[అనుకృతి గారు రచించిన ‘నిష్కళంక ప్రేమ’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
గేట్ చప్పుడైతే తలెత్తి చూసింది వసుధ, వాళ్ళ నాన్న గేట్ తీసి పట్టుకోగా, మూడేళ్ళ వరుణ్ లోపలికి వస్తున్నాడు,
“అమ్మమ్మా! నేను వచ్చా” అన్నాడు ముద్దుగా.
“రా, రా, చాలా రోజులు క్యాంపు వేసావుగా” అన్నది నవ్వుతూ వసుధ.
వరుణ్ తల్లి నవ్వి, “మా అన్నయ్యకి పాప అండీ, అందుకే వెళ్ళాము, 21వ రోజు వరకు ఉండి వచ్చాము” అన్నది.
“ఛీ, మామయ్యకు పాప కాదు అమ్మమ్మా, అత్తకు పాప పుట్టింది” అన్నాడు వరుణ్.
“పప్పా, నేను అమ్మమ్మ దగ్గర కూర్చుంటా, మీరు వెళ్ళండి” అన్నాడు దర్పంగా.
దినేష్, రమ్య పైన సింగిల్ బెడ్ రూమ్‌లో వుంటారు. వాళ్ళ కొడుకు వరుణ్, సిసింద్రీ. వసుధ ఆ ఇంటి ఓనర్, ఆవిడ పిల్లలు, మనవళ్లు అమెరికాలో వుంటారు. వరుణ్ ఆమెకు చాలా దగ్గరయ్యాడు.
వాడు కుర్చీలో కూర్చున్నాక అడిగింది వసుధ, “ఎలా ఉందిరా పాప?”
వాడు మొహం అదోలా పెట్టి, “బావుంది, అందరూ ‘నీకు పెళ్ళాం పుట్టిందిరా, బావుందా?’ అని అడుగుతున్నారు. మళ్ళీ నేను దాని దగ్గరికి వెళితే, ‘దగ్గిరికెళ్లొద్దురా’ అన్నారు, దాన్ని పెళ్లి చేసుకోవాలంత” అన్నాడు మొహమంతా చికాగ్గా పెట్టి.
నవ్వొచ్చింది వసుధకి, “పెళ్లి చేసుకోవడమంటే తెలుసారా నీకు” అంది.
“ఓ! ఎందుకు తెలియదు, అప్పుడు మా పిన్ని ఒక అబ్బాయిని పెళ్లి చేసుకుందిగా” అన్నాడు ఆరిందాలా.
“ఏ వూళ్ళో అయ్యిందిరా మీ పిన్ని పెళ్లి?” తెలిసే అడిగింది వసుధ.
“సూర్యాపేతలో, అదేగా అమ్మమ్మా వాళ్ళ వూరు” వాడికి చాలా అక్షరాలు పలకవు. ‘ట’ బదులు ‘త’ అంటాడు. ‘సూర్యాపేత’ అని వాడితో అనిపించి నవ్వుకుంటుంది వసుధ.
***
ఓ రోజు వరుణ్ తండ్రి ఆఫీస్ కెళుతున్నాడని, గండ మోరలు పెట్టి ఏడవసాగేడు.
క్రింద నుండి వసుధ “క్రిందికి రారా, వరుణ్, నీ కొకటి చూపిస్తా” అంటూ పిలిచింది.
టక్కున ఏడుపు ఆపి, క్రిందకు వచ్చాడు.
వాడిని దక్షిణం వైపు వున్న గుబురుగా పెరిగిన ‘పామ్’ చెట్ల మధ్య వున్న మంగలి పిట్ట గూడు వాడిని ఎత్తుకుని చూపించింది.
అంత చిన్న గూడులో రెండు పిట్ట పిల్లలు వున్నాయి. ఎక్కడినుంచి వచ్చిందో రివ్వున వచ్చింది తల్లి పిట్ట.
వసుధ గబుక్కున వాడిని వెనక్కు లాగింది లేకపోతే ఆ పిట్ట వాడి నెత్తిన కాళ్ళతో కొట్టేసేదే.
“అదేంటి అమ్మమ్మా?” అడిగాడు కుతూహలంగా. వాడికి ఆ పిట్ట వివరాలు చెప్పి, “గూడు అంటే దాని ఇల్లు రా, దాని ఇల్లు దగ్గిరికి మనం వెళితే, మన నెత్తి మీద కొడుతుంది” అని చెప్పింది.
వాడా రోజంతా ఆ పిట్ట గురించి వాళ్ళ అమ్మా, నాన్నకి చెబుతూనే వున్నాడు.
***
అప్పుడప్పుడు అన్నం తినని పేచీ పెడుతుంటే, వాళ్ళ అమ్మ అరుస్తే చాలు, క్రిందికి పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చేసేవాడు. వసుధని తినిపించమని గొడవచేసే వాడు. వసుధ చనువు తీసుకొని, “నే తినిపిస్తాలే అమ్మా, నువ్వెళ్లు” అంటూ పిట్టలని చూపిస్తూ, చెట్ల మీద తిరుగుతున్న ఉడతలని చూపిస్తూ అన్నం తినిపించేది.
***
ఆ రోజు రాత్రి తొమ్మిదయ్యింది. “అమ్మమ్మా, అమ్మమ్మా” అన్నవరుణ్ పిలువు విని, ఇంత రాత్రి వచ్చేడేమిటా అని ఆశ్చర్యపోతూ జాలీ తలుపు తీసిన వసుధకి ఆశ్చర్యంతో పాటు నవ్వొచ్చింది వరుణ్‌ని చూస్తే.
“ఒరేయ్, ఏమిటిది, కనీసం డ్రాయర్ కూడా వేసుకోకుండా ఇలా వచ్చావు” అన్నది నవ్వుతూ.
ప్రక్కనే వాళ్ళ నాన్న పెద్ద, పెద్ద గోంగూర కట్టలు చేతినిండా పట్టుకుని వున్నాడు.
“పప్పా, అన్నీ అమ్మమ్మకిచ్చేయి” అంటున్నాడు వరుణ్.
వసుధ నవ్వుతుంటే, అతను కూడా నవ్వి, “ఏం లేదు ఆంటీ, మా ఫ్రెండ్ వాళ్ళ తోటలోనుండి గోంగూర కట్టలు తెచ్చా, వాళ్ళ అమ్మ ‘ఇన్ని మనమేం చేసుకుంటాం, ఎవరికైనా ఇచ్చేయి’ అంటుంటే నేను, ‘సరే నా ఫ్రెండ్ కిస్తాలే’ అంటూ వెళుతుంటే, వీడప్పుడే స్నానం చేసి వచ్చాడు. వాళ్ళమ్మ వొళ్ళు తుడుస్తుంటే, విదిలించుకుని, ‘పప్పా , ఫ్రెండ్ కొద్దు, అమ్మమ్మకి ఇద్దాం’ అంటూ కంగారుగా నా వెనకబడి వచ్చాడు” అన్నాడు నవ్వుతూ
“తీసుకో అమ్మమ్మా, తీసుకో” అంటూ కట్టలను వాళ్ళ నాన్న ఇచ్చేలా చూసాడు. వాడు, ఒంటిమీద నూలుపోగు లేదన్న ధ్యాసలోనే లేడు.
నిర్మలమైన వాడి ప్రేమకు ఆమె మనసు ఆర్ద్రమయ్యింది.
***
వసుధ ఆ రాత్రి భర్త సుగుణాకర్‌తో వరుణ్ గురించి చెప్పి పకపక నవ్వింది. నవ్వుతున్న భార్య కేసి పరీక్షగా చూస్తూ కూర్చున్నాడు అతను. తర్వాత నెమ్మదిగా అన్నాడు, “వసూ, వాడితో అంత అటాచ్మెంట్ పెంచుకోకు, రేపు వాళ్ళ నాన్నకు ట్రాన్స్‌ఫర్ అయితే వాడు వెళ్ళిపోతాడు. పెద్ద అయితే వాడికి నువ్వు గుర్తుండవు. మన పిల్లలకే మనం గుర్తు రావటం లేదు” అన్నాడు సౌమ్యంగా.
వసుధకు కళ్లనీళ్లు తిరిగాయి. ఆ పసివాడిది నిష్కళంక ప్రేమకి తాను లొంగిపోతోంది. ఇది శాశ్వతం కాదని ఆమెకూ తెలుసు. ఒక నిట్టూర్పు విడిచి నిద్రకుపక్రమించింది.
అనుకృతి అనే కలం పేరుతో రచనలు చేసే బి. భవాని కుమారి గారు ప్రభుత్వ డిగ్రీ కాలేజీలో 34 ఏళ్ళు లెక్చరర్‍గా పని చేసి 2014లో రిటైరయ్యారు. 2019లో వీరి మొదటి కథ ‘తొలకరి’ సాక్షి ఆదివారం అనుబంధం ‘ఫండే’లో ప్రచురితమైంది. ఆ తరువాత రాసిన అనేక కథలు పలు వెబ్ మ్యాగజైన్‍లలో ప్రచురితమయ్యాయి.