[శ్రీ మల్లాప్రగడ రామారావు రచించిన ‘అదా కథ’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
పోరగా, పోరగా వచ్చాడు మాధవరావు. ఏ దూరప్రాంతం నుంచో కాదు. తుని నుండి విశాఖపట్నం. గట్టిగా అనడానికి లేదు. ఎందుకంటే ఆ ఊరికి ఈ ఊరెంతో, ఈ ఊరికి ఆ ఊరూ అంతే దూరం అనగలడు.
ఇంద్రధనస్సు రంగులు లాగా ఏడుగురు స్నేహితులం. కళాశాలలో బీ.ఎస్సీ. చదివిన మూడేళ్లూ ఒక జట్టుగా గడిపాం. తర్వాత మామూలే. ఉద్యోగాలు దొరికి తలో దిక్కూ అయ్యాం. మొదట్లో ఎప్పుడైనా మాట్లాడుకునే వాళ్ళం. అప్పట్లో సొంత ఫోన్లు మాకెవరికీ లేవు మరి. తర్వాత అదీ లేదు. తొందరగానే వెళ్ళిపోయాడు సుధీర్. మిగిలిన వాళ్ళం కుదిరినప్పుడు పిల్లల పెళ్ళిళ్ళకి హాజరయ్యేవాళ్ళం.
ఐదేళ్లయింది స్వామీజీ అస్తమించి. అజిత్ ఉండడం భువనేశ్వర్‌లో. విశాఖపట్నంలో ఉన్న నేనూ, శర్మా, మరో రామారావు, ఎంతలేదన్నా ప్రతినెలా మొదటి వారంలో కలుసుకుంటాం. అప్పుడు ముగ్గురం విధిగా అజిత్‌తో, మాధవుడితో మాట్లాడుతాం. అజిత్ ఏడాది కోసారైనా విశాఖపట్నం వచ్చేవాడు. మాలో వాడే ధర్మరాజు. ఆరోగ్యం సహకరించక విశాఖ రావడం మానుకున్నాడు. ఇక మిగిలింది తునిలో ఉన్న మాధవరావు. “మేం ముగ్గురం తుని రావడం బదులు, నువ్వే విశాఖ రావచ్చు కదా” అని వాడి వెంట పడతాం మేం. మొత్తానికి ఎలాగైతేనేం నిన్న రాత్రి ఒక్కడూ దిగబడ్డాడు. ఉన్న ఒక్క కూతురుకూ భార్యను అప్పగించి.
ఇద్దరికీ ఉదయపు నడక అలవాటు. ఇవాళ లేస్తూనే, మా ఇంటికి దగ్గర్లో ఉండే బీచ్ రోడ్డు వేపు బయలుదేరాం. మంచి పౌరుల్లాగ రహదారికి ఎడమవైపే నడుస్తున్నాం.
త్రోవలో, మాలాగే నడుస్తున్న పరిచయస్థులు ఎదురైతే నమస్కరిస్తున్నాను.
ఆకుకూరలు అమ్మే అప్పారావు దుకాణం పక్క నుండి వెళ్తూ, నడుస్తుండగానే, మా చిరుదరహాససహిత నమస్కార, ప్రతి నమస్కారాలు జరిగాయి. “మాధవా! ఇతని దగ్గరే ప్రతి లక్ష్మివారం బచ్చలకూరో, తోటకూరో కొంటానురా” అన్నాను. పదగడుగులు వేస్తే పళ్ళ దుకాణం సూర్యనారాయణ. మళ్ళీ అవే పలకరింపులు.
“వారం వారం ఇతని దగ్గరే దానిమ్మపళ్ళు, ఆపిల్ పళ్ళు కొంటానురా” అన్నాను. ‘చెప్పక్కర్లేదు’ అన్నట్టు తలాడించాడు మాధవరావు.
ఇంక సముద్రతీరం చేరుతామనగా గురుమూర్తి క్షౌరశాల.
మమ్మల్ని చూడగానే చేస్తున్న పని ఆపి, రెండు చేతులా నమస్కరించాడు. నేనూ డిటో. కొంచెం ఆశ్చర్యంగా చూస్తున్న స్నేహితుడితో, “అలా చేయొద్దు. నీ కస్టమర్లకు ఇబ్బంది అంటే వినడురా”. అన్నాను.
ఇంకో పది నిమిషాలు నడిస్తే, కళ్ళెదుట కడలి. మేమెన్నో సాయంకాలాలు గడిపిన రామకృష్ణ మిషన్ బీచ్ కాదు. జోడిగుళ్ళపాలెం దగ్గరి సముద్రం.
రోడ్డు దాటి ఎదుటివైపు వెళ్లకుండా, దూరంగా కనబడుతున్న సముద్రాన్ని చూస్తూ, కాసేపు కబుర్లు చెప్పుకున్నాం.
రోడ్డు అడ్డంగా దాటి వెనక్కి వస్తుంటే, వెంకటరమణ కూరల దుకాణం. మా పరస్పర నమస్కారాలు ముగిసి, నేను నోరు విప్పేలోగానే “చెప్పొద్దు. మీకు కావలసిన కూరలు ఇక్కడే కొని పట్టుకెళ్తావు” అన్నాడు మాధవ. నవ్వొచ్చింది. “కొనడం వరకు నిజమేరా. కానీ కూరలు వారానికోసారి అతనే ఇంటికి తీసుకొస్తాడు” అన్నాను.
ముందుకు సాగేం. స్టూల్ మీద కూర్చుని, ఎదురుగా ఉన్న చెక్కబల్ల మీద పువ్వులుంచి అమ్ముతున్న పండుజుత్తు ముసలమ్మ మేం దగ్గరవుతుండగానే, ఒక చేత్తో నమస్కరించింది. నేనూ అదే చేసాను.
“ఈమె దగ్గర పూలు కొంటావ్. అంతేకదా” అన్నాడు వాడు. “లెక్క తప్పావు. ఆ అవసరం లేదు. ఇంటికి వెళ్ళాక నువ్వే చూద్దువు గాని మన పెరటితోటలో పుష్ప సంపద.” అన్నాను గర్వంగానే. వాడు ఏదో ఆలోచనలో పడ్డాడు. తేరుకుని “మరి ఈ ప్రణామాలు?” అడిగాడు.
“ఆమెకూ మనలాగే వయసు మీరింది. కొంచెం పెద్దేమో మనకంటే. చిన్న కొట్టు. బేరాలు తక్కువ. పలకరిస్తే, గుర్తించినట్టు ఉంటుందని.”
మొత్తానికి ఇల్లు చేరాం. మా స్నానపానాదులు ముగిసే వేళకి వచ్చేసారు శర్మా, రామారావు. కబుర్లు. కాఫీలు. భోజనాలు. మళ్ళీ కబుర్లు. టీలు. సాయంకాలం ఊరు మీద పడ్డాం.
మర్నాడు మళ్లీ ఉదయం నడకకి నేనూ, మాధవా.
అంతా నిన్నటిలాగే జరుగుతోంది. ఐతే, ఇల్లు దగ్గర పడుతుండగా, పేద్ద ప్లాస్టిక్ సంచీ ఒక భుజం మీద మోస్తూ సింహాచలం ఎదురొచ్చాడు. అందులో ఇంటింటికి తిరిగి కొనుక్కున్న పాత వార్తా పత్రికలు, పుస్తకాలు ఉంటాయి. విశాలంగా నవ్వుతూ రెండో చేతితో విష్ చేసాడు. నేను అదే చేసాను కాకపోతే చిన్న నవ్వుతో.
మాధవరావు ఉన్నచోటే కదలకుండా ఉండిపోయాడు. నేనూ ఆగక తప్ప‌లేదు.
“ఏంటి విషయం? నిన్నా చూసాను. అందర్నీ పలకరిస్తున్నావ్. నిన్నేమో ఆ బక్కపలచటి పెద్దాయన కొంచెం దూరాన కనబడగానే, ముఖం తిప్పుకొని వేరే వైపు చూసావ్‌. ఆయన మనల్ని దాటి వెళ్లే వరకు. ఇవాళేమో మాటల్లో పడి ఆయన దగ్గరయ్యే వరకు చూడకపోవడంతో నన్ను వదిలేసి, గభాల్న పక్క సందు వైపు అడుగులు వేసావు” అని నిలదీసాడు.
“చెప్తానురా. నీకు తెలుసు కదా. మన స్వచ్ఛంద సంస్థలో క్రొత్తవారిని చేర్చడానికి నేను పడే తాపత్రయం.” అని మొదలెట్టేను. “తెలియకేం. మేం ముగ్గురం సభ్యులుగా చేరేవరకు నువ్వు వదిలావా మమ్మల్ని. ఆ విషయం వదిలి, నేనడిగిన విషయం చెప్పు” అన్నాడు కొంచెం అసహనంగా.
“అదేరా. విను మరి. ఒక మిత్రుడు ద్వారా కొత్తగా ఈ పెద్ద మనిషి పరిచయం అయ్యారు. మనలాగే ప్రభుత్వ పింఛనుదారు. పెద్ద ఉద్యోగమే చేసారు. మన సంస్థ గురించి చెప్పాను. మనకున్నదాంట్లో కొంతయినా నలుగురితో పంచుకోవాలి తప్ప, అంతా వెనుకేసుకోవడం మన సంస్కృతి కాదనీ, ఆ విలువ వ్యాప్తికే మన సంస్థ ఏర్పడిందనీ వివరించాను. మొదటి సారి ‘చూద్దాం’తో సరిపెట్టారు. రెండోసారి ‘కొంచెం ఆలోచించనివ్వండి.’ అన్నారు. మూడోసారి నాకు అడిగే అవకాశం లేకుండా ఏదో పనున్నట్టు పక్క సందులోకి మళ్లారు. ఐదు నిమిషాలు నడక సాగించి తిరిగి చూస్తే, నా వెనకే వస్తున్నారు కొంత దూరం పాటిస్తూ. తర్వాత రెండు మూడు సార్లు అలాగే జరిగింది. ఆయన్ని శ్రమ పెట్టడం ఎందుకని ఇప్పుడు నేనే ఆ పని చేస్తున్నాను” అన్నాను.
“అదా కథ. నా బుర్ర పాడు చేసుకోకుండా నిన్ననే అడిగి ఉండవలసింది.” అన్నాడు మాధవ నవ్వుతూ.
