[శ్రీ సముద్రాల హరికృష్ణ గారి ‘ఏకపక్షం!’ అనే రచనని అందిస్తున్నాము.]
సంక్రాంతి వెళ్ళిందో లేదో, అక్కడక్కడా, ఎరుపు జీర అనిపించినా నిజానికి జేగురు రంగులో ఉండే నును లేత చిగుళ్ళతో సంసిధ్ధమైపోవటం అనాదిగా. వస్తున్న అలవాటు మావిడి చెట్టుకి.
అదేదో నవవసంత స్వాగతానికో, వసంతదూతలైన కోయిలల పాటకచ్చేరికో అని దానికి ధ్యాస కూడా ఉన్నట్టు తోచదు.
‘మావి చిగురు తినగానే కోయిల కూసిందా, కోయిల గొంతు వినగానే మావి చిగురు వేసిందా?!’ అని కవుల అందమైన ప్రశ్నలు ఎన్నున్నా, అసలు ఆ వృక్షరాజానికి శిశిరమా వసంతాల పట్టింపే ఉన్నట్టు కూడా అనిపించదు.
ఆ ఫలానా కాలానికి ఆకురాల్చటం, తరువాత చిగిర్చటం దాని సహజ లక్షణం, అంతే.
అంతేనా?!
అంతకు మించి ఏమీ లేదా?!
కాలానుగుణంగా ఏది వచ్చినా తట్టుకుంటూ, ఆ సమయానికి ఆ పని అన్నట్టు చేసుకుని వెళ్ళిపోతుందేమో అనిపించక మానదు, నిజమే!
అయితే పాపం, ఆ చిగురు కోసం ఎదురుచూసే కోయిల మదిలోని మావి వలపు, గొంతులోని తీపి కొసరు గాలికి పోవల్సినవేనా?!
మావిడి చెట్టుకు చికిలింత చిగురంత ధ్యాసా లేదా, కోయిల ప్రేమ గురించీ?!
ఆ మధ్య అడిగిందిట కూడా కోకిల కుమారి ఓ కొమ్మ మీద సోయగంగా వాలి, పక్కనున్న చిరు రెమ్మను!
ఏవఁనీ?!
అదే, “ఏవమ్మా, పల్లవీ,! మీ రాజెప్పుడూ కనిపించడేం?! ఇంత కమ్మగా పాట సాగిస్తానే పంచమస్వరాన్నై, నన్ను కనీసం పలకరించాలని ఆయనకు అనిపించదా?” అని!
చిగురుచిన్నది ఒక లేత నవ్వు నవ్వీ, “నిన్నేమిటి నన్నేమిటి ఆయన అందరినీ ఎంత పట్టించుకుంటాడో, అది సమానమే హెచ్చుతగ్గు లేవీ లేవు ఆయనకు! అందరినీ పట్టించుకుంటారా అంటే అంతే, ఎవ్వరినీ పట్టించుకోరా అంటే, అదీ అంతే! సరసభావమో, విరసభావమో తెలియదు కానీ, సమరసభావం! సమ ద్రృష్టి!” అన్నది.
“ఏది ఏమైనా ఆయనే మా ప్రభువు, కరుణా స్వరూపం,మాకు తల్లీ తండ్రీ అన్నీనూ! ఎందరికో గొప్ప ఆశ్రయం! ఆ కింద తిరిగే మనుషులకు స్వాదు ఫలం!
నీ లాగే ఇక్కడిక్కడే మా పూత చుట్టూ ప్రదక్షిణలు చేసే తుమ్మెదల ఎదలను నింపే మధు కలశాల రసరాజు!
ఇవన్నీ ఆయన ఏమీ అంటించుకోకుండా చేసే నిర్లిప్త యోగంలో భాగమే! అన్నీ మనలో మనం మథన పడుతున్న భావాలే,అవస్థలే అంతకు మించి ఏమీ లేదు, ఊరడిల్లు! నీ పని నువ్వు కానీ!
పెద్ద. గాయనివని పేరు కదా, అది అట్లాగే నిలబెట్టుకో! ఇంత ఏకపక్షపు వలపు పంపిణీ ఎందుకూ అనుకోవాకు, నీకే నష్టం, ఏదో చిన్నదాన్ని చెపుతున్నాను”, అని ముగించింది ఉపదేశ సారం, ఆ చూత కిసలయం, మహా జ్ఞాని గంభీరతతో, గాలికి రెపరెపలాడి పోతూ!
“చాల్చాల్లే చెప్పావ్, నేనూ చూస్తా నెట్లా పలకరించడో! తపస్సు చేస్తా, పాడుతూనే ఉంటా, ఈ కొమ్మ మీదే!”, అని అప్పటికి రుసరుసలాడుతూ, విసవిసా ఎగిరిపోయింది కోయిలబాల, ఎదురుగా ఉన్న వేప చెట్టు కొమ్మ మీదకి!
మావి చిగురు, విలాసంగా సన్నగా నవ్వి మౌనం దాల్చింది!
‘అంతేనా, అంతా ఏకపక్షమేనా’, వేప కొమ్మ మీద పంచమం ఆలోచనలో పడ్డది!
***
ఈ కోవలేదే, సంపెగ – తుమ్మెద – ఇదొక జోడీ. జోడీ అంటే ఈ సందర్భంలో ఎంతకూ దగ్గర కాని ఒక జంట అని. ‘జంట’ అని మాట వరసకే!
ఇవి ఎప్పుడూ విడివిడిగానే, ఏకపక్షాపేక్షా తార్కాణమే!
నిజానికి, పిలవని పేరంటాలకు కూడా పరిగెత్తి వెళ్ళే నైజం భ్రమరానిది. కొన్నిటిది రంగు బాగుందంటుంది, కొన్నింటి వాసన మత్తెక్కించేస్తుంది అంటుంది, మొత్తం మీద అది చేరని విరి లేదు, ఆనని మకరందం లేదు.
అట్లాగని తేటి రాక ఇష్టం లేనిదేమీ కాదు ఆ లతాంతాలకు కూడా. అది ప్రకృతి ఏర్పరచిన ఒక తీయని బంధం, వన పర్వంలో ఒక మధుమయాధ్యాయం!
ఒకే ఒక్క చోటే ఇంతటి బంభరం, గాభరా పడేదీ, తటపటాయించేదీ – ఘుమ్మనే సువాసనల చంపకాని దగ్గర! ఇక్కడ మాత్రం గుమ్మం దాటి ప్రవేశం లేదు, చంచరీకానికి!
ఎన్నో సార్లు, పట్టుదల వీడని మత్తమధుపం దూరం నుంచే కూని రాగాల సందేశా లంపుతుంది, స్నేహశీలాలైన వేరే పూలతో రాయబారాలు నెరపుతుంది. ఫలితం మాత్రం శూన్యం!
గంధఫలి మనసు మారదు, పుష్పంధయానికి ఆశ తీరదు! తుమ్మెద మదిలో అందని సంపెంగ కోసం ఈ గునుపు పోయే మార్గం కనుచూపు మేరలో కనరాదు, వినుకలిలో ఏ అనుకూల వార్తా వినరాదు!
హుమ్మ్, ఇదీ ఏకపక్షాల గొలుసు కథలో చేర్చాల్సినదే, తప్పదు మరి!
***
కళ్ళు కాయలు కాసేట్టు ఎదురుచూస్తోంది చాతకం, ఒక్కటంటే ఒక్క చుక్క పై నుంచి రాలుతుందేమో నని! మెడ నిక్కించి, ఆకాశమైదానంలో హడావిడి చేస్తున్న నీలి మేఘాలను చూస్తూ!
ఎపుడు కురుస్తుందో తెలియక పోయినా, ఆ ఒక్క వర్షపు బిందువు కోసం ఎక్కడో దూరాన భూమి పైన ఒక పక్షి కాచుక్కూచున్నదని మేఘరాజుకి తెలుసా అంటే, అనుమానమే!
ఇన్ని పడియలు, ఇన్ని సరసులు, ఇన్ని నదులు ఉన్నా ఆ స్వచ్ఛమైన వర్ష బిందువు కోసమే దాని నిరీక్షణ!
అనన్య నేత్రావధానం, ఆశ్చర్యకరంగా! మరి అటువైపు ఏమిటో మనసులోని భావం?!
ఈ నిరీక్షణ ప్రభావం ఏమైనా ఉన్నదా మేఘం మీద, లేక భావాభావమేనా?!
ఉన్నది కురియగానే, అంతా ఖాళీయేనా, ఏ ప్రేమార్ద్రతా ఈ చాతకాని కోసం లేని శుష్కమేనా?!
చాతకం దృష్ట్యా కఠోరమైనా, అదే వాస్తవం, అంతకు మించి ఏమీ లేదనే అనిపిస్తుంది! పర్జన్యాధిపతి ఆజ్ఞ అయితే చాలు, ఎక్కడ కురవమంటే అక్కడ కుమ్మరించి రావటమే తప్ప, ఏ లంపటమూ ఉన్నట్టు తోచదు ఆ మేఘానికి!
ఇది కొండా, ఇది కోనా, ఇది పైరా, ఇది పుట్టా అని కానీ, నేల మీద, అదిగో ఆ పొలంలో రైతు హృదయమూ, ఇదిగో ఈ కొమ్మ అంచున ఆ చాతకచిత్తమూ వేచి చూస్తున్నాయి అనే ఊసే పట్టినట్టు తోచదు, కురిసే మబ్బు మదికి!
కురిసేది ప్రాణాధారమైన వర్షమే, కానీ అది తన పనిగా, నిర్భావంగా చేస్తున్నట్టుంది, అంతే! ప్రేమ వర్షం దాని గుండెలో ఎవరి పట్లా ఉన్నట్టు దాఖలాలైతే ఏవీఁ లేవు!
ఇదీ ఏకపక్షమేనా, చాతక పక్షి జాతకంలో మేఘుడి పట్ల ప్రేమకి ఫలితం లేదా?! దాని ఎదలోని మేఘరంజని రాగం ఆగిపోవల్సిందేనా?!
ఎవరికోసం అది పరితపించి ఆలపిస్తుందో, ఆ మేఘం దీనికి స్పందిస్తుందా ఎప్పుడైనా?!
అంతా ఒక వైపు నుంచేనా, ఈ కథలో కూడా?! అవుననే అనిపిస్తోంది, పరికించి చూస్తే!
***
ఇదే కోవలోకి వచ్చే ఇంకొక అజ్ఞాత బంధం, చంద్రచకోరాలది!
అమవస నిశి నుంచి అంతులేని యుగమై తోస్తుంది ఒక్కొక్క ఘడియా, వెన్నెల ఖాదియైన చకోరానికి.
ఎంతటి అనురాగమో, ఎంతటి తపనో ఆ కౌముదీ పర్వమన్నా, అది పంచే చలువరాయడన్నా, ఆ చకోర ప్రేమమూర్తికి!
విరహతప్త హృదయాల ఎడబాటు బాధలు పెంచుతాననీ, సమీపగతులైన బధ్ధానురాగుల వారిలో ప్రేమాతిశయం కలుగచేస్తాననీ తెలుసునేమో కానీ, ఆ జాబిలికి, ఈ విహంగి ఎదురుచూపూల గురించి అసలు చూచాయగానైనా తెలుసు అనటానికి ఏ ఆధారాలు కనబడవు. కానీ, ఈ సంగతి పట్టినట్టే కనబడదు, ఆ నిరీక్షణ కళా కుశలురాలు చకోరానికి!
గడిచిపోతాయి ఈ నిశి రాత్రులు, మళ్ళీ ఆ వెన్నెల చలువ వెలుగులు మనసారా గ్రోలే శుభ ఘడియలు వస్తాయని దాని ప్రగాఢ విశ్వాసం.
అందుకే ఆ ఆరాధన బలం తగ్గదు, వచ్చినపుడు ఆ అనుభవ సాంద్రత కూడా తగ్గదు. ఇట్లా ఇదీ యుగాలమీద ఏకపక్షంగా సాగుతున్న ప్రేమాయణంగానే కనబడుతుంది.
***
విలాపవిషాదాలకూ, మనః క్లేశానికీ మెండుగా అవకాశం ఉన్నది అని తెలిసీ, వలపు లోని తీయదనం కోసం నిరీక్షించే సాధనావ్యగ్రాలు, ఈ సృష్టిలో మనకు తెలియక ఇంకా ఎన్ని ఉన్నాయో, ఎందరు ఉన్నారో!?
ప్రేమించటమే ఆనందం అనే దివ్యానుభూతికి పరమ నిదర్శనాలు!
***
భక్త చకోరానికి కావాల్సింది కూడా భగవత్సన్నిధానమనే జ్యోత్స్నా సందర్శనమే కదూ, అందుకే వారి తపన, ప్రత్యయం, జన్మాంతర సాధనా, నిరీక్షణా!
వారికీ తమ ప్రేమ కేవలం ఏకపక్షం, తమ వైపు నుంచే అనీ తెలుసు, ఆ భగవంతుడి అంతరంగం ఏమిటో అస్సలు తెలియదు!
ఆయన అసలు మన అవస్థ చూస్తున్నాడో లేదో, మన ఊసు పట్టించుకుంటాడో లేదో అనే అనుమానమూ భక్తకోటిలో అప్పుడప్పుడు రావటం సహజమే!
అయినా ఆ సంశయం క్షణ కాలం మాత్రమే, మళ్ళీ యథాపూర్వంగానే వారి ఆరాధన కొనసాగిస్తారు. ఆ భక్త్యభినివేశం అంతటిది, ఆ దివ్యత్వ సాధనకోసం వారి వాసనాబలం అంతటి పటువైనదీ!
అట్టి మహాభక్తుల మాట తీసేయడు ఆ పరమాత్ముడు కూడా! ఆయన దయాసింధువు.
ఈ ప్రేమ బిందువులను తనలో కలిపేసుకుని వారి అభీష్టాన్ని నెరవేరుస్తాడు. అది ఆయన ప్రతిజ్ఞ! జీవులకు ఆ జగత్పిత ఇచ్చిన, దివ్య వాగ్దానం!
అది అమోఘం, అప్రతిహతం! ఆ శక్తి అవాజ్ఞ్మానస గోచరం!
పూర్ణభక్తి, అచంచల విశ్వాసమూ, అఖండసాధన, అంతులేని నిరీక్షణ దానిని అందుకోవటానికి వలసిన సాధనా చతుష్టయ మనవచ్చునేమో!
ఓం తత్సత్!
