పెద్దమ్మ కోరిక

[సంచిక – డా. అమృతలత సంయుక్తంగా నిర్వహించిన 2024 దీపావళి కథల పోటీలో సాధారణ ప్రచురణకు ఎంపికైన డా. మామిడాల శైలజ గారి ‘పెద్దమ్మ కోరిక’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]

ఫోన్ పెద్ద శబ్దంతో రింగ్ అవడంతో అప్పుడే గాఢ నిద్రలోకి జారుకోబోతున్నానేమో ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడి లేచి కూర్చున్నాను. ఒకింత అయోమయానికి గురవుతూనే వాల్ క్లాక్ కేసి చూశాను. అర్ధరాత్రి దాటి ఇరవై నిమిషాలు సూచిస్తోందది. ఒక్క క్షణం ఏం జరుగుతోందో అర్థం కాలేదు. ఇంకా మోగుతూనే ఉన్న ఫోన్ నన్ను ప్రస్తుతంలోకి లాక్కువచ్చింది.

ఇంత రాత్రి వేళ ఎవరు చేస్తున్నారబ్బా అనుకుంటూ పక్కనే ఉన్న మొబైల్ చేతిలోకి తీసుకున్నాను. అది ఇండియా నుంచి వస్తున్న కాల్. ఎందుకో నా మనసు కీడు శంకించింది. ఈ సమయంలో నేను నిద్రలో ఉంటాను అని తెలుసు వారికి. అమ్మానాన్నలకు ఏమైనా అయ్యుంటుందా? ఆ ఆలోచనకే నిలువెల్లా వణికిపోయాను నేను. చ.. చ.. ఇలా ఆలోచిస్తున్నానేమిటి?

ఆన్సర్ బటన్ ప్రెస్ చేసి “హలో” అన్నాను.

అవతల నుంచి అన్న రవి మాట్లాడుతున్నాడు.

“ఒరే తమ్ముడూ” అన్న ఏడుస్తున్నాడు.

నా గుండె జారి పోయినంత పనైంది.

“ఏమైంది అన్నా.. ఎందుకు ఏడుస్తున్నావు?” కంపిస్తున్న స్వరంతో అడిగాను.

“అమ్మ చనిపోయిందిరా తమ్ముడు. నిద్రలోనే ప్రాణాలు విడిచింది. నిన్నటిదాకా బాగానే ఉందిరా.” అన్న చెప్పే మాటలేవీ నాకు వినబడడం లేదు. చెవులు వింటున్నాయి కానీ, మనస్సు రిసీవ్ చేసుకోవడం లేదు.

‘పెద్దమ్మ చనిపోయింది’ అన్న మాటలే నా చెవుల్లో ప్రతిధ్వనిస్తున్నాయి. ఆపాదమస్తకం కంపించిపోయాను. నాలోని నవనాడులు స్తంభించిపోయిన భావన. నమ్మశక్యంగా అనిపించడం లేదు నాకు. కానీ అన్నయ్య చేసే రోదన అది నిజమే అని చెప్పకనే చెబుతున్నాయి.

చాలాసేపయ్యాక నన్ను నేను కూడదీసుకుంటూ అడిగాను.

“ఎలా.. ఎలా జరిగింది?”

“డాక్టర్ గారు హార్ట్ ఎటాక్ అన్నార్రా.. నువ్వు వెంటనే ఇండియా బయల్దేరు. ఉంటాను రా” ఫోన్ కట్ అయింది.

ఒక్కసారిగా నాలో నిస్తేజం ఆవరించింది. కళ్ళు ధారాపాతంగా వర్షించడం ప్రారంభించాయి. పెద్దమ్మ ఇక లేదు అన్న వాస్తవాన్ని నా మనసు జీర్ణించుకోలేకపోతోంది. నాకు జన్మనిచ్చిన తల్లితండ్రుల కన్నా మిన్నగా చూసుకున్న పెద్దమ్మ ఇక లేదా? సొంత కొడుకుల కన్నా ఎక్కువగా ప్రేమను పంచి నన్ను ఇంతటివాడిగా తీర్చిదిద్దిన పెద్దమ్మ శాశ్వతంగా తిరిగిరాని లోకాలకు తరలిపోయిందా? కళ్ళముందు పెద్దమ్మ నిండైన రూపం కదలాడుతుండగా మనసు గతం వైపు పరుగులు పెట్టింది..

***

మాది భూపాలపల్లి జిల్లా మల్వర్ మండలంలోని నాచారం గ్రామం. కనీస వసతులకు కూడా నోచుకోని మారుమూల ప్రాంతం అది. పెదనాన్న, నాన్న మొదటి నుంచి వ్యవసాయాన్నే నమ్ముకున్నారు. పెదనాన్న అంటే అమ్మకి బావగారు. సొంత అక్క భర్త. మేమంతా దాదాపుగా కలిసే ఉండేవాళ్లం.

అమ్మ దగ్గర కంటే పెద్దమ్మ దగ్గరే మాలిమి ఎక్కువ నాకు. పెద్దమ్మకు ఇద్దరూ అబ్బాయిలే. అమ్మానాన్నలకు నేనొక్కన్నే. అందరిలోకీ చిన్నవాణ్ణి కావడంతో నన్ను బాగా ముద్దు చేసేవారు. పెదనాన్న అనారోగ్యంతో మంచం పడితే పెద్దమ్మే మగరాయుడిలా అటు వ్యవసాయం చూసుకుంటూ ఇటు పిల్లల్ని పెంచుతూ ఒంటిచేత్తో సంసారాన్ని నెట్టుకొచ్చేది.

పెద్దమ్మ ఇద్దరు కొడుకుల్లో పెద్దవాడు రవి. చిన్నవాడు సంపత్. వాళ్లను బాగా చదివించాలని పెద్దమ్మ ఆశపడినా వాళ్లకు చదువబ్బలేదు. దాంతో వ్యవసాయంలో పెద్దమ్మకు చేదోడువాదోడుగా ఉండేవారు.

పెద్దమ్మకు ఊరిలో మంచి గౌరవం ఉండేది. ఊళ్లో వాళ్ళందరికీ తలలో నాలుకలా ఉంటూ, ఏ ఇంట్లో ఏ కార్యక్రమం జరిగినా పెద్ద ముత్తయిదువ హోదాలో హాజరై అన్ని పనులూ చక్కదిద్దేది. ఒక మాటలో చెప్పాలంటే ఊర్లో జరిగే ఏ శుభానికైనా, అశుభానికైనా పెద్దమ్మే పెద్దదిక్కుగా ఉండేది. పెద్దమ్మ మంచి మాటకారి కూడా. ఊర్లో ఏ సమస్యలు వచ్చినా సమయస్ఫూర్తితో వాటిని చక్కదిద్దేది.

పెద్దమ్మది నిండైన విగ్రహం. చామనఛాయ రంగుతో నుదుటన పెద్ద బొట్టుతో గాంభీర్యాన్ని సూచించే పెద్ద కళ్ళతో హుందాగా గుళ్లో అమ్మవారిని తలపించేది పెద్దమ్మ. తనయొక్క అందమైన రూపం చిన్నతనంలోనే నా మనసులో ముద్రించుకుపోయింది.

అమ్మానాన్నలకు ఎంత కష్టమైనా సరే నన్ను బాగా చదివించి కలెక్టర్‌ని చేయాలని కోరిక. ఊర్లో హైస్కూల్ లేకపోవడంతో నన్ను పట్నంలోని హాస్టల్‌లో చేర్పించాడు నాన్న. అమ్మానాన్నలను, పెద్దమ్మను ఎప్పుడూ వదిలి ఉండని నేను హాస్టల్‌లో ఉండడానికి ఇష్టపడక పోయేవాణ్ణి. పచ్చటి ప్రకృతిలో స్వేచ్ఛగా ఎగిరే విహంగంలా తోటి పిల్లలతో ఆటపాటలతో హాయిగా గడిపే నాకు కృత్రిమ వాతావరణంతో కూడిన హాస్టల్ జీవితం బందిఖానాలా తోచేది. నేను హాస్టల్ వెళ్లనని ఎంత మొరాయించినా నాన్న పట్టు వదిలేవాడు కాదు. పెద్దమ్మ దగ్గరకు పరిగెత్తి తనని పెనవేసుకుని హాస్టల్ కి వెళ్ళను అని ఏడ్చేవాన్ని.

పెద్దమ్మ నాన్నకి ఏమి చెప్పేదో కానీ ఆ రోజుకి నన్ను అక్కడే వదిలి వెళ్ళిపోయేవాడు నాన్న. మెల్లగా నన్ను సముదాయించి ఆ రోజు నాకు ఇష్టమైన వంటకాలు చేసేది పెద్దమ్మ. ఆరుబయట మంచం వేసి అన్నం ముద్దలు చేసి తినిపిస్తూ నన్ను మాటల్లో పెట్టేది. హాస్టల్ అంటే నాకు అయిష్టత ఎందుకో చాకచక్యంగా తెలుసుకొని నా చిన్న మనసుకు అర్థమయ్యేలా హితబోధ చేసేది.

“ఒరే చిన్నా.. మనవి అంతంతమాత్రం బ్రతుకులురా! కాయకష్టం చేస్తే కానీ నాలుగు మెతుకులు నోట్లోకి వెళ్లవు. నీ అన్నలిద్దరూ చదువుకోకపోవడం వల్లేరా చాలీచాలని బతుకులు బతుకుతున్నారు. కనీసం నువ్వైనా బాగా చదువుకొని పెద్ద ఆఫీసరువై మన రెండు కుటుంబాలకు, ఊరికి మంచి పేరు తీసుకురావాలి రా! మేమంతా నీ మీదే ఆశలు పెట్టుకున్నాం. నువ్వు చురుకైన పిల్లవాడివి. ఇప్పుడు నువ్వు కష్టపడి చదివితే బతుకంతా సంతోషమేరా. ఆ సంతోషం ముందు ఈ చిన్న కష్టం ఏపాటిది? నా మాట విని పట్నం వెళ్లి బాగా చదువుకో కన్నయ్యా” అని బుజ్జగించి పది రూపాయలు చేతిలో పెట్టి ఇంటి దగ్గర దిగబెట్టేది పెద్దమ్మ.

పెద్దమ్మ మాటలు పనిచేసినట్లే అనిపించేది. కానీ హాస్టల్ వాతావరణం, అక్కడి తిండి ఒంటికి సరిపడకపోవడంతో పాటు ఇంటి మీద బెంగతో తరచూ జ్వరం వచ్చేది. ఒకసారి జ్వరం ఎంతకీ తగ్గకపోవడంతో ఇంటికి తీసుకెళ్లిన నాన్న జ్వరం తగ్గగానే మళ్లీ హాస్టల్‌కు తీసుకెళ్లే ప్రయత్నాలు చేస్తుంటే భయంతో పెద్దమ్మ దగ్గరికి పారిపోయాను.

ఎప్పట్లాగే నాకు నచ్చచెప్పి పంపిస్తుందని నాన్న ఊరకుండి పోయారు. ఆ రోజు నాకు ఇష్టమైన నేతి బొబ్బట్లు చేసింది పెద్దమ్మ. నాతో ఏదైనా మాట్లాడాలి అనుకున్నప్పుడు నాకు నచ్చిన వంటలు చేసి పెట్టడం పెద్దమ్మకు అలవాటు. పెద్దమ్మ చేతి వంట ఏదైనా అమృతంలా తోచేది నాకు. ఇష్టంగా తినే వాడిని పెద్దమ్మ వంటలను.

ఆ రోజు నా మాటలను బట్టి నేను హాస్టల్‌లో ఇమడలేక ఇబ్బంది పడుతున్నానని బలవంతంగా పంపినా ప్రయోజనం లేదని గ్రహించింది పెద్దమ్మ. ఇంట్లో ఉండే బడికి వెళ్లి చదువుకోవడానికి అమ్మానాన్నలను ఒప్పించింది. నాచారం నుండి నాలుగు కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉన్న ప్రభుత్వ పాఠశాలలో చదవడానికి నిర్ణయం జరిగింది.

తెలివైన పిల్లవాడు కాబట్టి ఏ బళ్ళో అయినా చక్కగా చదువుకుంటాడని అమ్మానాన్నలకు నచ్చ చెప్పింది పెద్దమ్మ. ఆ విధంగా నాచారం నుండి గొర్లవీడు లోని పాఠశాలకు నడిచి వెళ్లి చదువుకుంటూ హైస్కూల్ చదువు పూర్తి చేశాను. అలా పెద్దమ్మ వల్ల నా హైస్కూల్ చదువు అంతా ఇంటి దగ్గర నుండే అయిపోయింది.

దీంతో పెద్దమ్మ అంటే మరింత ఇష్టం పెరిగిపోయింది నాకు. బడి నుంచి రాగానే గబగబా హోం వర్క్ పూర్తి చేసుకొని పెద్దమ్మ ఇంటికి పరుగు తీసేవాడిని. భోజనాలు అయ్యాక ఆరుబయట మంచం వేసి పడుకోపెడుతూ నాకు రకరకాల కథలు చెప్పడమే కాకుండా రామాయణం, మహాభారతంలోని ఘట్టాలను వినసొంపుగా చెప్పేది. తను ఏది చెప్పినా అందులో నిగూఢంగా ఒక సందేశం, స్ఫూర్తి తప్పకుండా ఉండి నన్ను ఉత్తేజపరిచేవి.

పెద్దమ్మ కళ్ళలోకి చూస్తూ తన హావభావాలను గమనిస్తూ శ్రద్ధగా వినేవాణ్ణి. భగవద్గీతలోని శ్రీకృష్ణుని ఉపదేశాలను భావయుక్తంగా చెబుతున్నప్పుడు పిండారబోసినట్లు ఉన్న వెన్నెల వెలుగులో పెద్దమ్మ రూపం అద్భుతంగా తోచేది నాకు. అప్పుడు అనేవాడిని..

“పెద్దమ్మ నువ్వు చాలా బాగుంటావు..”

పెద్దమ్మ నవ్వి “పోరా భడవా!” అని నా నెత్తి మీద చిన్న మొట్టికాయ వేసేది.

అలా పెద్దమ్మ నాకు నేర్పిన సూక్తులు చేసిన ఉపదేశాలు నాలో ధైర్యాన్ని, ఆత్మవిశ్వాసాన్ని పురిగొల్పేవి. జీవితంలో ఏదైనా సాధించాలనే పట్టుదల నాలో అప్పుడే కలిగింది.

గొర్లవీడులో స్కూల్ ఫైనల్ పూర్తి చేసిన తర్వాత పై చదువుల కోసం పట్నం వెళ్లేటప్పుడు పెద్దమ్మ నాకు భగవద్గీతను బహుమతిగా ఇచ్చింది. “ఇది నీ దగ్గర ఉంటే నేను ఉన్నట్లే. ఎప్పుడు ఏ సమస్య వచ్చినా అధైర్యపడవద్దు. నువ్వు అనుకున్నది సాధించేవరకు పట్టువదలకు” అని ఆశీర్వదించింది.

ఈ విధంగా భగవద్గీతను నేను నిత్యం చదివేలా వాటిలోని సూక్తులను అన్వయించుకునేలా చేసి నన్ను ఒక విశిష్ట వ్యక్తిగా తీర్చిదిద్దింది పెద్దమ్మ. నా మనసుకు ఎప్పుడు బాధ కలిగినా భగవద్గీతను చదివి ఉపశమనం పొందేవాడిని.

ఆ విధంగా ఇంటర్, బీటెక్ హైదరాబాదులో ఉంటూ పూర్తిచేశాను. సెలవులకు ఇంటికి వచ్చినప్పుడు పెద్దమ్మ దగ్గరే ఎక్కువగా గడిపేవాడిని. చదువులో ఎలా రాణిస్తున్నానో, లెక్చరర్ల నుంచి ఎలాంటి ప్రశంసలు పొందుతున్నానో ఇలాంటివి చెప్పినప్పుడు అమ్మానాన్నలలో కూడా చూడని ఆనందాన్ని, మెరుపును పెద్దమ్మ కళ్ళలో చూసేవాణ్ణి. తను నాటిన విత్తు మొలకెత్తి మొక్కై మహావృక్షంగా ఎదుగుతున్నప్పుడు కలిగే ఆనందం ఆమెలో.

బీటెక్ పూర్తి కాగానే అమెరికాలోని ప్రతిష్ఠాత్మక యూనివర్సిటీలో ఎమ్మెస్ చేయడానికి వీసా వచ్చింది నాకు. మా ఊరి నుంచి అమెరికా వెళ్తున్న మొట్టమొదటి వ్యక్తిని నేనే. ఊరుఊరంతా నన్ను అభినందించడానికి వచ్చింది. అమ్మానాన్నల ఆనందానికి అవధులు లేవు. తర్వాత స్నేహితులను కలవడం, షాపింగ్2లు చేయడం, లగేజ్ ప్యాక్ చేసుకోవడం మొదలైన పనుల్లో పడి పెద్దమ్మను కలవడానికి సమయం దొరకలేదు. ఫ్లైట్ టికెట్స్ బుక్ అయి ఎయిర్ పోర్ట్‌కి వెళ్ళే సమయం వచ్చింది. అమ్మానాన్నలకు వీడ్కోలు చెప్పి, పెద్దమ్మను కలవడానికి వెళ్లాను.

నేను వెళ్లే సరికి పెద్దమ్మ వంటింట్లో ఏదో పనిలో ఉంది. నా పిలుపు విని చేతిలో పని వదిలేసి ఒక్క ఉదుటున నా దగ్గరికి వచ్చింది. నా కళ్ళల్లో కళ్ళు పెట్టి చూస్తూ ఆర్తిగా నా బుగ్గలను తడిమింది. పెద్దమ్మ కళ్ళలో నీళ్ళు సుళ్ళు తిరుగుతున్నాయి. ఎన్ని కష్టాలు వచ్చినా భీతిల్లని పెద్దమ్మ కళ్ళలో మొదటిసారి కన్నీళ్ళను చూసి చలించిపోయాను.

ఆ రోజు పెద్దమ్మ కొంచెం నలతగా కనిపించింది నాకు. అయినప్పటికీ ఎప్పటిలాగే తన ముఖంలో సహజసిద్ధమైన గాంబీర్యత ఉట్టిపడుతూనే ఉంది. ఈమధ్య ఒంట్లో బాగుండక పెద్దమ్మ సరిగా పొలం పనులకు కూడా వెళ్లడం లేదని, ఆర్థిక పరిస్థితి అంతంత మాత్రంగానే ఉందని అమ్మ చెప్పగా విన్నాను. రవి అన్న వేరు కాపురం పెట్టాడని, చిన్న అన్న ఒక్కడే ఆ కుటుంబానికి ఆధారంగా ఉన్నట్లు అమ్మ చెప్పింది.

“పెద్దమ్మ ఈరోజు ఒంటిగంట ఫ్లైట్‌కు అమెరికా వెళ్ళిపోతున్నా. నీకు చెప్పడానికి వచ్చాను. నీ ఆరోగ్యం జాగ్రత్త!”

కిందకు వంగి పెద్దమ్మ పాదాలకు నమస్కరించాను.

నన్ను పైకి లేపి గుండెలకు హత్తుకుంది.

తన కళ్ళల్లోని బాధ నన్ను ఎక్కడ అధైర్యపరుస్తుందోనన్న భయంతో కాబోలు గబాలున ముఖం తిప్పుకొని

“చిన్నా.. నీకు ఇష్టమైన గోంగూర పచ్చడి చేశానురా. నా చేతితో రెండు ముద్దలు పెడితే నాకు తృప్తిగా ఉంటుంది.”

పెద్దమ్మ మాట కాదనలేక పోయాను. వేడి వేడి అన్నంలో గోంగూర పచ్చడి వేసి నెయ్యితో కలిపి ముద్దలు చేసి నా నోటికి అందించింది పెద్దమ్మ. మళ్లీ పెద్దమ్మ చేతివంట ఎన్నాళ్ళకు తినగలనో. అప్రయత్నంగా నా కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి. అవి చురుకైన పెద్దమ్మ దృష్టిని దాటిపోలేదు.

“బాధపడకు రా చిన్నా! మా మీద బెంగ పెట్టుకోకుండా చదువు మీద దృష్టి పెట్టు. ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ ధైర్యాన్ని కోల్పోకు. నువ్వు అనుకున్నది సాధించే సమయం వచ్చింది. నువ్వు నాకు దూరంగా ఉన్నా నా మనసు ఎప్పుడూ నీ చుట్టే తిరుగుతూ ఉంటుంది. సంతోషంగా వెళ్లి రా నాన్న..”

మనసారా ఆశీర్వదించింది పెద్దమ్మ.

పెద్దమ్మ దగ్గర చివరి వీడ్కోలు తీసుకుని భారమైన హృదయంతో వెనక్కి తిరిగాను.

వెళ్లలేక వెళ్లలేక రెండు అడుగులు వేసానో లేదో “చిన్నా..” పిలిచింది పెద్దమ్మ.

వెనక్కి తిరిగి పెద్దమ్మ ముఖంలోకి చూశాను. హృదయం కలత పడుతున్నా లేని గాంభీర్యాన్ని నటిస్తున్నట్లు తన ముఖకవళికల ద్వారా వెంటనే గ్రహించాను నేను. నాకు ఏదో చెప్పాలనే ఆరాటం, తటపటాయింపు కనిపించింది నాకు.

పెద్దమ్మ ముఖంలోకి ప్రశ్నార్ధకంగా చూశాను.

“చిన్నా నాకు ఒక మాట ఇస్తావా?”

ఎప్పుడు ఎవర్నీ నోరువిడిచి ఇంతవరకు ఏమి అడగని పెద్దమ్మ నన్ను ఏమీ అడగబోతోంది?

ఉద్విగ్నత నిండిన కంఠంతో చెప్పాను..

“తప్పకుండా పెద్దమ్మ.. అదేంటో చెప్పు..”

“నేను పుట్టి బుద్దెరిగినప్పటినుండి ఊరి పొలిమేరల్ని కూడా దాటి వెళ్లింది లేదు. ఈ ఊరే నా ప్రపంచంగా బతికాను. మరో లోకం అంటూ తెలియదు. ఇప్పుడు నా ఆరోగ్యం అంతంత మాత్రంగా ఉంది. నువ్వు మళ్లీ వచ్చేవరకు నేను ఉంటానో లేదో.”

“పెద్దమ్మా!” నేను చప్పున పెద్దమ్మ నోటికి చెయ్యి అడ్డుపెట్టి ఏదో అనబోయాను.

“నన్ను చెప్పనీయి చిన్నా! ఒకవేళ నాకేమైనా అయితే నన్ను చూడడానికి ఆ దేశం నుండి నువ్వు వస్తావారా?”

“పెద్దమ్మా. నీకేం కాదు. అలా మాట్లాడకు దయచేసి!”

“నేను పోతే నన్ను చూడడం కోసం ఊరంతా తరలి వస్తుంది. నాకు తెలుసు. కానీ ఈ ఊరి వాళ్ళు వస్తే అదేమి గొప్ప? నా కొడుకు అంత దూరంలో ఉన్నా సప్త సముద్రాలు దాటి పెద్దమ్మను చూడడానికి వచ్చాడని జనమంతా చెప్పుకుంటూ ఉంటే నాకు ఎంతో గొప్పగా ఉంటుంది. అందుకే నా చివరి చూపుకు నువ్వు తప్పకుండా వస్తానని నాకు మాట ఇవ్వు చిన్నా”

ముందుకు చాచిన పెద్దమ్మ చేతిలో చేయివేసి ఉబికి వస్తూన్న కన్నీరును ఆపుకోవడానికి విఫలప్రయత్నం చేస్తూ ముందుకు కదిలాను.

అలా అమెరికా వచ్చిన నేను రెండేళ్లలో ఎమ్ ఎస్ పూర్తి చేసి, వెంటనే న్యూజెర్సీలోని సాఫ్ట్‌వేర్ కంపెనీలో మంచి శాలరీతో ఉద్యోగంలో చేరాను.

ఈ మధ్యకాలంలో పెద్దమ్మతో మాట్లాడింది ఒకటి రెండుసార్లు మాత్రమే. ఈ రెండుసార్లు కూడా తన ఆరోగ్యం గురించి నేను హెచ్చరిస్తూ ఉంటే, తనకు నేనిచ్చిన వాగ్దానాన్ని గుర్తు చేస్తూనే ఉండేది పెద్దమ్మ.

***

అప్పటివరకు గత జ్ఞాపకాలలో తేలియాడుతున్న నేను ఒక్కసారిగా ప్రస్తుతంలోకి వచ్చాను. ఒక్కసారి తల విదిలించి వాల్ క్లాక్ వైపు చూశాను. ఉదయం నాలుగు గంటలు. తలంతా భారంగా, దిమ్ముగా ఉంది. ఆకస్మాత్తుగా ఒంట్లో చిన్నగా వణుకు లాంటిది మొదలైంది. జ్వరం వచ్చే సూచననేమో? కబోర్డ్ ఓపెన్ చేసి స్వెట్టర్ చేతిలోకి తీసుకున్నాను.

అది పెద్దమ్మ స్వహస్తాలతో నాకోసం అల్లింది. కళ్ళల్లో నీళ్ళు సుడులు తిరుగుతుండగా ఆప్యాయంగా దాన్ని గుండెలకి హత్తుకున్నాను.

“చిన్నా ఆ దేశంలో చలి బాగా ఉంటుందటగా? అందుకే నీకోసం ఈ స్వెటర్ అల్లానురా.. ఇది వేసుకున్న ప్రతిసారి నీకు నేను గుర్తుకువస్తాను.”

పెద్దమ్మ మాటలు చెవుల్లో ప్రతిధ్వనిస్తున్నాయి.

కాసేపటికి ఆ జ్ఞాపకాల నుంచి బయటికి వచ్చి మొబైల్ తీసుకుని నేను పనిచేస్తున్న కంపెనీకి కాల్ చేసి వారం రోజులు లీవ్ శాంక్షన్ చేయించుకున్నాను.

లీవ్ అయితే పెట్టాను కానీ నా మనసు కల్లోలభరితంగా, నడిసంద్రంలో దారీ తెన్నూ లేకుండా నడుస్తున్న నావలా, ఒక రకమైన సందిగ్ధంతో కొట్టుమిట్టాడుతోంది. ఇప్పుడు నేను ఇండియా వెళితే నిర్జీవమైన పెద్దమ్మ దేహాన్ని చూడాల్సి వస్తుంది. విగతజీవిగా పెద్దమ్మను చూసి నేను తట్టుకోగలనా?

పసితనంలో నా మనసు లోతుల్లో ముద్రించుకుపోయిన పెద్దమ్మ మృదుగంభీరరూపాన్ని ఎలా చెరిపేసుకోగలను? దాని స్థానంలో జీవంలేని పెద్దమ్మ పార్ధివదేహాన్ని జీవిత పర్యంతం దర్శిస్తూ ఆమె స్ఫూర్తిదాయక రూపాన్ని మరిచిపోవాలా?

“నో.. అసంభవం. పెద్దమ్మ రూపం ఎప్పుడూ సజీవంగా, కలకలలాడుతూ నా హృదయ మందిరంలో శాశ్వతంగా నిలిచిపోవాలి. నా మనసులో ఆమె ఎప్పుడూ సజీవంగానే ఉండాలి. ఆ రూపం నా ప్రతి కదలికలోనూ తోడుండి నన్ను కడదాకా నడిపించాలి. తన అచేతనమైన భౌతికకాయాన్ని చూసి మనో మందిరంలోని పదిలపరుచుకున్న జ్ఞాపకాలను చెరిపేసుకోలేను.”

“లేదు.. నేను ఇండియా వెళ్లను!” స్థిరంగా అనుకున్నాను.

“చిన్నా..నా ఆఖరి కోరిక తీర్చి ఇచ్చిన మాట నిలబెట్టుకుంటావు కదూ!”

మరోవైపు దీనంగా ప్రశ్నిస్తున్న పెద్దమ్మ రూపం నా కళ్ళముందు కదలాడింది. వేదనాభరితమైన పెద్దమ్మ నైరాశ్యపు చూపు నా గుండెల్ని కుదిపేసింది.

హఠాత్తుగా నిర్ణయం మార్చేసుకున్నాను.

“లేదు పెద్దమ్మ నీకు ఇచ్చిన మాటను నెరవేర్చుకుంటాను. ఇండియా బయలుదేరుతాను. ట్రావెలింగ్ బ్యాగ్ బయటకు తీసి బట్టలు గబగబా సర్దుకోవడం మొదలుపెట్టాను.

ఇండియాకు ఫ్లైట్ టికెట్స్ బుక్ చేయడం కోసం మొబైల్ ఆన్ చేశాను. వెంటనే వాల్ పేపర్‌గా సెట్ చేసుకున్న పెద్దమ్మ సుందరరూపం స్క్రీన్ మీద ప్రత్యక్షమైంది.

మళ్లీ నా మనసులో అలజడి చెలరేగింది. నా జీవితానికి దిశానిర్దేశం చేసి నన్నీ స్థాయిలో నిలబెట్టిన ఆ రూపం నేను ఇండియా వెళ్లిన మరుక్షణం నా మనోఫలకం నుండి శాశ్వతంగా నిష్క్రమిస్తుందా? ఆ స్థానాన్ని పెద్దమ్మ అచేతన రూపం ఆక్రమిస్తుందా?”

“నో.. నో.. పెద్దమ్మను నేను అలా చూడలేను. ఎన్నటికీ చూడలేను.”

భరించలేని అంతర్మథనంతో దిక్కుతోచని స్థితిలో సోఫాలో కూలబడిపోయాను. తీవ్రమైన శిరోవేదనతో తల్లడిల్లిపోతూ కణతలు నొక్కుకుంటూ కళ్ళు మూసుకున్నాను. క్రమక్రమంగా ఒక రకమైన మగత లాంటిది నన్ను ఆవరించింది.

“చిన్నా.. చిన్నా!” ఎవరిదో సుపరిచితమైన స్వరం వినిపించి కళ్ళు తెరిచి ఆ వైపుగా చూశాను.

ఎదురుగా పెద్దమ్మ అచ్చు నా చిన్నతనంలో చూసినట్లుగానే కళకళలాడుతున్న మోముతో చిరు మందహాసంతో..

సంతోషంతో నా గుండె బద్దలవుతున్నట్లు అనిపించింది..

“అంత మధనపడుతున్నావేరా? మనసు మెచ్చని, ఎవరికీ హాని చేయని పనికి ఇచ్చిన మాటతో చేసిన బాసతో సంబంధం లేదు. మనం తీసుకునే ప్రతి నిర్ణయం, చేసే ప్రతిపనీ దైవాధీనాలేరా. లే నాయనా మనసు కుదుటపరుచుకో ! మరి నేను వెళ్తున్నాను! జాగ్రత్త బిడ్డ..”

పెద్దమ్మ రూపం క్రమక్రమంగా దూరమైపోతోంది.

“పెద్దమ్మా.. పెద్దమ్మా “ గట్టిగా అరుస్తూ లేచి కూర్చున్నాను.

చీకటి పూర్తిగా విడిపోయి దేదీప్యమానమైన వెలుగుతో గదంతా నిండిపోయి ఉంది. క్రమక్రమంగా నేను కలత నిదురను వీడి వాస్తవ ప్రపంచంలోకి వచ్చాను.

అప్పటివరకు కల్లోలకడలిలా ఉన్న మనసు ఒక్కసారిగా ప్రశాంతస్థితిని పొందింది.

“ఇది కలా! నిజం కాదా? నా మనో సంఘర్షణను గ్రహించి కలలో కనిపించి నా వేదనంతా పటాపంచలు చేసి నాకు ఒక మార్గం చూపించి వెళ్ళిందా పెద్దమ్మ?

ఒక్కసారిగా నా మనసు ప్రశాంతంగా అయింది. నా అంతర్మథనానికి తెరపడింది.

ఒక స్థిర నిర్ణయానికి వచ్చిన వాడిలా మొబైల్ చేతిలోకి తీసుకున్నాను. ఇంతలోనే మొబైల్ రింగ్ అయింది. రవి అన్న కాల్ చేస్తున్నాడు.

లిఫ్ట్ చేశాను.

“చిన్నా.. బయల్దేరావా?.. నువ్వు వస్తావని అమ్మ శవాన్ని జాగ్రత్త చేశాం. నువ్వు త్వరగా వస్తే..”

“సారీ అన్నయ్యా.. నేను ఇండియా రావడం లేదు. నాకోసం చూడకుండా అన్ని కార్యక్రమాలు మీరే పూర్తి చేయండి”

అవతల నుంచి రవి అన్నయ్య ఆదుర్దాగా ఏదో అంటున్నాడు. నేను కాల్ కట్ చేశాను.