కనిపించిన దైవం

వ్యాపార పనుల నిమిత్తం నా స్వంత ఊరు నిజామాబాదు నుండి హైదరాబాద్‌కు తరచూ వెళ్లవలసి వచ్చేది. అది అధమపక్షం వారానికి మూడు సార్లు అయ్యేది. నేనెక్కువగా నా కార్లో స్వయంగా నడుపుకుంటూ వెళ్తాను. ప్రయాణం పూర్తి చేయటానికి దాదాపు మూడు గంటల సమయం పడుతుంది. దారి పొడవునా రోడ్డుకి ఇరువైపులా పెద్ద వృక్షాలు, పక్కలో ఆకు పచ్చని పంట పొలాలు కనువిందు చేస్తూ ఉంటాయి. దాంతో ప్రయాణం బోరు కొట్టకుండా చాలా ఉల్లాసంగా ఉంటుంది.

అక్కడక్కడా పెద్ద హోటల్స్, రోడ్డు పక్కలో చిన్న టీ కొట్లు కనపడుతూ ఉంటాయి. నిజామాబాదు టౌన్ దాటిన తర్వాత ముప్పై కిలోమీటర్ల ఆవల చిన్న అడవి దాదాపు యాభై కిలోమీటర్ల వరకు దారి పొడవునా విస్తరించి ఉంటుంది. అడవిలో నుండి రక రకాల కోతులు రోడ్డు మీదకు వస్తుంటాయి. అక్కడక్కడ పులులు ఉన్నాయి అనుకుంటారు కానీ రోడ్డు మీదకి అవి ఏనాడు వచ్చిన దాఖలాలు లేవు.

అప్పుడప్పుడూ నెమళ్ళు మాత్రం విస్తృతంగా వస్తుంటాయి.

రాత్రి సమయంలో ద్విచక్ర వాహనాలు నడిపేవారు మాత్రం దారి దోపిడీ దొంగలుంటారనే భయంతో రాత్రి సమయంలో ఆ అడవి ప్రాంతాన్ని చీకటి పడే ముందుగానే దాటేస్తుంటారు

ఒకసారి హైదరాబాద్‌కు ఉదయం కారులో త్వరగా బయలుదేరాను. కారు ఊరు దాటి హైవే మీదకు రాగానే హిందీ పాటలు పెట్టుకుని వింటూ నడపసాగాను.

దాదాపు సగం దూరం చేరుకోగానే, మధ్యలో అడివి ప్రాంతం మొదలైంది. చుట్టూ పచ్చటి పెద్ద పెద్ద వృక్షాలు, దట్టమైన పొదలతో, ప్రకృతి తన అందాలతో కళకళ లాడుతూ వుంది.

దూరంగా రోడ్డు పక్కన పెద్ద మర్రి చెట్టు, దాని నీడలో కొత్తగా వేసిన చిన్న గుడిసె కనపడుతూ వుంది. అది దగ్గరకు రాగానే తల పక్కకు తిప్పి చూసాను. ఆ చెట్టు కింద కొత్తగా చిన్న గుడిసె హోటల్ వెలిసింది.

ఆ గుడిసెలో ముందు వేపు నాలుగు ప్లాస్టిక్ కుర్చీలు రెండు టేబుల్స్ వేసి వున్నాయి. ఆ పెద్ద మర్రి చెట్టు నీడలో ఆ గుడిసెను చూస్తుంటే చాలా ఆకర్షణీయంగా వుంది.

చుట్టూ అడవి, మధ్యలో చిన్న కాఫీ హోటల్, నిజంగా సేద తీర్చుకోవడానికి మంచి ఆహ్లాదకరమైన వాతావరణం అనుకుని, వెంటనే బ్రేక్ వేసి, కారుని రోడ్డు మీద నుండి కిందకు దింపి, ఆ హోటల్ పక్కన ఆపాను.

కాస్త నలుపుగా వున్న ఓ వ్యక్తి నా కారు ఆగగానే పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు.

“నమస్కరం సార్” అని అంటూ కుర్చీలు సరి చేసాడు. అప్పుడు అతడిని తేరిపారా చూసా. కాగు పట్టిన తెల్ల షర్ట్, పాత జీన్స్ ప్యాంట్ వేసుకుని, నన్ను చూడగానే నవ్వాడు.

కారు దిగి చుట్టూ ఒకసారి చూసి, ఒళ్ళు విరుచుకుని, చెట్టుకింద పక్కగా వున్న సిమెంట్ కాగులో నుండి చెంబుతో నీళ్లు తీసుకుని మొహం తడుపుకుని వెళ్లి కుర్చీలో కూర్చొని “బాబు.. మంచి చాయ్ ఒకటి పెట్టి ఇవ్వు” అని చెప్పి జేబులోనుండీ మొబైల్ ఫోన్ తీసుకుని వాట్సాప్ చూడటం మొదలు పెట్టాను.

కాసేపటికి “సార్ చాయ్” అని స్త్రీ కంఠం వినిపించి తలెత్తి చూసాను. మంచి నల్లని రాతి శిల్పంలా వున్న చక్కటి అందమైన పల్లెటూరి యువతి చాయ్ కప్పు పట్టుకుని నిలుచుని వుంది.

తైల సంస్కారం లేని తల వెంట్రుకలు వెనక్కి లాగి పెద్ద జడతో, అమాయకమైన ముఖారవిందం కలిగి వుంది. బహుశా అతని భార్య అయివుంటుంది అనుకున్నాను.

చాయ్ అతి మామూలుగా వుంది. కానీ పెద్ద గ్లాస్ నిండుగా ఇచ్చారు. అది పూర్తి గా తాగేటప్పటికి కడుపు నిండినట్లయ్యింది.

అడివి చెట్ల సువాసనతో కూడిన గాలి పీలుస్తుంటే హాయిగా అనిపించి అక్కడే కొద్ధి సేపు కూర్చుండి పోయాను.

హోటల్ ముందు వేపు ఇటుకలతో చిన్న గోడ నడుం ఎత్తు వరకూ కట్టి దాని మీద కట్టెల పొయ్యి మీద చాయ్ చేస్తూ వుంది ఆ నల్లని యువతి. చక్కని కను ముక్కుతో, మంచి పొడవైన శరీరాకృతి కలిగి ఏదో తెలియని అందం కనపడుతూ వుంది.

బలమైన ఆహరం లేక కష్టించే జీవితం అయినందున కాబోలు శరీరం గట్టిగా వుంది.

ఇంతలో ఆవిడ భర్త వచ్చి “సార్ చాయ్ బావుందా? చాలా సేపు అయ్యింది కదా ఇంకొక చాయ్ తీసుకుంటారా” అని అమాయకమైన నవ్వుతో అడిగాడు.

కొద్ది సేపు అతడిని సూటిగా చూసి “ఏ వూరు మీది. ఇది అడవి కదా మరి రాత్రికి ఎక్కడుంటారు?” అని అడిగాను.

అది వినగానే అతడి మొహం సంతోషంతో విప్పారింది. “ఇక్కడే లోపల పడుకుంటాం, అన్నింటికీ దేవుడున్నాడు సార్. రాత్రి పూట లారీ వాళ్ళు ఎక్కువగా ఆపుతారు. మాకు అప్పుడే డబ్బులు వస్తాయి.” అని చెప్పి, భార్య కేసి చూసి “ఎంకీ! సార్‌కు ఇంకో చాయి పట్టుకు రా” అరిచాడు.

“నీ పేరేంటి” అడిగాను.

“నా పేరు నారాయణ, దాని పేరు ఎంకి.. నా పెళ్ళాం” అని తల గోక్కుంటూ సిగ్గుతో చెప్పాడు.

అంతలో చాయి పట్టుకుని వచ్చింది ఎంకి. చాయి అందుకుంటూ మళ్ళీ ఒకసారి ఎంకి మొహం కేసి చూసాను. ఎండలో కంది పోయి బాగా నలుపుగా అయిపోయిన మొహం, కానీ చెప్పలేని కళ తొణికిసలాడుతోంది.

బాగా ధనం ఉండీ, అన్ని రకాల సుఖాలున్నప్పటికీ పెద్ద పెద్ద భవంతులలో వుండే వారికి ఈ అందం, కళ ఎందుకుండదో అర్థం కాలేదు.

చాయ్ తాగి గాజు గ్లాస్ కింద పెట్టి వంద రూపాయల నోటు నారాయణ చేతిలో పెట్టాను.

“అబ్బో సార్, ఇంత పెద్ద నోట్ చిల్లర లేదు సార్” అంటూ వెనక్కి ఇవ్వబోయాడు.

“సరేలే.. ఉండనీ.. మళ్ళీ వచ్చినప్పుడు ఇద్దువు కానీ” అంటూ కార్ వేపు అడుగులు వేసి, చూడకూడదనుకుంటూనే ఎంకివేపు ఒక సారి చూసి కార్ ముందుకురికించాను. చాలా సేపు అమాయకమైన ఎంకి మొహం, ఆ చూపులే కళ్ళ ముందు కదలాడాయి. ఎక్కడా ఇసుమంత మేకప్ లేదు కానీ అర్థం కాని ఆకర్షణ కనపడింది. బహుశా నిష్కల్మషమైన పల్లెటూరి పడుచుల్లో మాత్రమే ఇది ఉంటుందేమో అనిపించింది.

మరుసటి రోజు పని పూర్తి చేసుకుని ఇంటికి వెనక్కి మళ్ళాను. తిరుగు ప్రయాణంలో నాతో పాటు ఇద్దరు స్నేహితులను కూడా నా కారులో వెంటేసుకుని బయలుదేరాను.

రామాయంపేట అడవి లోకి ప్రవేశించగానే నాతో వచ్చిన స్నేహితుడు అడిగాడు “ఇక్కడెక్కడైనా చాయి కొడదామా?” అని.

అది విన్న నేను “ఇదిగో కొద్ది దూరం లోనే మంచి స్పాట్ వుంది. అక్కడ ఆగుదాం” అన్నాను.

నారాయణ హోటల్ దగ్గర కారు ఆపి కిందకు దిగాను. మమ్మల్ని చూడగానే ఎప్పటిలా పరిగెత్తుకొచ్చాడు నారాయణ.

అతడి మొహంలో సంతోషం పెల్లుబికింది. నమస్కారం పెట్టాడు.

నే వెళ్లి సిమెంట్ తొట్టిలో వున్న నీటితో మొహం కడుక్కున్నాను. మేం ముగ్గురం కుర్చీల్లో చెట్టుకింద కాళ్ళు జాపుకుని కూర్చున్నాం.

“నారాయణా.. ఏంటి తొట్టిలో నీళ్లు కొన్నే వున్నాయి?” అన్నాను ఏమీ తోచక.

“అక్కడ కనిపించే ఊరి నుంచి సైకిల్ మీద తేవాలి సార్. కొద్ది సేపు అయ్యాక వెళతాను.” అన్నాడు సంజాయిషీ ఇస్తూ.

అతడు చూపించిన వేపు తల ఎత్తి చూసాను. చాలా దూరంలో చిన్న చిన్న ఇళ్ళు కనపడుతున్నాయి. ఊరు దాదాపు రెండు కిలోమీటర్లు ఉంటుంది. “చాలా దూరం కదా, ఎన్ని బిందెలని మోస్తావు.” అన్నాను.

“ఏం జెయ్యాలె సార్.. పొట్టకూటికి తప్పదు.” అన్నాడు ముఖం విచారంగా పెట్టి.

కట్టెల పొయ్యి వద్ద చాయ్ పెడుతున్న ఎంకిను చూసా. అదే అందం. ఎటువంటి భావం లేని మొహం. జడలో అడవి పూలు పెట్టుకుని వుంది. అప్పుడు గమనించాను జడను. నల్లని వెంట్రుకలు ఒత్తుగా వున్నాయి. ఎన్ని జాగ్రత్తలను తీసుకుని, ఎంత డబ్బు ఖర్చు చేస్తే కూడా పట్టణంలో అమ్మాయిలకు అలాంటి జడ రాదు.

స్నేహితులతో మాట్లాడుకుంటూ అరగంట కూర్చుండి పోయా.

కార్ ఎక్కే ముందు నారాయణను పిలిచి డబ్బులు ఇవ్వ బోతుంటే “వద్దు వద్దు సార్” అంటూ దూరం జరిగాడు.

స్నేహితులతో కలిసి కారు ఎక్కి అక్కడ నుండీ కదిలాను.

”ఇక్కడ కూడా నీ ఇన్‌ఫ్లూయెన్స్ ఏంటి” అని నవ్వారు నా ఫ్రెండ్స్ ఇద్దరూ.

***

వారం రోజుల తర్వాత మరి కొందరు మిత్రులతో కలిసి అక్కడే ఆగాను. చాయి బిస్కెట్, అయింతర్వాత నారాయణ వచ్చి నవ్వుతూ నిలబడ్డాడు.

ఆ నవ్వు నాకు చిరపరిచితమే. నా దగ్గర పని వాళ్ళందరూ ఏదైనా అవసరం పడ్డప్పుడు అలాగే నవ్వుతారు.

చిరాకు అణుచుకుంటూ చూసా అతడి వేపు ఏంటి అన్నట్లుగా.

“సార్ ఓ వెయ్యి కావాలి.. కాస్త పెట్టుబడికి.. హోటల్‍లో రొట్టెలు, కూరలు పెడదామనుకుంటున్న సార్” అన్నాడు.

అతడిని చూసి జాలి వేసింది నాకు. జేబులో చేయి పెట్టి ఆరు నోట్లు తీసి అతడి చేతిలో వుంచాను.

వాటిని చూసి బిత్తరపోయాడు నారాయణ. “సార్ మూడు వేలు ఇచ్చారు” అన్నాడు కళ్ళు పెదవి చేసి.

“మంచిగా బిజినెస్ చేసుకో…. అప్పుడప్పుడు కొంత, కొంత వెనక్కి ఇచ్చేయ్” అని చెప్పి కారెక్కాను.

ఆ తర్వాత నేనెన్ని మార్లు వెళ్లినప్పటికీ నా దగ్గర డబ్బులు తీసుకోకుండా వెనక్కి ఇచ్చేసేవాడు నారాయణ. హోటల్‌లో గిరాకీ ఎక్కువ కావటం గమనించి సంతోషించాను. భార్యాభర్తలిద్దరూ కలిసి కష్టపడుతూ ఉండేవారు. ఎంకి ఈ మధ్యన నవ్వుతూ త్రుళ్ళుతూ ఉండేది. హోటల్‌లో కుర్చీలు పెంచారు. ఎక్కువ కార్లు ఆగేవి.

ఆ దారిలో వెళ్తు అక్కడ ఆగినప్పుడల్లా ఒక బీదవాడికి, కష్టంలో సహాయం చేశానని తృప్తిగా అనిపించేది. మధ్యలో కొంత డబ్బు ఇవ్వబోయాడు. కానీ నాకు తీస్కోవాలనిపించలేదు. వద్దని వారించి వెళ్ళిపోయాను.

ఒక రోజు నేను, భార్యతో కలిసి హైద్రాబాదు ప్రయాణం అయ్యాను. సరిగ్గా ఎప్పుడూ ఆగే ఆ హోటల్ దగ్గర కార్ ఆపి చూస్తే హోటల్ మూసేసి వుంది. మొత్తం ఖాళీగా వుంది. కుర్చీలు, టేబుల్స్ కూడా లేవు. గట్టు మీద పొయ్యి కూలిపోయి కనపడింది.

కార్ దిగి చుట్టూ చూసాను. అక్కడ ఎవరూ కనిపించలేదు. చాలా రోజులనుండీ హోటల్ నడిపిన దాఖలాలు కనపడలేదు.

కాస్త అసంతృప్తిగా చిరాకుగా అనిపించింది. నా చిరాకుని గమనించిన మా ఆవిడ నా వేపు చూసి “ఇంకో హోటల్ దగ్గరలో లేదా? అక్కడకు వెళదాం పదండి” అంది.

సరేనంటూ కూర్చుని కార్ స్టార్ట్ చేసాను. కొద్ది దూరంలోనే ఇంకొక చిన్న గుడిసె హోటల్ కనిపించి ఆగాను. కార్ దిగి ఇద్దరం అక్కడున్న డొక్కు కుర్చీలలో సాగిల పడ్డాము.

“బాబు! రెండు చాయ్‌లు తీసుకురా” అని అక్కడున్న కుర్రాడికి చెప్పి కళ్ళు మూసుకుని వ్యాపార లావాదేవీల గురించి ఆలోచించ సాగాను.

కొద్ది సేపటికి తెచ్చిన చాయ్ కప్పులు అందుకుని ఆ కుర్రవాడిని చూసి “ఒరేయ్ బాబూ.. ముందు కాస్త దూరంలో ఇంకొక హోటల్ ఉండేది. అతని పేరు నారాయణ. వాళ్ళు ఏమయ్యారు,హోటల్ మూసేసి ఉంది” అని అడిగాను.

“అవును సార్, పది రోజుల కింద నారాయణని పోలీసులు పట్టుకెళ్లారు. రాత్రి సమయంలో అడవుల్లో నుండీ వచ్చే వారికి అన్నం పెట్టేవాడట. పోలీసులు అది తెలిసి, వాడిని వాళ్ళ ఆచూకీ చెప్పమని పట్టుకెళ్లారని తెలిసింది. కొద్ది రోజుల పాటు వాడి భార్య కూడా పోలీసుల చుట్టూ తిరిగింది. కానీ నారాయణ ఎక్కడున్నాడో తెలియలేదు. ఆ తర్వాత వారం రోజులకు కూడా కనపడటం లేదు. ఏం జరిగిందో ఎవరికీ తెలియదు” అన్నాడు ఆ హోటల్ కుర్రాడు.

అది విని చిరాకుగా, బాధగా అనిపించింది. మా ఆవిడ నా మొహం చూసి “ఏమైంది అతనికేమన్న డబ్బులు ఇచ్చారా?” అంది అనుమానంగా.

నేను కాస్త ఆలోచించి “లేదు” అని అన్నాను.

మళ్ళీ నా వంక చూసి “ఇచ్చే వుంటారు” అంది నా మనస్తత్వం తెలిసి.

ఇంతలో కుర్రాడు చిల్లర డబ్బులు ఇవ్వబోయాడు. నేను తీసుకోకుండా వాడి వేపు చూసి “హోటల్ ఎలా నడుస్తోంది” అన్నాను.

“పర్లేదు సార్, ఇంకాస్త పెట్టుబడి పెడితే ఇంకా బావుంటుంది. ఇప్పుడు మాత్రం మా పొట్ట గడుస్తుంది అంతే” అన్నాడు విచారంగా.

ఒక క్షణం ఆగి జేబులోనుండి రెండు పెద్ద నోట్లు తీసి వాడి చేతిలో పెట్టి “ఇవి తీసుకుని బాగు చేసుకో, హోటల్ బాగా నడిచి డబ్బులు రాగానే తిరిగి ఇవ్వాలి.. ఏంటి అర్థం అయ్యిందా” అని లేచి నిలబడ్డాను.

రెండడుగులు ముందుకు వేయగానే మా ఆవిడ నా వెనకాలే అడుగులేస్తూ “ఎందుకలా అడగక ముందే పందారాలు పంచేస్తారు” అంది కోపంగా.

“పోనీ బీదవాడు కదా?” అని సంజాయిషీ ఇస్తూ కారు వైపు నడిచాను.

చాలా సార్లు హైదరాబాద్ వస్తూ పోతూ ఖాళీ అయిపోయిన నారాయణ గుడిసె కేసి చూస్తూ పోయాను. ఆ తర్వాత దాదాపుగా అది మర్చి పోయాను. కొద్ది దూరంలో వుండే కొత్త గుడిసె హోటల్‌లో ఆగి చాయ్ తాగటం అలవాటు అయిపోయింది.

ఒక రోజు కాస్త త్వరగానే బయలుదేరి అడవి లోని హోటల్‌లో చాయ్ తాగి హైదరాబాద్ వైపు కాస్త వేగంగా వెళ్ళసాగాను.

అడవి దాటిన తర్వాత వచ్చే చేగుంట అనే ఊరు దాటి వెళ్తున్నాను. కాస్త దూరంలో ఎవరో రోడ్ మీద ఒక పక్కన పడి ఉండడం కనిపించింది. అతనికి మరి కాస్త దూరంలో ఒక సైకిల్ పడి పోయి వుంది. కార్ కాస్త మెల్లిగా నడుపుతూ పక్క నుండి చూస్తూ వెళ్లాను. ఎవరో పల్లెటూరి మధ్య వయస్కుడు,శరీరం మీద గాయాలు కనిపిస్తూ ఉన్నాయి. గమనించి చూస్తే కదలటం లేదు. చుట్టూ పక్కల ఎవరూ లేరు. బహుశా ఏదో వాహనం వెనక నుండి గుద్దేసి పోయినట్లనిపించింది. వ్యాపార పనుల రీత్యా వెళ్తున్న నాకు సమయం తక్కువగా వుంది. కానీ అలా గాయపడిన మనిషిని వదిలి వెళ్లడం అమానుషం అనిపించి, ముంజేతికున్న వాచీలో సమయం చూసుకుని, కారు కాస్త ముందుకు తీసుకెళ్లి రోడ్ పక్కన ఆపి దిగి వెళ్లాను.

దగ్గరకు వెళ్లికూర్చొని చూసాను. అతను కదలటం లేదు. కానీ ఊపిరి ఆడుతూ వుంది. పిలిస్తే ఆ వ్యక్తి పలకటం లేదు. స్పృహలో లేడు. తలకు గాయం కనపడుతూ ఉంది. జేబులో నుండి రుమాలు తీసి తలకు గట్టిగా కట్టాను. మంచి నీళ్లు తాగిస్తే మంచిదని అనిపించి లేచి నీటి బాటిల్ తెద్దామని కారు వేపు అడుగులు వేసాను. ఇంతలో అటుగా వెళ్తున్న ఆటోలో నుంచి నల్గురు వ్యక్తులు దిగి నన్నూ, కింద పడిన వ్యక్తిని చూసి, అందులో ఒకడు “నువ్వలా గుద్దేసి వెళ్ళిపోతున్నావేంటి.. ఆగు” అన్నాడు పెద్ద గొంతుకతో .

“నేను వచ్చేటప్పటికీ అతను కింద పడి వున్నాడు. ఎవరు కొట్టారో తెలీదు. నీళ్లు తెస్తా కారులో వున్నాయి” అని చెప్పి వెనక్కి తిరిగాను.

“మా దగ్గర నీళ్ళున్నాయి. నువ్ కదలటానికి వీల్లేదు. పోలీసులకి ఫోన్ చేస్తా ఉండూ” అంటూ ఇంకో ఇద్దరు నాకడ్డంగా నిలబడ్డారు.

“పిలవండి పర్లేదు. అతడిని నా కారు కొట్టలేదు” అన్నాను ఒకింత అసహనంగా .

ఇంతలో ఒక జీప్ వచ్చి పక్కన ఆగింది. అందులోనుండి కాస్త మొరటుగా కనపడే వ్యక్తులు నల్గురు దిగుతూనే, అందులో ఒకడు “ఏం జరిగింది?” అన్నాడు కరకు స్వరంతో.

ఆ వ్యక్తిని చూస్తే చిన్న కిరాయి గూండా లాగా కనిపించాడు. ఆటో లో దిగిన వ్యక్తి నన్ను చూపిస్తూ “ఆ కారుతో గుద్దేసి పోతున్నాడన్నా, అది చూసి మేము ఆపినం” అన్నాడు గొప్పగా, గర్వంగా.

అది విని నాకేసి చూసాడా గూండా “కారు నడుపుడు రాదా? రోడ్ మీద నడిశెటోడికి ఇలువ లేదా? రోడ్ నీ అయ్య జాగీరా?” అని నా దగ్గరగా వచ్చి అరిచాడు. వాడి నోట్లోనుంచి నాటు సారా వాసన గుప్పుమంది.

నన్ను నేను తమాయించుకుని “చూడు బాబు.. నేనతడిని కారుతో కొట్టలేదు. ఏం జరిగిందో నాకు తెలీదు. కింద పది వున్న అతడిని చూసి సహాయం చేద్దామని ఆగాను.” అని అనునయంగా, నిదానంగా అన్నాను.

వాడు నే చెప్పేది ఏమాత్రం పట్టించుకోకుండా “నీ కారేది… అదేనా? ముందు దాని తాళం ఇవ్వు” అన్నాడు.

సహాయం చేద్దామని ఆగి పొరపాటు చేశానేమో అని మొదటిసారిగా అనిపించింది. “ముందు అతడిని ఏదైనా హాస్పిటల్ తీసుకెళ్లడం మంచిది” అని సముదాయించినట్లుగా అన్నాను.

దానికి అతను ఇంకాస్త నా దగ్గరకు వచ్చి “అవన్నీ మే జూసుకుంటాం గానీ నువ్వు ఎక్కువ నకరాల్ జేయక్” అని అరిచాడు.

నాకేం చేయాలో అసలు అర్థం కాని పరిస్థితి. చుట్టూ చూసాను, ఈ గొడవ చూసి దారిన పోయే చాలా వాహనాలు ఆగిపోయి ట్రాఫిక్ నిల్చిపోయింది.

“అసలు ఆ కార్ లాక్కోండి.. లేదా ఆ పడ్డ వాడికి ఖర్చులకు డబ్బులు తీసుకోండి” అంటూ ఇంకొకడు సలహా ఇచ్చాడు.

నేను ఇక లాభం లేదు, గట్టిగా ఎదుర్కొంటే గానీ ఈ న్యూసెన్స్ నుండీ బయటపడలేమని అర్థం అయ్యి “నాకు సంబంధం లేదంటే మీకు వినపడటం లేదా? ఎవరు కొట్టేసి వెళ్లారో నాకు తెలీదు. పడ్డవాడిని చూసి సాయం చేద్దామని నేను కార్ దిగి వచ్చా” అని పెద్దగా అరిచా.

దాంతో అక్కడున్న కొందరు ఇంకా పెద్ద గొంతేసుకుని అరవటం మొదలు పెట్టారు “కార్ కళ్ళు మూసుకొని నడిపి ఇంకా ఎక్కువ మాట్లాడుతవ్.. కాల్లిరగ కొడతా” అన్నాడొకడు నా కాలర్ పట్టుకుని.

చుట్టూ వంద మందికి పైన జమ అయిపోయారు. అంతా గోల గోలగా అరుపులు కేకలు మొదలయ్యాయి. అందరు నన్ను దోషి కింద తేల్చేశారు. అందరి వంకా చూసాను.

అందులో కొందరు నన్ను కొట్టడానికి ఉద్రేకంగా వున్నారని అర్థం అయ్యింది. నేనేం చెప్పినా అక్కడ జనాలు వినేట్లుగా లేరు.

ఇంతలో పొడవాటి గడ్డంతో, దృఢంగా వున్నఒక వ్యక్తి గుంపు వెనక నుండీ ముందుకు వచ్చి, “ఏయ్ జరగండి దూరం, ఆ సార్ మా మనిషి.. నాతో కలుస్తనీకి వచ్చిండు. ఆయన కొట్టలేదు, నేనాడికెళ్ళి జూస్తనే వున్నా.. ఒక వ్యాన్ గొట్టి పోయింది.” అని పెద్దగా అరుస్తూ నా చుట్టూ వున్న వాళ్ళను దూరంగా నెట్టేశాడు.

ఆ వ్యక్తి చేతిలో కట్టెలు కొట్టే చిన్న గొడ్డలి వుంది. ఒత్తయిన గడ్డంతో వున్న అతను నన్ను చూసి “మీరు వెళ్ళండి సార్, మళ్ళీ రండి” అని కారు వేపు దారి చూపాడు. ఇతనెవరో సమయానికి దేవుడిలా వచ్చి కాపాడాడు అని మనసులో దండం పెట్టుకుని గబగబా వెళ్లి కారెక్కి స్టార్ట్ చేసాను. కారు దగ్గరికి వచ్చి పక్కన నిలబడి చెయ్యి ఊపుతున్న అతడిని మళ్ళీ ఒకసారి చూసాను.

అతను నా వైపు చూసి “నేను సార్, హోటల్ నారాయణను.. అదిగో అక్కడ కనిపిస్తుందిగా, అదే నా కొత్త చాయ్ హోటల్, వాపస్‌ల రండి” అన్నాడు నిర్మలంగా నవ్వుతూ. అప్పుడే అక్కడికి వచ్చిన ఎంకి నన్ను చూసి నమస్కారం పెట్టింది.

ఆ వ్యక్తి నారాయణ అని తెలిసి ఆశ్చర్యపోయి “థాంక్స్ నారాయణ, చాలా సహాయం చేసావు” అన్నాను.

“అదేంటి సార్, మీరు పెద్దోళ్ళు, మీరు ఎంత మంచోరో నాకు తెల్వదా” అని రెండు చేతులతో నమస్కారం పెట్టాడు.

వారిద్దరినీ మనస్ఫూర్తిగా ఆశీర్వదించి కార్ స్టార్ట్ చేశాను.

అక్కడనుండి బయటపడిన నేను కార్ నడుపుతూ ఆలోచించసాగాను. నాకు చాలా సంతోషంగా వుంది. అయితే అది నేను తప్పించుకున్నందుకా లేక నారాయణ సురక్షితంగా వున్నందుకా? అన్నది అర్థం కాలేదు.. అయితే మనం చేసిన సహాయం, మనకు తిరిగి సహాయం చేస్తుందనే పెద్దల మాట గుర్తుకొచ్చింది.

శ్యామ్ కుమార్ చాగల్

శ్యామ్ కుమార్ చాగల్ పుట్టింది భువనగిరి, అప్పటి నల్గొండ జిల్లాలో. పాక్షికంగా చదివింది నాగార్జునసాగర్, తర్వాత నిజామాబాద్.

‘న్యూ ఇండియా అస్యూరెన్స్ కంపెనీ’ లో ఉద్యోగ విరమణ చేసి ప్రస్తుతం కథానికలు కవితలు, చిత్రకళ ,కర్ణాటక సంగీతంలో పునః ప్రవేశించి, ఆ కళల సాధన, మిత్రుల సహాయ సహకారాలతో కొనసాగిస్తున్నారు.

‘ఇన్సూరెన్స్ బ్రోకింగ్ ‘కంపెనీలో వైస్ ప్రెసిడెంట్‌గా ప్రస్తుతము ఉద్యోగం చేస్తున్నారు. వీరి నాన్నగారు జీవితకాలం ఉర్దూ ఇంగ్లీష్ వార్తాపత్రికలకు పాత్రికేయుడిగా కొనసాగారు.

1

Shyamkumar chagal
July 1, 2022 at 7:18 am
నా రచనలు ప్రచురిస్తున్న శ్రీ మురళీ కృష్ణ గారికి, శ్రీ సోమ శంకర్ గారికి నా హృదయ పూర్వక కృతజ్ఞతలు.

Log in to Reply
2

Subrahmanyam valluri
July 1, 2022 at 9:06 am
అద్భుతంగా రాసరండి.

మీరేమి అనుకోకపోతే కథను అసంపూర్ణంగా ఆపేశారు చివర్లో అనిపించింది నాకు.

ఎందుకిలా అంటున్నానంటే పోలీసులు నారాయణను నక్సలైట్స్ (అనుకుందాం) ఆచూకీ చెప్పమని తీసుకెళ్లారు , ఎంకి భర్త కోసం పోలీసుల చుట్టూ తిరిగింది. ఆ తరువాత ఏమైందో అన్న ఉత్సుకత పాఠకుల్లో ఉంటుంది.

ఇక్కడ రెండు విషయాలు.

ఎంకి అసాధారణమైన అందగత్తె. పోలీసుల చుట్టూ ఒక్కత్తే తిరగడం కాకుండా ఆవిడకు తోడుగా ఆవిడ తండ్రో మామనో ఉన్నట్టు రాసినట్టైతే ఇంకా బలం చేకూరుతుంది. ఎందుకిలా అన్నానంటే సహాయం చేసిన ఆయనే ఆవిడ అందానికి ముగ్ధుడైయాడు. అలాంటప్పుడు అర్ధరాత్రి వచ్చే లారీ డ్రైవర్లు, పోలీసుల మనోభావాలు ఎలా ఉంటాయో.

రెండోది మీరు నిజామాబాద్ ప్రాంతం కాకుండా ఏ పెద్దపల్లి లేదా ఇతర నక్సల్స్ ప్రాంతం ఎన్నుకుంటే appropriate గా ఉండేదని నా భావన.

Log in to Reply
3

P Shanker Goud
July 1, 2022 at 9:08 am
Shanker Goud Singer: I have studied complete. The role of Hotel Narayana is very suspense.Any how the story is wonderful.
: The story is very near to reality because there are original names of certain places…

Log in to Reply
4

sunianu6688@gmail.com
July 1, 2022 at 11:50 am
చాలా బాగుంది. కథ ని నడిపించిన విధానం వాస్తవికతకు దగ్గరగా ఉంది. కలమషం లేకుండా ,అమాయకంగా ఉంటే నిజంగా అందంగా ఉంటారు కదా.ఇక్కడ ఎవరికి ఎవరు సహాయం చేసారు అనేది అప్రస్తుతం.కానీ ఎప్పుడైన ఎవరికైనా సాయం చేస్తే వారిద్వారా కాక పోయిన వేరే విధముగా భగవంతుడు సాయం చేస్తారు అనేది నగ్నసత్యం. రచయిత గారికి శుభాకాంక్షలు💐💐💐

Log in to Reply
5

సత్తి పద్మ
July 1, 2022 at 12:06 pm
కథ చాలా సహజంగా బాగుంది.చాలా బాగా రాశారు. చేసిన మేలు తిరిగి మనల్ని చేరుతుంది అని ఇంకో సందర్భంలో మీ తల్లిగారు చెప్పినట్లు ఇంకో కథలో చదివాను.మీకు ఇది చాలా సార్లు ఋజువైనట్లు ఉంది. మేలు ఎదురైనా అవ్వకపోయినా సహాయం చేసే స్వభావం, మంచి చేసే అలవాటు మానుకోలేము.

Log in to Reply
6

Mandapaka hanmath rao.
July 1, 2022 at 4:13 pm
కథా కధనం బాగుంది. కాక పోతే కథకు ఒక చక్కని ముగింపు ఇస్తే మరింత శోభాయమానంగా ఉండేదేమోనని నా అభిప్రాయం.
ఉదాహరణకు మన (అదే మీ) ఎంకి తన భర్త కోసం పోలీసుల చుట్టూ తిరిగింది, ఆ తర్వాత ఏమైందో నన్న ఉత్సుకత మాలాంటి పాఠకులకు ప్రశ్నార్థకంగా మిగిల్చారు.

మీ కధనం లో మరో ప్రక్క: చక్కని సోయగాలతో అలరారే మీ(మన) ఎంకీని (ఒంటరి స్త్రీని) పోలీసుల చుట్టూ త్రిప్పడం కన్నా, మీరు ఆమెకు తోడుగా మరోకరిని అంటే ఒక సోదరుడు/తండ్రి పాత్రను గాని స్రృష్టిస్తే మరింత శోభాయమానంగా ఉండేదని నాకనిపించింది. ఎందుకంటే ఎంకి లాంటి వారి పట్ల, ఎవరి మనోభావాలు ఎప్పుడు ఎలా మారతాయో ఊహించడం కష్టం. కంచే చేను మేయవచ్చు.

మీ(మన) ఎంకీనీ తప్పు పట్టట్లేదు. ప్రస్తుత సమాజాన్ని దృష్టిలో ఉంచుకొని చెప్తున్నాను.

శెలవు
మీ హెచ్ రావు
విజయవాడ

Log in to Reply
7

Sunanda amruthwar
July 2, 2022 at 7:40 pm
Shyam Kumar very exelent story sir.anduke okariki help cheyadaniki okkadugu mundundali .sahayam teeskoni nuvvevaru ane wallaku okkadugu venakki taggali .👍👌🌹🙏

Log in to Reply
8

Annadanam hari
July 2, 2022 at 8:52 pm
Superbb uncle

Log in to Reply
9

Pandu rangaa chary
July 2, 2022 at 10:15 pm
తరువాత ఎప్పటికో నారాయణ అతనికి సహాయం చేయడం మంచి విషయం

Log in to Reply
10

AK RADHA KRUSHNA. CANADA
July 3, 2022 at 8:01 am
Just finished. Very different. Liked it very much.

Log in to Reply
11

D chandra shekar.DPRPO. USA
July 3, 2022 at 10:03 am
Good స్టోరీ… But narayana first shop enduku close eyndhi confused

Log in to Reply
12

Dr సుశీల
July 3, 2022 at 12:32 pm
కనిపించిన దైవం కథ చాలా ఉత్కంఠగా సాగింది. అడవిలో ప్రయాణం, సహజమైన వర్ణనలు, లాంగ్ జర్నీలో పాక లో నైనా ఒక టీ కొట్టు కనిపిస్తే ప్రాణం లేచివస్తుందని చెప్తూ, వారి దయనీయ స్థితికి కొంత సాయం చేయడం – కథానాయకుడికి సహజ లక్షణం అనడం ఆ పాత్రని ఎలివేట్ చేయడం బాగుంది. ఎంకి అందాన్ని కొంచెం ఎక్కువగా వర్ణించడం వల్ల ఏదో జరుగబోతోంది అని పాఠకులు అనుకొనే లోపు, పోలీసులు నారాయణని తీసుకెళ్ళారని చెప్పడం వల్ల ‘ఏదో అయిపోయాడు’ అనుకొనే లోపు, అతను అనూహ్యంగా ప్రత్యక్షమవడం… ఊహించని ముగింపు నివ్వడంలో రచయిత సక్సెస్ అయ్యారు. టీ ఇవ్వు… అనకుండా “పెట్టు” అనడం వల్ల సాధారణంగా ఇచ్చేట్టు ఫ్లాస్క్ నుండి కాకుండా ఫ్రెష్ గా పెట్టమని అతని ఉద్దేశం. అన్నలు అనో, మరో ‘పదమో’ ఉపయోగించకుండా “అడవుల్లో వారికి అన్నం పెట్టాడు” అనడం వల్ల రచయిత ఏదీ కమిట్ కాకుండా జాగ్రత్త తీసుకొన్నారనిపించింది.

Log in to Reply
13

Patigual prasad
July 3, 2022 at 1:47 pm
చాలా బాగుంది సార్💖

Log in to Reply
14

Mvv prasad.
July 3, 2022 at 5:47 pm
ఒక్క మాటలో చెప్పాలి అంటే. మీరు నారాయణ కి
చేసిన సహాయం ….
మీ మంచితనానికి పునాది
ఐయింది!
అందుకే అన్నారు పెద్దలు
చేసిన సాయం ఊరికే పోదు!
రిటన్ గిఫ్ట్ ఇస్తది…
అనీ అంటున్నా నేను!
పడి పోయిన మనిషికి సహాయం చేయాలనే తపన మీది! జరిగిన పరిస్థితి మరోలాఉంది!
ఊహించని సంఘటన!
ఇక లేడు అని ఫిక్స్ ఐ పోయిన నారాయణ..
ఇక్కడ మీ ప్రాణదాత !
అందుకే సహాయం చిన్నదయినా
ప్రతి ఫలం పెద్దదిగా ఉండొచ్చు! మీ సంఘటనే రుజువుగా మిగిలింది!
ఈలోకంలో ఎన్ని శక్తులు ఏకమై వచ్చినా..
సహాయానికి బానిసలే!
తెలియక చేసినా తెలియకుండా చేసినా..
హెల్పింగ్ ఈస్ బెటర్ థేన్
ఎనీ థింక్స్!..🙏

Log in to Reply
15

MV Satyaprasad
July 3, 2022 at 5:58 pm
మీరు రాసిన కథ చాలా బాగుంది. చేసిన మేలు తిరిగి వస్తుందని బాగా చెప్పారు. ఉన్నట్టుండి నారాయణ అంత పెద్దమనిషి ఎలా అయ్యాడో అనిపించింది. మీ మీద ఆవేశం తో వచ్చిన వాళ్ళు నారాయణ మాటకు కట్టుబడి ఉన్నారు అంటే , నారాయణ అంత పెద్దమనిషి గా ఎలా ఎదిగాడు ఎక్కడో ఒక చోట చెప్పాల్సింది. మీరు డైరెక్ట్ స్పీచ్ లో రాస్తున్నారు, మరియు నారాయణ ఎలా రావటం సస్పెన్స్ కాబట్టి స్టోరీ చెప్పే స్పీచ్ మార్చి, నారాయణ ఎదుగుదల చెప్పాల్సింది. ఓవరాల్ చాలా బాగుంది.

Log in to Reply
16

Satya pradad. IOCL. VJWDA
July 3, 2022 at 6:19 pm
ఆ అమ్మాయి అందాన్ని వర్ణిస్తూ వివరిసున్నది, రొమాంటిక్ స్టోరీ మొదలుపెట్టి, ఐడియా మారి వేరే స్టోరీ క్రియేట్ చేసినట్లు అన్పించింది. నారాయణ పెద్దమనిషి గా behave cheyyadam, athanu antha పెద్ద వాడు ఎలా అయ్యాడో రాయాల్సింది. పోలీస్ లతో డీల్ అంత ఈజీ కాదు. అతని భార్య, అందగత్తె పోలీస్ లను ఎలా డీల్ చేసింది. సో ఒక ఆలోచన తో మొదలుపెట్టి మరో స్టోరీ క్రియేట్ చేసారు అనిపించింది. ఫ్రాంక్ గా రాయమన్నరు కాబట్టి రాశాను. దయచేసి hurt అవ్వద్దు.

Log in to Reply
17

Santhosh
July 3, 2022 at 8:58 pm
Narayana enni rojulu emipoyuntaadu aathani barya eminde unntlundi aathanu aanta peddamanishila ela ayyadu madyalo em ayyindo rayaledhu storie aasampurthiga undanipisthondhi sir naaku

Log in to Reply
18

Akula గీతాంజలి VJWDA
July 5, 2022 at 2:15 pm
Good Samaritan.very good humanity.hats off to you

Log in to Reply
19

D v chary. NIA.warangal
July 5, 2022 at 2:17 pm
వల్లూరి గారన్నట్టు చివర్న కొన్ని పాత్రల గురించి క్లారిటీ ఇవ్వాల్సింది.
నిడివి పెరగకుండా ఉండాలంటే అడవి వర్ణన simplify చేయవచ్చు.
ఒవరాల్ గా మంచి ఇతివృత్తం. 💐💐💐

Log in to Reply
20

Gangadhar ACP. నిజామాబాద్
July 5, 2022 at 3:10 pm
Very interesting to read

Log in to Reply
21

Prabhker reddy GG COLLEGE నిజామాబాద్
July 5, 2022 at 3:12 pm
Kanipinchina daivam story practical ga undi .fine

Log in to Reply
22

Ravi. CSI.నిజామాబాద్
July 5, 2022 at 3:34 pm
Kanipinchina daivam story practical ga undi .fine

Log in to Reply
23

ప్రభావతి vellanki
July 8, 2022 at 7:42 am
చాలా మంది అన్నట్టుగా కథలో ఏదో మిస్ అయినట్టుగా వుంది. హడావుడిగా ముగింపు ఇచ్చినట్టు వుంది

Log in to Reply
24

Thodety Devi.
July 8, 2022 at 7:44 am
సస్పెన్స్ మరియు మానవత్వం మేళవింపుల superb story. రచయిత గారికి శుభాకాంక్షలు👌👌👍👍👍💐💐💐

Log in to Reply
25

Chaitanya
July 8, 2022 at 7:59 pm
Very very nice sir 👌🏻👌🏻👌🏻me helping nature e mimmalni save chesindi and deenni batti help cheyalo vaddo teleedam ledu endukante prathi saari ilanti naarayanalu raakpaothe emoutundo ani…

Log in to Reply
1. 25.1
  
  Shyamkumarchagal.నిజామాబాద్
  July 10, 2022 at 5:29 am
  Thank you for review
  
  Log in to Reply
26

Narala amalan datta.నిజామాబాద్
July 12, 2022 at 6:27 am
[12/07, 05:14] Narala Amalan datha Gg College: wonderfull story prayanam lo nee gurinchi neeku teliste manam anukokunda sahayam cheste adi tirigi yekkado akkada tirigi sahayam labhistundi. adi manavatwam to kudina kanipinchi kanipinchini daiva sahayam.
ee katha chala andam ga undi. andamyna amayakamga kanipinche nalla pilla. moratu neeti unnavadu narayana.
yenta baga katha allikalu yekkadiko marekkadiko anumanalloki, vellina nijamyna mee story ki lal salam.
[12/07, 05:20] Narala Amalan datha Gg College: Shyam garu yenta baga katha nadipavante, wonder idi katha kadu, jeevinche nijam, sagatu manishi jeevana yanam lo manavatwapu viluvlu penchina meeku vena velu 🙏🙏dandalu.

Log in to Reply
27

Rajashekar kakani.నిజామాబాద్
July 12, 2022 at 6:29 am
ఒక విషయం మరిచాను.
అకస్మాత్తుగా మాయమైన నారయణ తిరిగి చేగుంటలొ ఏ విధంగా ప్రత్యక్షమయ్యాడో రాసి ఉంటే కథకి సంపూర్ణత్వం ఉండేదేమో! పునరాలోచించి చూడండి.

Log in to Reply
28

Dr nagulu meera . నాగార్జునసాగర్.నిజామాబాద్
July 12, 2022 at 7:47 am
అంతా ప్రత్యక్ష ప్రసారం లాగా
ఉంది. అభినందనలు.
శుభాకాంక్షలు

Log in to Reply
29

Kss Ramachandran rao
July 12, 2022 at 8:09 am
ఒక సారి నాకు కూడా అలానే జరిగింది.SBI లో పని చేస్తున్న ప్పుడు. విజయ వాడ బందర్ road మీద నేను స్కూటర్ మీద బ్యాంక్ కి వెడుతున్నాను.ఒక చావు మేళమ్ పార్టీ శవ మ్ తో వస్తోంది.వారిలో ఒకడు తాగి నా బండి కి అడ్డం గా వచ్చి పడ్డాడు.అతను పడక ముందే నేను సడన్ బ్రేక్ వేసి తగల కుండా ఆపాను.వెంటనే నా బండి చుట్టూ రాళ్ళు పెట్టీ బ్లాక్ చేసి నామీద 15,20 మంది అరవడము మొదలు పెట్టారు.దగ్గిర లో ఒక డాక్టర్ మేడం ఉంటే తీసు కుని వెళ్ళాను.ఆమె చెప్పారు అతడు బాగా తాగి ఉన్నాడు.చిన్న గాయం ఉంది అని మందు రాసి పంపారు. ఇదంతా తన షాప్ లో నుండి చూస్తున్న మా customer oka ru తన షాప్ లో నన్ను కూర్చోపెట్టి వాళ్ళని బూతులు thitti నా scooter తెప్పించి
ఇచ్ఛా రు.వాళ్ల మీద జాలి చూపవద్దు.వాళ్లు ఇదే నాటకం తో బతుకు తారు. మీరిచ్చిన డబ్బు చాలు .వెళ్లి పొండి.అని చెప్పారు. కొంచెం సాధు స్వ భావ ము ఉంటే జుట్టు పట్టుకునే వాళ్లు ఉన్నారు

Log in to Reply
30

Sairam veera
July 12, 2022 at 8:10 am
విషాదాంతం అవుతుంది అనుకొన్నకథకు మంచిముగింపు ఇచ్చారు.

Log in to Reply
31

Rathna mandapati
July 12, 2022 at 8:11 am
చాలా అంటే చాల బాగుంది ..సహాయం చేసే మనసు ఉండటం పెద్ద వరం..కానీ అలా కార్ దిగినందుకు ఇరుక్కుపోతే సహాయం చెయ్యాలనే మనసు రాదు..

Log in to Reply
32

Rathna mandapati
July 12, 2022 at 8:30 am
ఈసారి మీ రచనా శైలిలో డిఫెరెన్సు కనిపించింది మంచి సందేశం ఇచ్చారు
చాల బావుంది

Log in to Reply
33

Kamala gopala krishana
July 12, 2022 at 8:32 am
Excellent what do you di.d.get

Log in to Reply
34

Bandi priya darshini
July 12, 2022 at 8:49 am
కథ… రచనా శైలి రెండు చాలా బాగున్నాయి ..అలా చదివించేసింది.

Log in to Reply
35

Shyam kumar chagal
July 12, 2022 at 8:53 am
అన్ని జ్ఞాపకాలు తనకు సంభందించిన వైనప్పటికీ ప్రతీ విషయాన్ని గమనించి దాన్ని తార్కికంగా వివిరిస్తూ తీసుకెళ్లటం ప్రత్యేకమైన ప్రతిభ అనే చెప్పాలి. అవన్నీ మనకు దైనందిన జీవితంలో తెలిసినవే కానీ మనం గమనించము,లేదా మన మస్తిష్కం లో ఏదో ఒక మూల నిద్రాణంగా భద్ర పరుచుకుంటాం. అటువంటి వాటి పైన దృష్టి పెట్టి, దానికి ఒక రూపాన్నిచ్చి, ఒక శిల్పనగా ,మలచిన రచయిత సునిశితమైన దృష్టి కలవాడని చెప్పాలి.
తన వృత్తి కి సంబంధించిన సంఘటనలే కాకుండా తన దృష్టికి వచ్చిన ప్రత్యేకమైన అంశాన్ని మనకందించటం లో రచయిత కృతకృత్యుడయ్యారనే చెప్పాలి. ఈ వ్యాసం ప్రచురించగానే, అన్నింటికంటే ఎక్కువగా దీన్ని , చాలా ఎక్కువ మంది పాఠకులు చదువుతున్నారని గ్రాఫ్ చూస్తే మనకర్థం అవుతోంది.
అసలు ఫోటోలు, వాటి భద్రత, ప్రాముఖ్యత మనకు తెలిసినప్పటికీ మనం ఇప్పుడు చదివి దాని గొప్పతనాన్ని అంగీరించాము. అలా చేయటం రచయిత గొప్పతనమే. సాధారణంగా మనింట్లో బోలెడు ఫోటోలు కట్టలుగా ఒక డబ్బా లోనో పెట్టెలోనో పడవేసి ఉంటాయి. కొన్ని మాత్రమే చక్కగా ఆల్బం లో ఉంటాయి. ఎప్పటికప్పుడు వాటిని కూడా ఆల్బం లో పెట్టాలి అనుకుంటూ మనందరం సంవత్సరాల తరబడి నిర్లక్ష్యం చేయటం అందరికీ తెలుసు.
ఎవరైనా వచ్చినప్పుడు వాటిని చూపించిన తర్వాత మళ్ళీ వాటిని అటక పైకి ఎక్కించేస్తాం. కొన్ని మాయమై పోతాయి కూడా. కొన్ని సార్లు వేరే వాళ్ళ ఇంట్లో ఫోతోలు చూస్తున్నప్పుడు మనవి కొన్ని ప్రత్యక్ష మవుతూ ఉంటాయి. అది వారి హస్తలాఘవమ్ లేక మం మీదున్న ప్రేమో అర్థం కాదు
మన తర్వాతి తరం వాటిని చూసే ఓపిక, ఆసక్తి వుంటాయని ఆశిద్దాం. మన తరం వారికి మాత్రం వాటిని చూసినప్పుడు కలిగే ఆనందం వర్ణనాతీతం. ఏది ఏమైనా ప్రతి వారం ఒక కొత్త సత్యాన్ని మనముందుంచుతున్న రచయితకి నా కృతజ్ఞతలు.
మంచి రచనలను 118 వరకూ అందించిన సంచిక వారికి నా యొక్క అభినందనలు.

Log in to Reply
36

Sreedhar chowdarapu
July 12, 2022 at 9:28 am
చక్కని కథ. కొంత అసంతృప్తి ఉంది, అసలేం జరిగింది నారాయణ తన పాత హోటల్ నుంచి మరో చోటుకు వచ్చేయటానికి. అది చెప్పకుండానే కథను ముగించావు. చెహోవ్ ను గుర్తు తెచ్చుకో ఒకసారి శ్యాం

Log in to Reply
37

Sreehari cfo premier explosives
July 12, 2022 at 9:35 am
I really felt

Log in to Reply
38

Suryakunari garimella
July 12, 2022 at 10:15 am
చాలా బావుంది కథ శ్యామ్ కుమార్ గారూ .చాలా కాలం తరువాత చదవగలిగాను

Log in to Reply
39

Thota ramadevi
July 12, 2022 at 6:36 pm
Story lo ayithe meeru eppudo chesina help meeku aapadha lo kaapadindi kadhaa

Log in to Reply
40

Kvs prasad
July 12, 2022 at 11:21 pm
కధను వివిధ మలుపులు త్రిప్పి, చివరకు చక్కని ముగింపు ఇచ్చారు…

Log in to Reply
41

Venkata kishore
July 12, 2022 at 11:23 pm
చాలా బాగుంది. చాలా చక్కగా వివరించారు. చదువుతుంటే నిజంగా మేము ప్రయాణం చేసినంత అనుభూతి కలుగుతుంది. భాష మీద మంచి పట్టున్న ఒక professional రచయిత లాగ వ్రాశారు.

Log in to Reply
42

Vijay kandula
July 13, 2022 at 7:26 am
Khada bagundi kalla mundu jarugutunnattu vundi

Log in to Reply
43

Kishore
July 13, 2022 at 7:27 am
మంచి కథ, మాంచి కాఫీ లాగ strong గా వుంది.

Log in to Reply
44

Seshu kumari parimi
July 13, 2022 at 7:28 am
మనుష్యుల లో దేవుడు, ఎంత bagarasaru gabara పడ్డాను, చాలా బావుంది

Log in to Reply
45

Surya kumari garmellii
July 13, 2022 at 7:29 am
చాలా బావుంది కథ శ్యామ్ కుమార్ గారూ .చాలా కాలం తరువాత చదవగలిగాను

Log in to Reply
46

Rajyam bhupathy bujji
July 13, 2022 at 7:31 am
Chala bagundi sir nenu emadya Helth bagoleka chadavalekapoya

Log in to Reply
47

Kovela గోపాల charya
July 13, 2022 at 7:32 am
శ్యామ్ కుమార్ గారు చాలా బాగుందండి.

Log in to Reply
48

Renuka pelluru
July 13, 2022 at 7:33 am
చాలా ఆసక్తికరంగా ఉంది. కానీ నారాయణ గురించి ముగింపు లో వివరంగా చెప్పి వుంటే బాగుండేది. అసలు ఏం జరిగింది అన్నది ప్రశ్నార్థకంగా మిగిలిపోయింది చదువుతున్న మాకు.
👌🌹💐🌹

Log in to Reply
49

Somaraju కోటేశ్వరరావు
July 13, 2022 at 9:23 am
Real story???are ,created Story???

Log in to Reply
50

Satya godavari
July 13, 2022 at 4:13 pm
నిజమే అండి మనం చేసిన సహాయం మనం ఆపదjలో ఉన్నప్పుదు తప్ప కుండా ఆదుకుంటుంది

Log in to Reply