[మణి గారు రచించిన ‘మాయా దర్పణం’ అనే కవితని పాఠకులకి అందిస్తున్నాము.]
మాయా దర్పణం మనసు!!
ఎప్పుడూ ఏదో ఒక సడి..
ప్రేమలు మోహాలూ,
ఆశలు, ఆనందాలు,
కలలు, కలతలు, కన్నీళ్ళు!!
ఎప్పుడూ ఏదో ఒక సడి!
అలజడి!
ఎప్పుడు ఈ సడి ఆగేది?
అలజడి సద్దు మణిగేది?
ఊహల రంగు రంగుల చిత్రాలు,
కలల ఇంద్ర ధనస్సులు,
ఆశల సౌగంధిక పుష్పాలు,
ఆలోచనల దాగుడుమూతలు ,
మోహాల వెల్లువలు,
ఉద్వేగాల ప్రకంపనలు,
అన్నీ కనిపిస్తాయి, నేను తప్ప!!!
కళ్ళు మూసుకుని కాస్సేపు అయినా కూర్చోనివ్వవు!
రెప్పపాటు అయినా కునుకు తీయనివ్వవు!!
“పొద్దు పొడిచే లోపయినా, నన్ను నేను చూస్తానా??!”
ఎక్కడి నుంచో, ఆక్రోశం గొంతూ చించుకొని బయటకి వస్తోంది!!
“పొద్దు పొడవనే పొడిచింది!
రాత్రిలోకి ఒద్దికగా కుదురుగా ఒదిగిపోతోంది!
ఒక్క క్షణమైనా నేను కనబడనేమిటి??..” అడిగేలోపే,
చిన్న చిన్న ఆశలు, మోహింప చేస్తూ అల్లరి చేస్తాయి!
ఎప్పుడూ ఏదో ఒక మోహం,
వెల్లువలా ముంచేస్తూనే వుంటుంది!
ప్రవాహంలో కొట్టుక పోతున్న నాకు,
గొంతు ఇచ్చింది, లోపల దాగిన ఆక్రోశన!
ఒక్క క్షణం, ఆసరాగా నిలబడింది!!
“రాత్రి కరిగే లోపయినా, నాకు నన్ను చూపించు!”
కళ్ళు మూసుకొని మోకరిల్లాను దర్పణం ముందు.
కళ్ళు తెరిచేసరికి దర్పణంలోంచి విస్తరిస్తున్న వెలుగు కిరణాలు,
కొత్త పొద్దులా,
నును వెచ్చగా తాకుతున్నాయి,
“నేనే నువ్వు!!”.. అని గుసగుసలాడుతూ!
నేను కనిపిస్తానేమో, అని చూస్తున్న నన్ను,
చుట్టుముట్టి, లోపలకి లాక్కున్నాయి.
అర్థం అయ్యేలోపే, రాత్రి కరిగిపోయింది
కొత్త పొద్దు పొడిచింది.
