[‘అమెరికా జనహృదయ సంగీతం- కంట్రీమ్యూజిక్’ అనే ఫీచర్‌లో భాగంగా హాంక్ విలియమ్స్ పాడిన ‘ఐ యాం సో లోన్‌సమ్ ఐ కుడ్ క్రై’ అనే పాటని విశ్లేషిస్తున్నారు పి. జ్యోతి.]
- హాంక్ విలియమ్స్ – ఐ యాం సో లోన్‌సమ్ ఐ కుడ్ క్రై (1949)
- ఆల్బమ్ – ది లెజండ్ లివ్స్ అన్యూ (2024)
- రచన – హాంక్ విలియమ్స్ (1949)
~
హిరామ్ కింగ్ ‘హాంక్’ విలియమ్స్ (సెప్టెంబర్ 17, 1923 – జనవరి 1, 1953) అమెరికన్ గాయకుడు, పాటల రచయిత, సంగీతకారుడు. కంట్రీ మ్యూజిక్ ప్రారంభ మార్గదర్శకుడు, 20వ శతాబ్దపు ముఖ్యమైన, ప్రభావవంతమైన సంగీతకారులలో ఒకరిగా ఈయన పరిగణించబడ్డాడు. విలియమ్స్ బిల్‌బోర్డ్ కంట్రీ & వెస్ట్రన్ బెస్ట్ సెల్లర్స్ చార్టులో టాప్ 10కి చేరుకున్న 55 సింగిల్స్‌ను రికార్డ్ చేశాడు, వాటిలో ఐదు ఈయన మరణానంతరం విడుదలయ్యాయి. వాటిల్లో 12 నంబర్ 1స్థానాన్నికి చేరుకున్నాయి.
సంవత్సరాల తరబడి వెన్నునొప్పి, మాదకద్రవ్య దుర్వినియోగం విలియమ్స్ ఆరోగ్యాన్ని తీవ్రంగా ప్రభావితం చేసింది. 1953 నూతన సంవత్సరం రోజున 29 సంవత్సరాల వయసులో, ఒహియోలోని కాంటన్‌లో ఒక కచేరీకి వెళుతుండగా, వెస్ట్ వర్జీనియాలోని ఓక్ హిల్ సమీపంలో కారు వెనుక సీటులో గుండె ఆగిపోయి అతను మరణించాడు. అతని కెరీర్ చాలా చిన్నదయినా 20వ శతాబ్దంలో కంట్రీ మ్యూజిక్‌లో అత్యంత ప్రసిద్ధ, ప్రభావవంతమైన సంగీతకారులలో ఒకడిగా గుర్తింపు పొందాడు. చాలామంది కళాకారులతని పాటలను కవర్ చేశారు. అతను చక్ బెర్రీ, ఎల్విస్ ప్రెస్లీ, వేలాన్ జెన్నింగ్స్, జానీ క్యాష్, బాబ్ డిలాన్ రోలింగ్ స్టోన్స్ వంటి వారిని ప్రభావితం చేశాడు. 1961లో కంట్రీ మ్యూజిక్ హాల్ ఆఫ్ ఫేమ్‌లోకి, 1970లో సాంగ్ రైటర్స్ హాల్ ఆఫ్ ఫేమ్‌లోకి, 1987లో రాక్ అండ్ రోల్ హాల్ ఆఫ్ ఫేమ్‌లోకి, 1999లో నేటివ్ అమెరికన్ మ్యూజిక్ అవార్డ్స్ హాల్ ఆఫ్ ఫేమ్‌లోకి ఈయన ప్రవేశించాడు. హాలీవుడ్ వాక్ ఆఫ్ ఫేమ్‌లో ఒక స్టార్‌ను పొందాడు. 2010లో, “ఒక పాటల రచయితగా అతని నైపుణ్యానికి, సార్వత్రిక భావాలను పదునైన సరళతతో వ్యక్తీకరించినందుకు, అమెరికన్ జీవితంలో కంట్రీ మ్యూజిక్‌ను ఒక ప్రధాన సంగీత, సాంస్కృతిక శక్తిగా మార్చడంలో కీలక పాత్ర పోషించినందుకు” మరణానంతరం అతనికి పులిట్జర్ బహుమతి ప్రత్యేక ప్రశంసా పత్రం లభించింది. హాంక్‌కు ఇప్పటికీ ఎందరో అభిమానులున్నారు. ఈయన్ని వాళ్లంతా ‘ది సింగింగ్ కిడ్’, ‘లవ్ సిక్ బ్లూస్ బాయ్’, ‘లూక్ ది డ్రిఫ్టర్’, ‘ది హిల్లీ బిల్లీ షేక్స్పియర్’ అని ముద్దుగా పిలిచుకుంటారు.
‘ఐ యామ్ సో లోన్‌సమ్ ఐ కుడ్ క్రై’ 1949లో విడుదలైంది. సరళమైన, ఉత్తేజకరమైన ఈ పాట సాహిత్యం చాలామందిని ఆకట్టుకుంది. మనసుపొరల్లోని ఆ లోతైన దుఃఖాన్ని ఇంతకన్నా ఇంకెవరూ వెలికి తీయలేరేమే అనిపించే విధంగా ఉంటుంది ఆ సాహిత్యం.
Hear that lonesome whippoorwill
He sounds too blue to fly
The midnight train is whining low
I’m so lonesome, I could cry
(ఆ ఒంటరి విప్పుర్ విల్ పక్షిని విన్నారా. ఎగరాలనే కోరిక లేనట్లున్న దాని గొంతి వినిపిస్తుందా. అర్ధరాత్రి ఆ రైలు మెల్లిగా వేసే కూత వినిపించింది. నేనెంత ఒంటరితనంతో ఉన్నానంటే నేను ఏడ్చేస్తానేమో)
విప్-పూర్-విల్ (ఆంట్రోస్టోమస్ వోసిఫెరస్; దీనిని విప్-ఓ-విల్, ప్ ఓ’ విల్, అని కూడా పిలుస్తారు) ఉత్తర అమెరికా ప్రాంతంలో కెనడాలో కనిపించే ఓ పక్షి. ప్రొద్దునంతా పడుకుని రాత్రి పూట ఇది లేచి తిరుగుతుందని అంటారు. ఇది భూమి నుండి వెళ్ళిపోయే ఆత్మలను చూడగలుగుతుందని, అప్పుడు అరుస్తుందనే ఓ నమ్మకం అమెరికన్ సంస్కృతిలో ఉంది. అందుకే రాత్రి పూట ఈ పక్షి అరుపును అతి విషాదానికి సంకేతంగా ఉపయోగిస్తారు. అలాగే విషాదాన్ని బ్లూ రంగుతో పోలుస్తారు. విషాద గీతాలను బ్లూ సాంగ్స్ అంటారు. “హీ ఈజ్ ఇన్ ఏ బ్లూ మూడ్” అని విషాదంలోనూ డిప్రెషన్ లోనూ ఉన్నవారుని సంబోధించడం పాశ్చాత్య సంస్కృతిలో మామూలే.
పై చరణంలో విప్పురవిల్ పక్షి అరుపును వినమని చెబుతూ పాట మొదలే ఆ అతి విషాదవంతమైన మూడ్ లోకి తీసుకెళుతున్నాడు రచయిత. రచయిత మనసులోని ఒంటరితనం అతన్ని ఆవహించి ప్రకృతిలో కూడా ఆ చిహ్నాలనే అతని మనసు రికార్డు చేస్తుంది. ఎంత బలమైన దృశ్య చిత్రీకరణ అంటే విప్పురవిల్ పక్షి అరుపులోని ఆ బ్లూనెస్ అంటే అతి విషాదం, ఆ రాత్రి వినిపించే ఆ రైలు కూత శబ్దం అతను అభవిస్తున్న ఒంటరితనానికి జోడై అతన్ని ఏడిపిస్తున్నాయట. నిజంగా ఒంటరిగా మనసు బాధతో మూలుగుతున్నప్పుడు కొన్ని శబ్దాలు ఆ ఒంటరితనాన్ని పెంచుతాయి. లోపల బిగపెట్టుకుని ఉంచుకున్న ఏడుపు పైకి తన్నుకు వస్తుంది. ఆ రైలు కూత చేసే ఆ మంద్రమైన చప్పుడు విషాదంతో నిండి ఉన్న మనసునులోని నొప్పిని ఇంకా పెంచుతుంది.
I’ve never seen a night so long
when time goes crawling by
The moon just went behind the clouds
To hide its face and cry
(నేను ఇంత సుదీర్ఘమైన రాత్రిని ఇంతకు ముందు చూడలేదు. సమయం పాకుతూ గడుస్తుంది. ఆ చందుడు మబ్బుల చాటుకు వెళ్లి తన ముఖాన్ని దాచుకుని ఏడవడానికి వెళ్ళిపోయాడు)
విషాదంతో మనసు నిండి ఉన్నప్పుడు రాత్రి పూట ఒంటరిగా ఉన్న మనిషికి సమయం గడుస్తున్నట్లే ఉండదు. అతి మెల్లగా గడిచే ఆ కాలం మనసు బరువుకు తోడయి మనిషిని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసేస్తుంది. కాలం నిలిచిపోయినట్లు ఓ భయం మనసంతా పాకుతుంది. ఆకశంలో మబ్బుల చాటుకు వెళ్ళి దాక్కున చంద్రుడు కూడా తన దుఃఖాన్ని చూపలేక చాటుకు వెళ్లి ఏడుస్తున్నట్లు అనిపిస్తుంది.
ఈ వర్ణన వింటున్నంత సేపూ మనమూ ఆ ఒంటరి రాత్రిని అనుభవిస్తాం. మబ్బుల్లోకి వెళ్ళిపోయే చంద్రుడు కూడా మనల్ని ఇంకా ఒంటరిని చేసినట్లు బాధను అనుభవిస్తాం.
Did you ever see a robin weep
When leaves begin to die?
Like me, he’s lost the will to live
I’m so lonesome, I could cry
(ఆకులు చనిపోతున్న వేళ రాబిన్ పక్షి ఏడవడం ఎప్పుడయినా చూసారా? నాలాగే దానికీ జీవితంపై ఆశ చచ్చిపోయింది. నేనెంత ఓంటరిగా ఉన్నానంటే ఇక ఏడ్చేస్తాను)
ఆకులు రాలే కాలం నిజంగా విషాదంగా ఉంటుంది. పచ్చని చెట్లతో కళకళలాడే మైదానాలు ఒకొక్కటిగా ఆకుల్ని పోగొట్టుకుంటూ ఒంటరిగా మోడులై మిగిలిపోవడం అసలే విషాదంతో కొట్టుకుపోతున్నవారికి తాము పోగొట్టుకున్న జీవితపు ఆనందాలను గుర్తుకు తెస్తుంది. ఆ చెట్టులాగే మోడుగా మిగిలిన తమ జీవితాన్ని ఊహించుకుని భయంతో వణికిపోతారు. అప్పుడు ఆ రాలుతున్న ఆకుల నడుమ మోడయిపోతున్న చెట్టుపై ఒక రాబిన్ పక్షి చేసే చప్పుడు పోగొట్టుకుంటున్న మిత్రులకై చేసే ఆక్రందనలా ఉంటుంది. తాను ఆనందంగా ఆడుకున్న ప్రకృతి ఒడి ఖాళీ అయిపోతుంటే నిస్సహాయంగా చూస్తున్న ఆ పక్షి తాను కూడా ఒంటరినయ్యానని ఏడుస్తుంది. ఆ పక్షి అరుపు విన్నప్పుడు అసలే విషాదంతో చూట్టుకుపోయు ఉన్న కవి ఇక దుఖాన్ని ఆపుకోలేకే ఏడ్చేస్తాడు.
The silence of a falling star
Lights up a purple sky
And as I wonder where you are
I’m so lonesome, I could cry
(నిశబ్దంగా రాలిపోతున్న తార ఊదా రంగు ఆకాశాన్ని వెలిగిస్తుంది. అప్పుడు నువ్వెక్కడున్నావో అన్న ఆలోచన వచ్చి ఆ ఒంటరితనం గుర్తుకు వచ్చి నేను ఏడ్చేస్తాను)
రాత్రి పూట నిశబ్దంగా ఆకాశంలో ఓ తార నేల రాలిపోతే ఆ వెలుగు అకాశంలో చిందినప్పుడు ఇతనిని తనను విడిచి వెళ్లిన ప్రేయసి గుర్తుకు వస్తుంది. అప్పుడు ఓడిన తన పేమ, పోగొట్టుకున్న ప్రియురాలు గుర్తుకు వచ్చి ఆమె ఎక్కడ ఉందో అన్న ఆలోచన అతన్ని చుట్టుముట్టుతుంది. ఇక ఆపుకోలేక అతని కళ్ళు వర్షించడం మొదలెడతాయి.
నిజానికి ఈ పాటలో విషాదాన్ని వర్ణిచడానికి వాడిన ఇమేజెస్ (దృశ్యాలు) ఈ పాటకు బలం. వాటన్నిటిని ఒక చోట చేర్చి ఆ భారమైన గొంతుతో హాంక్ పాడుతుంటే ఆ పాటను వినడం ఓ అనుభవం. చాలా నిజాయితీగా అతని గొంతులో ద్వనించే ఆ విషాదం హాంక్ జీవితం లోనించి వచ్చింది అని ఒప్పుకోవలసి వస్తుంది. ఈ పాటను హాంక్ తన మనసులోని బాధను వ్యక్తీకరిస్తూ రాసుకున్నాడు. దీన్ని గేయంగా మలచుకోవాలనే ఉద్దేశంతో రాసిన పదాలు కావవి తరువాత దానికి పాట రూపంలోకి తీసుకు వచ్చారు. ఎల్విస్ ప్రెస్లీ అన్నట్లు ఇది నిజంగా ఇంగ్లీషు పాటల్లో అతి విషాదమయిన పాట అనే అనిపిస్తుంది. ఇందులో విషాదానికి కారణం ఉండదు. అందరూ అన్నీ వీడిపోయాక మనిషిలోని ఆ నిరాశ, వేదన అందులోని ఆ గాఢత ఈ పాటను శ్రోతలు మర్చిపోలేకుండా చేస్తాయి. స్పందించే హృదయం ఉన్నంత వరకూ విషాదాన్ని అర్థం చేసుకోగల హృదయం ఉన్నంతవరకూ ఈ పాట నిలిచె ఉంటుంది.
తన ఆత్మకథలో, బాబ్ డిలన్ అనే మరో ప్రఖ్యాత గాయకుడు ఈ పాట గురించి చెప్తూ ఇలా రాసుకున్నారు. “చిన్న వయస్సులో కూడా, నేను అతని (హాంక్) విషాదంతో కనెక్ట్ అయ్యాను. అతను దేని గురించి పాడుతున్నాడో తెలుసుకోవడానికి దాన్ని అనుభవించాల్సిన అవసరం లేదు. నేను ఎప్పుడూ రాబిన్ ఏడుపు వినలేదు, కానీ దానిని ఊహించగలిగాను, అది నన్ను విషాదంలోకి నెట్టింది.”
విలియమ్స్ ఆన్‌లైన్ జీవిత చరిత్రలో, రోలింగ్ స్టోన్ ఈ పాటను ఇలా ప్రస్తావించారు – ‘ఐయామ్ సో లోన్‌సమ్ ఐ కుడ్ క్రై’ వంటి ట్రాక్‌లలో, విలియమ్స్ సాంప్రదాయ, సాదాసీదాగా మాట్లాడే సూటితనంతో తీవ్రమైన, వ్యక్తిగత భావోద్వేగాలను వ్యక్తపరిచాడు, జార్జ్ జోన్స్, విల్లీ నెల్సన్ నుండి గ్రామ్ పార్సన్స్, డ్వైట్ యోకామ్ వరకు ఆ తరువాతి తరం కళాకారుల రచనల శైలిని నిర్వచించిన విప్లవాత్మక విధానం ఇది.
అలా ఇది ఎందరో రచయితలను గాయకులను ప్రభావితం చేసిన రచన. కంట్రీ గీతాల శైలికి ఉదాహరణంగా ఎప్పటికీ నిలిచి ఉండే గీతం.
ఈ పాటని యూట్యూబ్‍లో ఈ లింక్‍ లో వినవచ్చు.
(మళ్ళీ కలుద్దాం)
