరితమైన జ్ఞాపకాలను మిగిల్చింది.

నార్వేకు బయలుదేరే ముందు, శ్రీదేవికి సొంతంగా షాపింగ్ చేయడం, భాష అర్థం కాకపోవడం వంటి విషయాలపై భయం ఉండేది. కానీ ప్రయాణం చివరి రోజుల్లో, ఆమెలో ఆత్మవిశ్వాసం పెరిగింది. తిరుగు ప్రయాణంలో, శ్రీనివాస్ విమానంలో నిద్రపోతుండగా, శ్రీదేవి ఎయిర్‌పోర్ట్ షాపుల్లో షాపింగ్ చేయడానికి వెళ్ళింది. ఆమెకు నచ్చిన ఒక చిన్న అరోరా రంగుల బొమ్మను చూసి, దాని ధరను మొబైల్ ట్రాన్స్‌లేటర్ సహాయంతో తెలుసుకుని, సైగలతో బేరం కూడా ఆడి, చివరకు కొనుగోలు చేసింది. చిన్న విజయం అయినా, శ్రీదేవి మొహంలో ఒక కొత్త వెలుగు కనిపించింది. “నాకు కూడా షాపింగ్ చేయడం వచ్చు శ్రీనివాస్!” అని నవ్వుతూ చెప్పింది, శ్రీనివాస్ నిద్రలేచాక. అరోరా రంగుల బొమ్మతో పాటు, ఆస్ట్రిడ్ ఇచ్చిన భారతీయ చీరలను శ్రీదేవి జాగ్రత్తగా భద్రపరచుకుంది, తమ కొత్త స్నేహితులకు జ్ఞాపకార్థంగా.

నార్వే నుంచి తిరిగి వచ్చాక, శ్రీదేవిలో చిన్న మార్పు కనిపించింది. గతంలో చిన్న విషయాలకే కంగారు పడే ఆమె, ఇప్పుడు మరింత ధైర్యంగా, ఓపికగా మారింది. విదేశీ ఆహారం తినలేకపోయినా, కొత్త వంటకాలను ప్రయత్నించే ఆసక్తిని చూపింది. “ఈ ప్రపంచంలో ఇంకా చాలా చూడాలి, చాలా నేర్చుకోవాలి” అని తరచుగా అనేది. ఆమె అరోరా కలను నిజం చేసుకోవడమే కాకుండా, తన వ్యక్తిత్వాన్ని కూడా విస్తరించింది. అప్పటి నుంచి, ఆమె వంట చేసేటప్పుడు కూడా “ఈ సాల్మన్ చేపలు, రేంజ్ మీట్ ఎప్పుడూ తినకూడదు” అని సరదాగా అంటూ ఉండేది, నార్వే జ్ఞాపకాలను నెమరువేసుకుంటూ.