నన్ను వదలి నీవు పోలేవులే

[రోహిణి భైరవజోశ్యులు గారు రచించిన ‘నన్ను వదలి నీవు పోలేవులే’ అనే కథని అందిస్తున్నాము.]

“అమ్మా! అబ్బా!” అని భార్య పెట్టిన కేకలకు, హాల్‌లో పేపర్ చదువుకుంటున్న బలరాం, “ఏమిటే? ఏమయింది? ఏమిటలా కేకలు వేస్తున్నావ్.” అని అడిగాడే తప్ప, సోఫాలోనుంచి లేవలేదు.

“అయ్యో! కింద పడ్డానండి. ఎన్నిసార్లు పిలిచినా పలకరేం?” అని బాధగా అరచింది వాగ్దేవి.

గభాలున లేచి లోపలికి వెళ్ళాడు బలరాం. చేయి ఇచ్చి పైకి లేపాడు భార్యను.

“అదేమిటే! చూసి నడవకూడదూ? అన్నిటికీ తొందరే. ఎప్పుడూ ఏదో ఒకటి చేసుకుంటావ్.” అని విసుక్కుంటున్న భర్తను చూసి,

“నేను కావాలని పడతానా? పనిమనిషి పొద్దున ఇల్లు తుడిచింది. ఆరిపోయింది కదా అని అడుగు వేశాను. బాత్ రూమ్ ముందర ఇంకా చిత్తడిగానే ఉన్నట్టుంది. నేను గమనించలేదు.” సంజాయిషీ ఇచ్చినట్టు చెప్తుంటే గొంతు రుద్దమైంది. అది కాలునొప్పి వల్ల రుద్దమయిందో లేక భర్త విసుగు వల్ల అయిందో అర్థం కాలేదు.

కాలునొప్పి కన్నా భర్త విసుగుకు ఎంతో దుఃఖం వచ్చింది. ‘అయ్యో దెబ్బ ఎక్కడ తగిలింది? అని సానుభూతి కూడా చూపడం లేదు’ అనుకుని బాధపడింది.

మెల్లగా లేచి నడవడానికి ప్రయత్నించింది. కానీ తీవ్రమైన నొప్పికి నడవలేకపోతోంది. భర్త సహాయంతో అక్కడే ఉన్న మంచంమీద కూలబడింది.

“సరేలే! టిఫిన్ ఏమీ చేయకు. బయటినుంచి ఏమైనా టిఫిన్ పట్టుకొస్తాను. ఇదిగో జండూబామ్ రాసుకో.” అని బయటికి వెళ్ళిపోయాడు.

‘కాస్త దగ్గర కూచుని తన కాలుకు జండుబామ్ రాస్తూ, తనతో మాట్లాడకూడదా’ అనుకుని అసంతృప్తిగా నిట్టూర్చింది.

‘పెళ్ళయినప్పటి నుంచి ఈయన ధోరణి ఇంతే.’ నొప్పికి మూలుగుతూ పడుకుంది.

ఇంతలో పక్కింటి పూర్ణిమ “అక్కా ఇల్లేమిటింత నిశ్శబ్దంగా ఉంది?” అంటూ లోపలికి వచ్చింది.

లోపల గదిలో మంచం మీద పడుకున్న వాగ్దేవిని చూసి కంగారుపడింది.

“అయ్యో ఏంటక్కా? ఇంత పొద్దున్నే పడుకున్నావ్. ఏమయింది? జ్వరం కానీ వచ్చిందా?” అంటూ నుదుటి మీద చేయి వేసింది.

ఆ చెయ్యి అలాగే పట్టుకుని, “జ్వరం ఏమీలేదు పూర్ణా! స్నానం చేసి బయటికి వస్తూ, చూడకుండా తడినేల మీద కాలు వేసి జారి పడ్డాను.” బాధతో మూలుగుతూ చెప్పింది వాగ్దేవి.

“అవునూ, బావగారు ఎక్కడా?” అని చుట్టూ చూసింది.

“టిఫిన్ తెస్తానని బయటికి వెళ్లారు.” అన్నది.

మాటల్లోనే చేతిలో పొట్లాలతో లోపలికి వచ్చాడు బలరాం.

తెచ్చిన పళ్ళను, టిఫిన్ పొట్లాలను, అక్కడే ఉన్న టేబుల్ మీద పెట్టేసి, టాబ్లెట్ ఇచ్చాడు వాగ్దేవికి.

“ఇదిగో! టిఫిన్ తిన్నాక, ఈ టాబ్లెట్ వేసుకుని పడుకో. మధ్యాహ్నం హోటల్ నుంచి భోజనం తెస్తాను.” అని, అక్కడే ఉన్న పూర్ణిమను చూసి, “చూసావా అమ్మా! కళ్లు ఎక్కడో పెట్టుకుని నడుస్తుంది. ఇలా దెబ్బలు తగిలించుకుంటుంది.” అన్నాడు.

“అదేంటి బావగారూ, అలా అంటారు. ఎవరైనా కావాలని పడతారా?” అన్న పూర్ణిమ మాటలు పట్టించుకోకుండా కాళ్ళూ చేతులు కడుక్కోవడానికి బాత్‌రూమ్ లోకి వెళ్ళాడు.

“అక్కా! మధ్యాహ్నం భోజనం నేను పంపిస్తాను.” అన్నది.

“నీకెందుకు శ్రమ పూర్ణా?” అన్నది మొహమాటంగా.

“ఏం ఫరవాలేదులే అక్కా! నీవు ఎన్నిసార్లు నాకు సహాయం చేయలేదు.” అని, “నొప్పి ఇలాగే ఉంటే డాక్టర్ దగ్గరికి వెళ్ళు” అన్నది.

‘అలాగే’ అన్నట్టు తల ఊపింది వాగ్దేవి.

పూర్ణిమ వెళ్లిపోయింది.

టిఫిన్ ప్లేట్లలో పెట్టి భార్య చేతికి ఒకటి ఇచ్చి, తనూ తినసాగాడు బలరాం.

ఇద్దరూ కాసేపు విశ్రాంతి తీసుకున్నారు.

వాగ్దేవి నొప్పి రాను రానూ ఎక్కువ కాసాగింది.

“టాబ్లెట్ వేసుకోలేదా? చెప్తే వినవు కదా!” అని విసుక్కుంటూ లేచి టాబ్లెట్ ఇచ్చి, గ్లాసుతో నీళ్ళు తెచ్చి ఇచ్చాడు.

 “సాయంత్రం డాక్టర్ దగ్గరికి వెళదాం.”

“వద్దులెండి. టాబ్లెట్ వేసుకున్నాను కదా! తగ్గిపోతుందిలెండి.” అన్నది వాగ్దేవి.

“ఆ మూర్ఖత్వమే ఒద్దన్నది. రాత్రంతా నొప్పికి మూలుగుతూ నీవు నిద్రపోవు, నన్ను నిద్ర పోనివ్వవు” అన్నాడు బలరాం గట్టిగా.

ఇంకేం మాట్లాడలేదు వాగ్దేవి.

మధ్యాహ్నం భోజనం తెచ్చింది పూర్ణిమ.

“పూర్ణిమా! లలితమ్మను రమ్మని కబురు చెయ్యమ్మా. కొన్ని రోజులు వంట చేస్తుంది.” అన్నాడు బలరాం.

“ఫరవాలేదు లే! రేపటినుంచి నేను వంట చేయగలను” వాగ్దేవి కంగారుగా అన్నది.

“చూసావా అమ్మా! ఇంత నొప్పిపెట్టుకుని వంట చేస్తుందట. టాబ్లెట్ వేసుకోదు. డాక్టర్ దగ్గరికి రాదు. ఎంత మూర్ఖంగా ప్రవర్తిస్తుందో చూడు.!” భార్య మీద ఫిర్యాదు చేశాడు.

“నిజమే అక్కా! బావగారు నిన్ను ఎంత బాగా చూసుకుంటున్నారో చూడు!” అనేసి బలరాంవైపు తిరిగి, “ఈ రోజే లలితమ్మకు కబురు చేస్తానులెండి బావగారూ” అనేసి ఖాళీ గిన్నెలు తీసుకుని ఇంటికి వెళ్ళిపోయింది.

***

సాయంత్రం వంటమనిషి లలితమ్మ వచ్చింది.

“ఏంటమ్మాయ్! కాలుకు దెబ్బ తగిలిందట కదా!పూర్ణమ్మ ఫోన్ చేసింది.” అంటూ లోపలికి వచ్చింది.

“అవునండీ!” పక్కమీద పడుకున్న వాగ్దేవి లేవబోయింది.

“అయ్యో లేవకు. పడుకో! రాత్రికి టిఫిన్ చేస్తాను.” అంటూ వంటింట్లోకి వెళ్ళింది లలితమ్మ.

“లలితమ్మ గారూ! కాస్త కారం తగ్గించి వేయండి” అని చెబుతోన్న వాగ్దేవి చూసి..

“నాకు తెలుసుగా మీ ఇంట్లో వంట ఎలా చేయాలో” అన్నది లలితమ్మ.

లలితమ్మ ఇదివరకు అందరి ఇళ్లలో వంటలు చేసేది. ఆవిడకు డెబ్బైఏళ్లు ఉంటాయి. అయినా ఓపికగా వంట చేస్తుంది. ఈ మధ్య పిల్లలు పెద్దవాళ్లై మంచి ఉద్యోగాలలో స్థిరపడడంతో, తల్లితో వంటపని మాన్పించారు. కానీ బాగా తెలిసిన వాళ్లకు అప్పుడప్పుడూ వచ్చి ఇలా సహాయ పడుతూ ఉంటుంది.

***

పొద్దున్నే వచ్చి టిఫిన్, కాఫీలు చేసి ఇద్దరికీ ఇచ్చింది లలితమ్మ.

“అమ్మాయ్! మధ్యాహ్నం వచ్చి వేడిగా వంట చేస్తాను.” అని పక్కవీధిలో ఉంటున్న తన ఇంటికి వెళ్ళిపోయింది.

కాలునొప్పి ఇంకా తగ్గక పోవడంతో డాక్టర్ దగ్గరికి బలవంతంగా తీసుకెళ్లాడు బలరాం.

అన్ని పరీక్షలు చేసి, “కండరం కాస్త నలిగింది. అందుకే నొప్పి తీవ్రంగా ఉంది. విశ్రాంతి అవసరం” అని డాక్టర్ చెప్పాడు.

మధ్యాహ్నం కుర్చీలో కూర్చుని, తమ ఇంటిరుచికి తగ్గట్టు వంట చేయిస్తోంది లలితమ్మతో. బలరాంకు వాగ్దేవి వంట తప్ప వేరే వాళ్ళ వంట అస్సలు నచ్చదు.

తనే దగ్గరుండి కొసరి కొసరి వడ్డిస్తే గానీ తినే మనిషి కాదు.

ఇంతలో కూతురు వర్ష నుంచి ఫోన్..

బలరాం మాట్లాడుతున్నాడు కూతురితో, “మీ అమ్మ చూడు! కిందపడి దెబ్బ తగిలించుకుని పడకేసింది. ఏమైనా మీ అమ్మకు ఎప్పుడూ హడావుడే” చెప్పుకుపోతున్నాడు బలరాం.

వర్ష కంగారు పడుతోంది.

“అమ్మకు ఫోన్ ఇవ్వు నాన్నా!” అన్నది.

“ఇదిగో నీ ముద్దుల కూతురితో మాట్లాడు.” అంటూ ఫోన్ ఇచ్చాడు.

“అబ్బే! పెద్ద దెబ్బేమీ కాదులే! డాక్టర్ అన్ని పరీక్షలు చేశాడు. కాస్త రెస్ట్ తీసుకోమన్నాడు.” అన్నది.

“అమ్మా! నేను వచ్చి, నిన్ను, నాన్నగారిని ఇక్కడికి తీసుకొస్తాను” అని ఫోన్ పెట్టేసింది.

‘అవసరం లేదు’ అంటున్నా వినకుండా మూడోరోజుకంతా వచ్చేసింది కూతురు.

తల్లి కాలంతా వాచి ఉంది.

బలరాం హాల్‌లో కూచుని ఏవో పుస్తకాలు చదువుకుంటూ ఉంటే, వాగ్దేవి మాత్రం బెడ్ రూమ్‌లో పడుకుని ఉంది.

ఇద్దరినీ తనతో రమ్మంది వర్ష.

బలరాం మాత్రం ససేమిరా ఊరినుంచి కదలనన్నాడు.

కూతురి వెంట వెళ్ళడానికే నిశ్చయించుకుంది వాగ్దేవి.

ఆమెకు మనసులో భర్త మీద కోపంగా ఉంది. డాక్టర్‌కు చూపించి మందులు కొనివ్వగానే సరా! దగ్గర కూచుని మాట్లాడుతూ ఉంటే ఎంత బాగుంటుంది. ఏమిటో పెళ్లైనప్పటి నుంచీ ఈయన ఇంతే. ఆయనకు ఎప్పుడైనా అనారోగ్యంగా ఉండి, పడుకున్నప్పుడు ఎన్ని సేవలు చేస్తుంది.

దగ్గర కూచుని అమృతాంజనం రాయడం, బత్తాయిరసం తీసివ్వడం, వేళకు సరిగ్గా మందులు ఇవ్వటం.. ఏమిటో తన దురదృష్టం అనుకుని నిట్టూర్చింది.

వర్షతోపాటు కారెక్కుతున్న వాగ్దేవి, ఇంటిముందు నిల్చున్న బలరాం వంక చూసింది.

మొహం ముడుచుకుని చూస్తున్నాడు బలరాం.

ఒక్క నిమిషం బాధగా మూలిగింది వాగ్దేవి హృదయం. కానీ గుండెరాయి చేసుకుని బయలుదేరింది.

లలితమ్మకు మరీ మరీ చెప్పింది భర్తను బాగా చూసుకోమని.

కొసరి కొసరి వడ్డించమని, ఆయనకు ఇష్టమైన వంటకాలే చేయమని, ఇలా అప్పగింతలు పెడుతుంటే.. దుఃఖంతో గొంతు పూడుకుపోయింది.

‘తను లేకపోతే బాగానే ఉండగలరులే! ఊరికే తను తాపత్రయ పడటమే కానీ’ అనుకున్నది కోపంగా.

***

కారులో కూర్చున్న వాగ్దేవికి, బలరాం అమాయకమైన మొహమే కనబడుతోంది.

పెళ్లయిన కొత్తలో అత్తగారు చెప్పిన మాటలు చెవిలో మారుమ్రోగుతున్నాయి.

“అమ్మాయ్! అందరూ తమ కూతుళ్లను, అల్లుళ్ల చేతిలో పెడతారు. కానీ నా కొడుకును నీ చేతిలో పెడుతున్నాను. వాడు ఒట్టి అమాయకుడు. ఇంత పెద్ద చదువులు చదువుకుని, పెద్దఆఫీసర్ గా ఉద్యోగం చేస్తున్నాడన్న మాటే కానీ, ఇది కావాలని ఎప్పుడూ అడగడు. మనమే వాడి ఆకలి చూసి పెట్టాలి. ఇక మీదట వాడిని కడుపులో పెట్టుకుని చూసుకునే బాధ్యత నీదే తల్లీ!” అన్నది కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకుని.

***

 “అమ్మా!” అని కూతురు పిలుస్తుంటే ఉలిక్కిపడ్డది.

 “ఏం ఆలోచిస్తున్నావమ్మా?” అంటూ ఏదో మాట్లాడుతోంది వర్ష.

***

వర్ష వాళ్ల అత్తగారు, మామగారు కూడా ఇప్పుడు వీళ్ల దగ్గరే ఉన్నారు. అందరూ పరామర్శించారు.

తనకో గది కేటాయించింది వర్ష. అలసటగా పడుకుంది.

“అమ్మా భోంచేద్దువు గానీ లెయ్యి” అని వర్ష లేపుతుంటే అయోమయంగా చూసింది. ‘తనెక్కడ ఉంది?’ అనుకుంటూ..

వర్ష తనను ఇక్కడికి తీసుకు వచ్చిన సంగతి గుర్తొచ్చింది.

భోంచేసి టాబ్లెట్స్ వేసుకుని మళ్ళీ పడుకున్నది.

***

పొద్దున నిద్రలేచి దంతధావనం పూర్తి చేసుకుని వచ్చింది.

వంటింట్లో హడావుడి పడుతున్న వర్షను చూసింది.

టిఫిన్, వంట తయారు చేస్తోంది వర్ష.

“నేనూ సహాయం చేస్తాను” అని వాకర్ సహాయంతో ముందుకు అడుగులు వేసింది వాగ్దేవి.

“అమ్మా! నువ్వు కొన్ని రోజులు రెస్ట్ తీసుకో! గదిలోకి వెళ్ళు. నేను అక్కడికే కాఫీ తెచ్చిస్తాను.” అంటూ తన పనిలో లీనమయ్యింది.

తనకు, వర్షవాళ్ల అత్తమామలకు, గదులలోకే కాఫీ తెచ్చిఇచ్చింది.

కాస్త గిల్టీగా ఫీల్ అయింది వాగ్దేవి. ఉన్నపని చాలక, తన పనిభారం కూడా కూతురిమీద పడ్డందుకు చాలా బాధపడ్డది.

కామేశ్వరమ్మ, కోడలికి పనిలో అసలు సహాయమే చేయకపోవటం, గదిలో కూర్చుని టీవీ చూడటం, కోడలు కష్టపడుతుంటే.. అసలు పట్టించుకోకపోవడం, వాగ్దేవికి మనసులో ముల్లుగుచ్చుకున్నట్టు అయింది.

రెండుమూడు రోజుల నుంచి గమనిస్తోంది. అల్లుడు కౌండిన్య కూడా అసలు సహాయం చేయడు.

మెల్లగా కూతురు వంట చేస్తుంటే టేబుల్ దగ్గర కూర్చుని కూరలు తరగటంలాంటి పనులు చేయసాగింది.

అలా వారం గడచింది.

రెండు మూడు సార్లు బలరాంకు, లలితమ్మకు ఫోన్ చేసింది ‘ఎలా ఉన్నారని?’

మనసంతా అక్కడే ఉంది వాగ్దేవికి.

ఏమిటో ఇంతమంది ఉన్నా, కూతురు ఎంత బాగా చూసుకున్నా, ఒంటరిగా ఉన్నట్టనిపిస్తుంది. ఇక వెళ్ళిపోవడానికి నిశ్చయించుకుంది.

ఒక రోజు పొద్దున వంట చేస్తున్న వర్ష బాగా నీరసంగా కనిపించింది.

“ఏమైంది వర్షా!” అని చేయి పట్టుకున్నది.

నిప్పుకణికలాగా వేడిగా తగిలింది చేయి.

“అయ్యో! జ్వరం వచ్చినట్టుంది.” అని, “వర్షా! నువ్వెళ్లి పడుకో! వంట నేను చేస్తాను. ఇప్పుడు నాకు కాస్త నయమయిందిగా.” అంటూ కూతుర్ని బలవంతంగా గదిలోకి తీసుకెళ్ళి టాబ్లెట్ ఇచ్చి పడుకోమన్నది.

వంట తనే చేసింది.

ఇంత జరుగుతున్నా ఏమయిందని అడగలేదు కామేశ్వరి.

సాయంత్రం జ్వరంతో పడుకుని ఉన్న భార్యను చూసాడు కౌండిన్య.

“ఇంత జ్వరంతో ఉన్నావు డాక్టర్ దగ్గరికి వెళ్ళచ్చుకదా.” అన్నాడు.

“ఇప్పుడు నువ్వు తీసుకెళ్ళు బాబూ! అసలే నీరసంగా ఉంది. ఒక్కతే ఎలా వెళ్ళగలదు?” కాస్త గట్టిగానే అన్నది వాగ్దేవి.

ఏమనుకున్నాడో? వెంటనే వర్షను తీసుకుని డాక్టర్ దగ్గరికి వెళ్లాడు.

భర్త గుర్తొచ్చాడు.

తనను డాక్టర్ దగ్గరికి తీసుకెళ్లడం, మందులు, పళ్లు తేవటం, మందులు సరిగ్గా వేసుకోమని చెప్పటం..

ఛ! భర్త మనసు తెలిసి కూడా ఆయనను అపార్థం చేసుకుంది.

ఇలా ఆలోచిస్తూనే వంట పూర్తి చేసింది. ఇప్పుడిప్పుడే కాస్త తగ్గుతున్న కాలు నొప్పి.. ఈ పనులతో మళ్ళీ ఎక్కువ కాసాగింది.

కామేశ్వరమ్మ భర్తతోపాటు గుడికి వెళ్ళొస్తానని వెళ్ళింది.

‘అంత పట్టనట్టు ఎలా ఉంటారో?’ అని ఆశ్చర్యంగా అనుకున్నది వాగ్దేవి.

డాక్టర్ దగ్గరనుంచి వచ్చాక భోజనాలు చేశారు.

వర్ష లోపల గదిలో రెస్ట్ తీసుకోసాగింది.

కామేశ్వరమ్మవాళ్ళు ఇంకా రాలేదు. తను చెప్పదలచుకున్నది చెప్పడానికి ఇదే సమయం అనుకున్నది.

“కౌండిన్యా! నీతో కొంచెం మాట్లాడాలి.” అంటూ అక్కడే ఉన్న కుర్చీమీద కూర్చుంది.

“నేను చేసిన తప్పే, నా కూతురు చేస్తోంది.” అన్నది ఉపోద్ఘాతంగా.

ఏమీ అర్థం కాలేదు కౌండిన్యకు.

“నేను మీ మామగారితో ఒక్కపని కూడా చేయించక తప్పు చేసాను. కనీసం ఏ వస్తువు ఎక్కడ ఉందో కూడా ఆయనకు తెలీదు. నాకు ఆరోగ్యం బాగాలేకపోయినప్పుడు కూడా సహాయం చేయాలని తోచదు ఆయనకు. అది ఆయన తప్పు కాదు. ఆయనను అలా తయారు చేసిన నాదీ ఆ తప్పు.

నువ్వూ అదే పరిస్థితిలో ఉన్నావు. వర్ష ఉద్యోగం చేయకుండా ఉన్నది కూడా మీ అందరికీ సమయానికి అన్నీ అమర్చడానికే! ఇంట్లో మీ అమ్మానాన్నలు, వచ్చిపోయే ఆడపడుచులు, చుట్టాలు, వీళ్ళతో కొంచెం కూడా రెస్ట్ లేకుండా చేస్తోంది. ఏ రోజు కూడా ఏ రకమైన ఫిర్యాదు చేయకుండా ఎంత ఓపికగా చేస్తోందో నీకు తెలుసు.

ఇప్పుడు దానికి ఇంత జ్వరం వచ్చి నీరసంగా పడుకుని ఉంటే, మీలో ఒక్కరు కూడా తనమీద జాలి పడకుండా, సమయానికి అన్నీ అమరాయా లేదా అనే చూసుకుంటున్నారు. తన గురించి ఒక్కరైనా ఆలోచించారా.”

ఈ మాటలు గుండెలకు సూటిగా తగిలినట్టైంది కౌండిన్యకు.

భార్యను చూసాడు.

తోటకూరకాడలా వడలిపోయి నిస్త్రాణగా పడిఉంది. మనసంతా జాలితో నిండిపోయింది.

‘తానెంత స్వార్థపరుడు. తననే నమ్ముకుని వచ్చిన భార్యను ఇలాగేనా చూసుకునేది. అత్తమామలను తన తల్లిదండ్రులుగా భావించి, వాళ్లకు ఎంత సేవ చేస్తుంది.’

మనసులో ఒక నిర్ణయానికి వచ్చాడు.

***

మరుసటి రోజు పొద్దున లేచి వంటింట్లో పనిచేస్తున్న కౌండిన్యను చూసి కాస్త సిగ్గుపడింది వాగ్దేవి.

“నేను వంట చేస్తాను.” అంటూ ముందుకు రాబోయిన అత్తగారిని వారించాడు.

“ఈ రోజు నా చేతివంట రుచి చూడండి. మీ కూతురికంటే బాగా చేస్తానని సర్టిఫికెట్ ఇస్తారు” అంటూంటే, అప్పుడే గదినుంచి బయటికి వచ్చిన కామేశ్వరమ్మ వింతగా చూసింది కొడుకువైపు.

“అయ్యో! అయ్యో! అదేం పనిరా. వర్ష చేస్తుందిగా.” అంటూ “వర్షా! వర్షా!” అని పిలువసాగింది.

“అమ్మా! వర్షకు జ్వరం వచ్చి నీరసంగా పడుకున్న సంగతి తెలిసీ, తననే వంట చెయ్యమనడం భావ్యం కాదు. నువ్వు కూడా రా వంట చేద్దాం.” అంటూ, “అమ్మా! నీ చేతిసాంబారు తిని ఎన్ని రోజులైంది. ఈ రోజు మాకందరికీ రుచి చూపించాల్సిందే.” అన్నాడు కౌండిన్య.

ఆ మాటలకు కామేశ్వరమ్మ కూడా ఆనందంతో. “అవునురా! ఎన్నాళ్ళయింది. నా చేతి వంట నీకు తినిపించి. నన్ను ఇలా సోమరిగా మార్చింది నా కోడలేరా.” అంటూ తల్లీ కొడుకులిద్దరూ కలసి ఆ రోజు వంట చేశారు.

మధ్యలో వచ్చిన వర్ష వారించబోయింది.

“నీవు కూచో! రోజూ నీ చేతి వంట తిని, తిని బోర్ కొట్టింది. ఈ రోజు మా అమ్మ వంట రుచి చూసావంటేనా..” అంటూ కళ్ళు చికిలించి నవ్వాడు.

నిజంగా ఆ రోజు వంట బ్రహ్మాండంగా ఉంది. భోజనం చేస్తూ ఆ మాటే అన్నారు.

“అత్తయ్యా! మరి నాకు ఈ సాంబారు ఎలా చేయాలో నేర్పరూ.” అని అడిగిన వర్షకు, “అది టాప్ సీక్రెట్” అన్నాడు కౌండిన్య.

ఇదిచూసిన కామేశ్వరమ్మ తృప్తిగా నిట్టూర్చింది.

మరో రెండురోజులకు వర్షకు జ్వరం తగ్గి, మామూలుగా తిరగసాగింది.

ఇప్పుడు వంటింట్లో కామేశ్వరమ్మ కూడా కోడలితోపాటు వంటచేయసాగింది. కౌండిన్య చిన్న చిన్న పనులు చేయసాగాడు.

“ఆడుతు పాడుతు పని చేస్తూంటే అలుపూ సొలుపేమున్నది” అని అల్లరిగా పాడుతున్న అల్లుడిని చూసి సంతోష పడింది వాగ్దేవి.

***

మరుసటి రోజే వాగ్దేవి తిరుగు ప్రయాణం అయింది.

***

కారులోనుంచి దిగుతున్న వాగ్దేవిని చూసి బలరాం కళ్ళలో ఒక్క మెరుపు మెరిసింది.

అయినా భార్యతో మాట్లాడకుండా కాస్త బింకంగా ఉన్నాడు. చిన్నపిల్లాడు తల్లి మీద అలిగినట్టు అనిపించి, చిన్నగా నవ్వుకుంది వాగ్దేవి.

లలితమ్మ ఎదురు వచ్చి “బాగున్నావా!” అని అడిగింది.

“ఏమోనే వాగ్దేవి తల్లీ! నీవు ఊరెళ్ళిన దగ్గరనుంచీ మీ ఆయన సరిగా తినడమేలేదు. చేసిన టిఫిన్, వంట అంతా మిగిలిపోయేది. ఎంత బతిమాలినా తినేవాడు కాదు” అని మళ్ళీ తనే అన్నది.

ఈ మాటలతో వాగ్దేవికి దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది.

‘ఛీ.. తానెంత దుర్మార్గురాలు. తను భర్తను మర్చిపోయి అక్కడ హాయిగా ఉంది.’

వెంటనే భర్తకు ఇష్టమైన వంట చేసి కొసరి కొసరి వడ్డించింది. బలరాం తృప్తిగా తిన్నాడు.

వాగ్దేవి కూడా భోంచేసి టాబ్లెట్ వేసుకుని మంచంపైన పడుకున్నది.

‘తన ఇంట్లో పడుకుంటే ఎంత హాయిగా ఉన్నది.’ అనుకుంటూ.. నెమ్మదిగా నిద్రలోకి జారుకుంటున్నది.

ఎవరిదో చల్లనిచేయి, కాలు నిమురుతూ ఉన్నట్టు అనిపించి, ఉలిక్కి పడి లేచింది.

బలరాం జండూబాం రాస్తున్నాడు కాళ్ళకు.

“నొప్పిగా ఉందా దేవీ?” అని అమాయకంగా అడుగుతున్న భర్తచేయి పట్టుకుని కళ్ళకద్దుకుంది. కళ్ళలోని తడి అతని చేతికంటింది.

“దేవీ ఇక ఎప్పుడూ నన్ను వదిలిపెట్టి ఎక్కడికీ వెళ్ళకు” అంటున్నాడు బలరాం.

అలాగే అన్నట్టు తల ఊపింది వాగ్దేవి.

“నన్ను వదిలి నీవు పోలేవులే” పక్కింటి టీవీలో పాట వినబడసాగింది.