అక్కడ.. అడవెందుకూ?

[భానుశ్రీ తిరుమల గారు రచించిన ‘అక్కడ.. అడవెందుకూ?’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]

అద్దె ఇల్లు మారుతూ, మారుతూ విసిగి వేసారిన నేను.. ఎలాగైనా ఓ కొంప కొనేయాలనే తీవ్రమైన నిర్ణయం తీసుకుని చాలా రకాలుగా ప్రయత్నిస్తున్నాను. సొంత ఇల్లు కొనుక్కోవడమంటే మాటలా! అదేమైనా టమాటానా.. ఉల్లిపాయానా? ఎంత ఘాటెక్కినా.. రేటెక్కినా ఎన్నో కొన్ని కొనిపడేయడానికి.

అయినా ప్రయత్నిస్తూనే ఉన్నాను. కొన్ని కుదిరినట్టే కుదిరినా.. నా కల చెదిరి ఇంకేవరికో సొంతమవుతున్నాయి. కొన్నిటి సౌకర్యాలు నాకు నచ్చక, మరికొన్ని నా వద్ద ఉన్న వనరులుకు సరితూగక మరెవరికో వరిస్తున్నాయి.

ఓ రోజు సొంత ఇంటి భాగ్యం మనకికలేదులే అని మనసుకు, ఇంటి మనిషికి సర్ది చెప్పి.. మరో అద్దింటి కోసం బయలుదేరాను.

ఆఫీస్‌కు శెలవు పెట్టి మరీ ఇల్లు వెదకటం మొదలుపెట్టాను. ఆ వేటలో నగరానికి ఆనుకుని ఉన్న ఓ అడవిలాంటి ప్రాంతానికి చేరుకున్నాను. ఆ ప్రాంతంలో తక్కువ అద్దెలో ఇల్లు దొరుకుతాయని ఎవరో చెప్పారు మరి.

అసలక్కడ అంత పెద్ద అడవి లాంటి ప్రదేశం ఉందని నాకింత వరకూ తెలియదు. అయినా! ఆ మహానగరం ముందు నేనెంతా? .. ఓ మిల్లీ మీటరంతా కూడా కాదు!

అయినా! జనం ఆవాసాలు లేక అల్లాడిపోతుంటే.. నగరం నడిబొడ్డులో ఇంత పెద్ద, పెద్ద తుప్పలు, చెట్లు ఎవరి కోసం పెంచుతున్నారు?. పోనీ జంతువుల కోసమే అనుకుందాం.. అయినా ఇంత మంది జనం మధ్య జంతువులింకెక్కడుంటాయి? అయితే నా ఆ ఆలోచన తరువాతి కాలంలో ఓ అపోహగా తేలింది.

మనం జీవితంలో అంతకు ముందెప్పుడూ చూడనివి, అదీ గొప్ప ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించేవి.. పైగా అవి అప్పటి మన అవసరాలకు, పరిస్థితులకు అనుసంధానమై ఉన్నటువంటివి అయితే ఆ సంఘటనలు మన మీద ఎంతో కొంత ప్రభావాన్ని చూపుతాయి. అయితే.. నా పైన ఆ అడవి కాని అడవి యొక్క ప్రభావం ఎక్కువే ఉందనిపించింది.

ఆ రోజుకు ఇంటికై శోధనా, సాధనలాపేసి కొంపకు చేరుకున్నాను. ఇప్పుడుంటున్న ఇల్లు నెలాఖరుకి ఖాళీ చేయాలి. పాపం! ఇంటి యజమానులకు నేనుంటున్న ఇల్లే అత్యవసరంగా కావల్సి వచ్చిందట.

రాత్రి భోంచేసి నిద్రకుపక్రమిస్తున్నప్పుడు నాకు ఓ ఆలోచన వచ్చింది. రేపో, మాపో మా కాలనీ వాళ్లందరం పోయి ప్రభుత్వానికి ఇళ్ళ స్థలాల కోసం ఓ అర్జీ ఇస్తే ఎలా ఉంటుందనేదని.. అలా ఆలోచిస్తూ పడుకున్న నన్ను నిద్ర ఏ అర్ధరాత్రికో గానీ కరుణించలేదు.

మా ఇంటి బయట ఏదో కోలాహలంగా ఉంది. చిత్రంగా వివిధ జంతువుల అరుపులు కలగలిపి.. మనుషుల ఆర్తనాధాలు గట్టిగా వినిపిస్తున్నాయి. కిటికీ నుండి చూద్దామని ఆ తలుపు తెరవడానికి విఫల యత్నం చేసి, ఇక లాభం లేదనుకుని ఆ కలకలం ఏమిటో చూద్దామని బయటకి వచ్చాను. ఆశ్చర్యం! మందలు మందలుగా పులులు, సింహాలు, ఏనుగులు, లేళ్ళు, జింకలు, కుందేళ్లు, తోడేళ్ళు, నెమళ్ళు.. ఒకటా, రెండా.. వందల్లో రోడ్డు మీద ముందుకు సాగిపోతున్నాయి. నాకైతె చాలా రోజుల క్రితం చూసిన జుమాంజీ సినిమా మళ్లీ చూస్తున్నటనిపించింది. ఇది నిజమా కలా అని నిర్ధారించుకోడానికి ఓసారి నన్ను నేను గిచ్చి చూసుకుని.. నొప్పి తెలిసి, అది నిజమేనని నిర్ధారించుకున్నాను.

నేనైతే ధైర్యంగా మా ఇంటిముందు నిలుచొని వాటిని ఆనందంగా చూస్తున్నాను. పాపం! వీధుల్లో ఉన్న జనాలు మాత్రం గొగ్గోలు పెడుతూ అటూ ఇటూ ప్రాణ భయంతో ఉరుకుతున్నారు. అదంతా నాకు ఒకింత ఆశ్చర్యంగానే ఉంది.

ఆశ్చర్యం నుండి తేరుకొని.. భయంతో ఓ మూల దాగున్న మా పక్కింటి కుచేల రావుని ఏమయ్యిందని ఆత్రంగా అడిగాను.

దానికతను “ఏం చెబుతామండి! ఇదేదో మన ప్రాణాల మీదకు వచ్చేటట్టుంది. ఇప్పుడే ఈ న్యూస్ టీవీలో చూసాను, ఇంతలోనే ఇవి ఊరి మీద పడ్డాయి” అంటూ.. అసలు విషయం చెప్పుకొచ్చాడు.

“ప్రభుత్వం.. నగర శివార్లలో ఉన్న ఆ విశాలమైన అడవిని చదును చేసి ఇంటి, ఆఫీస్ సైట్లుగా అమ్మడానికి ప్రణాళిక చేసి ఆ ప్రాంతాన్ని చదును చేయటం ప్రారంభించిదట. అది తెలుసుకున్న వెంటనే ప్రతిపక్షాలు.. జనం కొంపలంటుకున్నాయని భావించి దాన్ని ఆపడానికని పిలుపునిచ్చాయి.

ప్రతిపక్షం వాదన ఏమిటంటే.. ఆ అడవిని నరికేయటం వలన పర్యావరణ సమతౌల్యం దెబ్బ తింటుందని, పాపం.. ఆ అడవి లోని జంతువులకు కూడా ఆశ్రయం లేకుండా పోతుందని.

ప్రతిపక్షం తమ కోసం ఆరాటపడి పోరాడుతున్నప్పుడు.. తాము ఆ తిరుగుబాటులో పాల్గొనక పోవటం ఆత్మ ద్రోహమే అవుతుందని భావించి ఆ జంతువులన్నీ కలిసి.. కొన్ని డిమాండ్లతో మహా సభని ముట్టడించడానికి వెళుతున్నాయి మిత్రమా” అంటూ ముగించాడు.

అయితే వాటి క్రమశిక్షణ నాకు నచ్చింది. అదే మనుషులయితే అంతమంది ఒక్కసారి కదిలితే దారి పొడవునా ఏదో ఒకటి ధ్వంసం చేస్తూ వెళ్తారు. కానీ ఆ జంతువులు అలా కాకుండా పధ్ధతిగా, జాతి వైరాలు మరిచి.. ఐక్యంగా, ఎవరికీ ఎటువంటి నష్టాన్ని కలిగించకుండా వెళ్తున్నాయి.

నాకిదంతా ఓ కలే అనిపిస్తోంది. కానీ గిచ్చి చూసుకున్నాక నిజమే అనిపిస్తోంది. సరే.. ఇంకా ఏమవుతుందో చూద్దాం అనే ఉత్సుకతతో చాటు, మాటుగా వాటిని అనుసరిస్తూ వెళ్లాను.

మహా సభ చూట్టూ జనం.. నాకైతే ఓ భారీ పాన్ ఇండియా మూవీలో సీన్ చూస్తున్నట్టుంది. ముందు వరుస లో ప్రతిపక్షాలు అనుకుంటాను, వారిననుసరిస్తూ ఈ జంతుపక్షాలు. ఏవేవో నినాదాలతో ఉన్న ప్లకార్డులు పట్టుకుని నిలుచుని ఉన్నాయి.

చిత్రం! నేను ఈ రోజు ఉదయం చూసిన అడవి గురించే ఈ తంతు అంతాను.

నిజం చెప్పోద్దూ! నాకూ అనిపించింది.. నా బోటి వాడు సొంతిల్లు లేక లబోదిబో మంటుంటే.. నగరంలో ఇంత స్థలం వృథాగా ఎందుకూ? నాలాంటి వారికి పంచి ఇవ్వొచ్చుగా అని.

ఆ ఆలోచనలతో సతమతమవుతూ యథాలాపంగా అటువైపు చూసిన నాకు, సమూహంలో ఉన్న ఓ గుంట నక్క నావైపే చూపుతూ సింహానికి ఏదో చెబుతున్నటనిపించింది.

నా మనసేదో కీడు శంకిస్తోంది. భయంతో ఒళ్ళంతా చెమటలు పడుతున్నాయి. మాట పెగలటం లేదు. పరుగెడదామంటే కాళ్లు సహకరించడం లేదు.

ఇంతలో సింహం “పట్టుకోండి వాడిని.. వీడే మందితో పోయి ప్రభుత్వానికి.. మన అడవిని కొట్టి ఇల్ల స్థలాలుగా పంచమని అర్జీలిచ్చాడు. బద్మాష్ వీడు పట్టుకోండి. చూడండీ! నక్కి, నక్కి ఎలా చూస్తున్నాడో.. బహుశా వైరి పక్షం వారు పంపించి ఉంటారు.. మాయ మాటలు చెప్పి మన ఉద్యమాన్ని నీరు గార్చడానికి” అని అరిచిన వెంటనే.. ఓ తోడేళ్ల మంద నన్ను వెంటతరమడం మొదలు పెట్టింది.

నాకంతా అయోమయం, గందరగోళంగా ఉంది.. అయినా నా మనసులోని ఆలోచనలు వీటికెలా తెలిసాయి. సవాలక్ష ప్రశ్నలు..???

కానీ ఇప్పుడు నా తక్షణ కర్తవ్యం.. కాళ్లకు బుధ్ధి చెప్పడం.. ఇక లాభం లేదనుకుని ఆంజనేయ దండకం మొదలెట్టి.. సత్తువనంతా కూడ దీసుకుని వెనక్కి, ముందుకి మార్చి మార్చి చూస్తూ.. ఒకటే పరుగు లంకించాను. ఆ వేగంలోఎంత తమాయించుకున్నా.. ప్రయోజనం లేక ఎదురుగా ఉన్న ఓ ఎలక్ట్రికల్ స్థంభానికి పోయి గుద్దేశాను. “చచ్చానురా దేవుడా.. రక్షించండి, రక్షించండి” అని అరుస్తూనే ఉన్నాను.

ఎవరో భుజంపై తట్టినట్టినిపించి భారంగా కళ్లు తెరిచి చూస్తే మా ఆవిడ.. ఫోన్ చేతికిచ్చి “ఆ అద్దె ఇళ్ల ఏజెంట్.. ఇల్లేదో కుదిరందట.. మీతో మాట్లాడతాడంట” అని చెప్పి పోయింది. నాకైతే ఒంటరిగా భయం భయంగా చూస్తున్న హర్రర్ సినిమాకి శుభం కార్డు పడినట్టనిపించింది.

హమ్మయ్యా! ఇదంతా కలా, అంటే నా ఆర్తనాదాలు ఎవరికీ వినిపించలేదన్న మాట. బతికిపోయాము, లేకుంటే ఉన్న ఆ కాస్తా పరువుపోయేది అనుకుంటూ.. నా సిల్లీ కల నాలోనే పాతి పెట్టి.. అద్దె ఇంటి కోసం మళ్లీ పరుగు ప్రారంభించాను.