[సంచిక – డా. అమృతలత సంయుక్తంగా నిర్వహించిన 2024 దీపావళి కథల పోటీలో సాధారణ ప్రచురణకు ఎంపికైన వింజనంపాటి రాఘవరావు గారి ‘పునరపి’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
ఉదయపు నడక ముగించి, కాళ్ళీడ్చుకుంటూ ఇంటికి చేరి సోఫాలో కూలబడ్డాను.
“ఇదిగో ఇల్లాలూ, ఓ గ్లాసు నీళ్ళు, ఓ కప్పు కాఫీ ఇస్తావా?” అన్నాను.
“నీళ్ళకేం, కావలసినన్ని ఇస్తాను. కాఫీ మాత్రం చక్కెర లేకుండానే” అన్నది ఆవిడ.
“చక్కెర లేని కాఫీ తాగటం కంటే మానేయటం మేలు. అయినా యీ కొత్త రూల్స్ ఏమిటీ?” అన్నాను చికాగ్గా.
“నిన్న మీ మెడికల్ రిపోర్టులు వచ్చాయి. చూసుకున్నారుగా. సుగరు కంట్రోల్‌లో లేదు” ఇల్లాలి వెటకారం.
“సరే, సరే! ఈ రోజుకు చక్కెర వేసి ఇవ్వు. టిఫిన్ ఏం చేస్తున్నావు?” కొద్దిగా గొంతు తగ్గించి బ్రతిమిలాడినట్లుగా అడిగాను.
“ఈ రోజు నుండి మీకు ఉదయం ఒక కీరా, ఒక క్యారెట్ మాత్రమే.”
“అదేమిటి?”
“మీ బరువు చూసుకున్నారా? తొంభై రెండుకు చేరింది. ఆహారం విషయంలో కఠినంగా ఉండమన్నారు డాక్టరు గారు. గుర్తు లేదా?” నా స్థూలకాయాన్ని, నోరు కట్టేసుకోలేకపోవటాన్ని దెప్పిపొడుస్తూ అంది ఇల్లాలు.
“నా బరువు కేంగాని, నీ మేనల్లుడికి పై ఇవన్నీ ప్రయోగించు. ముఫ్లై ఐదేళ్ళకే బరువులో నన్ను మించిపోయాడు.”
“వాడిది కంప్యూటరు ముందు కూచుని చేసే ఉద్యోగం – వ్యాయామానికి టైమేదీ? అయినా మీ ఆరోగ్యం గురించి మాట్లాడుతుంటే ఊళ్ళో వాళ్ళ సంగతులన్నీ తెస్తారు” అన్నది ఇల్లాలు.
“రేపటి నుండి ‘డయటు కంట్రోలు’ చేద్దాం. ఇవాల్టికి ఇంత ఉప్మా అన్నా కలుపు” అన్నాను.
“ఊఁ. ఏ రోజు మీరు నా మాట విన్నారు కనుక. ఏదో ఒకటి చేస్తాను. ఇదిగో మీ కాఫీ” అంటూ కప్పు టీపాయ్ పై పెట్టి ఆవిడ లోపలికి వెళ్ళింది.
కాఫీ కప్పు అందుకుంటుండగానే ఫోను మోగింది. నా స్నేహితుడు చంద్రశేఖర్‌ది. రిటైరయింతర్వాత గవర్నమెంటు స్కూళ్లలో వాలంటీర్‍గా రకరకాల కార్యక్రమాలు నిర్వహిస్తుంటాడు. అప్పుడప్పుడూ నన్ను కూడా పిలుస్తుంటాడు.
ఫోను తీసి, “ఏరా పొద్దున్నే! ఏవిటి విశేషం?” అడిగాను.
“రేపు ఆదివారం కీసరగుట్ట దగ్గర స్కూల్లో ఓ కార్యక్రమం. నువ్వు తప్పకుండా రావాలి. అన్నట్లు ఉదయం ఏడు గంటలకే కారు పంపుతాను. నీతో పాటు మరో ఇద్దరు కూడా వస్తారు. మరచిపోకు. మిగిలిన వాళ్ళకు కూడా ఫోను చేయాలి. సాయంత్రం తీరుబడిగా మాట్లాడుదాం” గుక్క తిప్పుకోకుండా మాట్లాడి, నేను సమాధానం చెప్పేలోగానే ఫోను పెట్టేశాడు.
దాదాపు సమవయస్కులమైనా వాడి మాట నేనెప్పుడూ కాదనలేదు. వాడెప్పుడూ నా మాట వినలేదు. యాభై ఏళ్ళనుండి ఇదే తంతు.
“ఎవరూ ఫోనూ” ఇల్లాలి ఆరా.
“శేఖర్ గాడు.”
“ఏవిట్టా? మళ్ళీ బలాదూరు తిరగాలా?”
“నేను ఇంట్లో ఉండి చేసేదేముంది? ఒక్క రోజైనా నీకు కాస్త విశ్రాంతి.”
“అవునవును. బయటకు వెళ్ళిందగ్గర నుండి ఎప్పుడు తిరిగొస్తారో అని ఎదురు చూడటమే సరిపోతుంది. ఇక విశ్రాంతి ఎక్కడ?”
“ఏదోలే. ఏదో బళ్ళో కార్యక్రమం. నాలుగైదు గంటలేగా. త్వరగానే పూర్తవుతుంది.”
“సరే! మీ యిష్టం. కాని తినమన్నారు కదా అని నానా చెత్త తినకండి.” ముందే ఇల్లాలి హెచ్చరింపు.
ఆదివారం రానే వచ్చింది. ఏడుగంటలకల్లా కారు హారన్ విని ఇల్లాలికి చెప్పి బయటపడ్డాను. కార్లో అప్పటికే ఇద్దరు ఉన్నారు. ఒకరు పాత మిత్రులే. నన్ను చూస్తూనే కారు దిగి, పలకరించారు.
“ముందు సీట్లో కూర్చోండి. కాస్త సౌకర్యంగా ఉంటుంది” అడగకుండానే ఆఫర్ చేశాడు మిత్రుడు.
ఓ గంట ప్రయాణం తర్వాత పాఠశాలకు చేరాం. అది గురుకుల పాఠశాల కావటంతో అందరికీ భోజన సౌకర్యాలు రోజూ ఉంటాయి. మాకూ ఉదయాన్నే అల్పాహారం అక్కడే ఏర్పాటు.
పేరుకు మాత్రమే అల్పాహారం. కాస్త భారీగానే వడ్డించారు. మాకు ప్రత్యేకంగా ఏమీ తయారు చేయలేదు. పిల్లలకు వడ్డించేదే. రుచిగా దండపంతో మామూలు కంటే కొంచెం ఎక్కువగానే లోపలకు వెళ్ళింది. చివర్లో టీ.
టిఫిన్ కోసం పొడవైన క్యూ. అలవాటు ప్రకారం అందరినీ పలకరిస్తూ వారి పేర్లు, చదివే తరగతి, ఏ ఊరు వివరాలు అడుగుతున్నాను. వాళ్ళు కూడా సరదాగా సమాధానాలు ఇస్తున్నారు. తెలంగాణ పిల్లలు కావటంతో ఏ రకమైన భేషజాలు, అతి మర్యాదలు లేవు.
“నీ పేరేంటి సార్?”
“ఏ ఊరు?”
“రోజూ స్కూలుకు వస్తావా?”
“ఇవాళ మాక్కూడా ఏమైనా చెప్తావా?”
ప్రశ్నల పరంపర.
ఇంతలో నా దృష్టి లైన్లో ఉన్న ఒక్క పల్చటి పాపపై పడింది. ఆకర్షణీయమైన ముఖం. గట్టిగా పది పన్నెండు కేజీలుంటుందేమో. చేతిలో ఉన్న పళ్ళెం, గ్లాసు కూడా మోయగలిగేట్లు లేదు. క్యూ కదిలి ఆ పాప నా దగ్గరకు రాగనే అడిగాను,
“నీ పేరు?’’
“ప్రవల్లిక.”
“ఏ ఊరు?”
“చేవెళ్ళ దగ్గర.”
“ఏ క్లాస్?”
“ఎనిమిది”
ఈసారి ఆశ్చర్యపోవటం నావంతయింది. బహుశః ఆమె పర్సనాలిటీని బట్టి ఐదో, ఆరో తరగతో చదువుతుందనుకున్నాను.
ఆశ్చర్యం నటించకుండానే, ‘‘నిజంగానా?” అన్నాను.
“అవును” మిగిలిన పిల్లలు కోరస్‌గా అందుకున్నారు.
“అవునా? ప్రవల్లికా, నాకో రహస్యం చెప్తావా?” అడిగాను.
మిగిలిన పిల్లలంతా ఆసక్తిగా చూస్తున్నారు.
“నేను, నీ లెక్క బక్కగా కావాలంటే ఏం చేయాలి?” అడిగాను.
పిల్లలంతా నా భారీకాయం వంక, ఆ పిల్ల వంక చూసి ఫక్కున నవ్వారు.
ప్రవల్లిక మరేం మాట్లాడకుండా చూపు తిప్పుకుంది.
నేను మరో మారు రెట్టించాను.
ప్రవల్లిక నా కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ, “నువ్వు మళ్ళీ పుట్టు సారూ!” అంది.
