[సంచిక – డా. అమృతలత సంయుక్తంగా నిర్వహించిన 2024 దీపావళి కథల పోటీలో సాధారణ ప్రచురణకు ఎంపికైన తెన్నేటి శ్యామకృష్ణ గారి ‘సారం-సంసారం’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
రాగిణి ఆవేశంగా అన్నది, “ఏం, నీకో రూల్ నాకో రూలా? నేను షాపింగ్ చేసి నాకు నచ్చినవి కొనుక్కున్నా తప్పేమిటి?”
ఆదిత్య అంతకంటే ఆవేశంగా ఆమె చేతుల్లోనించి బ్యాగు లాక్కుని క్రింద నేలమీద గుమ్మరించాడు. లిప్‌స్టిక్, పౌడర్, పర్ఫ్యూం, ఒక చీర నేల మీద పడిపోయినయి. “చూడు, ఒక్కటైనా అవసరమొచ్చేది వున్నదా ఇందులో? నెలాఖరున షాపింగ్ చేసి ఇవన్నీ కొనడం అవసరమా?”
క్రిందపడిన తన వస్తువులను చూసి ఆమెకి కడుపు మండింది, “నేను గనక నీ వస్తువుల్ని ఇలా కింద పారేస్తే వూరుకుంటావా?”
అని వంగి ఏరడం మొదలుపెట్టింది వస్తువుల్ని. “నువ్వు కొనేవన్ని పనికొచ్చేవా? మొన్న ఐదువేలు పోసి బూట్లు కొన్నావు, అవసరమా అంత?”
అతని చెయ్యి పైకిలేచింది కొట్టడానికి, కళ్ళు ఉరిమినయి. అంతలోనే తమాయించుకుని ఏదో అనేలోపు ఆమె అన్నది, “ఇవి మా అన్నయ్య నాకిచ్చిన డబ్బులు, రాఖీ కట్టినప్పుడు. మిమ్మల్ని దేబరించి తీసుకున్నవి కావు!” అతను అవాక్కయాడు.
అది మొదటిసారి కాదు వాళ్ళమధ్య గొడవలు రావడం, సరిగ్గా నాలుగు రోజుల క్రితం..
“మొన్ననేగా రెండువేలు ఇచ్చాను? అప్పుడే ఐపోయినయా మళ్ళీ అడుగుతున్నావు?” అడిగాడు ఆదిత్య. అప్పటికే అతను అఫీసుకి వెళ్ళడానికి సిద్ధమై బూట్లువేసుకుంటున్నాడు.
“ఖర్చైపోయినయి, ఉంటే మళ్ళీ ఎందుకడుగుతాను?”
“అదే, ఏం ఖర్చయినయ్యని?”
“గ్యాసు సిలిండర్‌కి తొమ్మిదివందలు ఇచ్చాను, కూరలు తెస్తే రెండొందలు ఐనయి. చీర, బ్లౌస్ ఫాషన్ డిజైనర్‌కి ఇచ్చాను.”
“ఇప్పుడదంత అవసరమా?”
ఆమెలో అసహనం, “మీకేం తెలుసు మా ఆడవాళ్ళ సమస్య? ఒకే టీషర్ట్ వారం రోజులు వేసుకున్నా మిమ్మల్ని ఎవరూ అడగరు. మేం అలా వేసుకుంటే గుచ్చి గుచ్చి చూస్తారు. సాదా చీర కడితే కొత్త ఫాషన్ తెలియని అనాడి అంటారు!”
“ఎవరో ఏదో అంటారని..”
సీమటపాకాయకి అగ్గి తగిలింది, ఇరువురి మధ్య వివాదం రాజుకుంది. గత నెలలో ఎప్పుడెపుడు ఎవరు ఏ ఖర్చు అనవసరంగా ఎంత పెట్టారు, చిట్ఠా పద్దులు చదువుకున్నారు. చివరగా ఆమె కొంగుతో కళ్ళొత్తుకుంది, “ఛీ, వెధవ బ్రతుకు, సంతోషంగా నా కొరకు ఒక్క రూపాయి ఖర్చుపెట్టుకోలేను!”
“ఏమైనా అంటే ఇదొకటి, అఫీసుకి వెళ్ళేప్పుడు చిరాకుతెచ్చే మాటలు మొదలుపెడతావు, దానితో పనిలో పొరపాట్లు, అఫీసర్‌తో నాకు చివాట్లు.. ఆల్రెడీ లేటైపోయింది, ఇదింతే ఇక..”
బయటికొచ్చి బైక్ స్టార్ట్ చేసుకుని వెళ్ళిపోయాడు హడావిడిగా.
“అసలు మొదలుపెట్టిందెవరో!” అంటూ ఆమె వంటింట్లోకెళ్ళి పనిమనిషి కడిగిపెట్టిన అంట్లు సర్దడం మొదలెట్టింది సణుక్కుంటూ. పనిమనిషి నీలమ్మ చేతులు చెంగుకు తుడుచుకుంటూ వచ్చింది, “వెళ్ళొస్తానమ్మా!”
అరెరె, పనిమనిషి ఉన్నమాటే మరిచింది, ‘ఐనా ఆయనకి ఉండాలి బుద్ధి!’ నొచ్చుకుంది.
ఆ రోజు ఆదిత్య మంచి మూడ్లో ఉన్నాడు, “ఆన్‌లైన్‌లో టికెట్లు బుక్ చేశాను, ‘ఉలఝ్’ సినిమాకి, తయారుకా!”
“ఏమిటి, హిందీ సినిమానా, నేను రాను! ‘దేవర’ జూనియర్ ఎన్టీఆర్ సినిమా ఐతే వస్తాను.”
“అది కాదు రాగిణీ, ఇందులో జాహ్నవి, శ్రీదేవి కూతురు నటించింది, బాగుంటుంది!”
“వద్దు, నాకు తెలుగు సినిమా కావాలి! హిందీ అంటే తలనొప్పి”
“అది కాదే, నా ఫ్రండ్ కార్తి వాళ్ళావిడని తీసుకుని వస్తానన్నాడు, సరదాగా వెళ్ళొద్దాం! దేవర నెక్స్ట్ వీక్ వెళదాం!”
“అలానే అంటారు, తీసికెళ్ళరు, నాకు తలనొస్తోంది, మీరెళ్ళండి”
కోపంగా టికెట్లు తీసి చించివేశాడు ఆదిత్య, “నిన్ను నమ్ముకుని బుక్ చేశాను, బుద్ధి తక్కువై”
“అంతేగానీ, ముందు నా ఇష్టం అడగటం ఉండదన్నమాట!” అంతే ఉక్రోషంగా ఆమె.
రాత్రి పడక మీద ఇద్దరూ, చెరో చివర, మధ్యలో మౌనమనే ఒక అగాధం.. ‘మాటేదో ఆలోచించి చక్కగా మాట్లాడితే అపోహలు రావు గద?’ అని అతని మనసు, ‘ఏ మాట మాట్లాడినా తప్పుతీస్తే మరిక ఏం మాట్లాడ్డం? తనకొకసారి జ్వరం వస్తే ఎంత ఖంగారుపడ్డాడు, తను నీరసపడి మాట కూడా నీరసంగా వచ్చినపుడు ఎంత ఆత్రపడ్డాడు తను త్వరగా మామూలుగా ఐపోవాలని? ఇప్పుడనిపిస్తోంది, మళ్ళీ అలా జ్వరం వస్తే బాగుండును!’ ఆమె స్వగతం. కిటికీలోంచి చంద్రుడు తొంగిచూశాడు, ఆలుమగల మధ్య ఎడంచూసి మధ్యలో మనకెందుకనుకున్నాడో ఏమో, త్వరత్వరగా పైకి పాకిపోయాడు.
కొన్ని రోజులు మాట, మౌనం దోబూచులాడింది ఇద్దరి మధ్య. కొద్దిగా ఆచి తూచి మాట్లాడే యత్నం. ఆ రోజు.. ఆదిత్య అఫీసుకి వెళ్ళగానే తయారై ఇంద్రజ ఇంటికి బయలుదేరింది రాగిణి. తన ఇల్లు దగ్గరే, పది నిమిషాల నడక. అప్పటికే మనోరమ, కాళింది అక్కడికి చేరుకున్నారు. అంతలో నీలమ్మ వచ్చింది. తను ఇంద్రజ ఇంట్లోనూ పనిచేస్తుంది, అంట్లు, బట్టలతోపాటు ఇంట్లో పైపనులు చేస్తుంటుంది ఇక్కడ, మనిషి కాస్త చురుకు గద! “నీలమ్మా, మా అందరికి యాపిల్ జ్యూస్ గ్లాసులలో పోసివ్వు, అలాగే అక్కడ సమోసాలు మైక్రోవేవ్‌లో వేడి చేసి పట్రా!” పురమాయించింది ఇంద్రజ.
అంతా కూర్చుని కబుర్లు చెప్పుకుంటూ రమ్మీ, తంబోలా ఆడారు. అప్పుడు తెచ్చింది మనోరమ ఒక ప్రతిపాదన, చిట్టీలు వేసుకుని కిట్టీ పార్టీలు చేసుకుందామని. అంతా సరే అంటే సరే అనుకున్నారు. తమ కామన్ ఫ్రండ్స్ పేర్లు జాబితా తయారుచేసుకున్నారు. లంచ్ చేసి ఇంటికి బయలుదేరిన రాగిణికి మనసులో ఒక సందేహం, ‘ఆదిత్య ఒప్పుకుంటాడా?’
ఆదిత్య తన ఫ్రండ్స్‌తో కలిసి అప్పుడప్పుడూ మందు పార్టీకి హాజరౌతాడు. ఐనా తను పూర్తి లిమిట్లో ఉంటాడు. ఆ గ్రూప్‌లో రాగిణి నేస్తం నీరజ భర్త కూడా ఒకడు. రాగిణి అంతగా పట్టించుకోదు. కానీ తను టైంపాస్ కోసం కిట్టీ పార్టీ చిట్లో జాయినైతానంటే మాత్రం వద్దన్నాడు, అంత డబ్బు తను ఇవ్వలేనన్నాడు.
వెంటనే రాగిణి అందుకున్నది, “మీ మందు పార్టీ కొరకైతే పరవాలేదా?” యథాప్రకారం మాటలలో కొద్దిగా వాడి, వేడి చోటు చేసుకోవడం మొదలయింది. “నా మిత్రురాళ్ళకు మాటిచ్చాను, ఇప్పుడు వద్దని ఎలా చెప్పను?” ఆమె. “మాట ఇచ్చేముందు మన తాహతు ఆలోచించాలి,” అతను.
“ఈసారి అలాగే చేస్తాను, మావారు ఒప్పుకుంటేనే చేరతాను అని చెపుతాను సరేనా?” ఆమె,
“ఐనా వాళ్ళలో కొందరు మనలాంటి వాళ్ళే, వాళ్ళ భర్తలేమో మరో మాట లేకుండా ఒప్పేసుకుంటారు!”
“వాళ్ళ సంగతి నీకెందుకు ఆర్చేవాళ్ళా, తీర్చేవాళ్ళా?” అతను.
చివరకి అతను ఒప్పుకున్నాడుగానీ, రాగిణికి మనసు చివుక్కుమంది, ఇంత యాగీ చేసినాక ఒప్పుకుంటేనేం?
ఏదెమైనా ఇప్పుడు రాగిణికి చాలా రిలీఫ్‌గా వుంది, నెలకొక ఇంట్లో సమావేశం, విందు, వన్-మినిట్ గేమ్స్, సరదా కబుర్లు.. ఆ నెల చిట్టీ రాగిణి పేర వచ్చింది. ఆమెకెంతో సంతోషంగా వుంది. “మంచి పార్టీ ఇవ్వాలి!” సరళ అన్నది. “మీరు ఏదంటే అది!” అంతా కలిసి గేమ్స్ ఆడుకున్నారు. అది కాగానే కిట్టీ పార్టీ తన ఇంట్లో ఎలా ఏర్పాటు చెయ్యాలో ఆలోచించుకుంటూ ఇంటిదారి పట్టింది రాగిణి.
తనవంతు చిట్టీ ఎనభైవేలతో అరతులం బంగారం కొనాలని రాగిణి కోరిక, తన పాత బంగారం కొంతవేసి ఒక నెక్లెస్ కొనాలనివుంది, మిగతా మొత్తంలో ఇంట్లోకి మంచి డోర్ కర్టెన్స్, కట్లెరీ వగైరా కొనాలని ప్లాన్. తన ఇంట్లో జరిగే మొదటి కిట్టీ పార్టీ, ఆమాత్రం పటాటోపం వుండొద్దూ! అంతే, ఆ విషయంలో ఇద్దరి మధ్య గొడవ జరిగింది. తను కొనాలనుకున్నవి చెప్పి, “పైన ఒక పదివేలు పార్టీ ఇవ్వడానికి కావాలి, మీకు మిగతా ఇరవై వేలు ఇస్తాను, ప్లీజ్!” ఆమె బ్రతిమిలాడింది, “మనోరమను రమ్మన్నాను కూడా, షాపింగ్కు తోడు రమ్మని.”
“ఒక ముప్ఫైవేలు ఇంటి ఖర్చులున్నయి, మిగతావి నీ ఇష్టం,” చెప్పాడు ఆదిత్య నిష్కర్షగా. ఆమె నిరాశపడిపోయింది. కాదని వాదించింది.
“నేనుకదా నీకు చిట్టీ కట్టడానికి డబ్బు ఇచ్చింది, నీమటుకు సరదాగా పార్టీలు, కబుర్లు బాగానే వుంది, డబ్బు మొత్తం నీకే అంటే ఎలా? అర్థం చేసుకో!” అనునయంగానే అన్నాడు.
“ఈ ఒక్కసారి!” ఆమె బ్రతిమిలాడింది.
“మూర్ఖంగా మాట్లాడకు!” అన్నాడు ఆదిత్య. ఆమె అహం దెబ్బతిన్నది. మళ్ళీ సీమటపాకాయ రాజుకున్నది, ఎవరి వాదం వారిది. చాలా రోజులయింది గదా ఈ మధ్య, పడక సీను రిపీట్, మంచానికి చెరో చివర, మధ్యలో మౌనం..
మరో రెండు రోజుల్లో పార్టీ తన ఇంట్లో.. అన్ని ఏర్పాట్లు చేసుకుంది రాగిణి. మెల్ల మెల్లగా తమ మధ్య గొడవ మరిచిపోయి ఫ్రండ్స్‌తో సరదాగా గడపడానికి సంసిద్ధమౌతోంది. లంచ్ చేసి బయలుదేరింది తను, మిగిలిన ఒకటి రెండు ఐటమ్స్ తెచ్చుకుందామని. ఇల్లు తాళంవేసి ఆటోని కేకేసింది రోడ్డెక్కి.
సాయంత్రం ఐదున్నర, ఆదిత్య ఇంటికి వచ్చాడు, బైక్ బయట పార్క్ చేసి లోనికొచ్చాడు. లోపలికి అడుగుపెడుతూనే చూశాడు. రాగిణి సోఫాలో కూర్చుని వుంది. మామూలుగా ఆమె ఆ సమయంలో టీవీ పెట్టుకుని ఏదో సినిమా చూస్తూనో లేదా సెల్‌ఫోన్‌లో మాట్లాడుతూనో వుంటుంది. అలాంటిదేం లేదు, అలా కూర్చుని వుందంతే. అక్కడ కుర్చీలో కూర్చుని బూట్లు విప్పుతూ, “ఏంటి విశేషాలు?” అడిగాడు. జవాబు లేదు. తలెత్తి చూశాడు, ఆమె మొహంలో ఏ భావమూ లేదు. “రాగిణీ, ఏంటీ సంగతి?” అడిగాడు.
“ఏం లేదు” అన్నది ముక్తసరిగా. అప్పుడనిపించింది, ఏదో వుందని.
బూట్లు పక్కనపెట్టి టిఫిన్ బాక్స్ టేబుల్ పైనుంచి “నిన్న అన్నదానికేగా, ఆ టాపిక్ ఐపోయింది, మళ్ళీ ఏమిటి?” అడిగాడు. మామూలుగా ఐతే ఏదో ‘వంకర’ మాట వదిలేది, అదేం లేదు. అతనివైపు కూడా చూడలేదామె.
ఏమైనా జరిగిందా? అయోమయంగా అమెకెదురుగా వచ్చి నిలుచున్నాడు, “అడుగుతున్నానుగా, చెప్పు ఏంటి సంగతి?” కొద్దిగా గొంతు పెరిగింది, ఊహుఁ లాభంలేదు.
నిజంగా ఏదో జరిగింది.. వచ్చి ఆమె పక్కన సోఫాలో కూచున్నాడు, “వొంట్లో బాగుందా?”
“ఊఁ”
అప్రయత్నంగా ఆమెకేసి కొద్దిగా జరిగాడు, “రాగిణీ, చెప్పు, అలా మౌనంగా వుండొద్దు, చెప్పంది ఎలా తెలుస్తుంది, ప్లీజ్!”
అప్పుడు చూసింది అతని వైపు, “భయం, మాట్లాడితే అది ఏ పోట్లాటకు దారి తీస్తుందోనని!”
అతను అలాగే చూస్తుంటే అన్నది, “ఔను, మనం మాట్లాడకుండా ఎవరి పనిలో వారుంటే ఏ గొడవా ఉండదు!” లేచి టేబుల్ పైన బ్లౌస్ చేతిలోకి తీసుకుని వెనక్కివచ్చి సోఫాలో కూర్చుని సూదితో వర్క్ డిజైన్ కుట్టుపని మొదలుపెట్టింది.
ఆమె మాట సూటిగా తగిలింది గుండెకి, ఉండేలు దెబ్బలా. చటుక్కున చుశాడొకసారి ఆమె వైపు.
“సారీ, మీకు టీ తెచ్చిస్తాను, వుండండి!” లేవబోయిందామె. చటుక్కున వచ్చి ఆమె చేయిపట్టుకున్నాడు ఆదిత్య. “కూర్చో, ప్లీజ్!” ఆమె కూర్చోగానే తను వచ్చి ఆమె పక్కనే కూర్చున్నాడు సోఫాలో “చెప్పు ప్లీజ్, ఏమయింది?” ఆత్రంగా అడిగాడు.
తన చూపు మరోవైపు తిప్పుకుని చెప్పిందామె నిర్లిప్తమైన గొంతుతో, “ఇందాక నేను ఇంద్రజా వాళ్ళింటికి వెళ్ళాను కలుద్దామని. తలుపు వారగావుంటే లోపలికి అడుగుపెట్టాను. లోపలగదిలో మాటలు వినిపించాయి. కాళింది, ఇంద్రజ కూర్చుని మాట్లాడుకుంటున్నారు. నేను లోపలికెళ్ళబోయి ఆగిపోయాను. వాళ్ళు మాట్లాడుకునేది నా గురించే..” ఆగి అన్నది ఆమె, “మన ఇద్దరి మధ్య జరిగిన గొడవ గురించి చెప్పుకుని నవ్వుకుంటున్నారు. ఒక సందర్భంలో మనమనుకున్న మాటలను వ్యంగ్యంగా ఉదహరిస్తూ.. తల తిరిగిపోయింది నాకు! నిశ్శబ్దంగా వెనక్కి తిరిగి వచ్చేశాను”
“అంటే.. అంటే.. ఎవరు చెప్పి వుంటారు?”
చురుగ్గా చూసిందతనివైపు, ‘అర్థం కాలేదా?’ అన్నట్టు.
“నీ.. నీలమ్మ?!”
నిశ్చలంగా కూర్చున్న రాగిణి నిశ్శబ్దమే చెపుతోంది ఔనని. తల గిర్రున తిరిగింది ఆదిత్యకి. ఎంత పని జరిగింది! అవమానం, అసహనం, కోపం లోలోపల. తనచుట్టూ రూమ్ గిర్రున తిరుగుతున్నట్టు భావన. రెండు నిమిషాలు, ఎవరూ మాట్లాడలేదు. పిన్ను క్రింద పడితే వినపడే నిశ్శబ్దం. మెల్లిగా ఆమె చేతిమీద చెయ్యివేశాడు. ఆమె చెయ్యి విదిలిస్తుందనుకున్నాడు. ఆమె అలాగే మిన్నకుండిపోయింది. “సారీ.. అయం సో సారీ!”
***
రాగిణి, ఆదిత్య టీవీ ముందు కూర్చుని సినిమా చూస్తున్నారు. ‘దూసుకెళ్తా’ సినిమాలో బ్రహ్మి, వెన్నెల కిషోర్ కామెడీ ఎంజాయ్ చేస్తూ పడిపడి నవ్వుతున్నారు. ఎన్నిసార్లు చూసినా ఆ సినిమాలో కామెడీ నవ్విస్తుంది మరి!
“అమ్మగారూ!” నీలమ్మ వంటింట్లో అంట్లు తోమి చేతులు చెంగుకు తుడుచుకుంటూ వచ్చింది, “నేను పని మానేస్తున్ననమ్మా, ఇండ్లు ఎక్కువైనయ్, చెయ్యలేకపోతున్న!”
రాగిణి అన్నది, “నీ ఇష్టం, ఫస్టుకి వచ్చి నీ జీతం తీసుకుని వెళ్ళు!”
నీలమ్మ “అట్లనే” అనేసి బయటికినడిచింది.
రాగిణి, ఆదిత్య మొహాలు చూసుకున్నారు, ‘ఏమయ్యుంటుంది కారణం?’ అనే ప్రశ్నార్థకం ఇద్దరి మొహాల్లో.
“నేను చెపుతా,” ఆదిత్య అన్నాడు, “ఇక్కడ ఆమెకి కావలసిన ‘మేత’ ఇకపై దొరకదు కద, అలాంటి ఇంటిని వెతుకుతూ వెళ్ళుంటుంది!”
రాగిణి పకపక నవ్వుతూ అతని భుజంమీద తలవాల్చింది.
“ఐనా ఒకటి మాత్రం నిజం,” మళ్ళీ అన్నాడు ఆదిత్య, “ఒకవిధంగా ఆమే కదా కనువిప్పు కలిగించింది మన.. అదే, నాకు, ఆమె చేసిన తప్పుల్ని ఒప్పుగా భావించవచ్చునేమో?!” ఆమెని దగ్గరికి తీసుకుని చిరునవ్వు నవ్వాడు.
