[ప్రముఖ రచయిత శ్రీ చతుర్వేదుల చెంచు సుబ్బయ్య శర్మ (సిహెచ్. సియస్. శర్మ) రచించిన ‘ప్రేమేగా ప్రపంచం’ అనే నవలని ధారావాహికంగా పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
[ఇల్లు చేరిన గోవిందని తల్లిదండ్రులు ఆప్యాయంగా దగ్గరకు తీసుకుంటారు. పెళ్ళి చేసుకుని పిల్లాపాపలతో చల్లగా ఉండాలనీ ఇద్దరూ దీవిస్తారు. వాళ్ళ ఉద్దేశం అర్థమవుతుంది గోవిందకు. తల్లి తలకి నూనె రాయగా, అరగంట తర్వాత స్నానం చేసి వస్తాడు గోవింద. వారి కోసం తెచ్చిన కానుకలను ఒక్కొక్కరికి అందిస్తాడు గోవింద. కబుర్లు చెప్పుకుంటూ టిఫిన్ తినడం పూర్తి చేస్తారు. కాసేపయ్యకా, తాను బయల్దేరుతానని అంటాడు రాఘవ. కొద్దిసేపు ఉండమంటాడు గోవింద. తల్లిదండ్రులని పిలిచి తన భవిష్యత్తు ప్రణాళికలు వివరిస్తాడు. కారు కొందామని అనుకుంటున్నాడు చెప్తాడు. పొగతోటలోని తమ స్థలంలో ఒక చిన్న బిల్డింగ్ కట్టి అందులో కంప్యూటర్ సెంటర్ పెట్టాలని అనుకుంటున్నట్లు చెప్పి, వాళ్ళ సలహా అడుగుతాడు. చిన్న బిల్డింగ్ ఎందుకు పెద్దదే కట్టిద్దామని తండ్రి అంటాడు. కారు కూడా కొనమని చెప్తాడు. తమ బిల్డింగ్ ప్లాన్ తన చిన్నాన్న కొడుకు శ్యామ్ సుందర్ అన్నయ్య కూతురు హారికతో ప్లాన్ గీయిద్దామని చెబుతుంది తల్లి. అమ్మ ఆదేశించడంతో, వసంత గబగబా వెళ్ళి, హరికని పిల్చుకుని వస్తుంది. ఆమెకు తమ స్థలం ప్లాన్ చూపిస్తాడు గోవింద తండ్రి. తానొక సారి ఆ ప్లాట్‌ని చూసివచ్చి ప్లాన్ గీస్తానని చెప్పి వెళ్ళిపోతుంది హారిక. తర్వాత రాఘవతో కలిసి అతని కారులో నెల్లూరు వెళ్తాడు గోవింద. మహీంద్రా షో రూమ్‍లో బొలెరో బుక్ చేసుకుని రాఘవ ఇంటికి వెళ్తారు. అక్కడ రాఘవ అమ్మ సుందరి, నాన్న శ్యామలరావు గోవిందని ఆప్యాయంగా ఆహ్వానిస్తారు. కబుర్లు, భోజనాలయ్యాకా, కాసేపు నిద్రపోతాడు గోవింద. నిద్ర లేచిన గోవింద్, తన బాల్య మిత్రులు రవిబాబు గురించి అడిగితే, ఆ వివరాలన్నీ చెప్తాడు. రవిబాబు పతనమైన విధానం విని బాధపడతాడు గోవింద. రవిబాబు అమ్మగారిని కలవాలని అంటాడు. బయల్దేరే ముందు మనసులో మరో ఆలోచన మెదిలి ఓల్డ్ బాయిస్ అసోషియేషన్ మెంబర్లకి తాను ఇండియా వచ్చినట్లు మెసేజ్‍ని రాఘవతో పంపిస్తాడు. – ఇక చదవండి.]
ఇద్దరం క్రిందికి వచ్చి మా సుందరి అత్తయ్యతో చెప్పి, నేను రాఘవ కార్లో రవిబాబు యింటికి బయలుదేరాము. అరగంటలో కారు వాడి యింటి ముందు ఆగింది. యిల్లు ప్యాలెస్‌లా వుంది. నేను తదేకంగా చూస్తూ నిలబడ్డాను.
“బావా!.. దీని నిర్మాణాన్ని సంవత్సరం క్రితం రవి నాన్నగారు చేశారు. చాలా బాగుంది కదూ!..” అడిగాడు రాఘవ.
“అద్భుతంగా వుందిరా!..”
మమ్మల్ని చూచి వాచ్మన్ దగ్గరకు వచ్చాడు. “ఎవరు కావాలి బాబూ!..” అని అడిగాడు.
“రవి బాబు వున్నరా!..” అడిగాను.
“లేరు. వారు బెంగుళూరు వెళ్ళారు.”
“ఎప్పుడు?”
“రెండు నెల్లయిందండే.”
“ఎప్పుడు వస్తారు?..”
“నాకు తెలవదండే.”
“పెద్దమ్మగారు వున్నారా!..”
“వున్నారండే.”
“అల్లూరి నుండి గోవింద్ వచ్చాడని చెప్పి రండి”
వాడు గేటు మూసి లోనికి వెళ్ళాడు.
“రాఘవా!.. ఏ మినిష్టర్ ఇల్లో అనిపిస్తోంది కదూ!..”
“అవును బావా!..”
వాచ్మన్ పరుగెత్తుకొచ్చాడు. గేటు తెరచి దగ్గరకు వచ్చి.. “అయ్యా!.. అమ్మగారు మిమ్మల్ని లోనికి పంపమన్నారయ్యా. రండి.”
కారును పోర్చ్‌లో ఆపి నేనూ రాఘవా కారు నుంచి దిగాము. శ్యామలమ్మ వరండాలోకి వచ్చింది. ఆమెను సమీపించాను.
“పెద్దమ్మా!.. నమస్తే.. బాగున్నారా!..”
“గోవిందా!..” కళ్ళు పెద్దవి చేసి నన్ను చూచింది.
అవునన్నట్లు తల ఆడించాను. తన చేతిలోకి నా చేతిని తీసుకొంది.
“రా నాయనా!.. నిన్ను చూచి చాలాకాలం అయింది. అమెరికాకు వెళ్ళావుగా!..
“అవును పెద్దమ్మా.. నిన్ననే వచ్చాను.”
రాఘవు చూచింది. వాడు వినయంగా చేతులు జోడించాడు.
“యీ అబ్బాయి ఎవరు గోవిందా!..”
“మా సుందరి అత్తయ్య కొడుకు. పేరు రాఘవ.” హాల్లోకి నడిచాము.
“కూర్చోండి”
యిరువురం కూర్చున్నాము.
“నిన్ను చూడాలని వచ్చాను పెద్దమ్మా!..”.
“ఆఁ..” నిట్టూర్చి.. “ఏం చూస్తావు నాయనా. మీ పెద్దమ్మ పని అయిపోయింది. తిరుగు ప్రయాణానికి సిద్ధం అవుతున్నా” ఆ క్షణంలో ఆమె కళ్ళల్లో కన్నీటిని చూచాను.
“వినే వుంటావ్!.. యీ యింటికి పట్టిన దుస్థితిని గురించి. రవి కొరకరాని కొయ్యలా తయారైనాడు. మూడు నెలల క్రిందట మీ పెదనాన్న ‘నా పని అయిపోయిందే’ అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు. వాడుగా ఏరికోరి చేసుకొన్న పిల్లను హింసించి, ఆమెను బిడ్డతో సహా యింటి నుంచి వెళ్ళకొట్టాడు. మనిషిగా పుట్టిన వీడు, మానవత్వాన్ని మరచి అన్ని వ్యసనాలకూ దాసుడై, దానవుడిగా మారిపోయాడు. నా మీద వాడికి ఎలాంటి గౌరవాభిమానాలు లేవు. నాకు నరకంలో వున్నట్లుగా వుంది గోవిందా!.. యీ స్థితిలో యీ వయస్సులో.. నేను ఎక్కడికి పోగలను. నరకమో.. స్వర్గమో.. సర్వాన్నీ చూస్తూ.. ఏడుస్తూ.. యీ కట్టె యిక్కడ రాలిపోవాల్సిందే. యథార్థం చెప్పాలంటే వాడి మూలంగానే ఆయన గుండెపోటుతో మరణించారు. వాడు మా పాలిట పున్నామ నరకాన్ని దాటించే పుత్రుడు కాదు. శత్రువు.” కన్నీటితో తన మనోభావాలను వ్యక్తం చేసింది పెద్దమ్మ శ్యామల.
ఆమె ఆవేదన.. మాటలు నాకు ఎంతో ఆవేదనను కలిగించాయి. వారు మా వూర్లో వున్న రోజుల్లో ఎప్పుడు చూచినా.. నవ్వుతూ ఎంతో ఆప్యాయంతో పలకరిస్తూ.. యింటికి వెళితే ఏదో ఒకటి పెట్టి ప్రక్కన కూర్చోని తన చేత్తో నాకు తినిపించేది. నన్ను తన బిడ్డకన్నా మిన్నగా చూచుకొనేది. అర్థరూపాయి సైజు సిందూరపు బొట్టుతో.. తల్లో ఏదో ఒక పూలతో సాక్షాత్ మహాలక్ష్మీలా కనుపించేది. అలాంటి ఆ తల్లికి అన్నీ వుండీ.. యీనాడు యిలాంటి దుస్థితా!..
రవిని కలవాలనుకొన్నాను. వాడికి నచ్చచెప్పి.. వాడి తత్వాన్ని మార్చి పెద్దమ్మ మనస్సుకు శాంతిని ఆనందాన్ని కలిగించాలని నిర్ణయించుకొన్నాను.
“పెద్దమ్మా!.. బాధపడకు. నేను వాడితో మాట్లాడుతాను. వాడికి నచ్చ చెబుతాను. ఈనాటి పరిస్థితులను మార్చే దానికి నా శాయశక్తులా ప్రయత్నిస్తాను. నేను అప్పుడప్పుడూ వచ్చి నిన్ను చూస్తుంటాను. నీకు తెలియనిదంటూ ఏమీ లేదు. మనం దైవాన్ని నమ్మే వాళ్ళం. ఆ దైవం మీద నమ్మకం పెట్టుకో. ప్రార్థించు. త్వరలో అన్నీ చక్కబడతాయి” ఆమె తత్వాన్ని ఎరిగిన నేను.. నా నిర్ణయానుసారంగా.. ఆమెతో ఆ మాటలు చెప్పాను.
“యిప్పుడే వస్తాను.” పవిటతో కన్నీటిని తుడుచుకొంటూ లోనికి వెళ్లింది.
“బావా!.. పాపం. యీమె చాలా బాధపడుతూ వుంది కదూ!..” అడిగాడు రాఘవ.
పెద్దమ్మ మాటలు విన్న తర్వాత.. నా మనస్సు వికలమైంది. హృదయంలో ఆవేదన. మహారాణిలా వున్న అప్పటి ఆమె స్థితికి.. యిప్పుడు నేను చూచిన స్థితికి ఎంతో తేడా. పైగా వయస్సు రీత్యా జవసత్వాలు సన్నగిల్లాయి. రాఘవకు జవాబు చెప్పలేకపోయాను.
ముందు పెద్దమ్మా.. వెనకాల పనిమనిషి వచ్చారు. తన చేతిలో వున్న ట్రేని టీపాయ్ పై వుంచి పనిమనిషి వెళ్ళిపోయింది.
సోఫాలో కూర్చొని.. “గోవిందా!.. నీకు పాలంటే చాలా యిష్టం కదూ. నాకు గుర్తుందిరా. ఆ బిస్కెట్లు తిని పాలు తాగు” ఆ మాటల్లో ఎంతో ఆప్యాయత నిండి వుంది.
అమ్మ చెప్పగా ఆమెకు ఆ విషయం తెలిసింది. వారు మా వూర్లో వుండగా నేను వారి యింటికి ఎప్పుడు వెళ్ళినా పెద్ద గ్లాసు పాలు నాకు యిచ్చేది పెద్దమ్మ. అది ఆమెకు యింకా జ్ఞాపకం వుందట.
ఆ మాట నా చెవులకు సోకగానే.. నా కళ్ళల్లో కన్నీరు. మనస్సున మూగబాధ.
“బాబూ!.. నీవూ తీసుకో.”
“అలాగే అమ్మా!..” రాఘవ కంఠంలోనూ మార్పు. యిరువురం బిస్కెట్లు తిని పాలు త్రాగాము.
నేను లేచి వెళ్ళి ఆమె ప్రక్కన కూర్చున్నాను. “నిన్ను చూశాక.. నీ మాటలు విన్నాక.. నాకు కొంత శాంతి కలిగింది. గోవిందా!..” అంది నవ్వుతూ
“పెద్దమ్మా!.. నీవు దేనికీ భయపడకు. రవి మారతాడు. వాడు నిన్ను అభిమానిస్తాడు. నీ మాట వింటాడు. నేను వాణ్ణి కలిసి అన్ని విషయాలూ మాట్లాడుతాను పెద్దమ్మా. నీవు ధైర్యంగా వుండు. అమావాస్య తరువాత పౌర్ణమి వచ్చి తీరుతుంది కదా పెద్దమ్మా!..”
“ఆ నమ్మకంతోనే బ్రతుకుతున్నాను గోవిందా!..” ఆశగా నా కళ్ళల్లోకి చూచింది.
“తప్పక యీ యింటికి, నీకు మంచి రోజులు వస్తాయి పెద్దమ్మా!.. నన్ను దీవించు.” ఆమె పాదాలను తాకాను. రాఘవా అదే పని చేశాడు. పెద్దమ్మ మనసారా దీవించింది. వరండా వరకూ వచ్చి మమ్మల్ని సాగనంపింది.
రాఘవ కారు నడుపుతున్నాడు. నా మస్తిష్కంలో వాడు రవిబాబును గురించి చెప్పిన మాటలు, వాడి రాక్షస చర్యల వలన అతని యిల్లాలు వసుధ పాపతో యింటి నుండి పారిపోవడం.. శ్యామల పెద్దమ్మకు నాకూ జరిగిన సంభాషణ, ఒకటి తర్వాత ఒకటి జ్ఞప్తికి వస్తున్నాయి.
“పెద్దమ్మకు యిచ్చిన మాటను నేను ఎలా నిలబెట్టుకోగలను?.. రవి గాడు ఎక్కడ వున్నట్లు?.. ఒక వేళ నేను వాణ్ణి కలసి మాట్లాడితే, వాడు నా మాటలను అర్థం చేసికొని.. గౌరవించి వింటాడా? చిన్నతనం నుంచీ వాడు పైలా పచ్చీస్ గాడు.. ‘పోరా నీవేందిరా నాకు చెప్పేది’ అని లెక్క చేయకుండా త్రోసి పారేస్తాడా?.. ఏది ఏమయినా నా ప్రయత్నాన్ని నేను గట్టిగా చేయాలి. ప్రయత్నంలేందే ఏదీ జరగదు కదా!.., కళ్ళు మూసుకొని నా యీ ఆలోచనలతో నేను సతమతమై పోతున్నాను.
“బావా!.. పెద్దమ్మగారిని గురించి ఆలోచిస్తున్నావా!..” అడిగాడు రాఘవ అవునన్నట్లు తల ఆడించాను.
“బావా!.. మీది అందరి మంచిని కోరే మంచి మనస్సు. మీ ఆశయాలన్ని ఆ భగవంతుడు తప్పక నెరవేరుస్తాడని నా నమ్మకం.” నవ్వుతూ చెప్పాడు రాఘవ.
“దేవుడు దయామయుడు. మన ప్రయత్నం మనం చేయాలి. ఫలితం దైవాధీనం.” అన్నాను.
“మీ నమ్మకమే.. మీకు జయం బావా!..”
రాఘవ కారును వారి యింటి కారు పోర్చ్‌లో ఆపాడు.
***
“ఈ రోజు ప్రోగ్రామ్ ఏమిటి బావా!..” వుదయాన్నే జాగింగ్ చేసేటప్పుడు అడిగాడు రాఘవ.
“డాక్టర్ బాబురావును కలవాలి.”
“ఆయన యిప్పుడు యిక్కడ లేడు బావా!”
“ఎక్కడికెళ్ళాడు?”
“సౌత్ ఆఫ్రికా.”
“సౌతాఫ్రికానా!..” ఆశ్చర్యంతో అడిగాను.
“అవును బావా”
“ఎప్పుడు వెళ్ళాడు?”
“దాదాపు ఒకటిన్నర సంవత్సరం అయింది.”
“వాళ్ళ నాన్నా అమ్మా!..”
“వారి అమ్మగారు గతించి సంవత్సరం పైనయింది. వాళ్ళ నాన్నగారు ఎక్కడున్నాడో నాకు తెలియదు. నాన్నగారికి తెలిసుండాలి.”
“వాడికి పెళ్ళయిందిగా.. భార్యను కూడా తీసుకొని వెళ్ళాడా?..”
“బావా!.. ఆయనకు ఒకటి కాదు రెండు పెళ్ళిళ్ళు.” నవ్వాడు రాఘవ.
“ఏంట్రా నువ్వనేది?..” నా ఆశ్చర్యాన్ని వ్యక్తం చేశాను.
“అవును బావా. నా మాట నిజం.” నా కళ్ళల్లోకి చూస్తూ చెప్పాడు రాఘవ.
క్షణం తర్వాత వాడే.. “బావా!.. ఆ వివరాలు నాకు తెలియదు. నాన్నగారికి బాగా తెలుసు” అన్నాడు
“అలాగా!..”
“అవును.”
బాబురావుకు రెండు పెళ్ళిళ్ళు అన్నది నాకు షాకింగ్ న్యూస్. ఈ రోజుల్లో ఒక్క అతివతోనే.. నానా కష్టాలు పడుతున్న కొందరి మగవారిని గురించి వినియున్నాను. యిరువురూ నేటి విజ్ఞానంలో సమ బంట్లుగా వున్నందున.. అభిప్రాయ భేదాల కారణంగా చాలామంది వైవాహిక జీవితం మేడిపండుగా వుంది.
పరస్పర తీవ్ర విమర్శల కారణంగా.. డిగ్రీలు చేతిలో వున్నందువల్ల రాజీ.. సఖ్యత మాటలకు తావు లేకుండా.. తమ నిర్ణయమే సరైనదని విడాకుల పత్రాల మీద సంతకాలు పెట్టేస్తున్నారు. వీరికి తెలిసింది.. ఎలాగైనా బ్రతకగలం. తెలియంది నిర్ధిష్టమైన తరతరాల మన సాంప్రదాయం. అంతా కాల మహిమ. ఎవరినీ ఆక్షేపించలేము.
తెల్లవారికి.. మన సంస్కృతి పట్ల ఆశక్తి పెరుగుతూ వుంది. మన జాతికి తరుగుతూ వుంది. వీరి మనో వేగానికి తగినట్లుగా నూతన విజ్ఞాన సాధనాలు, ల్యాప్‌టాప్‌లు, సెల్ ఫోన్స్, స్కయిప్స్ క్షణాల్లో వారి నిర్ణయాలు అమలు జరిగేలా సహకరిస్తున్నాయి. మనిషిలో వేగం పెరిగింది. విచక్షణ నశించింది.
“బావా! వెనక్కు తిరుగుదామా!..”
రాఘవ యీ ప్రశ్న నా ఆలోచనలకు అంతరాయం కలిగించింది. “యిక్కడి నుంచి మన ప్లాటు దగ్గరేగా, చూచి వెళదాం. సరేనా?..”
“ఓ.. అలాగే.”
యిద్దరం మా ప్లాటు దగ్గరకు చేరాము. కరతుమ్మ చెట్లతో అడవిలా వుంది.
“బావా!.. యీ చెట్లనన్నింటినీ నరికించి ప్లాటును శుభ్రం చేయాలి.”
“అవును రాఘవా!.. మామయ్యతో మాట్లాడి వీలైతే.. యీ రోజే మనుషులను నియమిద్దాం.”
“అలాగే బావా!.. యిక యింటికి వెళదామా!..”
“పద.”
యిరువురం అరగంటలో యింటికి చేరాము.
“ఎక్కడెక్కడ తిరిగార్రా!.. మీరు వెళ్ళి చాలా సేపయింది” అత్తయ్య సుందరి అడిగింది.
“మన ప్లాటుదాకా వెళ్ళి చూచి వస్తున్నాం అత్తయ్యా” జవాబు చెప్పాను.
“త్వరగా స్నానం చేసి రండి. టిఫిన్ చల్లారిపోతూ వుంది”
“అలాగే అమ్మా” అన్నాడు రాఘవ.
యిరువురం స్నానం చేసి డైనింగ్ టేబుల్ ముందు కూర్చున్నాము.
శ్యామలరావు మామయ్య వచ్చి కూర్చున్నారు. యిడ్లీ, కొబ్బరి చెట్నీ, సాంబారు.. తృప్తిగా, అత్తయ్య కొసరి కొసరి వడ్డించగా, టిఫిన్ చేశాము.
“మామయ్యా!.. నేను మీతో కొంచెం మాట్లాడాలి.”
“ఏ విషయాన్ని గురించి?..”
“డాక్టర్ బాబురావు.. నా స్నేహితుడు..”
నేను పూర్తి చేయకముందే.. మామయ్య..
“వాణ్ణి గురించా!..” ఆశ్చర్యంతో నా ముఖంలోకి చూచాడు.
“అవును మామయ్యా!..”
“సరే, రా!.. హాల్లో కూర్చొని మాట్లాడుకుందాం.”
మామయ్య శ్యామలరావు, రీసెంట్‌గా రిటైర్ అయిన జిల్లా కోర్టు జడ్జి. ముగ్గురం హాల్లోకి వచ్చాము.
“బావా!.. అరగంట పని వుంది. నేను నా రూమ్‌కు వెళుతున్నా.” చెప్పి రాఘవ తన గదికి వెళ్ళిపోయాడు.
మామయ్య సోఫాలో కూర్చున్నారు. నా వంక చూచి “కూర్చో గోవిందా..” అన్నారు.
ఎదుటి సోఫాలో కూర్చున్నాను.
“మామయ్యా!.. మన ప్లాట్లో ఓ యిల్లు కట్టాలనుకొంటున్నాను. వుదయం నేను రాఘవ వెళ్ళి చూచాము. అడవిలా వుంది. ఆ చెట్లను నరికించి బాగుచేయాలి మామయ్యా!..”
వెంటనే సోఫా నుండి లేచి వరండాలోకి వెళ్ళారు మామయ్య. నేను వారి వెనకాలే నడిచాను.
“దుర్గా!..” బిగ్గరగా పిలిచారు.
కొన్ని సెకండ్లలో దుర్గ వచ్చి మా ముందు నిలబడ్డాడు.
“మా బావ గారి స్థలం నీకు తెలుసుగా!..”
“తెలుసండే.”
“సాయంగా యిద్దరిని తీసుకో. రేపు సాయంత్రానికల్లా అక్కడ నేను టెన్నిస్ ఆడేలా చేయాలి. సరేనా!..”
దుర్గయ్య నవ్వుతూ “అట్టాగే సామీ!..” అన్నాడు.
“వెళ్ళి పని ప్రారంభించు. సాయంకాలం నేను వచ్చి చూస్తాను.”
“సరే సామీ!..”
దుర్గయ్య వెళ్ళిపోయాడు. మేము హాల్లోకి వచ్చి, కూర్చున్నాము. “గోవిందా!.. నీ మిత్రుడు డాక్టర్ బాబురావు.. చాలా పెద్ద తప్పు చేశాడు”
“కాస్త వివరంగా చెప్పండి మామయ్యా!..”
“నీవు వాడి క్లినిక్‌కి ఎప్పుడైనా వెళ్ళావా?..”
“పోయినసారి వచ్చినప్పుడు అమ్మకు అనారోగ్యంగా వుంటే వాడి క్లినిక్‌కి తీసుకొని వెళ్ళాను.”
“వాడి దగ్గర నర్స్ ‘లిల్లీ’ పని చేస్తూ వుండేది. ఆమెను నీవు చూచావా?..”
“చూచాను మామయ్యా!..”
“వీడి నాన్నగారు సాంబయ్య మీ గ్రామ సర్పంచ్ ఎంతో పేరు ప్రఖ్యాతులు వున్న మనిషి. నీకూ తెలుసుగా. వీడు యం.బి.బి.యస్ అయిన తర్వాత యం.యస్ కూడా చేశాడు. ఆ సందర్భంలో తిరుపతి వాసి, లావణ్య అనే అమ్మాయి వీడితో పాటే యం.యస్. చేసింది. ఆ అమ్మాయికి వీడికీ.. సన్నిహితం, ప్రేమ కలిగాయి. ఆ అమ్మాయి వారి తల్లిదండ్రులకు ఒక్కతే. తల్లిదండ్రులు మంచి పేరున్నవారు. చదువు పూర్తి కాగానే ఆమె మాతాపితలు వివాహం చేయాలని నిశ్చయించి ఆ విషయాన్ని గురించి ఆమెతో ప్రస్తావించారు. ఆమె.. బాబురావును ప్రేమిస్తున్నానని వారికి చెప్పింది. ఆమె తల్లిదండ్రులు సాంబయ్యగారి గురించి విచారించి.. మంచి కుటుంబం అని తెలిసికొని, సాంబయ్యను కలసికొని మా అమ్మాయిని మీ కోడలిగా చేసికొన వలసిందిగా కోరారు.
సాంబయ్య కూడా వారి కుటుంబాన్ని గురించి విచారించి, తృప్తి చెంది, విషయాన్ని నీ మిత్రుడికి చెప్పాడు. వాడూ ఒప్పుకున్నాడు. తిరుపతిలో వారి వివాహం ఎంతో వైభవంగా జరిపించారు లావణ్య తల్లిదండ్రులు.
యీ వివాహం జరిగేనాటికి.. నర్స్ లిల్లీ మూడు మాసాల గర్భవతి. తను లావణ్యను పెండ్లి చేసికొన్న విషయాన్ని బాబూరావు లిల్లీకి చెప్పలేదు. తిరుపతికి.. నెల్లూరుకు మధ్యన వున్న దూరం ఆ నిజాన్ని దాచలేకపోయింది.
విషయం తెలిసిన లిల్లీ.. విషం కలిపిన గ్లాసును చేత పట్టుకొని, మా సాంప్రదాయం ప్రకారం నన్ను పెండ్లి చేసికొంటావా, లేక నన్ను యీ విషాన్ని త్రాగి చచ్చిపోమంటావా అని బాబూరావును బెదిరించింది.
క్షణికావేశంతో చేసిన తప్పుకు ఫలితంగా.. నేను మగవాడిని, ఏం చేసినా చెల్లుతుందనే అహంభావంతో ప్రవర్తించినందువల్ల .. ఒంగోల్లో వాళ్ళ సాంప్రదాయం ప్రకారం తప్పించుకోలేని పరిస్థితుల్లో, లిల్లీని చర్చిలో వివాహం చేసికొన్నాడు.
మీ వాడి వుద్దేశ్యం.. తిరుపతిలో లావణ్యను నెల్లూరులో లిల్లీని వుంచి.. రెండు క్లినిక్స్ నడుపుతూ నాలుగు రోజులు అక్కడ.. మూడు రోజులు యిక్కడ వృత్తి ధర్మాన్ని నిర్వర్తిస్తూ.. యిరువురినీ మ్యానేజ్ చేయవచ్చునని.
ఏడు ఎనిమిది మాసాలు గొప్ప సామర్థ్యంతో వర్తించాడు బాబూరావు. లిల్లీకి డెలివరీ అయింది. మగ బిడ్డ పుట్టాడు.
ఆ సమయంలో ప్రక్క గదిలో డెలివరీ జరిగిన ఒక ఆమె బంధువులు, తిరుపతి నుంచి వచ్చి, పుట్టిన ఆడ బిడ్డను చూచి వెళుతున్న సమయంలో ప్రక్క గది నుంచి వచ్చిన బాబూరావును చూచారు. వారు కొంతకాలం క్రిందట తిరుపతిలో బాబురావు, లావణ్య వద్ద ట్రీట్మెంట్ తీసుకొన్నవారు.
వారిని చూచి బాబూరావు బెదిరిపోయి ముఖం త్రిప్పుకొని వెళ్ళిపోయాడు. రాబట్టవలసిన నిజాన్ని ఆయాల ద్వారా వారు తెలిసికొని.. తిరుపతికి చేరి లావణ్యతో.. మీ వారికి మరో యిల్లాలు వుందని, ఆమె మగబిడ్డను కన్నదని తెలియజేశారు.
వెంటనే లావణ్య తన తమ్ముడితో బయలుదేరి నెల్లూరికి వచ్చి హాస్పటిల్ రికార్డును చూచి లిల్లీ భర్త బాబూరావు, తన భర్తే.. అన్న విషయాన్ని తెలిసికొంది. యీ విషయాన్ని తెలియని నీ మిత్రుడు.. మామూలుగా మూడు రోజుల తిరుపతి హాస్పటల్లో ప్రాక్టీస్ చేయడానికి వెళ్ళాడు. లావణ్య అతనిని ఎంతో అభిమానంతో స్వాగతం పలికింది. పేషంట్సు బయటికి పంపించి తలుపులు మూసింది. తన నోటికి వచ్చిన మాటలను బాబును అడిగింది.
విషయం అర్థం అయిన బాబూరావు శిలా ప్రతిమలా నిలబడి పోయాడు. ఏ రీతైనా ఎక్స్‌ప్లనేషన్ ఆమెకు యివ్వలేక పోయాడు. డైవర్స్ పేపర్ల మీద సంతకం చేసి, అతని ముఖాన కొట్టి, గెట్ అవుట్ అంది. ఆమెకు డైవర్స్ పేపర్లు రడీ చేసి ఇప్పించింది నేనే. విషయాన్ని విన్న సాంబయ్యగారు నన్ను కలిసారు. కోడలికి నష్ట పరిహారంగా నెల్లూరులోని క్లినిక్ బిల్డింగ్‌ను, మీ ప్లాటు ప్రక్కనే వున్న ఐదు గ్రౌండ్ల స్థలాన్ని లావణ్య పేర వ్రాసి రిజిష్టర్ చేసి ఆ పత్రాలను నాకు యిచ్చి ఆమెకు చేర్చమని చెప్పాను. నేను వాటిని ఆమెకు చేర్చాను.
నెల్లూరులో వారికి వున్న యింటిని అనాథ బాలబాలిక ఆశ్రమంగా వాడుకొనవలసిందిగా ఆ సంస్థకు వ్రాసి యిచ్చారు. రక్త సంబంధాల మీద విరక్తి చెంది, మా ఎవ్వరితో ఏమీ చెప్పకుండా ఒక రాత్రి వేళ ఎటో వెళ్ళిపోయాడు. అభిమానధనుడు. గొప్పగా బ్రతికినవాడు. జన్మలో బాబూరావు ముఖం చూడకూడదని యీ ప్రాంతాన్ని విడిచి పెట్టాడు.
పరిస్థితుల ప్రభావానికి.. తట్టుకోలేక నీ మిత్రుడు.. లిల్లీని, ఆమెకు పుట్టిన మగబిడ్డతో దేశాన్ని వదలి.. సౌత్ ఆఫ్రికా వెళ్ళిపోయాడు. తర్వాత మాకు తెలిసింది తన పేరును జాన్సన్‌గా మార్చుకొన్నాడని.
యిదీ నీ మిత్రుడి సంక్షిప్త చరిత్ర. గోవిందా!.. మన హైందవ జాతి అద్వయిత సిద్ధాంతానికి కట్టుబడి వుంటుంది. ‘అద్వైతం’ అనే పదానికి అర్థం వేరొకటి లేదని, యీ జాతి ఆస్తికుల నిలయం. కాలానుగుణంగా నేడు కొందరు తాము నాస్తికులమని చెప్పుకోవచ్చు. కానీ అది యథార్థం కాదు. యీ జాతి సంస్కృతికి వున్న గొప్పతనం.. క్షమ.. సహనం.. సౌభ్రాతృత్వం. మన వారిలోని యీ సహజ గుణాల కారణంగానే విదేశీయులు యీ దేశంలో ప్రవేశించి, వారి స్వార్థ చింతనతో.. మన వారిలో అంత కలహాలను సృష్టించి, ఒక వైపు వారిని ఆదరించి.. మరోవైపు వారిని శత్రువులుగా భావించి యుద్ధాలు సాగించి తమ ప్రభుత్వాలను స్థాపించి, మనకు పాలకులుగా మారిపోయారు. మన వారిని.. వారి మతస్థులుగా కూడు ధనం పదవులను ఎరగా చూపించి మార్చారు. యీ మన గత చరిత్ర విద్యావంతులైన వారికందరికీ తెలిసిందే.
మతం అనేది ద్వేష రహితంగా, మానవ సముదాయం.. సఖ్యతతో ప్రతి మనిషి మనుగడను సాగించే దానికి ఏర్పడినది. ప్రాంతీయ రీత్యా భాషా పరంగా మానవులు కల్పించుకొని తరతరాలుగా పాటించేవే మతాలు. పాటించే విధానాన్నే సంస్కృతి అంటారు. యివి పెద్దల మాటలు. మానవత్వం.. నమ్మకం అనే పదాలకు ఏ మతంలోనైనా ఒకే అర్థం. సాటి మానవులను.. వారూ తమలాంటి వారేనని భావించి.. ప్రేమాభిమానాలతో ఆదరించి, అభిమానించని మతం.. మతం ఎలా అవుతుంది?.. ఆ తత్వానికి పేరు అనుమాషత్వం. నాకు తెలిసినంత వరకూ అన్ని మతాలసారం ఒక్కటే. పలుకు.. చర్యలలోనే భేదం. సాటి వారిని ప్రేమించు. ప్రేమను పంచు. ఆ ప్రేమే నీవు నమ్మిన దైవానికి ప్రతిరూపం. యిదే మన అద్వైత సిద్ధాంతం.
జన్మనిచ్చిన తల్లిదండ్రులను అభిమానించి గౌరవించి ప్రేమించలేని వాడు, పలికే ప్రేమ పలుకు వ్యామోహపు పలుకు. స్వార్ధ పూరితమైన వ్యామోహం, మనిషిలోని విచక్షణా జ్ఞానాన్ని నశింపజేసి.. మనిషిని మృగంగా మార్చేస్తుంది. అయిన వారికి, ఆత్మీయులకు దూరం చేస్తుంది. అదే జరిగింది నీ మిత్రుడు బాబూరావు విషయంలో. ఐ.. రియ్యల్లీ పిటీ ఆన్ హిమ్.” మామయ్య చెప్పడం ఆపేశాడు. ఆయన ముఖంలో ఎంతో విచారం.
యీ కథనంతా విన్న తర్వాత నా మనస్సుకు ఎంతో బాధ. వాడు చదివిన చదువు వాడికి నేర్పిన సంస్కారం యిదేనా?.. తన స్వార్థానికి యిరువురు స్త్రీలతో ఆడుకోవటం అన్యాయం కదా!.. తను మగవాడైనంత మాత్రాన.. తను ఏదైనా చేయవచ్చనే అహంభావం తప్పు కదా!.. పాపం సాంబయ్య బాబాయి తాయారమ్మ పిన్ని ఎంతగా బాధపడ్డారో. ఒక్కగానొక్క కొడుకని చిన్నతనం నుంచీ ఏంతో గారాబంగా పెంచారు. వాడు కోరినవన్నీ కొని యిచ్చారు. వాడు డాక్టర్ అయినందుకు ఎంతగానో సంతోషించారు. మంచి సంబంధం చూచి పెళ్లి చేసి కనీసం నలుగురు మనవడూ మనవరాళ్ళనూ ఎత్తుకోవాలని ఆశించారు. అదే మాటను నాతో కూడా చెప్పారు.
కానీ.. బాబూరావుగాడు, వారి ఆశలను అడియాసలుగా మార్చాడు. వారికి ఎంతో దుఃఖాన్ని.. కలిగించాడు. అవమానం పాలు చేశాడు. ఎంతో గౌరవంగా బ్రతికిన బాబాయ్.. వీడి కారణంగా విచారంతో విరక్తితో యీ ప్రాంతాన్నే వదిలి ఎటో వెళ్ళిపోయారు.
“గోవిందా!.. ఏమిటి నీ ఆలోచన?..”
“బాబాయ్ పిన్నీలను గురించి మామయ్యా.. పాపం బాబాయ్ ఎక్కడున్నారో ఎలా వున్నారో?.. పిన్ని ఎంత ఆవేదనతో కన్ను మూసిందో!..”
“వారు చాలా మంచి మనుషులు. మీ బాబాయికి దైవం అండ ఎక్కడ వున్నా ఎప్పుడూ వుంటుంది.” వారి విషయంలో తనకున్న నమ్మకాన్ని తెలియజేశారు మామయ్య.
“మామయ్యా!.. లావణ్య యిప్పుడు ఎక్కడ వుంది?..”
“తిరుపతిలో.”
“ఎలా వుంది?..”
“ఆమెకేం తక్కువరా!.. కుక్కకు టెంకాయ అబ్బుతుందా అన్నట్లుగా.. నీ స్నేహితుడు ఆమెను మోసం చేసినా.. ఆమె మేనత్త కొడుకు కాలేజీ లెక్చరర్ ఆమెను వివాహం చేసికొన్నాడు. వారికి ఒక బాబు. గోవిందా.. లావణ్య చాలా అందంగా వుంటుంది.” నవ్వాడు మామయ్య.
మామయ్య యీ మాటలు నాకు ఎంతో ఆనందాన్ని కలిగించాయి. ‘భగవాన్.. నీవు ఎంతో దయామయుడివయ్యా!.. మంచి వారిని నీవు ఎప్పుడూ కాచి రక్షిస్తూ వుంటావు’ మనస్సులో ఆ దేవదేవునికి నా ప్రణామాలు తెలియజేశాను.
“గోవిందా!.. నేను నిన్ను ఒక ప్రశ్న అడగాలనుకొంటున్నాను.”
“అడగండి మామయ్య.”
“నీ యీడు వారికందరికీ వివాహాలు జరిగాయి. మరి నీ వివాహం ఎప్పుడు? నీవూ ఎవరినైనా లవ్ చేసి వున్నావా?..” నవ్వుతూ అడిగాడు మామయ్య.
ఆయన మాటలకు నాకూ నవ్వు వచ్చింది. నవ్వాను.
“నా ప్రశ్నకు జవాబు చెప్పు.”
“చెల్లాయి పెళ్ళి చేసి, చేసుకోవాలని నా నిర్ణయం మామయ్య”
“అప్పటికి నీకు ముప్పయ్ ఏళ్ళు నిండుతాయ్. దటీజ్ టూ లేట్. యీ సంవత్సరంలో నీ వివాహం జరగాలి. అవునూ. నా రెండవ ప్రశ్నకు నీ సమాధానం?..” సూటిగా నా కళ్ళల్లోకి చూచాడు మామయ్య.
మామయ్య నా జవాబును విని తన రెండవ ప్రశ్నను మరచిపోయి వుంటాడనుకొన్నాను. ఆయనా మరచిపోయేది!.. వెంటనే అడిగాడు. ఆవలిస్తే పేగులు లెక్కపెట్టగల సామర్థ్యం వారిది. నేను నవ్వుతూ.. “అలాంటిదేమీ లేదు మామయ్య..” అన్నాను.
అత్తయ్య సుందరి హాల్లోకి వచ్చింది. నవ్వుతూ..
“జడ్జిగారు మా అల్లుణ్ణి యక్ష ప్రశ్నలడుగుతున్నట్లున్నారు..” అంది.
“రా రా!.. నిన్ను పిలవాలనుకొన్నాను. యింతలోకే నీవే వచ్చావ్. కూర్చో.” అత్తయ్య నా ప్రక్కన సోఫాలో కూర్చుంది.
“రిటైర్ అయ్యానా.. చాలా బోరుగా వుంటోంది సుందరి.” విచారంగా అన్నాడు మామయ్య.
“ప్రతి ఉద్యోగీ యాభై ఎనిమిదేళ్ళకు రిటైర్ అవవలసిందేగా. ఇందులో విచారపడడానికేముంది?.. అందరికీ వర్తించేదే మీకూ వర్తించింది”
“నా ఉద్దేశం నీకు అర్థం కాలేదు.”
“ఏమిటో అది?” ఆశ్చర్యంతో మామయ్య ముఖంలోకి చూసింది అత్తయ్య.
(ఇంకా ఉంది)
సిహెచ్. సి. ఎస్. శర్మ అనే కలం పేరుతో రచనలు చేసే శ్రీ చతుర్వేదుల చెంచు సుబ్బయ్య శర్మ గారి జననం నెల్లూరు జిల్లా, కోవూరు తాలూకా ఊచగుంటపాళెంలో జరిగింది. ప్రాథమిక విద్య పెయ్యలపాళెం, బుచ్చిరెడ్డిపాళెంలోనూ, ఉన్నతవిద్య నెల్లూరులోనూ.
సివిల్ ఇంజనీరుగా రాష్ట్రంలోని పలు సంస్థలలో వివిధ హోదాలలో పని చేసి చీఫ్ జనరల్ మేనేజర్/టెక్నికల్ డైరక్టర్ స్థాయికి ఎదిగారు.
చిన్ననాడు బామ్మగారు చెప్పిన కథలతో ప్రేరణ పొంది బాల్యం నుంచే రచనలు చేశారు. మిత్ర రచయితల ప్రోత్సాహంతో రచనా రంగంలో విశేషంగా కృషి చేశారు. 20 నవలలు, 100 కథలు, 12 నాటికలు/నాటకాలు, 30 కవితలు రాశారు.
వివిధ సాహితీ సంస్థల నుంచి పలు పురస్కారాలు పొందారు.