ఇదేనా.. భక్తి!

[శ్రీమతి పోల్కంపల్లి శాంతాదేవి రచించిన ‘ఇదేనా భక్తి..!’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]

“అమ్మా, ప్ర.మామయ్యొచ్చాడే” బయటి నుండి కేకేసింది గాయత్రి, పూజా మందిరంలో వున్న తల్లి శ్యామలమ్మకు వినిపించేలా.

ఆ రోజు దసరా. ఎదురుగా ఇత్తడి పళ్ళెంలో దేవతా విగ్రహాలు పెట్టుకుని చింత పండుతో బంగారంలా మెరిసేలా తోముతున్న శ్యామలమ్మ హాల్లో బ్యాగ్ దింపుకుంటున్న తమ్ముడిని చూసి పలకరించింది, చేస్తున్న పని ఆపకుండానే. “బాగున్నావా, ద్వారకా? ఇంట్లో అందరూ బాగున్నారా?” అంటూ.

“అందరూ బాగున్నారక్కయ్యా!”

“మామయ్యకి మంచి నీళ్ళు ఇవ్వు, గాయత్రీ”

గాయత్రి లోపలికి వెళ్ళి మంచి నీళ్ళ చెంబు, గ్లాసు తీసుకుని వచ్చింది.

మేనకోడలి చేతిలోంచి నీళ్ళ గ్లాసందుకుంటూ “ఇందాకా ఏదో అన్నావు! ప్రమామయ్యనా? నాకు నిక్ నేమ్ ఏమైనా పెట్టావా ఏమిటి?” అనడిగాడు ద్వారక నవ్వుతూ.

“నేను పెట్టలేదు, మామయ్యా! తమ్ముడు సూదిగాడు పెట్టాడు.”

“అంటే ఏమిటే?”

“మాటకు ముందు నువ్వు ఓ సుభాషితమో, ప్రవచనమో చెబుతుంటావు కదా? అందుకని ప్రవచనాల మామయ్య అని పెట్టాడు.”

“సంతోషం! మంచి పేరే పెట్టాడు నా మేనల్లుడు.” సరదాగానే తీసుకున్నాడు ద్వారక.

“మీ నాన్న ఏడే, గాయ్”

“స్నానానికి వెళ్ళాడు. కాని, మామయ్యా! నేనేం చిన్న పిల్లనా గాయ్ గేదె అనడానికి? బారసాల నాడు నన్ను తొట్లెలో వేసి అమ్మమ్మ ఎంత చక్కని పేరు పెట్టింది ‘గాయత్రి’ అని!” చిరు కోపంగా అడిగింది గాయత్రి.

“అంత పెద్దదానివి ఎప్పుడై పోయావే” ఆశ్చర్యం అభినయించాడు ద్వారక.

“నా కిప్పుడు పద్దెనిమిదేళ్ళు!”

“అయితే మొగుణ్ణి చూడాల్సిందే.”

“పో, మామయ్యా”

“ఎన్నేళ్ళొచ్చినా మాకు పసిపాపవేనే”

అక్కడే కూర్చుని స్కూల్ పుస్తకానికి కవరు వేసుకుంటున్న గాయత్రి తమ్ముడు సుదర్శన్ అక్కతో పోట్లాట వేసుకుంటున్నట్టుగా అడిగాడు “అమ్మమ్మ నీకు పెట్టినట్టే నాకూ నాన్నమ్మ పెట్టింది చక్కని పేరు ‘సుదర్శన్’ అని! సూదిగా అని పిలుస్తావెందుకు?”

“అమ్మ అలానే పిలుస్తుంది కదా సూదీ, సూదిగా అని! నేను పిలిస్తే తప్పేమిటి?”

ద్వారక పొద్దున్నే హడావిడిగా బస్సెక్కి వచ్చాడేమో బాత్రూంకి వెళ్ళే తొందరలో దొడ్లోకి నడిచాడు.

ఈ ఇంటికి ఒకటే బాత్రూం.అందులోనే టాయ్‌లెట్. ఈ మహానుభావుడు ఎప్పుడొస్తాడా అని బాత్‌రూమ్ ముందు నిలబడ్డాడు. లోపల మగ్గుతో నీళ్ళు బుడీ బుడీ మని ఒంటి మీద గుమ్మరించుకుంటున్న శబ్దం.

“తొందరగా రా, మహానుభావా! అర్జంటుంది.”

నీళ్ళ శబ్దానికి ఆయనకి వినిపించిందో లేదో గాని ఏవో శ్లోకాలు స్తోత్రాలు చదువు తున్నట్టుగా వినిపించింది. “శుక్లాంబర ధరం విష్ణుం శశివర్ణం..”

ఆర్నీ! ఇదేం చదవడం బాత్రూమ్‌లో.. రేకు డబ్బాలో కంకర రాళ్ళు పోసి గలవరించినట్టుగా ఆ చదవడం ఏమిటి? నీళ్ళ శబ్దానికి సగం సగం వినిపిస్తున్నాయి. “లక్ష్మీం క్షీర సముద్ర రాజ తనయాం..”

బయటికి వచ్చిన బావగారిని “బాగున్నావా, బావా” అని లాంఛనంగా పలకరించి ఇక ఆగలేనట్టుగా లోపలికి వెళ్ళి తలుపు మూసుకున్నాడు.

ద్వారక తిరిగి వచ్చే సరికి బావగారు రమణ హాల్లో గోడలకున్న దేవుడి పటాలకు స్టూల్ మీద ఎక్కుతూ దిగుతూ పూలు పెడుతున్నాడు.. “శ్రీఆంజనేయం, ప్రసన్నాంజనేయం, ప్రభా దివ్యకాయం.. ప్రకీర్తి ప్రదాయం..” అంటూ దండకం చదువుతూ.

“ఏమిటి బావా, స్నానాల గదిలో ఆ శ్లోకాలు, స్తోత్రాలు? ఒంటిమీద రెండు మగ్గులు నీళ్ళు పడగానే శుచి అయిపోయిందా శరీరం? మీ సిటీ కల్చర్ ఏమోగాని స్నానాల గదిలోనే టూకి పోయేది.. స్థల దరిద్రమంతా బాత్రూం దగ్గరే అన్నట్టు.. స్నానం చేస్తుంటే చెయ్యి తగులుతుందో, కాలు తగులుతుందో.. తుడుచుకుంటుంటే తుండు గుడ్డ తగులుతుందో అన్నట్టు జానెడు బెత్తెడు జాగాలో వుంటుందది. అలాంటి చోట స్నానం చేయడానికే మనసొప్పదు నాకు. శుచిగా అనిపించించదు. నువ్వేమో ఏకంగా స్తోత్రాలు శ్లోకాలు మొదలు పెట్టేశావు. శ్లోకాలు, మంత్రాలంటే ఏమిటను కున్నావు?వాటిలో బీజాక్షరాలుంటాయి. నయం! బాత్రూం లోనే తాళాలు కొట్టుకుంటూ భజన చేశావు కాదు. అయినా ఆ చదవడంలో అంత తొందరెందుకు లొడ లొడా!”

“ఈ రోజంటే పండుగ సెలవు గాని రోజూ ఆఫీసుకు పోయే తొందరుంటుంది, ద్వారకా! రెండు బస్సులు మారి పోవాలి. స్నానం చేయగానే ఆ నాలుగు శ్లోకాలు వల్లె వేసుకోవడం అలవాటు. తాతల కాలం నుండి వస్తున్న ట్రెడిషన్ కదా.. గుడ్డిగానో, భక్తి గానో అనుసరించడం మంచిదని నా అభిప్రాయం.”

“నీ బొంద ట్రెడిషన్. రోజు కొక్కసారైనా ఆ భగవంతుడిని తలుచుకోవాలంటే ,ఆయనతో అనుభూతి చెందాలంటే ఒక పద్ధతిగా వెళ్ళాలి. శుచిగా వుండే ఒక స్థలం, శుభ్రమైన దుస్తులు, నిర్ణీత సమయం వుండాలి. శరీర శుద్ధితో పాటు మనసు శుద్ధి కూడా వుండాలి. మన మనసును ఒక పుష్పంగా మార్చి ఆయన పాద పద్మాల మీదుంచడానికి రోజుకొక్క పది నిమిషాలు చాలు. అంతేగాని రేకు డబ్బాలో గులకరాళ్ళు పోసి గలవరించినట్టు కఠోర శబ్దాలు సృష్టిస్తే ఆ దేవుడు చెవులు మూసుకుని నీ కందనంత దూరం పారిపోతాడు. నీకు గొంతు తడారిపోవడం ఒక్కటే మిగులు.”

ఇద్దరిదీ చిన్ననాటి నుండీ కృష్ణార్జునుల స్నేహం, మేనత్త మేనమామ పిల్లలు కాబట్టి.

ద్వారక వచ్చి అరగంటయింది. అక్కగారొచ్చి టిఫిన్ పెట్టే జాడ కనిపించలేదు. ఉదయం స్నానం పూజా పురస్కారం అయ్యేసరికి బస్సు టైం అయింది. అది పల్లెటూరు. ఎక్కువ బస్సులు తిరగవు. ఆ బస్సు తప్పితే మళ్ళీ సాయంత్రమే.

ఆకలేస్తుంటే లేచి వెళ్ళి పూజా మందిరంలోకి తొంగి చూశాడు ద్వారక. అక్కగారు ఇప్పుడే పూజా మందిరంలోంచి బయటికి వచ్చేలా కనిపించలేదు. శుభ్రంగా తుడిచి పెట్టిన పటాలకీ , విగ్రహాలకీ గంధం అద్ది కుంకుమ బొట్లు పెడుతూ ఉంది శ్రద్ధగా, నిదానంగా. ఒక్కో దేవుడికీ , దేవతకీ. నాలుగు నాలుగు చేతులు. సింహవాహినికి లెక్కలేనన్ని చేతులు. అన్ని చేతులకీ గంధం అద్ది కుంకుమ బొట్లు పెడుతూ ఉంది. ముఖానికి సరేసరీ! నయం! ఆ దేవీ దేవతలకు చేతులెన్ని వున్నా కాళ్ళు రెండే వున్నాయి. గాయత్రీ అమ్మ వారికి తప్ప మిగతా దేవీ దేవతలకి ఒక్క ముఖమే వుంది.

“ముఖానికి బొట్లు పెట్టావు సరే.. చేతులకీ, పాదాలకీ ఎందుకే,అక్కయ్యా బొట్లు?”

“ఎందుకు పెడతారో నాకు తెలియదు. వంశ పారంపర్యంగా వస్తున్న పద్ధతి ఇది.”

“పూజా మందిరంలో గోడల నిండా ఇన్ని పటాలు, ఇన్ని విగ్రహాలు ఎందుకే,? విఘ్నాలు కలగకూడదని వినాయకుడినీ, విద్య ఇస్తుందని సరస్వతినీ, సంపద ఇస్తుందని లక్ష్మినీ, ధైర్య సాహసాలు ఇస్తుందని పార్వతినీ, కోరగానే కోరికలు తీరుస్తాడని భోళాశంకరుడినీ, కొంగు బంగారమని వెంకటేశ్వరస్వామిని ఇలా ముక్కోటి దేవతలను పూజా మందిరంలోకి చేర్చి పూజించడం చూస్తే అసలు పూజకు అర్థం తెలుసా అనిపిస్తుంది.”.

“నేను పిలిచానా వీళ్ళందరినీ.. నేను పూజలు చేస్తాను రమ్మని? నేను తెచ్చి పెట్టుకున్నానా? పారంపర్యంగా వస్తున్న విగ్రహాలు, పటాలూ ఇవి. ఇవి చాలక ఇరుగు పొరుగు వారు, బంధుమిత్రులు యాత్రలకు వెళ్ళినప్పుడు ప్రసాదంతో పాటు ఆ యాత్రకు సంబంధించిన పటమో, విగ్రహమో తెచ్చిస్తుంటారు. వాటిని ఎక్కడో బయట పారేయడం పాపమనిపిస్తుంది. మనం యాత్రలకు వెళ్ళి నప్పుడు తెచ్చి పూజ గదిలో పెట్టు కునేవి సరేసరి! వారం వారం కడిగి తుడిచి బొట్లు పెట్టకపోతే దుమ్ము దుమ్ముగా నల్లబడి కనిపిస్తాయి.వాటినలా వదిలేసి పాపం చేస్తున్నామనిపిస్తుంది. శనివారం శనివారం, పండుగలకీ, గ్రహణాలకీ ఇలా కడిగీ తుడిచీ బొట్లు పెట్టి పూజ చేయాలంటే నాకూ విసుగేరా! నడుములు పడిపోతాయి. కాని ఏం చేయాలి?”

“ఏం చేయాలో నేను చెబుతాగాని ఆ పటాల్లో విశ్వరూప సందర్శనం కూడా వుందా?”

“ఎందుకూ అన్ని చేతులకీ, ముఖాలకీ బొట్లు పెడుతూ కూర్చుంటాననా? ముందే నీకు ఆకలౌతుందంటివి!”

“అదే నా భయం!”

“మనూళ్ళో కూడా పూజా మందిరంలో బోలెడన్ని విగ్రహాలు, సాలగ్రామాలు, పటాలు వున్నాయి కదా, నాన్న వున్నప్పుడు పులికాపు అంటూ అన్నీ తీసి కడిగి, తుడిచి ఎంతో శ్రద్ధగా పూజ చేసేవారు. నువ్వు చేయడం లేదా ఇప్పుడు పూజ?”

“నాన్న పోగానే పొగచూరి పోయిన పటాలనీ, విగ్రహాలనీ మూట కట్టుకు పోయి శాస్త్రీయంగా కృష్ణలో నిమజ్జనం చేసి వచ్చానే! హారతుల పొగతో, దీపాల పొగతో మసిబారిపోయిన గోడలకు టైల్స్ వేయించి క్రింద కూడా మార్బుల్ పరిపించాను. అమ్మ ఇష్టంగా చేయించుకున్న వెండి సింహాసనం, లక్ష్మీ నారాయణుల వెండి విగ్రహాలు, పటాల్లో అలివేలు, పద్మావతీ సమేత వెంకటేశ్వర స్వామిని మాత్రం పూజా మందిరంలో ఉంచాను. పూజ కోసం పూజా మందిరంలో అడుగు పెడితే ప్రశాంతంగా ఉండాలి కాని గజిబిజిగా ఇందరు దేవుళ్ళను జత చేసు కోవడం ఎందుకనిపించింది నాకు”

“నిజమేరా! కాని, పూర్వం నుండి వస్తున్న పద్ధతులను అంత తేలిగ్గా వదులుకోలేం కదా?”

“పూర్వం నుండి వస్తున్నంత మాత్రాన అన్నీ మంచివనుకోకూడదక్కయ్యా! మనం పూర్వంలా వున్నామా? మన జీవన సరళి ఎంత మారిపోయింది? ప్రపంచం ఎంత మారిపోయింది? ఇన్ని పటాలు తుడిచి బొట్లు పెట్టి, పూలు పెట్టినా ఒకటే.. ఒక్క పటం పెట్టి మొక్కినా ఒకటే! నిరాకారుణ్ణి సాకారుడిని చేశాం. నిరాకారుణ్ణి చేరుకోడానికి అదొక మెట్టు అనుకున్నాం. అంతవరకు ఆక్షేపణ ఏమీ లేదు. కాని ఇన్ని పటాలు, ఇన్ని బొట్లు పెట్టడం ఇదంతా పిచ్చిగా అనిపించడం లేదా? అసలు ఈ పూజా పురస్కారాలు మన జీవితాల్లోకి ఎందుకు వచ్చాయో తెలుసా? దేవుడిని కొలిస్తే సుఖ సంపదలిచ్చి కష్టాలు సమస్యలూ లేకుండా చేస్తాడని! అంతేకాదు. పూజలు చేయక పోతే మట్టి కొట్టుకుపోతామన్న భయం కూడా ఆటవికుల కాలం నుండి ఈనాటికీ మనల్ని వెంటాడుతున్న భయం. కాని జీవితంలో జరగాల్సిందే జరుగుతుంది. భగవంతుడు మనం చేసుకున్న కర్మ ఫలాలను బట్టే మన జీవితాలను డిజైన్ చేసే భూమ్మీదకి పంపిస్తాడని మరువకూడదు. పూజల వల్ల మన జీవితం మారదు. సుఖ సంపద లొచ్చి ఒళ్ళో పడవు. నిజంగా పూజల వల్ల జీవితాలు బాగు పడతాయనుకుంటే దేశంలో ఇంతమంది కటిక దరిద్రులుండరు. పట్టెడన్నం కూడా దొరక్క అలమటించే అభాగ్యులుండరు. పూజలు చేసి ఆ కష్టాల నుండి బయట పడేవారు కదా?”

“అందుకేరా పిల్లలు నీకు ప్రవచనాల మామయ్య అని పేరు పెట్టింది. ఇలా సందు దొరికితే చాలు బుర్ర తింటావని! కాని నువ్వు చెప్పింది కొంత కరెక్టే! నేనూ నీలాగే కొన్ని విగ్రహాల్ని, పటాల్ని తీసుకు పోయి ఏ గుళ్ళోనో పెట్టేసి వస్తాను”

“గుళ్ళలోనో, చెట్ల క్రిందో అనాథల్లా పడేసి పాపం మూట కట్టుకోవడం ఎందుకు గాని ఏ నదీమ తల్లి ఒడిలోనో వదిలి రావడం మంచిదని నా ఉద్దేశం.”

“గాయత్రీ, ఇంకో గుప్పెడు పూలు కోసుకు రావే. పూజకు చాలవు.”

“పొద్దున నాన్న బుట్ట నిండా పూలు కోసుకు వచ్చాడు కదా?”

“సగం పూలు హాల్లో, వరండాలో గోడలకున్న పటాలకు పెడతాడు కదా మీ నాన్న”

“ఇదీ..‌ మామయ్యా, వీళ్ళ పూజలు! కాంపౌండ్‌లో ఇన్ని పూల చెట్లున్నాయి కదా? చెట్లకి ఒక్క పువ్వుంచరు. తెల్లారే సరికి నాన్న పూల బుట్ట తీసుకు పోయి బుట్ట నిండా పూలు కోసుకు వస్తాడు. వీధి లోకి పెరిగిన కొమ్మలకు పూసే పువ్వులు వాకింగ్ కి వచ్చే వాళ్ళు కవరు తెచ్చి పొద్దున్నే కోసుకు పోతారు. ఏ చెట్టుకీ ఒక్క పువ్వుండదు. వారం రోజుల క్రితం నర్సరీ నుండి మొగ్గలతో ఉన్న గులాబీ చెట్టు తెచ్చి పెట్టుకున్నాను. మొగ్గలు పెరిగి రేపు పూస్తాయని ఉదయం వెళ్ళి ఆశగా చూడగా పువ్వులు లేవు. మొండి కొమ్మలున్నాయి. ఇంట్లోకి వచ్చి చూస్తే అవి విచ్చుకుని బుట్టలో పూల మధ్య కనిపించాయి బిక్కు బిక్కుమంటూ. చెట్టుకి కంటి నిండా చూచుకోక ముందే వాటి ఆయువు తీరి పోయింది. నా కెంత దుఃఖం వచ్చిందో! నా కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగి ఏడుస్తూ వుంటే ‘చెట్టుకి ఇంకా మొగ్గలున్నాయి కదా! మళ్ళీ పూస్తాయిలే. తొలి పువ్వులు వినాయకుడికి పెడదామని కోశాను’ అన్నాడు నాన్న.” చెప్పింది గాయత్రి.

“పూలు పెట్టక పోతే నాకు పూజ చేసినట్టే వుండదు. పటాల మీదా, విగ్రహాల మీదా పూలు పెట్టేసరికి ఎక్కడ లేని కళ వచ్చేస్తుంది” అంది శ్యామలమ్మ.

ద్వారక అన్నాడు: “ఒకసారి అరుణాచలంలో రమణ మహర్షి దగ్గరకు ఎప్పుడూ వచ్చే ఒక భక్తురాలు వచ్చి ‘లక్ష తులసి పూజ చేసుకున్నా, స్వామీ’ అని ఆనందంగా చెప్పిందట. ‘లక్ష సార్లు నీ ఒంటిని గిల్లుకుని చూచుకోక పోయావా’ అన్నారట రమణులు కోపంగా. చెట్లకు పూలు కోస్తే నచ్చేది కాదట రమణులకు. ఈ సందర్భంలో నాకు కరుణశ్రీ గారి ‘పుష్ప విలాపం’ గుర్తు వస్తూంది. ఇలాగే  ఓ నాడు ఓ భక్తుడు తెల్లవారు ఝామున, పూజ కోసం తోటలోనికి వెళ్ళి పువ్వులు కోయడానికి ఓ కొమ్మ వంచాడట. పూలన్నీ జాలిగా నోళ్లు విప్పి – ‘తల్లి ఒడిలోన తలిరాకు తల్పమందు ఆడుకొను మమ్ములను బుట్టలోన చిదిమి, అమ్ముకుందువే.. మోక్ష విత్తమ్ము కొరకు, హృదయమే లేని నీ పూజలెందుకోయి’ అన్నాయట..”, అంటూ రాగయుక్తంగా పాడి “విన్నావు కదా, అక్కయ్యా! మోక్షం కోసం ఆ పూలను అమ్ముకుంటున్నామట! నిజమే కదా! ప్రకృతి అందాల్ని చిదిమి ఆ పూలు దేవుడి పటాలకు పెడితే పుణ్యం వస్తుందా? అందులో మరో గులాబీ బాల అందట ‘బుద్దదేవుని భూమిలో పుట్టినావు, సహజమగు ప్రేమ నీలోన చచ్చెనేమి, అందమును హత్య చేసే హంతకుండ ,మైలబడి పోయెనోయి నీ మనుజ జన్మ..’ అని.”

“పాడడంలో ఘంటసాల గారిని కాపీ కొట్టావు కదా, మామయ్యా” అంది గాయత్రి.

“ఇలా ఆలోచిస్తూ కూర్చుంటే మనం ఒక్క అడుగు కూడా ముందుకు వేయలేం రా! అన్నిటికీ ప్రశ్నలే ముందుకు వచ్చి కూర్చుంటాయి. అసలు ఈ పూజలెందుకు! దేవుళ్ళు ఎందుకు అన్న ధోరణిలో పడిపోతాం”

“ఆలోచించాలి, అక్కయ్యా! మరీ అంత గుడ్డిగా పోకూడదు భగవంతుడి విషయంలో నైనా ఏ విషయంలోనైనా..భగవంతుడి పట్ల భక్తి విశ్వాసాలు ఉండాల్సిందే. కాని, మన భక్తే మనలను వెక్కిరించే పరిస్థితి తెచ్చుకోకూడదు కదా? తుంటరి వాడెవడో ఓ రాయికి కుంకుమ బొట్టు పెట్టి వీధిలో పెడితే భయ భక్తులతో మొక్కుతాం. ఎక్కడ దేవుడి ఫోటో కనపడినా, విగ్రహం కనపడినా భక్తిగా కళ్ళ కద్దుకుంటాం..”

“అయితే ఏమిట్రా నీ గోల? నాస్తికుడి వైపోతున్నావా ఏమిటి?”

“ఆస్తికుడినే. కొన్ని కొన్ని విషయాల్లో మూర్ఖంగా ముందు వెళ్ళకూడదని నా ఉద్దేశం. అంతే. అదిగో నీ ముందు అగరు బత్తీల కవరుంది. కవరు మీద లక్ష్మిదేవి బొమ్ముంది. అలాగే కర్పూరం డబ్బా మీద కుమార స్వామి బొమ్ముంది. ఒక్క ఇవేనా, మనం నిత్యం వాడుకునే ఎన్నో వస్తువుల మీద, కాలెండర్ల మీద,పెళ్ళి పత్రికల మీద దేవుళ్ళ బొమ్మలు ఉంటాయి. వస్తువులను వాడుకున్న తరువాత ఆ కవర్లు చెత్తలో పడేస్తుంటాం. కవర్ల మీదున్న దేవుళ్ళు కూడా చెత్తకుప్పల్లోనూ, రోడ్ల మీదా కాళ్ళ క్రింద కూడా పడుతుంటాయి. మనం నిత్యం కొలిచే ఆ దేవుళ్ళకి అంత అపచారం చేస్తూ, అవమానం చేస్తూ అదంతా సహజమే అన్నట్టు ఏమాత్రం ఫీలింగ్ లేకుండా, పట్టించుకోకుండా మనం కూడా ఓ కాలు వాటి మీద వేసి పోతుంటాం. మళ్ళీ మనం ఆస్తికులమని, దైవ భక్తులమని విర్రవీగుతుంటాం. నిజంగా మనం భక్తులమేనా? ఈ ద్వంద్వం ఏమిటో నాకు అర్థం కాదు, అక్కయ్యా!”

“నాకంత టైం లేదురా ఆలోచించేందుకు. నన్ను వదిలెయ్”

“అక్కయ్యా, ఆకలేస్తూందే! బస్సు పోతుందన్న తొందరలో టిఫిన్ తినకుండా వచ్చాను.”

“ఇదిగో, ఈ కాస్త పూజ కాగానే వచ్చి ఉప్మా చేసి పెడుతాను.” విగ్రహాలని బత్తల ఉంచకూడదని చిన్న చిన్న పట్టు బట్టల ముక్కలతో కుట్టిన వస్త్రాలను జాగ్రత్తగా విగ్రహాలకు కట్టబెడుతూ అంది శ్యామలమ్మ.

అదిప్పుడు తెమిలే పూజ కాదని ద్వారక వంటింట్లోకి వచ్చి ఉత్తరీయం నడుముకు బిగించేసి, గాయత్రి సాయంతో పోపుల డబ్బాతో పాటు ఉప్మా కి కావలసినవన్నీ చూపించుకుని , దొడ్లో కరివేపాకు చెట్టుకి రెండు రెబ్బలు కోసుకు వచ్చి స్టౌ వెలిగించి బాండ్లీ పెట్టేశాడు. పది నిమిషాల్లో ఘుమ ఘుమ లాడే ఉప్మా రెడీ!

అప్పుడు వినిపించింది, పూజ గదిలోంచి గంట గణ గణా. దాని వెనకే “హారతి తీసుకుందురు, రండర్రా” అన్న శ్యామలమ్మ కేక!