“నడుస్తూ నడుస్తూ
నడుస్తూ ఆలోచిస్తూ
ఆలోచిస్తూ నడుస్తూ
జీవితాన్ని జీవిస్తూ
జీవించడమే జీవితం అనుకుంటూ
నడుస్తూనే ఉన్నాను…. జీవిస్తూనే ఉన్నాను.”
“అవును పాదచారీ! జీవించటమే జీవితం అనుకుంటూ నడుస్తున్నావు. నన్ను చూడు…” నిట్టూర్చి అన్నాడు స్వప్నమూర్తి.
“ఎందుకంత నిరాశ?”
“కలలు ఇంకిపోయాయి…”
“ఎలా?”
“కల లాగానే!”
“ఇంకొంచెం విడమర్చి చెప్పవోయ్ నేస్తం!”
“ప్రేమ ప్రేమగా లేదు.”
“నా ప్రేమ ప్రేమలాగానే ఉందిగా…”
“నా ప్రేమ నిజం పాదచారీ! నేననేది లోకం గూర్చి.”
“లోకం ఏం చేసిందీ?”
“ప్రపంచానికి నేను అర్ధం కాలేదోయ్!”
“లేక నీకే ప్రపంచం అర్ధం కాలేదేమో!”
“అదీ నిజం కావచ్చు. కానీ జరిగేది ఒకటే! అది వేదన కౌగిలింత!”
“నీ ఆశల స్కూటరేమయిందీ?”
“పెట్రోల్ అయిపోయింది…”
పకపకా నవ్వాడు పాదచారి. నవ్వుతూ అన్నాడు… “చూశావా స్వప్నా! నీ స్కూటరుకి పెట్రోలు అయిపోవచ్చు…. నా పాదాల్లో శక్తి తగ్గలేదోయ్! రా! నాతోరా!”
“ఇంతకాలమూ నీతోనే నీ వెనకే వచ్చాను. సరేలే కానీ పాదచారీ! వాళ్లందర్నీ చూడు? నీవైపు ఎలా చూస్తున్నారో? నిన్ను కాదోయ్ చూసేది నన్నే!”
పాదచారి చుట్టూ చూశాడు. ఎన్నో కళ్లు! కొన్ని దీనంగా. కొన్ని మౌనంగా, కొన్ని కన్నీటితో, మరి కొన్ని ఓ కంట ఆనందం, మరో కంట అశ్రువుల్తో.
నిట్టూరుస్తూ అన్నాడు “అవన్నీ నేను పెంచిన వృక్షాలే! అందుకే అలా నా వేపు చూస్తున్నారు. చూసేది నిన్నే కావచ్చు కాని చూపు నా వైపే స్వప్నమూర్తీ! నేనెంత అదృష్టవంతుణ్ని?”
“అయ్యో? నేనెంత దురదృష్టవంతుణ్ణి?”
“రెండు భావాలు ఒకే చోట! గోడమీద పిల్లి! వహ్‌ వా!” విప్లవమూర్తి హేళనగా అన్నాడు.
“ప్రతి పిల్లి ఎప్పుడో ఓసారి గోడ మీద ఎక్కుతుంది. కానీ విప్లవమూర్తీ! అదక్కడే ఉండిపోదు. ఏదో ఓ వైపుకి ఖచ్చితంగా దూకుంది” చిరాగ్గా అనాడు పాదచారి.
“నిజమే! ఏ వైపుకు దూకితే దానికి ప్రమాదం ఉండదో ఆవైపే దూకుతుంది” విప్లవమూర్తి స్వరంలో ఇంకా హేళన.
“రైట్! కానీ ప్రమాదం నుంచి దూరంగా ఉండటం సర్వజీవ లక్షణం. ప్రతి జీవి ప్రమాదరహితమైన బ్రతుకునే కోరుకుంటుంది. అలానే ప్రవర్తిస్తుంది. ప్రమాదరహితంగా ఉండాలనుకోవటం వేరు. ఇతరులకి ప్రమాదం సృష్టించం వేరు” పాదచారి గొంతులో చిరాకు మరింత అయింది.
“లాజికే మై బోయ్!… లాజిక్”
“విప్లవమూర్తీ! నీవు జవాబు చెప్పలేని దానికి లాజిక్ అని పేరు పెట్టి పలాయన వాదం సాగించకు.”
“అది నాకు అసహ్యం…”
విప్లవమూర్తి ముఖం చిన్నబుచ్చుకున్నాడు.
“నా ఆర్తి ఎవరూ వినరా!…”
“వింటాను స్వప్నా చెప్పు!…”
“ఆ కళ్ల చూపులు నేను భరించలేను!”
“నేనూ భరించలేనోయీ!…”
“మరేం చేద్దాం?”
“మౌనం. మనసులో కదిలిన ప్రతి ఊహకీ ఆకారమూ, రూపమూ ఉన్నాయి. Of course అది తెలిసినవారికి, అప్పుడు నీ మనస్సే కాదు… ఎదుటి మనస్సు కూడా సుస్పష్టంగా తెలుస్తుంది.”
“ఓహో తెలిసి ఏం చేయ్యడం? ఈ కాలం ఓ క్షణంలో రాక్షసి… ఓ క్షణంలో బలహీనపు రోగీ…”
“అదే ఆవహించిందోయ్! మౌనాన్ని శరణు వేడు”
స్వప్నమూర్తి నిస్తేజంగా అడుగులు వేస్తూ నడిచాడు.
పాదచారి మౌనంగా అతన్ని వైపు చూస్తూ అనుకున్నాడు “ఒకప్పుడు ఇతని వేగం చెప్పరానిది. ఈ క్షణం ఈతడు ఇంకిత ప్రవాహం.”
“అవును పాదచారీ అవును నాలోనూ జాలి ఉంది” తలదించుకుని అన్నాడు విప్లవమూర్తి.
“విప్లవా! నిన్నిలా చూడ్డం నేను భరించలేను. తల ఎత్తే ఉండు! నీ తేజాన్ని నిర్వికారం చెయ్యకు” విప్లవమూర్తి భుజం తట్టి అన్నాడు పాదచారి.
మెల్లగా కళ్లు తుడుచుకుని అన్నాడు విప్లవమూర్తి “నీలో అసంఖ్యాకమైన భావాలున్నాయి పాదచారీ! నిన్ను నేను ప్రేమిస్తాను… హేళన చేస్తాను…. కానీ నేస్తం! ఎపుడూ నీతోడు గానే ఉండాలని కోరుకుంటాను. నువ్వు నాకు హద్దులు ఏర్పరుస్తావు మిత్రమా! అవి నాకిష్టం లేకపోయినా అనుసరిస్తాను…. ఎందుకో తెలుసా నువ్వు నీ హద్దులోలనే ఉంటావు. నిన్ను నువు చిత్రవద చేసుకుంటావు.”
***
“నేను ముందరే చెప్పాను ప్రాణమా! నువు ఎవర్ని దగ్గరికి తీసుకుంటావో వారే నిన్ను దూరం చేస్తారు” జాలిగా అతని తలని నిమురుతూ అంది అమృత.
“నిజమే ఆ మాట ముమ్మాటీకీ నిజమే. కానీ అమృతా! నీవు మాత్రం నాకుంటే చాలు. ఇక మిగతా ప్రపంచమా? దాన్ని నేనేనాడో కొలిచాను. స్వార్థం కూడా సర్వజీవ లక్షణమే. అందుకే ప్రపంచాన్ని క్షమించాను.”
“నా పిచ్చీ! అందు వల్ల నీకు మిగిలేదేమిటో తెలుసునా? అవమానం! అవహేళనా! ”
“నేను గుర్తించనే గుర్తించను.”
“లోకులు గుర్తిస్తారు.”
“My foot to them! What the hell should I care for” కోపంగా అన్నాడు పాదచారి.
“ఈ లోకం, ఈ ప్రపంచం నువు క్షమించినంత తేలిగ్గా నిన్ను క్షమించదు. అది గిల్లి నవ్వుతూనే ఉంటుంది.”
“So what? అది దాని మూర్ఖత్వం.”
“కానీ జమకట్టేది మూర్ఖుడుగా నిన్నే”
“అలాగే కానీ! నష్టం ఏమిటి? నేను మౌనంగా సర్వాన్నీ చూస్తూనే ఉంటూను. గ్రహిస్తూనే ఉంటాను.”
“నేను భయపడను. నేను బాధపడను. నేను నన్ను చులకన చేసుకోను.”
“లోకం నిన్ను చులకన చేస్తూంది.”
“లోకమా అమృతా! నా లోకం వేరు. అక్కడి స్వరూపమే వేరు! అది వీళ్లకు అర్ధం కాదు. పోనీలే!”
అమృత అతన్ని దయగా స్పృశించి అన్నది “నన్ను గుర్తుచుకో నా పాదచారీ! ఏనాడో ఓ నాడు నువ్వు ఒంటరివి ఔతావు, అపుడు?”
“నువు నా ఆత్మలో జీవిస్తావు.”
అమృత నవ్వింది.
“ఆ ఆత్మ స్వరూపం నీవూ నేనూ చూడగలం.”
“అది చాలు ప్రపంచం సంగతి నాకెందుకూ?”
“నీ బంధాలన్నీ ప్రపంచంతోనోగా.”
“కావచ్చు అవి నా చేతనున్న నులకతాళ్లు త్రెంపి వెయ్యగలను.”
“కానీ అవి బలీయమైనవి. నీ శక్తి ఎపుడూ నీకుండదు.”
“నా శక్తి శారీరికంగాదు. మానసికం”
“నీ మనస్సే చలించవచ్చు.”
“కానీ నా ఆత్మ చలించదు.”
అమృత మళ్లీ నవ్వి అతన్ని దయగా ముద్దు పెట్టి కౌగిలించింది.
“నీ విశ్వాసం అచంచలం! అయినా అది కాలప్రవాహపు ఒరవడిని చూడలేదు ఇంత వరకూ.”
పాదచారి నవ్వి అన్నాడు “కాలం నా బానిస. ఎందుకో తెలుసా కాలం నా శరీరాన్నే శాసించగలదు నా అత్మను కాదు.”
***
పాదచరి నడుస్తూనే ఉన్నాడు. రోజులూ, నెలలూ మాలలై మెడను పెనవేశాయి. ఆ దారి అనంతం. అలసటా, అలజడీ లేనే లేదు. అంతా శూన్యమే చెట్టూ – చేమా పుట్టా – పురుగూ లేనే లేవు. ముందుకు నడుస్తూనే ఉన్నాడు.
అనుభవాల మూటలు మోస్తూనే ఉన్నాడు.
ఓ చోట “శుమైతాంగి”
తన బరువుని ఓ క్షణం దాని పై నుంచి ఓ అరక్షణం వెనక్కి చూశాడు.
తన వెనకే వస్తున్న కన్నులు.
“ఓహో మీరూ నా వెంటనే ఉన్నారా! రండి! రండి!”
“కానిపుడు ఒంటరిని!”
కొన్ని కన్నులు నిర్జీవాలయ్యాయి. కొన్ని ఆర్తిగా అతన్ని చుట్టి వేశాయి. వాటితో తానూ అశ్రువులు రాలుస్తూ అన్నాడు పాదచారి “మీరంతా నా వెనకే ఉన్నారు… ఎంత పిచ్చివాణ్ని నేను? వెనుదిరిగే చూడలేదు. ముందుకే నడిచాను. నా జీవితాల్లారా! నా ఉచ్ఛ్వాసాల్లారా! నాలో ప్రవేశించండి. నా నిశ్వాసాలతో నన్ను దాటి పోవద్దు! మళ్లీ మళ్లీ నా శ్వాసలోనే నిండి ఉండండి! మీ నీడలే నా నీడ! మీ జాడలే నా తోడు.”
ఆ కళ్లన్నీ ఆనందంగా నవ్వాయి. విశ్వాసం కుక్క పిల్ల ఆనందంగా తోకాడిస్తూ ఎక్కడ్నించో వచ్చింది. ప్రేమగా దాన్ని ఎత్తుకుని అనుకున్నాడు – నీవు నాలో బాగనివోయ్ నేస్తం. కుక్కపిల్ల వయితే నేం నీలోనూ జీవమూ సౌందర్యం ఉన్నాయి. నాతోనే ఉండు.
కుక్కపిల్ల చెంగున దూకి అతని పాదాలు నాకి తోకాడిస్తూ ముందుకి నడిచింది.
నడుస్తూ నడుస్తూ
తనలో తను జీవిస్తూ
మందుకు ముందుకు
ముందుకే సాగాడు.
(సశేషం)
భువన చంద్ర సుప్రసిద్ధ సినీ గేయ రచయిత. కథకులు. పలు హిట్ పాటలు రచించారు. “భువనచంద్ర కథలు”, “వాళ్ళు” అనే పుస్తకాలు వెలువరించారు.
6 Comments
యామినీ దేవి కోడే
నడుస్తునే ఉన్నా.. జీవిస్తూనే ఉన్నా
కల కలలాగానే ఉంది
ప్రేమ ప్రేమగా లేదు..
నన్ను ఆలోచనల్లో పడేసిన మాటలవి.
ఏది జరిగినా అల్లుకునేది వేధనాలతే..
గోడమీద పిల్లి వాటం మనిషి జీవితంలో .
భిన్న సందర్భాల్లో లోకం పోకడఎలా ఉంటుందో చెప్పారు..
మౌనం లోని శక్తినీ అందులో బలాన్ని
ఇంకిత ప్రవాహాన్ని కన్నాను.
పాదచారి లో ఉన్న అసంఖ్యాకమైన భావాల్ని విప్లవ మూర్తి చూసాననడం హద్దులు ఏర్పరచినా నీతోనే ఉన్నాననడం.. పాదచారి మనసుని ఆ పాత్ర తో మాకు మరింత ఎరుక చేయడం బావుంది.
తర్వాత పాత్ర అమృతతో సంభాషణలో లోకం పోకడ స్వభావాలు చర్చ బావుంది.
లోకం గిల్లి నవ్వుతుంది అన్న తర్వాత
కళ్ళు పదాల వెంట పరుగులు తీసాయి.
ఒక్కో పదం తర్వాత కొద్ది కొద్దిగా మౌనం మనసుని ఆవహించింది.
కాలం నా బానిస తెలుసా..
కాలం శరీరాన్ని శాసించగలదు..
నా ఆత్మను కాదు అనే సత్యాన్ని పాదచారి పాత్ర మాకు చెప్తుంది.
పాదచారి మరలా నడుస్తూ వెనుతిరుగినప్పుడు స్వభావాలు అన్ని పాత్రలు ద్వారా తనలో చేరిపొమ్మని ఆహ్వానించడం బావుంది.
విశ్వాసం కుక్కపిల్ల కూడా నడుస్తోంది..
నడక సాగుతూ ఉంది.
మేము మరో సంచికకై ఎదురు చూస్తూ ఉన్నాం.
కస్తూరి మురళీ కృష్ణ
ఇది లేళ్ల పల్లి శ్రీదేవి రమేష్ గారి స్పందన
మీరు రాసింది చదువుతున్న ప్రకృతి వాస్తవిక విషయాలను చదువుతుంటే కళ్ళముందు మీరు రాసిన, కొంగ,కప్ప, కాకి,చేప,ఆవు,పచ్చటి గరిక,గడ్డిపూలు,చంద్రుడు,సూర్యుడు,కొండలు,
కోనలు, మబ్బులు ,వర్షం ఇలా అన్నీ కళ్ళు మూసుకుని సంతోషంతో నా మనోనేత్రంతో చూసాను.మానసికొల్లాసంపొందాను. ప్రశాంతంగా ఆత్మానందం పొందే సమయంలో హఠాత్తుగా ఒక శబ్దం నన్ను ఆటంక పరిచి నా ఆత్మానందాన్ని దూరం చేసినట్టు అనిపించింది. ఆ శబ్దం పక్షులపై రైఫిల్ తో దాడి చేస్తున్న మన మానవ జాతిలోని ఒక మనసు లేని మనిషి చేస్తున్న భయంకర శబ్దం, వెంటనే వలలతో చేపలు పట్టే వారి మాటలు,ప్రయోగశాలలో కప్పులను కోసి ప్రయోగం చేస్తూ మాట్లాడుతున్న శాస్త్రవేత్తల మాటలు.
ఒక్క క్షణం దుఃఖం తో మనసు గాయపడింది. ప్రకృతి అందులోని పశుపక్షాదుల తెలిసి,తెలియక కూడా మనుషులకు కానీ ప్రకృతికే కానీ ఏమాత్రం హాని చేయవు. మరి మన మనుషులు ఎందుకు తెలిసికూడా హానిచేస్తున్నారు అని?
మరి మన మానవ జాతి ఎటు వెళ్తుందో కూడా తెలియనంత ,పురోగమనం అనుకుంటున్న దిశకు వెళ్ళడం పక్కన పెడితే ఉచితంగా దేవుడు మనకు ప్రసాదించిన అమూల్యమైన ప్రకృతి సంపదను అందులోని.సూర్యచంద్రులను,భూమి,ఆకాశం,
పశుపక్షాదులను,పూలు,పండ్లను,నదులను,పచ్చని పొలాలను వేటిని మనం మన గొప్ప మేధస్సు అనుకునే పనితో విషపూరితం చేస్తున్నాము. ప్రకృతికి రుణం తీర్చుకోవాల్సిన మనం ప్రకృతిని దానిలోని జీవరాసులను, అడవులను,నదులను అన్నింటినీ ధ్వంసం చేస్తున్నాము. ఇది అజ్ఞానం తో కాదు మితిమీరిన విజ్ఞానంతో.
సర్ మీ ప్రకృతి రచనలు నాకు మానసిక ఆనందం తోపాటు ప్రకృతి పట్ల ప్రేమ ఉన్న నాకు బాధ్యతను కూడా పెంచాయి. నాకే కాదు మీ “పాదాచారి” ఎందరో మనసులలో మార్పు తీసుకుని రాగలదు.స్వతహాగా ఆలోచించి ప్రకృతికి మంచి చేయడానికి పూనుకోవచ్చు. మీకు హృదయపూర్వక అభినందనలతో నమస్సులు సర్.
కస్తూరి మురళీ కృష్ణ
ఇది Dr gali raajeswari గారి spandana పాదచారి–7
జీవితము, ఆధ్యాత్మికము పరస్పరసంబంధులు,పరస్పరపోషకులు..ఇదిచర్చనీయాంశంకాదు. అనుభవైకవేద్యం(అనుభవించతగినది).ఆధ్యాత్మికజ్ఞానము,దానమూ నిశ్శబ్ద క్రియ.
ఏక్షణానికి ఆ క్షణం మనో తరంగాలుతీవ్రంగాచలిస్తుంటాయి.అదే మనసు లక్షణం. దానిఫలితంగానే క్షణంలో గెలిచాననీ,క్షణంలో ఓడాననీ అనుకుంటాం..పాదచారి కూడ అందుకు మినహాయింపు కాదు..(అలరచంచలమైన ఆత్మలందుండ నీఅలవాటుచేసెనీఉయ్యాల!……అనిన అన్నమయ్య మాట నిజం)
ఐతే మనలను మనం మరిచి పోవడానికి,కోల్పోవడానికీ, వెతుక్కోవడానికీ..సర్వానికీ
ప్రకృతే శరణ్యం. అందుకే చెట్టూ,పుట్టా,పిట్ట.. వెంట పాదచారి పరుగులు..అతని ప్రకృతే(ప్రవృత్తే) ఆరుద్ర ను ఆస్వాదిస్తూ కాస్త చేయూతనిమ్మని దీనంగా అర్థిస్తుంది..అడుగడుగునా వెంటాడుతూ వేటాడుతున్న అరిషడ్వర్గాలనువిదుల్చుకుంటూ,..మళ్ళీ కాసేపటికి వాటిని పరామర్శిస్తూ సాగిపోయే పాదచారి గమ్యాన్ని చేరుకుంటాడా!!?? పట్టు వదలని ఈ విక్రమార్కుని కి ఆత్మవిశ్వాసమే రక్ష! తోడూ నీడ! ……ఈ భాగంలో పాదచారి ప్రయాణ ‘పదనిస’ ల్లో
గోడ మీది పిల్లి ప్రత్యేకం.. లోతైన ఆలోచనకు దారితీసింది..ఎవరికైనా వున్నవి రెండే అవకాశాలు కదా!? ఈభాగానికి సంబంధించి ఇంకొన్ని అభిప్రాయాలను ఇంకోసారి……
కస్తూరి మురళీ కృష్ణ
ఇది కోడే యామినీ దేవి గారి స్పందన
డుస్తునే ఉన్నా.. జీవిస్తూనే ఉన్నా
కల కలలాగానే ఉంది
ప్రేమ ప్రేమగా లేదు..
నన్ను ఆలోచనల్లో పడేసిన మాటలవి.
ఏది జరిగినా అల్లుకునేది వేధనాలతే..
గోడమీద పిల్లి వాటం మనిషి జీవితంలో .
భిన్న సందర్భాల్లో లోకం పోకడఎలా ఉంటుందో చెప్పారు..
మౌనం లోని శక్తినీ అందులో బలాన్ని
ఇంకిత ప్రవాహాన్ని కన్నాను.
పాదచారి లో ఉన్న అసంఖ్యాకమైన భావాల్ని విప్లవ మూర్తి చూసాననడం హద్దులు ఏర్పరచినా నీతోనే ఉన్నాననడం.. పాదచారి మనసుని ఆ పాత్ర తో మాకు మరింత ఎరుక చేయడం బావుంది.
తర్వాత పాత్ర అమృతతో సంభాషణలో లోకం పోకడ స్వభావాలు చర్చ బావుంది.
లోకం గిల్లి నవ్వుతుంది అన్న తర్వాత
కళ్ళు పదాల వెంట పరుగులు తీసాయి.
ఒక్కో పదం తర్వాత కొద్ది కొద్దిగా మౌనం మనసుని ఆవహించింది.
కాలం నా బానిస తెలుసా..
కాలం శరీరాన్ని శాసించగలదు..
నా ఆత్మను కాదు అనే సత్యాన్ని పాదచారి పాత్ర మాకు చెప్తుంది.
పాదచారి మరలా నడుస్తూ వెనుతిరుగినప్పుడు స్వభావాలు అన్ని పాత్రలు ద్వారా తనలో చేరిపొమ్మని ఆహ్వానించడం బావుంది.
విశ్వాసం కుక్కపిల్ల కూడా నడుస్తోంది..
నడక సాగుతూ ఉంది.
మేము మరో సంచికకై ఎదురు చూస్తూ ఉన్నాం.
అల్లంశెట్టి సత్యనారాయణ
ఎనిమిది భాగాలు చదివాను. లేళ్లపల్లి శ్రీదేవిరమేష్ గారు ప్రకృతి గురించి చేసిన వ్యాఖ్యానాలు ‘పాదచారి’ సీరియల్ కి సరిగ్గా నప్పాయ్.
కస్తూరి మురళీ కృష్ణ
గాలి రాజేశ్వరి గారి అభిప్రాయం ఇది
పాదచారి–7….కు రెండో స్పందన… ”కాలం నా బానిస.ఎందుకో తెలుసా? కాలం నా శరీరాన్నే శాసించగలదు.నా ఆత్మను కాదు”…..కాలానికి భాష్యం చెప్పడమంటే ఇదే కదా…అనుభవాల బరువును దింపుకునే ప్రయత్నం..అయితే తుదిక్షణం దాకా అనుభవాలు తామరతంపలుగా పుట్టుకొస్తూనే వుంటాయి. వాటి జాడలనే తోడుగా నీడగ చేసుకుని నడుస్తూ జీవించాలి.అందులో భాగమే ఇంటగెలిచి రచ్చ గెలవడం..అంటే అంతఃశ్శత్రువులను జయించినవారే బాహ్యప్రపంచాన్ని జయించ గలరు.. ఆత్మవిశ్వాసం తోడుగా సాక్షిగా ఈవిజయాన్ని సాధించి ఆత్మౌన్నత్యపు రహస్యాన్ని నిరూపించిన వసువాంశ గా చెప్పక తప్పదు…….”కాలం నా బానిస…..”ఎంత ధీమా!?…..అనుభవపూర్వకమైన లోకరహస్యాలను నిగూఢంగా వుంచుకుంటూ తననుతాను దాచుకునే ప్రయత్నం లో అప్రయత్నంగా వెలువడిన శబ్దరూపమిది..పాదచారి దారితప్పిన బాటసారి కాదు..తాపసధర్మపథికుడు..అణ్వేషనోత్సాహి
శరీరం చలనశీలి..మనసుకూడ నలకడలేనది.ఐతే ఆత్మ చలించని నిత్యసత్యం.అది సర్వంసహా చక్రవర్తి. శరీరమూ మనసూ కాలవశాలు…కానీ ఆత్మ అమరం…ఆయువుకు కర్త.ఆత్మ ప్రయాణం లో మృత్యువు ఒకమజిలీ..కాసేపు ఆగి మళ్ళీ ప్రయాణాన్ని కొనసాగిస్తోంది. దానిపేరే శుమైతాంగి..ఆత్మ పయనం జన్మవైపుకే…ఆత్మ వెంటే వాసనలు…ఆత్మ నేస్తం విశ్వాసం….మనిషి ఆత్మ విశ్వాసంతో నడుస్తూ జీవిస్తూ……..జీవిస్తూ నడుస్తూ….జననమరణాలవెంట నడిచితీరాలి కదా….
[01/10, 12:34] Bhuvanachandra: జీవితం,కలలు,–కవలపిల్లలనుకుంటా. జీవితంలో జీవాన్ని నింపేవి కలలే! ఐతే కలలు రెండు రకాలు.మెలకువగా వున్నపుడు కనే కల పగటి కల.నిద్రలో కలలు రెండోది. ఎవరి కలలు వారివే..ఎవరికలకు ఎవరూ కర్త కాదు..నిజమయ్యే కలలు కొన్ని..ఫలించని కలలు కొన్ని. అందరికీ అన్నీ కలబోసే వుంటాయి.ఫలిస్తే ఎగిరి గంతులేయడం,ఫలించకపోతే కుంగిపోవడం మనిషి నైజం. కల,కల్లైనా,ఫలించినా, నిజం నిజం కాకపోదు.వివేకి వాస్తవాన్నే ఆశ్రయించి దాని వెంటే నడుస్తాడు..ఫలించని కల,ఫలించినకల..రెండూ మనవే.అన్నీ మనవే.. కాకపోతే సందర్భానుసూరంగా వాటి వెంట నడవాలి…పిల్లి గోడ ఎక్కకపోదు. గోడెక్కినపిల్లి ఏదోవైపుకు దూకక మానదు..జన్మ గోడెక్కినపిల్లి..ఇహంవైపుకు లేదా పరం వైపుకు,..వాస్తవం లేదా అవాస్తవం…ఏదోవైపుకు దూకి తీరాల్సిందే….