[శ్రీ బివిడి ప్రసాదరావు రచించిన ‘నరేంద్ర ఐ యామ్ విత్ యు’ అనే నవలని ధారావాహికగా అందిస్తున్నాము.]
[ఉదయం పొలాలు పరిశీలించి వచ్చిన నరేంద్రకి కాస్త అలసటగా అనిపిస్తుంది. మధ్యాహ్నం భోంచేసి నడుం వాలుస్తాడు. ఇంతలో తండ్రి నారాయణ రావు ఫోన్ చేస్తాడు. గురువారం ఫస్ట్ బస్‌కి నరేంద్ర ఉంటున్న ఊరికి బయల్దేరుతున్నామనీ, పట్నం నుంచి ఏమైనా తేవాలా అని అడుగుతాడు. ఏమీ అవసరం లేదనీ, అన్నీ ఇక్కడే పురమాయించాననీ చెప్తాడు నరేంద్ర. అమ్మ పద్మావతి కూడా మాట్లాడుతుంది. కాసేపయ్యాక, శ్రీకర్కి ఫోన్ చేస్తాడు. తన ఐడియాలజీకీ పరోక్ష సాయం అడిగిన సంగతి గుర్తు చేస్తాడు. తానిచ్చే పెట్టుబడికి ఐదు శాతం లాభం, సంవత్సరం తర్వాత పెట్టుబడి తిరిగి ఇచ్చేసే షరతు మీద లక్షరూపాయలు సర్దడానికి శ్రీకర్ అంగీకరిస్తాడు. నరేంద్ర బ్యాంక్ ఎకౌంట్ వివరాలు పంపమంటాడు. మరో మిత్రుడు కామేశం సంగతేమని అడిగితే, అతడింకా స్పందించలేదని చెప్తాడు నరేంద్ర. సాయంకాలం తనకి పొలాలు అమ్మినవాళ్ళతోను, అప్పలనర్సయ్య తోనూ సమావేశమై తదుపరి చర్యల గురించి మాట్లాడుతాడు. రాత్రి కామేశం ఫోన్ చేసి శ్రీకర్కి వర్తించే షరతులతోనే తానూ ఒక లక్ష రూపాయలు సర్దుదానంటాడు. గురువారం నాడు తల్లిదండ్రులు, అప్పలనర్సయ్య, ఇతర రైతుల సమక్షంలో పూజా కార్యక్రమం జరిపిస్తాడు నరేంద్ర. పదిరోజులు గడుస్తాయి. వ్యవసాయం పనులు చురుగ్గా సాగుతుంటాయి. ఓ రోజు ఉదయాన్నే తండ్రి ఫోన్ చేసి, ఆ రోజు శివాలయానికి వెళ్ళి అభిషేకం చేయించుకోమని నరేంద్రకి చెప్తాడు. సరేనని, గుడికి వెళ్ళి తన పేరిట అభిషేకం చేయించుకుని బయటకి వస్తాడు. అప్పుడే ఒక యువతి నమస్కారం అంటూ పలకరిస్తుంది. తన పేరు శ్యామల అనీ, తానా ఊరి హైస్కూల్లో పదవ తరగతి పిల్లలకి లెక్కల టీచర్‍ని చెప్తుంది. తమ బడిలో అందరూ నరేంద్ర గురించి మాట్లాడుకుంటున్నారని చెబుతుంది. తాను కూడా అమ్మ కోరిక మేరకు అభిషేకానికి వచ్చానని చెప్పి, గుళ్ళోకి వెళ్తుంది. వ్యవసాయం కోసం కొన్ని సరుకులు కొనడానికి పట్నం వెళ్తున్నాననీ, మర్నాడు వస్తాననీ, బస్సు ఆగే చోటకి ఇద్దరు ముగ్గురు మనుషులని పంపమని అప్పలనర్సయ్యకి చెప్పి, బయల్దేరుతాడు నరేంద్ర. – ఇక చదవండి.]
రాత్రి..
పురంలో..
తల్లిదండ్రులతో కలిసి నరేంద్ర భోజనం చేస్తున్నాడు. ముగ్గురూ మాట్లాడుకుంటున్నారు.
“అన్నీ రాసుకుంటున్నావుగా. లెక్కలు విషయంలో అజాగ్రత్త ఉండ కూడదు.” చెప్పాడు నారాయణరావు.
“అవున్నాన్నా. ఏ రోజు లెక్కలు ఆ రోజు రాత్రిన తప్పక నోట్ చేసుకుంటున్నాను. ఒక ఎంట్రీని మిస్ కానీయడం లేదు.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
“అడుగుతున్నాననుకోకు..” నసుగుతోంది పద్మావతి.
“అరె. అలా నువ్వు అనుకోకు. అడుగమ్మా.” చొరవయ్యాడు నరేంద్ర.
“అదే. ఇప్పటికి రమారమీ నెల రోజులు గడుస్తున్నాయి. నీకు వ్యవసాయం ఎలా అనిపిస్తోంది.” అడగ్గలిగింది పద్మావతి.
“బాగానే అనిపిస్తోంది. అనుకున్నట్టే జరుగుతోంది.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
“నీకు అటు అనుభవం లేదు. అదే మా బెంగ.” దిగులు పడుతోంది పద్మావతి. నారాయణరావు అదే స్థితిన ఉన్నాడు.
“అరె. మీరు మరే ఆలోచన చేయకండి. నేను అభిరుచితో వ్యవసాయం చేపట్టాను. దాని కోసం ఎంతో ఆలోచించాను. అటు కదులుతున్నాను. డోన్ట్ వర్రీ ప్లీజ్.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
“సరే. ఇన్నాళ్లు నీ చేతి వంటేగా. నీ కోసం అమ్మ ఈ కూరలు చేసింది. అన్నం తగ్గించి వీటిని తిను. తను ఆనందపడిపోతోంది.” కల్పించుకున్నాడు నారాయణరావు.
నవ్వేడు నరేంద్ర.
“అవున్రా. కూరలు ఒకటీ వదలకు.” అంటూ వాటిని వడ్డిస్తోంది పద్మావతి. నరేంద్ర తింటున్నాడు.
ఆగి.. “బ్యాంక్ లోన్ ఏమైనా వాడుతున్నావా.” అడిగాడు నారాయణరావు.
“ప్రస్తుతంకి లేదు నాన్న. చెప్పాగా ఫ్రెండ్స్ సర్దారని. ఆ రెండు లక్షలు ఖర్చు అవుతున్నాయి. దానిలోంచే బోరు ఒకటి సమకూర్చుకుంటున్నాను కూడా. ఎరువులకు, పని ముట్లుకు, కూలీలకు మిగతాది ఖర్చవుతోంది. సరిపోవచ్చు.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
ఆ వెంబడే.. “చూద్దాం. నాది కొంత ఉంది కూడా. ముందు ముందు ట్రాక్టర్ లాంటి వాటికి బ్యాంక్ వైపు వెళ్తాను.” చెప్పాడు.
నారాయణరావు నిబ్బరమవుతున్నాడు.
పద్మావతి కొడుకుకు కొసరి కొసరి వడ్డన చేస్తోంది. నరేంద్ర మెల్లి మెల్లిగా తింటున్నాడు.
***
పదిహేను రోజులు తర్వాత..
తను కొన్న పొలాల సెంటర్ న బోరు కుదిరింది. నీళ్లు దండిగా లభిస్తున్నాయి. దాంతో పంట వెంట పంట పండించగలమని అంతా అనడంతో నరేంద్ర పొంగాడు.
ఆ ప్రేరణతో కొత్త ఆలోచనలు చేపట్టాడు.
***
వారం రోజులు తర్వాత..
చీకటి పడుతుండగా.. పనులు ముగించుకొని.. నరేంద్ర నేరుగా పొలాల వైపు నుండి అప్పలనర్సయ్య ఇంటికి వచ్చాడు. ఆ ఇద్దరే ఆ ఇంటి అరుగు మీద కూర్చొని ముచ్చటించుకుంటున్నారు.
“ఇంత వరకు మీరందించిన సాయం కొనియాడతగినది. అది నా అదృష్టం.” చెప్పుతున్నాడు నరేంద్ర.
అడ్డై.. “లేదు బాబు. అంతటిది నేనేమీ మీకు చేసేది లేదు. ఈ మాట అనడం మీ మంచితనం. నిజానికి నేను కోరి మీతో తిరుగుతున్నాను. ఇది ఒక మాదిరీ స్వార్ధమే.” చెప్పాడు అప్పలనర్సయ్య.
చిత్రమవుతున్నాడు నరేంద్ర.
“అవును బాబు. నా కొడుకుంటే నేను ఇలానే వాడికి చేయూత కావాలని చాలా తలిచాను. నా తల రాత. వాడు అందుకు వస్తూనే పాము కాటుకు బలయ్యాడు. నేను తేరుకోలేక పోతున్న రోజుల్లో మీరు వచ్చి నన్ను కలిసారు. మీరు చేపట్టేది చెప్పారు. అప్పటి నుండి మీలో నా కొడుకునే చూసుకుంటున్నాను. వాడికి నేను ఏమైతే అందించా లనుకున్నానో వాటినే మీకు ఇస్తున్నాను.” ఆగాడు అప్పలనర్సయ్య. భుజం మీది గుడ్డతో కళ్లొత్తుకుంటున్నాడు. నరేంద్ర కళ్లల్లో నీళ్లు ఊరుతున్నాయి.
అప్పలనర్సయ్య అర చేతుల్ని తన అర చేతుల్లోకి తీసుకుంటూ.. “మీ ఆత్మీయతకు ధన్యవాదాలు. నా పుణ్యం. మీ చెంతన నేను చేరగలిగాను. మీ తలంపుకు తలవంపు తేనీయను. మీ కొడుకులా తిరిగే అవకాశాన్ని నాకు ఇవ్వండి. నేను నిలుపుకుంటాను.” చెప్పుతున్నాడు నరేంద్ర. అతడి గొంతు బొంగరై ఉంది.
అప్పలనర్సయ్య అమాంతంగా లేచి, నరేంద్రని నిలిపి, ఆలింగనం చేసుకున్నాడు.
ఇద్దరూ చాలా సేపటి వరకు తేరుకోలేకపోయారు. తేరుకున్నాక కలివిడిగా మాట్లాడుకుంటున్నారు.
“ఈ రాత్రికి మా ఇంటినే మీరు తినాలి.” కోరుతున్నాడు అప్పలనర్సయ్య. నరేంద్ర ఒప్పుకున్నాడు. అప్పలనర్సయ్య భలేగా మురిసిపోయాడు.
నిముషం తర్వాత.. “పెద్దాయనా.. నాదో ఆలోచన. మీ అభిప్రాయం కావాలి.” అన్నాడు నరేంద్ర.
“చెప్పు బాబూ.” అప్పలనర్సయ్య కుతూహలంలో పడ్డాడు.
“ఇప్పటికిప్పుడు మరి కొన్ని పొలాలు కొనే స్తోమత నాకు లేదు. కనుక.. నేను కొన్న పొలాల చుట్టు ఉన్న పొలాల వారిని కలుపుకొని నేను వ్యవసాయంని విస్తృత పర్చుకోవాలనుకుంటున్నాను.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
“ఎలా.” టక్కున ప్రశ్నించాడు అప్పలనర్సయ్య.
“ఎలా అంటే.. వాళ్ల పొలాల్లో వాళ్లే వ్యవసాయం చేసుకుంటారు. వాళ్ల పంటకి అయ్యే మదుపులు అన్నీ నేనే పెడతాను. ఫలసాయం 75:25 మాదిరీనే.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
“అంత ప్రయాస మనకు అవసరమా.” అడిగాడు అప్పలనర్సయ్య.
“ప్రయాస పడాలి. ఎందుకంటే.. మనం కొత్త పంటలు ప్రవేశ పెడదాం. తెలుసుకున్నానుగా.. ఇక్కడి వారు వరి, పెసలు, మినుములు లాంటి వాడుక పంటలనే తప్పా వాణిజ్య పంటలు చేపట్ట లేదు.” చెప్పుతున్నాడు నరేంద్ర.
అడ్డై.. “ఇక్కడ చెరువు నీరు, వానల నీరు మాత్రమే పంటలకు దొరకడంతో మరో కొత్త పంటలు పండించలేం.” అప్పలనర్సయ్య చెప్పాడు.
“అదీ గుర్తించాను. అందుకే బోరు ప్రవేశ పెట్టాను. నీళ్లు జోరుగా లభిస్తున్నాయి. కనుక అవసరం మేరకు మరిన్ని బోరులు తీయవచ్చు. అందుకు మరిన్ని పొలాలు ఉంటే మంచిది. దాని కోసమే చుట్టు పక్కల వాళ్లను కలుపుకు నడుద్దామనుకుంటుంది.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
అప్పలనర్సయ్య ఏమీ అనడం లేదు.
“ఇప్పటి మీ పంటలతో పాటుగా.. విరివిగా వాణిజ్య పంటలు పండించడానికి నేను సాహసిస్తున్నాను. అది మనందరికి మేలవుతోందనిపిస్తోంది. ముందు పట్టుగా తొలి అడుగు పడాలి. అంతే.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
ఆ వెంటనే.. “దయచేసి మీరు నా చుట్టు పక్కల పొలాల వాళ్లను సమావేశ పర్చండి. మీ సమక్షంలో వాళ్లతో నేనే మాట్లాడతాను. అన్నీ వివరంగా వివరిస్తాను. వాళ్ల సమ్మతితోనే కొత్త పోకడలతో.. సమిష్టిగా.. మా వ్యక్తిగత సంపాదనలు తప్పక మెరుగు పడతాయి. నన్ను నమ్మండి.” గట్టిగా చెప్పాడు.
అప్పనర్సయ్య ఒప్పుకున్నాడు.
“సంతోషం. ఐనా మీరు నేను చెప్పింది మరో సారి ఆలోచించండి. మీకు సంపూర్ణ సమ్మతి ఐతేనే వాళ్లందర్నీ సమావేశపర్చండి.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
“లేదు లేదు బాబూ.. మీ ఆలోచన మంచిగానే ఉంది. నేను వాళ్లను కలుస్తాను. మనం ఒకటి రెండు రోజుల్లో కలిసి కూర్చొని మాట్లాడదాం. మనం ఉమ్మడిగా ఆలోచిద్దాం.” చెప్పాడు అప్పలనర్సయ్య.
నరేంద్ర సంతసించాడు.
“వేళ మించిపోతోంది. భోజనాలు చేద్దాం.” చొరవగా అన్నాడు అప్పలనర్సయ్య. ఆ వెంటనే.. ఇంటిలోకి వెళ్లాడు.. భోజన వడ్డన ఏర్పాట్లుకై.
***
మర్నాడు.. సాయంకాలం పూట..
పొలం పనులు త్వరగా ముగియడంతో.. ఇంటికి పోక.. ఊఱటకై శివాలయం వైపు కదిలి.. అక్కడ ఓ పక్కగా మండపం అంచున కూర్చున్నాడు నరేంద్ర.
అక్కడి వాతావరణం అతడికి చాలా ప్రశాంతంగా తోస్తోంది. వెల్తురు జాస్తీగానే ఉంది. ఫోన్ వైపు నుండి టైం చూసుకున్నాడు. ఐదవుతోంది.
రెండు కాళ్లను మెలి పెట్టి.. రెండు చేతులను వెనుక్క పెట్టి.. ఆకాశం వైపు చూస్తూ కొద్ది సేపు ఉన్నాడు నరేంద్ర.
ఆ పిమ్మట.. కళ్లు మూసుకొని.. ఎట్టి ఆలోచనలకు తోవ ఇవ్వక.. శాంతంగా ఉన్నాడు.
కొన్ని నిముషాల తర్వాత..
“నమస్కారం సార్.” మాటలు దగ్గరగా స్పష్టంగా వినిపించాయి.
ఆ గొంతు గుర్తిస్తూనే కళ్లు తెరిచాడు నరేంద్ర.
“మీరా.” ఆశ్చర్యపడ్డాడు.
“మీరాను కాను. శ్యామలను.” చెప్పింది శ్యామల. తను చిన్నగా నవ్వేస్తోంది.
ఆమెనే చూస్తున్న నరేంద్ర.. “గమ్మత్తుగా మాట్లాడతారే.” అన్నాడు.
చక్కగా నవ్వుతోంది శ్యామల.
“ఈ టైంలో ఇక్కడ మీరేమిటి. ఏ రోజు ఇలా మీరు కనిపించలేదే.” అంది శ్యామల.
“ఖాళీ దొరికింది. ఇలా రాగలిగాను.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
ఆ వెంబడే.. “మీరు రోజూ ఈ టైంన వస్తుంటారా.” అడిగాడు.
“ఆఁ. పూలు కోసం రోజూ ఇలా వస్తుంటాను. ఆలయం వెనుక కొన్ని పూలు మొక్కలు ఉన్నాయి. నాకు మల్లెలంటే ఇష్టం. పంతులు గారి అనుమతి పొంది ఉన్నాను. వాటిని కోసుకుపోతుంటాను.” చెప్పింది శ్యామల.
చిన్నగా నవ్వేసాడు నరేంద్ర.
శ్యామల తిరిగి.. ఆలయం వెనక వైపుకు కదులుతోంది.
అప్పుడే.. ఆమె పొడుగాటి ఒత్తైన జడలోని మల్లెల మాల.. ఒడలిన.. నరేంద్రను చక్కగా ఆకట్టుకుంటోంది.
“నేను రావచ్చా.” అడిగాడు.
ఆగి.. వెనుకకి తల మాత్రమే తిప్పి.. “మీ ఇష్టం.” అంది శ్యామల చిన్నగా.
నరేంద్ర మండపం అంచు నుండి దుమికి.. శ్యామలతో అటు నడిచాడు.
ఆలయం వెనుక.. నందివర్ధనం, మందారం మొక్కలు ఉన్నాయి. మల్లె పొదలు ఉన్నాయి. గోరింటాకు తుప్పలు ఉన్నాయి. మల్లెలు కోయడంలో శ్యామలకు సాయ పడుతున్నాడు నరేంద్ర. తను కోసిన మల్లె మొగ్గలను శ్యామల చేతిలోని ప్లాస్టిక్ కవర్ లో వేస్తున్నాడు. శ్యామల సన్నగా నవ్వుకుంటోంది.
“వీటితోనే మాల కట్టుకుంటారా.” అడిగాడు నరేంద్ర.
“అవును. జడలో మల్లెమాల పెట్టుకోవడం నాకు భలే ఇష్టం.” చలాకీగా చెప్పింది శ్యామల.
“మీ జుట్టు ఒరిజనలే. భలే బాగుంది.” అనేసాడు నరేంద్ర సడన్‌గా.
తన జడను ఒయ్యారంగా తన ముందుకు తెచ్చుకొని.. సొగసైన ఫోజ్ ఒకటి ప్రదర్శించింది శ్యామల.
“ఇంతటి జుట్టుకు రహస్యమేమిటి.” అడిగాడు నరేంద్ర.
ఆ వెంబడే.. “మా అమ్మ జుట్టు జానడె. పోనీ టైల్‌తో సరిపెట్టుకుంటుంది. అందుకు తను ఎప్పుడూ దిగులవుతూనే ఉంటుంది.” నొచ్చుకుంటాడు.
శ్యామల గమ్మత్తుగా నవ్వి.. “నేనేమీ ప్రత్యేక శ్రద్ధ వహించేది లేదు. నా పుట్టుక నుండే నాది ఒత్తు జుట్టుట.” చెప్పింది.
“అవునా.” అనేసాడు నరేంద్ర.
అర నిముషం తర్వాత.. “మీ అమ్మగారు.. మీ వాళ్లు ఇక్కడే ఉంటున్నారా.” నెమ్మదిగా అడిగింది శ్యామల.
“అమ్మ, నాన్న పురంలో ఉంటున్నారు.” నరేంద్ర చెప్పాడు.
“మీకు తోబుట్టువులు లేరా.” వెంబడే అడిగింది.
“లేరు. నేను ఒక్కడ్నే.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
“మీరు ఒక్కరే ఇక్కడ ఉంటున్నారా.” ఆగి అడిగింది శ్యామల.
“అవును.” అన్నాడు నరేంద్ర.
నిముషం తర్వాత..
“ఈ పూలు చాలు. ఇక వెళ్దామా.” అంది శ్యామల.
“సరే.” అనేసాడు నరేంద్ర.
ఇద్దరూ ఆలయం ముందు భాగం వైపుకు వచ్చారు.
“ఆలయ పరిసరాల్లో లైట్లు ఉన్నాయి. ఎవరూ ఇక్కడ కనిపించడం లేదు. రాత్రులు ఇక్కడ లైట్లు ఎవరొచ్చి వెలిగిస్తారు. ఆలయంకి తాళం పెట్టి ఉంది. పంతులు గారు ఈ సమయంలో ఉండరా.” అడిగాడు నరేంద్ర.
“గ్రామ పంచాయితీలో లైన్మాన్ ఉన్నాడు. వాడు వచ్చి వెలిగిస్తాడు. ఇంకా వెలుతురు ఉందిగా. చీకటి పడేక వస్తాడు. ఇక పూజారి గారు.. ఉదయం పూటే వచ్చి పూజలు చేసి వెళ్తారు. ఏదో కారణమైతేనే ఈ సమయాల్లో పూజలకై ఉంటారు.” చెప్పింది శ్యామల.
ఆ వెంబడే.. “నేను వెళ్తాను మరి. మీరు ఇంకా ఇక్కడ ఉంటారా.” అడిగింది.
“ఇంటికి పోయి చేసేది ఏమీ లేదు. వెళ్లి రైస్ కుక్కర్ పెట్టుకోవడమే. అప్పటి వరకు నాకు ఏం పని లేదు.” మెల్లిగా చెప్పాడు నరేంద్ర.
ఆ వెంబడే.. “మీకు ఏమైనా పనులు ఉన్నాయా.” అడిగాడు.
“అంత అర్జంట్‌వి ఏమీ లేవు.” శ్యామల కాస్తా తడబడుతోంది.
“మండపంలో కూర్చొని మాట్లాడుకుందామా.” అడిగేసాడు నరేంద్ర.
శ్యామల ఏమీ అనలేక పోతోంది.
“నా గురించి అడిగారు. మరి మీ గురించి ఏమీ చెప్పలేదు.” గుసగుసలాడేడు నరేంద్ర.
చిన్నగా అలజడయ్యింది శ్యామల.
అది గమనించిన నరేంద్ర.. “మీకు ఇబ్బందయ్యితే చెప్పొద్దు.” చెప్పాడు.
ఒక దీర్ఘ నిట్టూర్పు తర్వాత.. “అబ్బే. అదేం కాదు.” అంది శ్యామల.
ఆమెనే చూస్తున్నాడు నరేంద్ర. ఇంకా సతమతంలోనే ఉంది శ్యామల.
దానిని గుర్తించిన నరేంద్ర.. “నిమ్మళం పడండి.” చెప్పాడు.
ఆ వెంబడే.. “అలా కూర్చొందాం. కూర్చుంటే స్తిమితం కావచ్చు.” అన్నాడు.
శ్యామల జోళ్లు విడిచి.. మండపం మెట్లు ఎక్కి.. మండపంలో ఓ పక్కన కూర్చొంది. చేతిలోని పూలు కవర్‌ను పక్కన పెట్టుకుంది.
నరేంద్ర కూడా జోళ్లు విడిచి.. ఆమె వెంబడే నడిచాడు.. ఆమెకు ఎదురుగా.. కొద్ది గేప్ లోనే కూర్చున్నాడు.
“నాది సామాన్యమైన కుటుంబం. నాకు అమ్మ, నాన్న ఉన్నారు. నాన్న పట్నంలో జూనియర్ కాలేజీలో క్లర్క్. అమ్మ ఇంటి దగ్గరనే పిల్లలకు ట్యూషన్స్ చెప్పుతుంటుంది. నాన్న తాగుడుకు అలవాటు పడ్డారు. అతడిని అమ్మ కనిపెట్టుకు ఉంటుంది. అమ్మ పట్టుతోనే నేను చదువుకోగలిగాను. ఉద్యోగం తెచ్చుకోగలిగాను. పోస్టింగ్ ఇక్కడ ఇవ్వడంతో వచ్చి ఇక్కడ ఉంటున్నాను.” చెప్పింది శ్యామల.
“మీకు తోబుట్టువులు లేరా.” అడిగాడు నరేంద్ర.
“ఉంటే చెప్పేదాన్నిగా.” చిన్నగా నవ్వింది శ్యామల.
నరేంద్ర తల గొక్కున్నాడు.
అర నిముషం తర్వాత..
“ఇక్కడ మీరు ఒంటరిగా ఉంటున్నారా.” అడిగాడు.
“మరి. నాతో నా వాళ్లు రాలేరుగా. కో-స్టాప్ సహకారంతో స్కూలుకు దరిలోనే ఓ చిన్నపాటి ఇల్లు అద్దెకు సంపాదించుకోగలిగాను. ఇరుగు పొరుగు వారు మంచివాళ్లు.” చెప్పింది శ్యామల.
“ఇది ఓ మిడిల్ క్లాస్ ఫామిలీ లాంటి ఊరు. డెవలప్ అగుపిస్తున్న.. ఇక్కడి వారు మంచివారిలా తోస్తోంది.” చెప్పాడు నరేంద్ర. శ్యామల ఏమీ వ్యాఖ్యానించలేదు.
“మనిద్దరం ఎక్కడెక్కడ నుండో జీవనాభివృద్ధికై ఇక్కడికి వచ్చి ఉన్నాం. మనం మంచిగా ఉంటూ ఇక్కడి వారి మంచితనాన్ని సద్వినియోగ పర్చుకుందాం.” చెప్పాడు నరేంద్ర.
నరేంద్ర మాటలు శ్యామలకు నచ్చాయి.
దాంతో నరేంద్రను తేఱిపాఱ చూడగలిగింది. నిలకడగా నవ్వుకుంది.
“తొలుత మీ గురించి తెలిసి మీ పట్ల మెప్పు ఏర్పడింది. మీతో ఇలా మాట్లాడేక మీ పట్ల సదాభిప్రాయం మరింతగా బలపడుతోంది.” చెప్పేసింది.
“అబ్బే.. నేనేం అంతటి వాడిని కాను.” బిడియమయ్యాడు నరేంద్ర.
“మీ చేతల్ని మా టీచింగ్ స్టాప్ వాళ్లు కొనియాడుతుంటారు.” చెప్పింది శ్యామల.
ఆ వెంబడే.. “మీతో మాట్లాడుతుంటే అది అతిశయోక్తి కాదనిపిస్తోంది. మీ ఒబ్బిడి స్పష్టంగా తెలుస్తోంది.” చెప్పింది.
నరేంద్ర ఏమీ అనలేదు.
“చీకటి పడుతోంది. వెళ్దామా.” లేచింది శ్యామల.. పూలు కవర్ ను తీసుకొని.
“సరే. పదండి.” లేచాడు నరేంద్ర.
ఇద్దరూ శివాలయం దాటి కొంత దూరం వచ్చాక.. ఆగి.. “నేను ఈ దారంటా వెళ్లాలి.” చెప్పింది శ్యామల.
“సరే. మళ్లీ వీలైతే కలిసి మాట్లాడుకుందాం. టేక్ కేర్.” చెప్పాడు నరేంద్ర నవ్వుతూనే.
శ్యామల తన దారిన కదిలింది. నరేంద్ర తన దారిన కదిలాడు.
(ఇంకా ఉంది)
