[ప్రసిద్ధ రచయిత వేదాంతం శ్రీపతిశర్మ గారి ‘పూచే పూల లోన’ అనే నవలని ధారావాహికగా అందిస్తున్నాము.]
[మర్నాడు ఉదయం పంజిమ్ బయల్దేరుతారు సమీర్, జో. సారిక శవాన్ని అభిమానుల దర్శనార్థం హోటల్ లౌం‍జ్‌లో ఉంచారని తెలుస్తుంది. కారులోని మొబైల్ స్టాండ్‌లో ఉన్న మొబైల్ నుంచి తాజా వార్తలు వస్తూంటాయి. ఎ.సి.పి. మాట్లాడుతూంటాడు. యాంకర్ అడిగిన ప్రశ్నకు, పోస్ట్ మార్టమ్ రిపోర్ట్ ఇంకా రాలేదనీ, అది వచ్చే దాకా తామేమి చెప్పలేమని అంటాడు. హోటల్ స్టాఫ్‍ని విచారించారా అంటే, విచ్చారించామనీ, వారి నుంచి ఉపయోగపడే సమాచారం ఏదీ రాలేదని చెప్పి, అక్కడ్నించి వెళ్ళిపోతాడు. కెమెరా హోటల్ ప్రాంగణాన్ని చూపిస్తుంటే జో, వార్తల్ని ఆపేస్తాడు. ఈలోపు రజనీశ్కి సమీర్‍కి పోన్ చేస్తాడు. ఎక్కడున్నావని అడిగితే, దారిలో ఉన్నాననీ, ఇంకో గంటలో అక్కడుంటానని చెప్తాడు సమీర్. కొద్దిగా ఆలోచించమని అంటాడు రజనీశ్. దేనికని సమీర్ అడిగితే, పరిస్థితులు మారిపోతున్నాయనీ, తాను ప్రస్తుతం హాస్పటల్ ఆవరణలో ఉన్నాననీ, అక్కడ చాలామంది పోలీసులు ఉన్నారని చెప్తాడు రజనీశ్. కొద్దిసేపటి క్రితం సారిక తండ్రి వచ్చి, లోపలికి వెళ్ళి పోలీసులతో చాలాసేపు చర్చించాడని చెప్పి, మళ్ళీ ఫోన్ చేస్తానని పెట్టేస్తాడు రజనీశ్. రజనీశ్ చెప్పినవన్నీ జో కి చెప్తాడు సమీర్. ఇందులో ఏదో తిరకాసుందని అంటాడు జో. మళ్ళీ రజనీశ్ ఫోన్ చేసి, సారిక తండ్రి కారులో ఎవరో పెద్ద ఆఫీసరుతో కలిసి పోలీస్ స్టేషన్‍కి వెళ్ళిపోయాడని, తనకి విషయం తెల్సాక, మళ్ళీ చేస్తానని అంటాడు. కాసేపయ్యాకా ఫోన్ చేసి, కారుని ఓ పక్కగా ఆపుకుని తనకి ఫోన్ చేయమని రజనీశ్ సమీర్‍కి చెప్తాడు. కాసేపయ్యాక, సమీర్ రజనీశ్కి ఫోన్ చేస్తే, పోలీసులు మీకు ఎవరి మీదనైనా అనుమానం ఉందా అని సారిక తండ్రిని అడిగినప్పుడు సమీర్ మీద అనుమానం ఉందని చెప్పాడని తెలిసిందని రజనీశ్ చెప్తాడు. కానీ తానక్కడ లేను కదా అని సమీర్ అంటే, నీ చెయ్యి ఉండవచ్చని ఆయన అనుమానపడుతున్నాడని అంటాడు. ప్రస్తుతం ఇక్కడికి రావద్దని, మరో ప్రదేశానికి వెళ్ళిపొమ్మని సలహా ఇస్తాడు రజనీశ్. ఏం చేయాలో సమీర్ అర్థం కాదు. ఏం చేద్దామని జోని అడుగుతాడు. – ఇక చదవండి.]
“హోటల్కి వెళ్లటం తప్పదు కదా? పారిపోయానని అందరూ అనుకుంటే మరో ప్రమాదం. కావాలని తప్పించుకున్నానని అనుకోరా?”
“జాగ్రత్తగా ఆలోచించించు. ‘కానరాని కోయిల’ అనే సినిమా విజయం ఉత్సవంగా జరుపుకునేందుకు ఇక్కడికి వచ్చి అక్కడ దిగారు. అక్కడే ఉండాలని రూల్ లేదు కదా? నా దగ్గరికి వచ్చి వేరే లేని మీద ఏ బెంగుళూరులో, బొంబయ్యో వెళ్లినట్టు చెప్పవచ్చు. నేరుగా హైదరాబాదు వెళ్లినా తప్పేంటి?”
“ఇప్పటికి అక్కడికి వెళితే ఏమవుతుందంటావు?”
“ఆ మహానుభావుడు నువ్వు మర్డర్ చేసావని కాదు, ఏదో అనుమానం అని చెప్పి ఉంటాడు. పోలీసు వాళ్లు కేవలం నిన్ను ప్రశ్నలడిగి పంపుతారు.”
“గోవా దాటనీయరా?”
“ఏదీ ఊహించలేము. ఒక్క విషయం సూటిగా చెబుతాను..”
జో గెడ్డం గోక్కున్నాడు. “..ఒకవేళ ఇదొక పథకం క్రింద జరిగి ఉంటే నువ్వు డైరెక్టుగా బకరాలా లోపలికి వెళతావు. లేకపోతే కేసు నడుస్తూ ఉంటుంది. నువ్వు నీ పనిలో ఉంటావు. ఏండ్లు గడిచిపోతాయి.”
ఏ దిక్కూ తోచలేదు.
జో కూడా కొద్దిగా బాగా డిస్టర్బ్ అయినట్లున్నాడు.
“అసలు సబ్జక్ట్ హత్య వైపు ఎలా మళ్లింది? అది అర్థం కావటం లేదు.”
జో ఏమీ మాట్లడలేదు. కారును ఎందుకో మెల్లగా కుడి వైపుకు పోనిచ్చి ఒక్కసారిగా యూటర్న్ తీసుకుని వేగం పెంచాడు.
“ఎటు వెళుతున్నాం జో?”
“ఇలా, రోడ్డు మీద చర్చించుకోవటం కరెక్టు కాదు. దగ్గరలోనే మన అడ్డా ఉంది..”
సామాన్యంగా జో ఇలాగే చేస్తాడు. డేటా, డిటేయిల్స్ పూర్తిగా తెలియనప్పుడు తెలుసుకునే ప్రయత్నం చేసి గానీ నిర్ణయానికి రాడు.
“రజనీశ్ ఎటువంటి వాడు?” అడిగాడు.
“నా అనుభవంలో అంత చెడ్డవాడేమీ కాడు.”
“మంచి చెడు గురించి కాదు. ఇప్పుడు నీకు చెప్పిన మాట గురించి ఆలోచించు.”
“ఏ మాట?”
“పోలీస్ స్టేషన్‌లో నీ పేరు కాగితం మీద పెట్టారు. నువ్వు ఏ సంగతి ఆలోచించుకో అన్నాడు.”
“అవును.”
“అలా ఎందుకు చెప్పాలి?”
“నాకు సమాచారం ఇవ్వటం ఆయన ధర్మం.”
“ఆలోచించుకో అనటం?”
నా దగ్గర సమాధానం లేదు.
ఒక అడ్డరోడ్డులోకి పోనిచ్చి ఏదో ప్లాంటేషన్ లాంటి లోపలికి పోనిచ్చాడు.
“ఎందుకన్నాడో తెలుసా?”
“నా మీద నిర్ణయం వదిలేసాడు. ఒకవేళ అలా చెప్పకుంటే నేనెలాగో వెళతాను కదా? అప్పుడు నాకు కీడు జరిగితే నేనడుగుతానేమో, లేక ఇంకా ఏవేవో అతని మీద కూడా లోపల చెప్పవచ్చుకదా?”
కారు ఆపాడు. ఇద్దరం ఆ బంగళాలోకి వెళ్లాం. లోపలి నుండి ఇద్దరు వయసు మీద పడ్డ మహిళలు ఇవతలికి వచ్చారు.
“జో..” భయంకరంగా అరచి కౌగిలించుకుంది.
రెండో మహిళ నన్ను భయంకరంగా చూసింది కానీ కౌగిలించుకునే ప్రయత్నం చేయలేదు. లోపల హాల్లోకి వెళ్లాం. సోఫాల్లో సెటిల్ అయిపోయాం.
“మా ఇద్దరి ఫోన్లలో చార్జ్ అయిపోయింది” జో అన్నాడు.
ప్లగ్లులు చూపించింది ఆవిడ.
“నో.. చార్జర్స్ లేవు. ఒక్క సారి నీ ఫోన్ ఇయ్యి.”
“ఓ” అంటూ తన ఫోన్ తెచ్చి ఇచ్చింది.
తన ఫోన్లో ఏదో నంబర్ వెతికి అందులో కొట్టాడు.
ఆవిడ నన్ను చూసింది. వచ్చీరాని భాషలో మాట్లాడుతోంది.
“టీ.. కాఫీ” అంది.
“టీ” అన్నాను. లోపలికి వెళ్లింది. మరో మహిళ హాలులో కిటికీ బయట నిలబడి మిమ్మల్ని అదే పనిగా చూస్తోంది. బొమ్మలా కనిపిస్తోంది.
“వీరమణి మనిషికి చేస్తున్నాను.”
“ఓ.”
అటు నుండి ఎవరో పలికాడు.
“జో..” జో ఫోన్లో అంటున్నాడు. స్పీకర్ ఆన్ చేసాడు. వద్దన్నట్లు పైగ చేసాను. అర్థమయి గబుక్కున లేచి వెనక ఉన్న పెరట్లోకి వెళ్లిపోయాడు.
కిటికీ దగ్గర నిలబడ్డ ఆవిడ లోపలికి వచ్చింది.
“ప్లీజ్” అంది.
వెళ్లమంటోందా? అర్థం కాలేదు. తన ఫోన్ తీసింది.
“ఒక్క సెల్ఫీ” అంది.
ఆగమని సైగ చేసాను. జో ని రానీయమని అన్నట్లు అటు చూపించాను. అలాగే అన్నట్టు తల వూపింది. ఉత్సాహంగా నవ్వి వెళ్లిపోతుంది. ఇద్దరు మహిళలు లోపల ఏవేవో గొణుక్కుంటున్నారు.
జో లోపలికొచ్చాడు. నా ప్రక్కన కూర్చున్నాడు.
“పోస్ట్ మార్టమ్ రిపోర్టులో ఏముందో నాకు కొద్ది సేపట్లో వచ్చేస్తుంది. దానిని బట్టి కథ అర్థమవుతంది.”
“జో, హత్యా, ఆత్మహత్యా, ఇంకేమైనా అన్నది నిర్ణయించేది మనం కాదు కదా?”
“గట్టి సమస్య వచ్చినప్పుడు అందరూ ఎప్పుటిలా ప్రవర్తించలేరు. సరైన రీతిలో ప్రవర్తిస్తారనుకోవటమూ పొరపాటే. ఆ రిపోర్ట్ కోసం ఎందుకు అడుగుతున్నానో చెప్పనా? మనం సంఘటన గురించి తెలుసుకునేందుకు కాదు. సారిక తండ్రి అంత సింపుల్‌గా, అంత త్వరగా, వెనుకా ముందూ ఆలోచించకుండా లటుక్కున నీ పేరు ఎలా అనేసాడు? అది పాయింట్. అతను భావుకుడా? వెర్రివాడా? ఏమీ తెలియనివాడా? చదువుకోలేదా? ఏదో తిరకాసుండి ఉంటుంది.”
ఆవిడ ట్రేలో టీ తీసుకుని వచ్చింది. ఆమె వెనుక మరో ఆమె ఫోన్ రెడీగా ఉంది. టీ తీస్కో ఫరవాలేదన్నట్లు చూసింది. ఇద్దరం కప్పులు తీస్కున్నాం. టీపాయి మీద ఒక బౌల్‌లో చాకలెట్స్ ఉన్నాయి. జో ఓ రెండు తీసుకుంటూ నన్ను చూసి ఆగిపోయాడు. వదిలేసి టీ తీసుకున్నాడు.
“బావుంటాయి” అంది ఆవిడ.
“ఆ పెయింటింగ్ ఎవరిది?” మాట మార్చాడు జో.
అంతే, ఇక ఆవిడకి పూనకం వచ్చినంత పనయింది. చెబుతూనే ఉంది. ఓ పావుగంట తరువాత ఫోన్ మ్రోగింది. జో అది తీసుక్కొని మరల బయటకి వెళ్లిపోయాడు.
ఇక కుదరదన్నట్లు అప్పటి వరకు ఆగి ఉన్న ఆవిడ మొబైల్ తీసుకుని ప్రక్కన కూర్చుని సెల్ఫీ తీసేసుకుంది.
ఇద్దరు ఒకరినొకరు ఏదేదో అర్థం కాని భాషలో తిట్టేసుకున్నారు. ఇంతలో టీ తెచ్చినావిడ ఓ వైలిన్‍తో ప్రత్యక్షమైంది. స్పీడ్‌గా ఏదో వాయించేసి “ఎలా ఉంది?” అంది.
చప్పట్లు కొట్టాను. నిజంగానే నాకు నచ్చింది. మనసు బాగా లేదు కానీ మరో సందర్భంలో అయితే నిజంగానే ఆనందించే వాడిని.
“చిన్నప్పుడు నేర్చుకున్నాను.”
“వండర్‌ఫుల్” అన్నాను.
సెల్పీ ఆవిడ లోపలి నుండి రెండు టెడ్డీ బెయిర్‌లు తెచ్చింది.
“నేను చేసాను.”
“గ్రేట్.”
జో వచ్చాడు.
ఆ మొబైల్ ఆవిడకు ఇచ్చేసాడు.
“ఇదిగో ఈ నంబర్ నుండి ఏ కాల్ వచ్చినా ఏ సమాధానం ఇవ్వకు. రాంగ్ నంబర్ అని కట్ చెయ్యి.”
సెల్ఫీ ఆవిడ నవ్వింది.
“ఈమె అన్ని నంబర్లూ అలాగే కట్ చేస్తుంది.” అన్నది.
“అది మరీ మంచిది. థాంక్స్.”
ఇద్దరం లేచాం. బై చెప్పి కారులో కూర్చున్నాం.
“ఆవిడ సెల్ఫీ తీసుకుంది” అన్నాను. కారు మెయిన్ రోడ్డు ఎక్కుతోంది.
“అయితే?”
“ఏదైనా ప్రాబ్లమ్ ఉండవచ్చా?”
“ఏం కాదు.”
“ఏముంది రిపోర్ట్‌లో?”
“తల మీదా, మెడ మీద గాయాలున్నాయి.”
“ఓ”
“రూమ్ లోపలికి ఎవరూ వెళ్లలేదని హోటల్ రికార్డ్ చెబుతున్నాయి.”
“ఆశ్చర్యంగా ఉంది.”
“చాలా పెద్ద మాస్టర్ ప్లాన్‍లా ఉంది.”
“నమ్మలేక పోతున్నాను.”
“వాష్‌రూమ్, లాబీ, కిటికీలూ, అన్నీ పదిలంగానే ఉన్నాయట.”
“అయినా నా మీద మటుకు అనుమానం అంటాడా? వాట్ నాన్సెన్స్?”
“అదే విచిత్రంగా ఉంది.”
“మనం ఎక్కడికి వెళుతున్నాం?” అడిగాను.
“ఏదో సమాచారం ఇచ్చి నిన్ను నీ నిర్ణయానికి వదిలేసేందుకు నేను రజనీశ్‌ని కాదు. ఎక్కవ మాట్లాడితే నీ కోసం ఆ నేరం నా మీద వేసుకుని లోపలికి వెళ్లి కూర్చోగలను.”
“హోటల్కి వెళితే మటుకు సమస్యే. అవునా?”
“ఆమె తండ్రి వలన నీ మెడకి గట్టిగా చుట్టుకుంది. నీ కెరీర్ నాశనం అవటం గ్యారంటీ.”
జో ఎన్నడు తప్పుగా సలహాలివ్వడు.
“ఓకే. హోటల్‌లో ఒక సూట్‌కేస్ తప్ప ఏమీ లేదు.”
“దాని సంగతి నేను చూసుకుంటాను.”
“నన్ను హైదరాబద్ తీసుకెళతావా?”
“నో అందరికీ సవాలు విసురుతాను. నువ్వు హైదరాబాద్ వెళ్లావని చెప్పిస్తాను. వీరమణి మనుషులు మనకు అండగా ఉంటారు. నువ్వు ఇక్కడే ఉంటావు. పోలీసులను వాళ్లు చూసుకుంటారు. గోవా నీ వెనుక ఉంటుంది. అసలు నిజం ఎలా బయటకు తీసుకుని రావాలో మెల్లగా ప్లాన్ చెయ్యవచ్చు.”
మరో దారి లేదనిపించింది.
ఏదీ అర్థం కానప్పుడు అసలు హంతకుడు స్వయంగా బయటకొస్తాడా?
“సలసలా కాగుతున్న నీళ్లని నేల మీద పోసేస్తే ఎక్కడో దాక్కున్న పాము కూడా ఇవతలికి వచ్చి మాములు నేల మీదకి పారిపోతుంది..” జో అంటున్నాడు.
ఎక్కడికి వెళుతున్నామో తెలియదు. ఆ కొండల మధ్య రోడ్డు మటుకు ఏదో తెలియని పాము చుట్టులు తిరిగినట్లుంది.
(ఇంకా ఉంది)
వేదాంతం శ్రీపతిశర్మ కథా రచయిత. నవలా రచయిత. వ్యంగ్య హాస్య రచనలకు పెట్టింది పేరు. “ఆరోగ్య భాగ్యచక్రం” అనే పుస్తకాన్ని వెలువరించారు.