చెరువు

చెరువు అమ్మలాగే నిండుకుండ లాగుంది
అలలెన్నో రేగుతోన్నా…
అంతరంగాన మాత్రం ప్రశాంతంగా

‘కట్ట’మగాడిని కట్టుకున్న నాటినుండి
కలిసే ఉంది… కౌగిలించుకునే ఉంది
ఒళ్ళంతా ఒక్కటిగా పెనవేసుకునే ఉంది
ఎంతటి అనురాగమో… ఎంతటి ఆప్యాయతో

మేఘాల రథాలెక్కి
గాలి అలల దారులవెంట పరుగులెడుతూ
నేలతల్లి పిలించిందనీ కిందికి జారి
పాయలై పారుతోన్న నీటిపాపల్ని
ఆప్యాయంగా పిలిచి అక్కున చేర్చుకుంది
భద్రంగా తన కడుపులో దాచుకుంది

పంటపొలాల పసికూనలకు లాలపోసి,
కడుపునిండా కమ్మని నీరు త్రాపి
పచ్చదనపు పట్టుపరికిణీ కట్టి
ఎదగనిచ్చి… ఎదిగి ఒదగనిచ్చి
పల్లె ముత్తైదువకు పంటల వాయినాలిచ్చింది

లెక్కతప్పిన ఆకాశం అప్పుడప్పుడు
హద్దుదాటేంత నీటిని పంపకమేస్తే
అదుపు తప్పుతోన్న
తన అంత’రంగం’లోని అలలజడికి వెరిసి
పల్లె మేలుకోరి
తన ‘కట్ట’ మగని ఒంటిని గండికొట్టించి
నిండు గర్భాన తానే చిచ్చుబెట్టుకుంటుంది

అలిగిన మేఘమాలికలు ఎప్పుడైనా
పలకరించకుండా వెళ్ళిపోతే
వర్షపు చినుకులు చిలకరించకుండా పోతే
తన వంటి నిండా ఉండిన నీళ్ళు
అడుగంటిపోయి
అసలు అగుపించకుండాపోతే
ఆశల కళ్ళేసుకుని ఆకాశాన్ని చూస్తూనే ఉంటుంది
తన కడుపునిం(పం)డే ఘడియ
త్వరలోనే ఉందా అని అడుగుతూనే ఉంటుంది

వట్టిపోయినా, చెరువెన్నడూ వెరువదు
మంచిరోజులు ముందుంటాయన్న మాట మరువదు

చెరువు
ఆకలెరిగిన అమ్మ… అన్నఫూర్ణమ్మ

శ్రీధర్ చౌడారపు

చౌడారపు శ్రీధర్ చక్కని కవి. దీర్ఘ కవితలు వెలయించటంలో దిట్ట.

1

పప్పు రామకృష్ణ రావు
September 1, 2021 at 8:52 am
పల్లం లోకి ప్రవహించి చిన్న చిన్న నీటి పాయలు చెరువులోకి చేరడాన్ని “ఆప్యాయంగా పిలిచి అక్కున చేర్చుకుంది” అనడం బాగుంది. చేతికి చిక్కని నీటితో నిండిన చెరువుని స్త్రీమూర్తిగా (అక్షరాలతో) “చెక్కిన” తీరు అద్భుతంగా ఉంది. పంట పొలాలను పసికూనలు చేసి లాలించి పెంచడం మరింత అద్భుతంగా ఉంది.

Reply
2

Andela Mahender
September 1, 2021 at 9:15 am
ప్రకృతి…పరిణామానికి…ప్రాణం చెరువు….
ఆకాశగంగ నుండి జాలువారిన జలాన్ని ,జలపాతాన్ని తన ఒడిలో నింపుకొని…దాచుకొని…జీవానికి బువ్వ పెడుతుంది….
ప్రకృతి కోపతాపాలకు తను సాక్షిగా ఉంటు… నేర్రెలు వేసిన చర్మం నుండి… నిగ నిగ లాడే నిండు కుండ దాకా తను మాత్రం ప్రశాంతంగా ఉంటుంది..
Sir నమస్కారం…
మీరు రచించిన కవిత చాలా బాగుంది….
ప్రాణం లేకున్నా చెరువుకు ప్రాణాన్ని ఇస్తూ..అద్భుతంగా రాశారు.. ధన్యవాదాలు…sir

Reply
3

మౌళి
September 1, 2021 at 10:15 am
మిత్రమా! మీ కవిత అంటేనే తెలియని ఉద్విగతతో ఎదురుచూస్తుంటాను. తల్లితో చెరువుని పోల్చడం బహుశా ఇంతవరకూ ఎవరూ చేయలేదు. వరదలైనప్పుడు కట్టను దాటుకుని వెళ్ళడాన్ని గర్భ విచ్ఛిత్తితో, కరువులప్పుడు బేలగా ఆకాశం వైపు ఎదురు చూసిన రైతన్నల మానసం రెంటినీ చెరువులో ప్రతిష్ఠించారు. ఓ విధమైన*స్వభావోక్తి* మీ చెరువులో నిండుగ వినిపించింది. భళా!

Reply
4

Suchi Roy
September 1, 2021 at 11:19 am
Namaskarm sir,Me padhaalaku pallaki sevalu
Me varnaalu varaalu,varahalu
Mee kavithvam meru parvatham tho chilikina amrutham
Cheruvuni choravachesukuni padhaalatho pantalu pandinchi varnaalatho vaayanalu ippinchi;pachadanam tho Annapurna devini alakarinchina meru mummatiki devi anugrahulae bhuloka sridharulae

Reply
5

వి.ఆర్.తూములూరి
September 1, 2021 at 11:42 am
చెరువు అస్తిత్వాన్ని అమ్మతో పోల్చి అక్షరీకరించి అందమైన అనుభూతిని అందించారు. 👌

Reply
6

ఎమ్వీ రామిరెడ్డి
September 2, 2021 at 6:31 pm
చెరువును అమ్మతో పోల్చటంతోనే కవి తొలి విజయం సాధించారు. ఆ తర్వాత కవిత ప్రవాహంలా సాగింది. ‘కట్ట’మగడిని కట్టడి చేసుకుంటూ, నీటిపాపల్ని లాలిస్తూ పాఠకుడి హృదయంలోకి ప్రవేశించింది. ఆకట్టుకునే అభివ్యక్తులతో అమ్మప్రేమను పంచింది. మంచి కవిత రాసిన శ్రీధర్ గారికి అభినందనలు.
– ఎమ్వీ రామిరెడ్డి

Reply