[డా. మైలవరపు లలితకుమారి రచించిన ‘మంటల్లో ఆశలు’ అనే కవితని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
ఎందరో ఆశలను ఆశయాలను
కోరికలను మోసుకుంటూ
రన్ వే దాటి ఆకాశంవైపు
దూసుకుపోతున్న లోహవిహంగానికి
బంధువులు స్నేహితులు ఆనందంతో
చేతులూపుతూ తమవారికి
వీడ్కోలు పలుకుతున్నారు
రెప్పపాటు కాలంలో గగనతలంలో
రెక్కలుచాచి ఎగరాల్సిన విహంగం
చూస్తుండగానే కళ్ళముందే
భగ్గుమన్నది ఎర్రని మంటలు నల్లని పొగతో
ఆ ప్రాంతం రోదనల మయమైంది
పక్షి రెక్క విరిగితే బాధ దానిదే
లోహవిహంగం చెదిరితే
ఎన్ని ప్రాణాలు గాల్లో ఉండగానే
గాల్లో కలిశాయో కదా!
బుగ్గిపాలైన ప్రాణాలను తలుచుకొని
ఎన్ని కుటుంబాలు చెదిరిపోయాయో
ఎందరి తల్లుల కన్నీరు కురిసినా
ఆ మంటలను ఆర్పగలదు
విహంగ ప్రయాణికులే కాదు
కన్నతండ్రికి చేరువవుదామనుకున్న చోదకుడు కూడా
తండ్రిని ఒంటరిని చేసి తానూ గాల్లోనే కలిసిపోయాడు
ప్రమోదంతో చేయాల్సిన
సుదూర ప్రయాణం మోదం ఖేదమైంది
రోదనలు మిన్నంటాయి
ఎందరి ప్రేమలు సమాధి అయినాయో?
ఎందరి ఆశలు కూలిపోయాయో
ఏం జరుగుతుందో తెలియక
కలిసి మెలిసి చర్చలు జరుపుతూ
ప్రాణాలు కాపాడాల్సిన మెడికోలు
ఏం జరిగిందో గ్రహించే లోపలే
అందరూ విగతజీవులయ్యారు
ఎవరి పాపమో? ఎవరి శాపం తగిలిందో
నిండు జీవితాలు బలిఅయ్యాయి
వందల మంది తమ వారందరిని
దుఃఖంలో ముంచేసి మంటలపాలై
బూది కుప్పలుగా మిగిలారు
ఎవరు ఎవరో తెలియదు
ఎవరిని ఎలా గుర్తుపట్టాలో
అంతుచిక్కటం లేదు
అయినా అయినవారిపై
మమకారంతో చివరిచూపుకు
ఎదురుచూస్తూ జీవచ్ఛవాల వలే
నిరీక్షిస్తున్న వారి చూపులకు
సమాధానమేది?
ఎంత ధనమిచ్చినా జరిగిన
నష్టాన్ని పూడ్చే శక్తి లేదెవరికి
నిరంతర దుఃఖపు తడియారదు
కాలమే గాయానికి మందు వేయాలి
