[శ్రీ మాడుగుల రామకృష్ణ గారు రచించిన ‘మగ పెళ్ళివారమండి!’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము. ‘అభినందన’ సంస్థ (విజయనగరం) ఫిబ్రవరి-మార్చ్ 2025లో నిర్వహించిన హాస్య కథల పోటీలో ప్రోత్సాహక బహుమతి పొందిన కథ.]
గురకలు పెడుతున్న గుర్నధాన్ని తట్టి లేపుతూ “ఏవండీ? మన జేనీ గాడికి పెళ్ళెపుడు చేద్దాం? వాడికి సంబంధాలు చూడరేం?” అంటున్న భార్య భూమాత మాటలకు పక్కలో బాంబు పడ్డట్టయి, “కుక్కకు పెళ్ళేమిటే?” అన్నాడు.
“తప్పు, తప్పు. పిల్లల్లేని మనకు, వాడే కొడుకు. వయసొచ్చిన వాడికి పెళ్ళిచేయడం మన బాధ్యత” అంది కళ్ళు పెద్దవి చేస్తూ.
ఇంతలో సెల్ మోగింది. “నేనేనయ్యా, అఫీసర్ అరవిందాన్ని. రేపు మా బెట్లీ పుట్టినరోజు. సాయంత్రం ఆరుగంటలకు ఇంట్లో పార్టీ.. సతీ సమేతంగా విచ్చేయ్” అని ఫోన్ కట్ చేశాడు అరవిందం.
“బెట్లీ అంటే కూతురా? కొడుకా?” అంది భూమాత.
“నాకు తెలీదు” అన్నాడు గుర్నాధం.
ఫ్యూన్ పున్నయ్యకు ఫోన్ చేస్తే “బెట్లీ అంటే ఆఫీసర్ పెంచుకుంటున్న ఆడ కుక్క” అన్నాడు వాడు.
ఎగిరి గంతేసింది భూమత. బజారుకెళ్ళి ఖరీదైన గౌన్, గోల్డ్ కలర్ చెయిన్ కొనేసింది. మర్నాడు ఠంచనుగా ఆరింటికి ఆఫీసర్ ఇంటికి చేరారు. బెట్లీ మెడలో ధగధగలాడే నెక్లెస్, కాళ్ళకి వెండిపట్టీలు చూసేసరికి కళ్ళు మెరిశాయి భూమాతకి.
‘హ్యాపీ బర్త్ డే’ అని గోలగోలగా పాడారు ఆఫీస్ స్టాప్. టీతో, కుక్క బిస్కట్లతో సరిపెట్టాడు ఆఫీసర్. చదివింపుల పర్వం తర్వాత బెట్లీకి లెగ్ హ్యాండిచ్చారు కొందరు. దాని దుంపతెగ, ట్రెయినించ్చినట్లు అందరికి లెగ్ హ్యాండిస్తోంది బెట్లీ.
గుర్నాధాన్ని ముందుకు తోసింది భూమాత. లెగ్ హ్యాండిస్తూ నాలుకతో అతని చెంపలపై నాకింది బెట్లీ.
“కాబోయే మామగారంటే ఎంత ప్రేమో” అంది భూమాత మురిసిపోతూ.
గెస్టులు పలచబడ్డాక “అన్నయ్యగారు! మీ అమ్మాయి బెట్లీ మాకు బాగా నచ్చింది. మా అబ్బాయి జేనీకి తగిన జోడు. మీరు యస్సంటే పెళ్ళి చేద్దాం” అని అనగానే
“థాంక్సమ్మా! నా భారం దించావ్. దానికి వయస్సొచ్చిందిగా! ఈ మధ్య బయట స్నేహాలు, తిరుగుళ్ళు ఎక్కువయ్యాయి. శుభస్య శీఘ్రం. మంచిరోజు చూసి కట్నకానుకలు, ముహూర్తాలు మాట్లాడుకుందాం. ఏవంటారు బావగారు?” అన్నాడు అరవిందం, గుర్నాధంతో.
పిచ్చిచూపులు చూస్తూ, వెర్రెనవ్వులు నవ్వుతూ వంకరలు తిరిగాడు గుర్నాధం.
***
“ఏవండీ! మన కోడలు నగలతో, బట్టలతో దర్జాగా లేదూ! బోల్డు కట్నంతో మన ఇంట్లో అడుగుపెట్టబోతోంది. ఎలా వుంది నా తెలివి?” అని భూమాత అంటుంటే,
“ఈ కుక్కలకు పెళ్ళేమిటో నాకేం అర్థమై చావడం లేదు” అన్నాడు గొణుగుతూ.
“మీకేం అర్థం కావులెండి. మూసుకొని మూల కూర్చోండి” అని గదమాయించింది భూమాత.
షేవింగ్ చేసుకుందామని అద్దంలో ముఖం చూసుకుని కెవ్వుమన్నాడు గుర్నాధం. చెంపలపై దద్దుర్లు, ఎర్రటి పొక్కులు కనిపించాయి. ఒళ్ళు సలపరంగా అనిపించింది. కొలీగ్ వామనరావు ఫోన్ చేసి తనకు పొక్కులు, దద్దుర్లు వచ్చాయని చెప్పాడు. వెంటవెంటనే గిరి, ఆది, కొండలరావులు కూడా ఫోన్ చేసి పొక్కులు, దద్దుర్లు వివరిస్తుంటే కాళ్లు వణికాయి గుర్నాధానికి.
పశుసంవర్ధకశాఖ అధికారి పాపారావుకి ఫోన్ చేసి పరిస్థితి చెప్పగానే ‘రోగాలున్న కుక్కల లాలాజలంలో బ్యాక్టీరియా వల్ల ఇలా వస్తాయని, నెగ్లెక్ట్ చేస్తే ‘డాగో మెంతూరియా’ అనే వ్యాధి వచ్చి నెల రోజుల్లో టపా కడతార’ని భయపెట్టి, ‘అర్జంటుగా ఆరు వారాలు ఇంజక్షన్లు పొడిపించుకోవాలని, ఒక్కో ఇంజక్షను పదివేల రూపాయల’ని చావు కబురు చల్లగా చెప్పాడు.
స్పృహ తప్పినంత పనైంది గుర్నాధానికి.
“ఓ భూమాతా! నీ మొహం మండ! నీ కోడలికి దిక్కుమాలిన రోగాలున్నాయి. దాని క్యారక్టర్ సరైంది కాదు. ఈ సంబంధం కాన్సిల్. నే డాక్టర్ దగ్గరికి పోతున్నా” అని అరుస్తూ చొక్కా లేకుండా లుంగీ పైనే రోడ్డు మీదికి పరుగెత్తాడు గుర్నాధం.
“ఈ మధ్య మా బెట్లీకి బయట స్నేహాలు, తిరుగుళ్ళు ఎక్కువయ్యాయి” అని వాపోతున్న ఆఫీసర్ మాటలు చెవుల్లో గింగురుమన్నాయి గుర్నాధానికి.
