చిరుజల్లు-174

[ప్రసిద్ధ రచయిత శ్రీధర గారు అందిస్తున్న ఫీచర్ ‘చిరుజల్లు’.]

పార్క్

సాయంకాలం అయిదు గంటలు అయింది.

పార్క్ గేటు తెరిచారు, టిక్కెట్లు ఇస్తున్నారు. కౌంటర్ దగ్గర చిన్న ‘క్యూ’ మొదలయింది. అయిదు రూపాయలు చిల్లర లేక ఇబ్బంది పడుతున్నారు.

గేటు ముందు మరమరాలు, బఠాణీలు అమ్మే ఇద్దరు ఆడవాళ్లు కస్టమర్ల కోసం ఎదురు చూస్తున్నారు. బెలూన్లు అమ్మేవాడు చిన్నపిల్లల చుట్టూ తిరుగుతున్నాడు.

చుట్టుపక్కల ఇళ్లలో చిన్న చిన్న గదుల్లో పగలంతా మగ్గిపోయిన వాళ్లు, కాసేపు చల్లగాలి కోసం పిల్లాజెల్లాతో పార్కులోకి వెళ్తున్నారు.

పార్క్‌లో రకరకాల చెట్లు ఉన్నయి. అవి గాలికి తలలూపుతున్నయి. కొమ్మల చివరన రకరకాల పుష్పాలు అందంగా కనువిందు చేస్తున్నాయి, వాయుదేవుడు కొమ్మలతోను, పువ్వులతోనూ స్వేచ్ఛగా ఆడుకుంటున్నాడు. అక్కడ కూర్చున్న వాళ్లందరిన్నీ రెండు చేతుల తాను ఆలింగనం చేసుకుని, హాయిని సమకూరుస్తున్నాడు.

సీనియర్ సిటిజున్స్‌కు పార్కు లోకి ప్రవేశం ఉచితం, అందుచేత నిత్యం పదిమందికి తక్కువ కాకుండా వచ్చి ఒక చోట చేరతారు. రెండు రాతి బెంచీల మీద మోకాళ్ల నొప్పుల వాళ్లు కూర్చుంటే, ఆ సమస్య ఉన్నా అంతగా పట్టించుకోని వాళ్లు ఎదురుగా నున్న పచ్చి గడ్డిలో కాళ్లు బార్లా చాపుకుని కూర్చుంటారు. ప్రపంచంలోని సమస్యలన్నిటి గురించి వాదించుకుంటారు. ఒక్కోసారి శృతిమించి పోట్లాటకు దిగుతారు.

పాత ముఖ్యమంత్రులు చేయనివి, చేయలేనివి, కొత్త ముఖ్యమంత్రి ఎలా చేస్తున్నాడో చెప్పుకొస్తారు.

“ఎన్ని కేసులున్నా చీమకుట్టినట్లు కూడా ఉండదు. పైగా జైలుకు వెళ్లటానికి రెడీగా ఉన్నామని చెబుతారు. అంతే నేరం ఒప్పుకున్నట్లే గదా..” అని ఒక రిటైరైన ఆఫీసర్ అంటాడు.

“అవన్నీ దొంగ కేసులండీ. అయిదేళ్లు వీళ్లు అధికారంలో ఉండి తప్పుడు కేసులు పెట్టి, వేధించటమే గానీ, ఒక్కటంటే ఒక్కటి గూడా కోర్టులో శిక్షపడదు.. అంటే ఆ కేసుల్లో పస లేనట్లే గదా..” అని అంటాడు ఒక పార్టీ అభిమాని.

“ఈ రోజుల్లో ఎన్ని ఉచిత పథకాలు ఇచ్చినా, బీదవాడు బీదవాడు గానే ఉంటున్నాడు. రాజకీయ నాయకులు మాత్రం కళ్లు తిరిగేంత ఆస్తులు సంపాదిస్తున్నారు..” అన్నాడు ఒక మేధావి.

“ఈ ఉచిత పథకాలన్నీ బీదవాడి నోరుకొట్టి, వాడికి ముష్టి వేసినట్లే ఉంటున్నాయి గానీ, నిజంగా బీదవాడు బాగుపడే అవకాశాలున్నాయా చెప్పండి..”

ఇలా సాగిపోతుంది సీనియర్ సిటిజన్ల గోల.

కుటుంబాలతో వచ్చిన వాళ్లు, తెచ్చుకున్నవేవో విప్పుకొని లాన్‍లో కూర్చుని తింటున్నారు.

పిల్లలు బంతి ఆటలు ఆడుకుంటున్నారు. అంతలోనే పొట్లాడుకుంటున్నారు – కాన్వెంటు ఇంగ్లీషులో.

“ఐ టెల్ మై ఫాదర్. హి బీట్ యు..”

“మై ఫాదర్ బీట్ యువర్ ఫాదర్..”

“నో, మై ఫాదర్ ఈజ్ యువర్ ఫాదర్..”

“నో, మై ఫాదర్ ఈజ్ ఆల్సో యువర్ ఫాదర్..”

చిలకజోస్యం చెప్పేవాడు ఫామిలీస్ కూర్చున్న లాన్‌లో వాళ్ల చుట్టే తిరుగుతున్నాడు.

కొత్తగా పెళ్లి అయిన ఒక జంట దగ్గర చేరాడు.

“అయ్యది రాజా జాతకం, ముహంలో గొప్ప రాజరికం ఉట్టిపడుతోంది. అమ్మ పక్కన చేరినప్పటి నుంచీ, ఇంక మీకు తిరుగు లేదు. మహారాజయోగం పట్టబోతోంది..” అంటూ చిలక జోస్యం వాడు ఒక జంటను ఆకాశానికి ఎత్తాడు.

ఆ కుర్రాడు యాభై రూపాయలు ఇచ్చి చిలక జోస్యం చెప్పించుకున్నాడు.

చిలక ఒక కార్డు తీసింది. ఇంక చెప్పటం మొదలుపెట్టాడు.

“అంబ పలుకు జగదంబ పలుకు, కంచిలోని కామాక్షి బలుకు, కాశీ అన్నపూర్ణ బలుకు, బెజవాడ కనక దుర్గ బలుకు, శ్రీశైల భ్రమరాంబ బలుకు, కొండదేవర ఆన… నువ్వు ఈడ ఉండవలసిన వాడివి కాదు, పెద్ద దేశం పోవాల, పెద్ద కంపెనీలో పెద్ద ఉద్దోగం జెయ్యాల. పెద్ద కురిసీలో కూసుంటువు..”

“నేను అమెరికా పోతానా?” అని అడిగాడు ఆ యువకుడు,

“కొండదేవర అన, చెబుతుండ.. దేశాన్ని ఏలుతవు. పెద్ద కురిసీలో కూచుంటవు. నర దోష, నరదిష్టి నిన్ను ఎడగ నిస్తలేదు. పైకి పోనిస్తలేదు. నేను ఒక తాయెత్తు ఇస్త.. అంబ భ్రమరాంబ బలుకుతోంది.. నోట్ల కట్టల మీద నడుస్తవు. తాయెత్తు కట్టుకో..” అంటూ అయిదు వందల దగ్గర మొదలు పెట్టి, వందల రూపాయలకి దిగి ఒక తాయెత్తు అంటగట్టాడు.

అక్కడ నుంచి, సీనియర్ సిటిజన్ల దగ్గరకు వచ్చాడు. వీళ్లు ఒకళ్ల మీద ఒకళ్లూ విసుర్లు విసురుకున్నారు.

“కొండల రావు, చిలక జోస్యం చెప్పించుకోవయ్యా..” అన్నాడు రామూర్తి.

“నా జాతకం నాకు తెలీదా ఏంటి? వాడు చెప్పేదేంటి?” అన్నాడు కొండల రావు.

“అంటే, ఆ చపాతీలు అమ్మేది రోజూ నీ వంకే అదోలా చూస్తోంది గదా, ఏమన్నా ముడి పడుద్దేమో సెప్పించుకోరాదూ!”

“దానికి చిలక జోస్యం అక్కర్లా, ఒక వెయ్యి రూపాయలు నీవి కాదు అని అనుకో, చపాతీలు ఒత్తడం మానేసి, నిన్ను పక్క గదిలోకి లాక్కెళ్లి నిన్ను చపాతీలు ఒత్తినట్లు ఒత్తుంది.. ట్రయ్ చెయ్. పడక పోతే నన్ను అడుగు” అన్నాడు కొండల రావు.

అందరూ ముసి ముసి నవ్వులు నవ్వుకున్నారు.

ఇంతలో ఒక యువ జంట స్కూటర్ దిగి, గేటు దాటి లోపలికి వచ్చి, చెట్టా పట్టాలు వేసుకుని వీళ్ల ముందు నుంచే నడుస్తూ గుబురుగా నున్న ఒక పొద చాటుకు వెళ్లారు.

ఒకరి ఒళ్లో ఒకరు బిగిసిపోయి, ఒకరి చేతుల్లో ఒకరు బిగుసుకు పోయి, ఒకరి నోట్లో ఒకరి నాలుక మెలికలు తిరిగి పోవటం కురు వృద్ధులు చూసీ చూడనట్లు చూస్తూనే ఉన్నారు.

“సుబ్బారాయుడు, ఇప్పుడిలా ఖాళీగా కనిపిస్తున్నాడు. గానీ, వయసులో ఉండగా, వాళ్ల ఊళ్లో ఏ కన్నెపిల్లకీ కన్నెరికం చేయకుండా వదలలేదు.. ఆ ఊళ్లో సగం మంది పిల్లలకి సుబ్బారాయుడి పోలికలేనంట..” అన్నాడు ఒకరు.

“పాపం సుబ్బారాయుడు అలాంటి వాడు కాదయ్యా, నోట్లో వేలు పెడితే కొరకలేడు..” అన్నాడు ఇంకొకడు.

“వేలు పెడితే కొరక లేడు, ఇంకేమన్నా పెట్టి చూడు కొరక్కపోతే నన్ను అడుగు..” అని నవ్వాడు ఒకడు.

“ఏంటి సుబ్బారాయుడు, నిన్ను అన్నిమాటలు అంటుంటే చూస్తూ ఊరుకున్నావ్?”

“అననీయ్, బావా. ఈ వారం నీచుల చేత మాటలు పడతానని వారఫలాల్లో రాశారులే..” అని సుబ్బారాయుడు అనగానే అందరూ నవ్వారు.

ఒక పాతికేళ్ల అమ్మాయి, కళ్లు తప్ప ముహం కనపడకుండా చున్నీతో ముఖం కప్పేసుకుని కొంచెం దూరంలో నున్న బెంచీ మీద కూర్చున్న యువకుడికి కొంచెం దూరంలో కూర్చుంది.

అయిదు నిముషాలు ఒకరినొకరు అదే పనిగా చూసుకున్నారు. ‘ఏమిటి?’ అన్నట్లు తను బొమలు ఎగరేసి అడిగింది.

ఆ కుర్రాడు ‘ఎంత?’ అని అడిగాడు.

“వెయ్యి.” అన్నదా అమ్మాయి.

“అమ్మో, అయిదొందలకు వస్తావా?” అని అడిగాడు.

కాసేపు ఊగిసలాడినాక, బేరం కుదిరింది. అప్పటికే చీకటి పడింది. లైట్లు వెలిగి అరగంట అయింది.

అయినా లైట్లు వెలుగు అంతగా ఉండని చెట్లు చాటుకు వెళ్ళారు – వాళ్లిద్దరూ.

ఇదంతా గమనిస్తున్న సీనియర్ సిటిజన్స్ మళ్లీ సరసాలాడుకున్నారు.

“ఎంకట్రామయ్య ఒక్కసారిగా యాభై ఏళ్ల వెనక్కి వెళ్ళాడు..” అన్నాడు ఎవరో.

“ఎంత ఎనక్కివెళ్లినా, ఇప్పుడింక ముందుకు పోలేడులే..” అన్నాడు మరొకరు నవ్వుతూ.

పార్క్‌లో అసాంఘిక కార్యకలాపాలు జరగకుండా చూస్తే చూసేందుకు నియమింపబడిన గార్డ్ విజిల్ ఊదుకుంటూ వచ్చాడు.

ఆ గార్డ్ పొద వైపుగానీ, చెట్టు వైపుగానీ వెళ్లలేదు. అది మామూలే.. వీళ్లకీ, వాడికీ మామూళ్లు ఉంటాయి. రాత్రి ఎనిమిది అయింది. సీనియర్ సిటిజన్లు అంతా లేచి గేటు వైపు నడిచారు.