వాహ్ బేబి!

“మిస్ గ్రాని” అన్న ఒక కొరియన్ చిత్రాన్ని తెలుగులో రీమేక్ చేశారు ” ఓ బేబి” పేరుతో. నందిని రెడ్డి దర్శకత్వంలో. మనకున్న మంచి దర్శకులలో ఆమె ఒకరు. ఇది తెలుగు ఒరిజినల్ కాకపోయినా మన స్థలకాలాలకు నప్పే విధంగా ఆమె ఈ చిత్రాన్ని తీసినందుకు అభినందించాల్సిందే!

కథ చిన్న పిల్లల చందమామ కథలా వున్నా, పూర్తి వినోదంతో పాటు మన ఆలోచనలను కూడా రేకెత్తించే విధంగా వుంది. బేబక్క (లక్ష్మి) వొక 70 యేళ్ళ విధవరాలు. చిన్నప్పుడే పెళ్ళి అయ్యి, యేడాదికే భర్తను పోగొట్టుకుంటుంది. ప్రస్తుతం కొడుకు శేఖర్ (రావు రమేశ్), కోడలు మాధవి (ప్రగతి), మనవడు రాకి (తేజ), మనవరాలు దివ్య (అనీష) లతో వుంటుంది. మెడికల్ కాలేజిలో కొడుకు జెరియాట్రిక్స్ ప్రొఫెసర్. అదే కాలేజీలో బేబి తన చిన్నతనం నుంచీ మిత్రుడైన చంటి (రాజేంద్ర ప్రసాద్) తో వొక కేంటీను నడుపుతూ వుంటుంది. చాలా మంది ముసలమ్మల లాగా ఆమెకు కూడా పెత్తనం చెలాయించటం అలవాటు. కొడుకును చదువుకోవట్లేదని కేకలేస్తున్న కోడలి ముందే మనవడిని వెనకేసుకు రావడం లాంటివి చేస్తూ కోడలికి మనస్తాపం కలిగిస్తుంది అనాలోచితంగా. అది కోడలి గుండెపోటుకు కారణమవుతుంది. ఇక తను అత్తగారితో వుండలేనని తెగేసి చెప్తుంది. శేఖర్ యెవరికీ సర్ది చెప్పలేక నలిగిపోతాడు. విషయం తెలుసుకున్న బేబి తనే ఇంటినుంచి వెళ్ళిపోతుంది. వొక మాయల మాంత్రికుడు (జగపతి బాబు) ఇచ్చిన వినాయకుని బొమ్మ అయిష్టంగానే తీసుకుంటుంది. ఆమె మనసులో వున్న కోరిక ప్రకారమే ఆమె పాతికేళ్ళ పడుచుగా మారిపోతుంది, ఆ మహిమ గల వినాయకుని బొమ్మ అనుగ్రహంతో. దీని తర్వాత రకరకాల సన్నివేశాలు, వొక పక్క నవ్విస్తూనే మరో పక్క మనకు కథ కొత్త దారుల్లోకి తీసుకెళ్తుంది. ఆ మిగతా కథ తెర మీద చూడాల్సిందే తప్ప చెప్పుకోలేము.

నందిని రెడ్డి దర్శకత్వం ఇదివరకే చెప్పుకున్నట్టు బాగుంది. రాజేంద్ర ప్రసాద్, లక్ష్మి, రావు రమేశ్ లు బాగా నటించడం కొత్తగా చెప్పాలా యేం! అయితే నాకు ఆశ్చర్యం కలిగించింది సమంత నటన. వయసు 24 అయినా ఆ body language అంతా 70 ఏళ్ళదానిలా వుంది; మాట కూడా అలాగే. మనవడికి సంగీతం ఇష్టం. బేబికి చిన్నప్పుడు సంగీతం ఇష్టమున్నా ఇంట్లో నేర్చుకోనివ్వలేదు. కాబట్టి ఆమె మనవడిని ప్రోత్సహిస్తూ వుంటుంది. సమంతగా మారాక తను పాడుతుంది కూడా. పాటలు మిక్కి జె మేయర్ సంగీతంలో బాగున్నాయి. శ్రావ్యంగా. పదాలు కూడా అర్థవంతంగా. ఇక లక్ష్మి భూపాల్ సంభాషణలు, కొన్ని పాటల్లో సాహిత్యమూ చాలా బాగున్నాయి.

ఒక ముసలావిడ మాయతో పడచుగా మారడం బోల్డంత కామెడీకి అవకాశం ఇస్తుంది. కాని ఈ చిత్రం కేవలం అంతవరకే చెయ్యదు. అంతకంటే ముందుకెళ్ళి మనకు చాలా విషయాలు ఆలోచించేలా చేస్తుంది. చిన్నప్పుడు పుట్టింట్లో తన కోరికలను తీర్చుకోనివ్వలేదు; పెళ్ళయ్యాక యేడాదికే భర్త పోయాడు; మిగిలిన ఆ కొడుకుని కాపాడుకోవడం కోసం మరిన్ని సంవత్సరాల పాటు తన గురించి మరచిపోయి నానా కష్టాలూ పడి వాడిని పెంచి పెద్ద చేస్తుంది. కష్టజీవి కాబట్టి 70 ఏళ్ళకి కూడా కేంటీను నడుపుతుంది. ఇప్పుడు కొడుకు, కోడలు, మనవలు ఆమె ప్రపంచం. కాని వొక్క సారి తనకు అయాచితంగా పడుచుతనం వస్తే అప్పుడు తను కోల్పోయినవి, చేయలేకపోయినవి ఒక్కొక్కటే చేయాలనుకుంటుంది, జీవితాన్ని తనకు కావల్సినట్టు జీవిస్తుంది. తాగుతుంది, ఆడుతుంది, పాడుతుంది, ప్రేమలో పడుతుంది, అన్ని అల్లర్లూ చేస్తుంది. మళ్ళీ తన స్వస్వరూపం వచ్చే దాకా. ఇది గంభీరంగా కాకుండా ఆడుతూ పాడుతూ మన మెదడులో పెట్టేస్తుంది దర్శకురాలు. మనసులోనే చప్పట్లు కొడతాము. కాలేజిలో పిల్లలకు పాఠాలు చెబుతూ ముసలివారిని మళ్ళీ పడుచువారిగా చెయ్యలేము కాబట్టి మనమే వారి స్థాయిలోకెళ్ళి ఆలోచించాలి అన్నవాడు, భార్యను అవసరమైన సందర్భాలలో కూడా పక్కనుండి సమర్థించలేని వాడు, కనీసం ఆమె మాట వినని వాడు, చివర్లో మాత్రం మారిపోయి, అర్థం చేసుకుని, మనస్పూర్తిగా తల్లిని ఆ పడచు అవతారంలోనే కొనసాగి తనకు నచ్చిన రీతిలో జీవించమంటాడు. ఇదొక పెద్ద విషయం అయితే, మరో విషయం బాల్యం నుంచీ స్నేహంగా కలిసివుంటున్న బేబి, చంటీల అనుబంధం. మొదటి సన్నివేశంలో వాళ్ళు భార్యాభర్తలు అనుకున్నాను. చాలా వెంటనే వాళ్ళు స్నేహితులని అర్థం అవుతుంది. కాని ఆ చనువు, ఆ స్నేహం, ఆ ఆప్యాయతా ఆశ్చర్య పరుస్తాయి. మనకు అనుమానం కలిగినట్టే నిజంగానే అతని మనసులో ఆమె వుంటుంది, అవ్యక్తంగా. మన సినెమాలు ప్రేమలో intensity చూపించాలని ప్రయత్నిస్తుంటారు. కాని ఇందులో consistency చూపించి మన పెదాల మీద చిరునవ్వు వెలిసేలా చేస్తుంది నందిని. ఇద్దరికీ పెళ్ళిళ్ళు అయ్యాయి, కుటుంబాలు వున్నాయి. ఇద్దరూ తమ భాగస్వామిని కోల్పోయారు. కాని కేంటీను పని వారిద్దరినీ కలిపే వుంచుతుంది, అలాగే ఆ బాల్యకాల స్నేహం కూడా. చివరికి వాళ్ళు కలవాలనుకోవడం కూడా తెలుగు సినెమాకు పెద్ద విషయమే. ఇక చంటి పాత్రను తీసుకోండి. బేబి పట్ల అతని ప్రేమ యెలాంటిది? Ownership వుండదు. ఆమె బాగోగుల పట్టింపు తప్ప. సమంతగా ఆమె విక్రం (నాగశౌర్య) కు దగ్గరైనప్పుడు కూడా తను స్థిరంగా వుండి, ఆలోచించి ఆమెతో అంటాడు యేం చేద్దామని బేబీ అని. యెందుకంటే అది జరగని పని. కాని అతనిలో యెక్కడా జెలసి గాని, అధికారం చెలాయించడం గాని వుండవు (చాలా చిత్రాలలో హీరోలకు లాగా). Intenseపాలపొంగు లాంటి ప్రేమ దేనికి, ఇది కాదు నిజంగా నిధి అంటే! ఇప్పుడు మాట్లాడుకున్నవి మన తెలుగు చిత్రాలకు కొత్తే. కల్ట్ అన్న పదం నాకు అలవాటు లేదు, కాని వాడాల్సి వస్తే ఈ చిత్రానికి వాడుతాను.

ఇదివరలో “ఖూబ్ సూరత్” అని హృషికేష్ ముఖర్జీ చిత్రం వచ్చింది. అందులో ఇంటి పెద్ద అయిన దీనా పాఠక్ ఇంటిమొత్తం మీద పెత్తనం చెలాయిస్తూ వుంటుంది. వొక జైలు లాగా తయారు చేస్తుంది ఇంటిని. కోడలి చెల్లెలైన రేఖ వచ్చాక ఆ ఇంట్లో అల్లర్లు, నవ్వులూ వస్తాయి. చివరిదాకా వినోదం పంచాక ఆ పెద్దావిడ అలా యెందుకు వుండాల్సి వచ్చిందో తెలుస్తుంది. నిజంగానే ఈ పెద్ద వాళ్ళను సరైన పధ్ధతిలో అర్థం చేసుకోవాల్సిన అవసరం వుంది. తామెంచుకున్న పధ్ధతిలో వాళ్ళు పొరపాట్లూ చేస్తారు, మనస్సులూ నొప్పిస్తారు. ఇందులో బేబి కోడలిని బాధపెట్టినట్టుగా. అయితే ఆ కోడలికి తన మాట విని, అర్థం చేసుకుని పక్కన నిలబడే భర్త వుండీ లేకపోవడంతో బాధ గుండెపోటు వరకూ వెళ్తుంది. కాబట్టి దోషి బేబి వొక్కతే కాదు. ఇదివరకు బాలచందర్ ఇలాంటి సున్నితమైన అంశాల చుట్టూ కథలు అల్లేవాడు. ఇప్పుడు ఈ చిత్రం.

వొక వ్యాపార చిత్రానికి వున్నట్టే ఇందులోనూ సినేమేటిక్ సౌలభ్యాలు చాలా వాడుకున్నారు. కాని పైన చర్చించిన వాటితో పోలిస్తే అవి అసలు పట్టించుకునేంతగా లేవు.

నాకు ఆశ్చర్యంగా ఇది నాలుగో తెలుగు చిత్రం, వరస పెట్టి చూడటం, సమీక్ష వ్రాయటం. అయ్యబాబోయ్ తెలుగు సినెమాకి మంచి చిత్రాలు వచ్చేశాయా, లేక ఇది మూడు నాళ్ళ ముచ్చటా? అలా కాదనే భావిద్దాం.

పరేశ్ దోశీ

సాహిత్యం, సినిమా రెండు ప్రాణాలు అయినా ప్రతి art form ని ఇష్టపడే పరేష్ ఎన్. దోషి బహుమతులు పొందిన కథలు వ్రాశారు. కవిత్వం రాశారు.  ప్రస్తుతం సారంగలో “చిన్న మాట! ఒక చిన్న మాట!!” వ్రాస్తున్నారు.