[తెలికిచెర్ల విజయలక్ష్మి గారి ‘సైనికుడా సాగనీ పయనం!’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
“అన్నయ్యా, నీ ఫోన్ మోగుతోంది!” అంటూ సరస్వతి మొబైల్ తెచ్చి అన్న చేతికి ఇచ్చింది.
నిద్ర మత్తు వదిలించుకుని స్క్రీన్‌పై నెంబర్ చూసాడు. ‘కాల్ వస్తుందని అనుకుంటూనే ఉన్నాను. మరొక్క వారం తరువాత కాల్ వస్తే బాగుండేది!’ అనుకుంటూ నిట్టూర్చాడు. ఫోన్‌లో వార్త విన్న వెంటనే బెంగగా అనిపించింది. ‘ఈ కబురు సుమన్‌కి ఎలా చెప్పాలి!’ అని భయపడుతూ తల్లి వద్దకు చేరుకున్నాడు. కూరలు తరుగుతున్న తల్లి భుజాలపై చేతులు వేస్తూ..
“అమ్మా, నా సెలవు కేన్సిల్ అయింది. త్వరగా వచ్చి కాశ్మీర్ బోర్డర్‌లో డ్యూటీలో చేరమని ఆర్డర్స్ వచ్చాయి!” అన్నాడు.
“అమ్మో, అక్కడి పరిస్థితులు అస్సలు బాగులేవు కదరా. అయినా నువ్వు చేసేది, ఇండియా బంగ్లాదేశ్ బోర్డర్‌లో కదా. కాశ్మీర్ బోర్డర్‌కి ఎలా పంపిస్తారు?” అంటూ తన మాటను సమర్థించుకుంది తల్లి.
“ఎక్కడ అవసరం ఉంటే అక్కడకు పంపిస్తారు. కాశ్మీర్ పంపిస్తున్నారనే బెంగ నాకు లేదు. ఆర్మీ ఉద్యోగిగా ఇప్పటి పరిస్థితులను ఎదుర్కోవడానికి సంతోషంగా సిద్ధపడతాను. అదే, సుమన్ పరిస్థితి గురించి బెంగగా ఉంది!” అన్నాడు.
“ఒక్క వారం రోజులు గడువు అడిగి చూడు నాన్నా. ఈ వారంలో డెలివరీ అవుతుందని చెప్పింది డాక్టర్. పుట్టిన బిడ్డను కళ్ళతో చూసి వెళ్ళు. మాకు తృప్తిగా ఉంటుంది!” అంది ధైర్యం తెచ్చుకున్న తల్లి.
“లేదమ్మా, వెళ్ళక తప్పదు. ఈ రాత్రికే బయలుదేరాలి. డెలివరీ సమయానికి నేను ఉంటానని సుమన్‌కి మాటిచ్చాను. ఇప్పుడు వెళతాను అంటే ఏమంటుందో అని భయపడుతున్నాను అంతే!” అంటూ తల్లి ఒడిలోకి తల పెట్టుకుని కళ్ళు మూసుకున్న సచిన్, ‘సుమన్‌తో తన పరిచయం ఒక తీపి జ్ఞాపకం. సుమన్ రాకతో తన జీవితానికి అర్థం తెలిసింది. తను ఈనాడు తల ఎత్తుకుని గర్వంగా ఊర్లోకి అడుగుపెడుతున్నాడు అంటే, అది సుమన్ దయ వలనే. ఆమె చిరునవ్వుతోనే నా జీవితం మొదలైంది!’ అనుకోగానే నవ్వుతున్న సుమన్ మొహం కళ్ళముందు కదలాడింది.
***
చిల్లర దొంగతనాలు చేస్తూ ఆడపిల్లల్ని ఏడిపిస్తూ ఆకతాయిగా తిరిగేవాడు సచిన్. ఊరి వాళ్ళంతా అసహ్యించుకునేవారు సచిన్‌ని. తోటి పిల్లలు వెక్కిరిస్తుంటే తనకు అనవసరం అనుకునేవాడు. ఎవరైనా తోటివాళ్ళు సావాసం చెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తే వాళ్ళూ సచిన్ లాగే చెడిపోతారని భయపడేవాళ్ళు పెద్దవాళ్ళు. భూమికి భారంగా తలచేవారు దగ్గర బంధువులు. అందరూ కొడుకుని తిడుతుంటే బాధపడేది తల్లి. కొడుకుని మంచి మాటలతో మార్చడానికి శత విధాల ప్రయత్నించి విసిగిపోయింది. అందరూ కొడుకుని ఆడిపోసుకోవడం భరించలేని ఆ తల్లి, తల గోడకేసి కొట్టుకుంటూ ఏడ్చేది. తల్లి మాటలకు చిరాకు పడుతూ చేతికి అందిన సామాన్లు విసిరి కొట్టి గోడయెక్కి పక్కింట్లోకి దూకాడు ఒకరోజు. బావిదగ్గర బట్టలు ఉతుకుతున్న పార్వతి సచిన్‌ని చూసి కోపంగా..
“ఒరేయ్, సచ్చినోడా! ముప్పొద్దులా మూడు కుంభాలు మింగి ఊరిమీద పడి దున్నపోతులా తిరుగుతున్నావు కదరా!” అంటూ అరిచింది.
“నన్ను తిట్టడానికి నువ్వు ఎవరు? ఒక్కపొద్దైనా నాకు ముద్దపెట్టేవా!” అంటూ వెకిలిగా నవ్వుతూ దండెం మీద ఆర వేసిన చీరలు బురదలో పడేసి పరుగెత్తాడు సచిన్. తల్లి అపురూపంగా పెట్టుకున్న సచిన్ అనే పేరుకు బదులుగా సచ్చినోడా అనే పేరు ఊరందరి నోటా స్థిరపడిపోయింది. ఇరుగూ పొరుగూ చీదరింపులూ భరించలేక, కొడుకుని ఊరి నడి ఒడ్డున కర్రతో బాదింది ఒకరోజు. అయినా మారలేదు ఆ కుర్రాడు.
పదవతరగతి రెండు సార్లు ఫెయిల్ అయ్యాడు. చదువు ఎలాగూ అబ్బడంలేదు కదా. కూలి పనికి తీసుకుపోదామని ప్రయత్నించేది తల్లి. తన మాట వినిపించుకోకుండా వెళుతున్న కొడుకు వెనకనే వెళుతూ బతిమాలింది ఒకరోజు. తల్లిని తోసుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు. తల గోడకి కొట్టుకుని తలకి గాయమైన తల్లి ఏడుస్తుంటే కూతురు సరస్వతి తల్లిని హాస్పటల్ తీసుకువెళ్ళింది. సాయంత్రం దాకా బలాదూర్ తిరిగి వచ్చి, తల్లి నుదుటిన కట్టుచూసి.. “నాకు అడ్డం పడితే ఇలాగే అవుతుంది మరి. తల్లీకూతుళ్ళు ఇద్దరూ జాగ్రత్తగా ఉండండి!” అంటూ సుష్టుగా భోంచేసి ముసుగుతన్ని పడుకున్నాడు. కొడుకు విపరీత ధోరణికి ఇంట్లోనుంచి పొమ్మందామని ఎప్పటిలాగే ఈ సారి కూడా అనుకుంది. కానీ.. అనలేకపోయింది ఆ తల్లి. నిద్రలో ఉన్న కొడుకు దగ్గరగా కూర్చుని జుట్టు సరిచేసింది. దుప్పటి సరిగా కప్పుతూ.. ‘చెరువులో ఈత కొట్టి కొట్టీ నల్లగా అయిపోయాడు కొడుకు!’ అని బాధపడింది ఆ తల్లి మనసు.
అమ్మమ్మగారి ఇంటికి సెలవులకు వచ్చిన సుమన్, రకరకాల విన్యాసాలతో ఈత కొడుతున్న సచిన్‌ని చూసింది ఒకరోజు. ఈత ముగించుకుని ఒడ్డుకు చేరుకున్న సచిన్‌ని చిరునవ్వుతో అభినందించింది. చిరునవ్వుతో ఎదురుపడిన సుమన్ చూసి, జీవితంలో మొదటిసారి సిగ్గుపడ్డాడు. హడావిడిగా ఇంటికి వెళ్ళిపోయాడు. మరునాడు కూడా ఆ అమ్మాయిని చెరువు ఒడ్డున చూసాడు. ఆ అమ్మాయి గురించి ఆరా తియ్యగా తనకు దూరపు బంధువు అని తెలిసింది. ప్రతీరోజూ ఆ అమ్మాయి కోసం చెరువు గట్టున ఎదురు చూసేవాడు. పలకరింపుగా ఆ అమ్మాయి నవ్వే నవ్వుతో పరవశించిపోయేవాడు.
ఆ అమ్మాయి నవ్వుతో తను యుక్తవయసుకి చేరుకున్న సంగతి గుర్తుకు వచ్చింది. ఊర్లో అల్లరి తగ్గించి ఆ అమ్మాయిని క్రీగంట గమనిస్తూ, ఊహలలో తేలిపోయేవాడు. సెలవులు అయిపోయాయి. ఆ అమ్మాయి వెళ్లిపోతోందని తెలిసింది. మెల్లిగా ఆ అమ్మాయికి ‘ఐ లవ్ యు’ చెప్పాడు. మళ్ళీ ఆమె అదే చిరునవ్వుతో..
“జీవితంలో ఏదైనా సాధించి అప్పుడు చెప్పు ఐ లవ్ యు. అంతవరకూ నీకోసం ఎదురు చూస్తాను!” అంటూ వెళ్ళిపోయింది సుమన్. ఒక్కసారిగా శరీరం నిస్సత్తువగా మారింది. ‘పదవతరగతి ఫెయిల్ అయినవాడిని జీవితంలో ఏం సాధించగలను?’ అనుకొన్నాడు. ఎప్పుడూ అరుస్తూ ఇల్లంతా చిందర వందర చేసే కొడుకు మౌనంగా వుండటం అనుమానం కలిగించింది తల్లికి. కొడుకుని తరచి, తరచి ప్రశ్నించింది. సుమన్‌ను తను ప్రేమించిన సంగతి, ఆమె పెట్టిన షరతు సంగతి చెప్పాడు బాధగా. కొడుకులో మార్పు రావడం శుభసూచకంగా భావించింది ఆమె.
“నీకుప్పుడు వయసేమీ మించిపోలేదురా. కష్టపడి చదివి, ముందు పదవతరగతి పరీక్ష పాస్ అవు. తరువాత ఏం చెయ్యాలో ఆలోచించు!” అంది. తల్లి మాటను బుద్ధిగా విన్నాడు. పట్టుదలగా చదివి పదవతరగతి పరీక్ష పాస్ అయ్యాడు. రిజల్ట్స్ వచ్చాయనే విషయం పొరుగు ఊరికి వెళ్ళి సుమన్‌కి చెప్పాడు. ఆమె అభినందిస్తూ..
“తరువాత ఏం చేస్తావు?” అంది. ‘ఏం చెయ్యాలి? జీవితంలో ఏదో ఒకటి సాధించాలి!’ అనే పట్టుదల ఆకాశమంత ఎత్తుగా ఎదిగింది. ఆరడుగుల పొడుగు, బలిష్టమైన శరీరంతో దృఢంగా ఉండే సచిన్‌కి ఆర్మీలో చేరమని సలహా ఇచ్చింది సుమన్. కోచింగ్ సెంటర్‌లో చేరాడు. కష్టపడ్డాడు. సచిన్ కండలు తిరిగిన శరీరానికి దృఢమైన సంకల్పం తోడైంది. సచిన్ సంకల్పం తెలుసుకున్న సుమన్, సచిన్‌కి ఫోన్ చేసి, ‘మూడు ముళ్ళు వేయించుకోవడానికి నేను సిద్ధం’ అని చెప్పింది. ఆ మాటతో వెయ్యి ఏనుగులు ఎక్కినంత బలం వచ్చింది. పట్టుదల పెరిగింది. ప్రేమను గెలుచుకోవాలనే సంకల్పం బలీయమైంది. అగ్నివీర్ పోస్టుల సెలక్షన్ అవుతున్నాయని తెలుసుకున్నాడు. అప్లై చేశాడు. సెలెక్షన్ కన్నా ముందే సుమన్ తల్లితండ్రులు సచిన్‌తో కూతురి వివాహం జరిపించారు.
ట్రైనింగ్ పూర్తి చేసుకుని బంగ్లాదేశ్ బోర్డర్‌లో నియమితుడు అయ్యాడు. ఆకతాయిగా తిరిగే సచిన్ ఒక బాధ్యతగల రక్షక దళంలో సైనికుడిగా మారాడు. నరనరాలలో దేశభక్తిని పెంచుకుని సరిహద్దులను కాపలా కాస్తున్నాడు. భార్యకు ప్రసవ సమయం అని ఇంటికి వచ్చాడు. వచ్చిన రెండోరోజే పెహల్గాంలో ఉగ్రవాదుల దాడి వార్తతో మనసు కలత చెందింది. క్షణక్షణం భారంగా గడుస్తోంది. పురిటికని పుట్టింటికి వెళ్లిన భార్య వద్ద ఉండలేక తల్లి వద్దకు వచ్చాడు. పాక్ కవ్వింపు చర్యలు దుఃఖాన్ని కలిగించాయి. ఉగ్రవాదుల స్థావరాలను భారత్ పేల్చెయ్యడం సంతోషాన్ని కలిగించింది. ఉవ్వెత్తున ఎగసిపడుతున్న దేశభక్తిని అదిమిపడుతున్నాడు. సెలవులకు ఇంటికి వెళ్ళిన వాళ్లందరూ డ్యూటీలో చేరాలంటూ ఫోన్ వచ్చింది. బయలుదేరక తప్పదు. పుట్టిన బేబీని చూసి వెళతానని సుమన్‌కి మాట ఇచ్చాను. బాధ పడుతుందేమో అని మథనపడుతున్నాడు సచిన్.
అదే పనిగా మోగుతున్న ఫోన్ ఎత్తిన తల్లి, “ఒరేయ్, నీకు ఆడపిల్ల పుట్టిందట. మీ అత్తగారు ఫోన్ చేసిందిరా!” అంది సంతోషంగా. తల్లి మాటలకు ఒక్క ఉదుటున లేచి సంబరంగా..
“అదేంటీ, రాత్రి ఫోన్ చేసినప్పుడు సుమన్ నాకేమీ చెప్పలేదు!” అనుకుంటూ ఆఘమేఘాల మీద హాస్పటల్‌కి చేరుకున్నాడు. సుమన్ కళ్ళల్లో తృప్తిని చూసాడు. ఉయ్యాలలో నిద్రపోతున్న ఫిమేల్ బేబీని సంతోషంగా చూస్తూ.. “డెలివరీకి ఇంకా వారం రోజులు టైమ్ ఉంది కదా! త్వరగా ఎలా అయ్యిందీ?” అన్నాడు సచిన్.
“నీకు ఏ క్షణమైనా కబురు వస్తుందని రావచ్చని నాకు అనుమానంగా ఉంది. నీ బ్యాగ్ అంతా సర్దేసి ఉంచాను. నువ్వు నిశ్చింతగా వెళ్ళు. నువ్వు వెళ్ళేలోపు నీకు బేబీని చూపించాలని కోరికగా వుండేది. అందుకే, నార్మల్ డెలివరీ కోసం ఎదురు చూడలేదు. నీకు చెప్పకుండా నిన్న రాత్రి సిజేరియన్ చేయించుకున్నాను!” అంటున్న భార్యను ఆర్తిగా చూసాడు. “నాకోసం ఇంత రిస్క్ ఎందుకు తీసుకున్నావు!” అన్నాడు బాధతో.
“ఇందులో రిస్క్ ఏమీలేదు. దేశ రక్షణ కోసం నువ్వు ముందుకు అడుగులు వేసేటప్పుడు ఏ టెన్షన్లు ఉండకూడదు. మన చిన్నారి సిందూరని చేతులలోకి తీసుకో. తనివితీరా ముద్దాడు. ఈ చిన్నారి సాక్షిగా నువ్వు శత్రు మూకలకు గుణపాఠం చెప్పాలి. మతం అడిగి మరీ చంపిన దుర్మార్గులను అంతమొందించు. మన భరత భూమిపై రక్తం చిందించిన శత్రు మూకలకు బుద్ధిచెప్పు. ధైర్యంగా వెళ్ళు!” అంటున్న భార్య మాటలతో శత్రుదేశపు చర్యలు గుర్తు వచ్చి రక్తం మరిగింది. ‘నా కుటుంబం కోసం సమయం వృథా చేసే సమయం కాదు ఇది. భారతదేశమంతా నా కుటుంబమే. భారత ప్రజలందరూ నా బంధువులు. భారతమాత రక్షణ నా ధ్యేయం!’ అనుకుంటూ భార్యకు కళ్ళతోనే వీడ్కోలు చెప్పాడు. చిన్నారి సిందూరకి సెల్యూట్ చేసి కార్య దీక్షకై ముందుకి అడుగులు వేశాడు ఆ సైనికుడు.
(సమాప్తము)
