[షేక్ కాశింబి గారు రచించిన ‘రుగ్మత’ అనే కవితని పాఠకులకి అందిస్తున్నాము.]
ఎక్కడైనా.. ఒంటరి మహిళ ఎదురైతే చాలు
విసురుతారు ప్రాకే గొంగళి పురుగుల్లాంటి
కంపరం పుట్టించే వగలమారి వలపు చూపులు
చూపులెందుకవుతాయవి?
సూటిగా గుండెల్లో గుచ్చుకుని
విలవిల్లాడించే విషం పూసిన విచ్చుకత్తులు
మనిషి నెప్పుడూ చూడని అరణ్యవాసుల్లా
ఆడువారి మొఖమెరుగని అపర బ్రహ్మచారుల్లా
ఒడలంతా తడిమి చూసే నంగనాచి దొంగచూపులు
ఒక వైపు ఆణువణువునీ ‘స్కాన్’ చేస్తూనే
చూసీ చూడనట్లు చాటుమాటుగా చూసే
చురుక్కు మనిపించే పదునైన సూదుల్లాంటి చూపులు
వయసు నియమాల నావలికి నెట్టి
వావి వరుసల్ని ఆమడ దూరాన పెట్టి
వళ్లంతా ఆవకాయ పూసినట్లుండే కారపు చూపులు
కళ్ళప్పగించి చూసే కుసంస్కారానికి కట్టుబానిసలై
కనుసైగలతో సంకేతాల తూపుల్ని విసురుతూ
కన్ను కలిపితే రెప్ప వాల్చీ చూసే వంకర చూపులు
అప్పుడప్పుడూ అరువు తెచ్చుకున్న
అమాయకత్వాన్ని అంచెలంచెలుగా గుమ్మరిస్తూ చూసే
అమాంతం ముంచే అభినయపు బాకులు
ఇంకెప్పుడు.. ఇంకెప్పుడు బయటపడేది మన మగవాళ్ళు
ఇంటి ఇంతులను మరిచి మొహంతో నీరుగారే
ఈ ముదిరిపోయిన మానసిక రుగ్మత నించి?
