ఎన్నో తర్జన భర్జనల తరువాత లాయరుగారి అమ్మాయిని పెళ్ళిచూపులు చూడడానికే నిర్ణయించుకున్నాను. ఫోటోలో పిల్ల ఫర్వాలేదు. తెల్లగా బాగానే ఉంది. ఇంజనీరింగ్ చదువుకుని కాంపస్ సెలక్షన్ ద్వారా హైదరాబాదులో ఓ కంపెనీలో పనిచేస్తుంది. మా అబ్బాయి మదన్మోహన్ ప్రక్కన చూడడానికి బాగానే ఉంటుంది.
వాడూ కాంపస్ సెలక్షన్ ద్వారా బెంగుళూరులో.. ఓ ప్రముఖ కంపెనీలో అప్పుడే అయిదేళ్లుగా పని చేస్తున్నాడు. మెస్ భోజనం రుచించక అవస్థ పడుతున్నాడు. అందుకోసం అయినా అర్జంటుగా పెళ్ళి చేసెయ్యాలి.
ఆ అమ్మాయి పని చేసే కంపెనీ బెంగళూరులో ఉంటే, ట్రాన్స్‌ఫర్ పెట్టుకుంటుంది. లేకపోతే అక్కడికే వెళ్లి.. మరొకటి వెతుక్కుంటుంది. ఉద్యోగం ఓ పెద్ద విషయం కాదు ఇక్కడ. చిన్న కంపెనీలు ఆడపిల్లకి మెటర్నిటీ లీవు ఇవ్వడానికి ఆలోచిస్తున్నాయి. ప్రైవేటు ఉద్యోగాల మీద నమ్మకం పెట్టుకోవాల్సిన పనిలేదు.
ఎప్పుడు ఎలా కలిసిరావాలో.. అప్పుడు అలాగే కలిసివస్తుంది అనుకున్నా.. మన ప్రయత్నం మనం చెయ్యాలి కదా!
ఆరునెలలు క్రిందట వాడు.. అడగనే అడిగాడు “అమ్మా! నాకు పెళ్ళెప్పుడు చేస్తారు?” అని.
“అదేంరా! అలా అడుగుతున్నావ్” నవ్వాను.
“అంటే.. ఫారిన్ చాన్స్ తగిలే అవకాశం ఉంది. నేను బయటికి వెళితే.. మళ్ళీ మూడేళ్ళ వరకూ రాను కదా! అప్పటికి ఏజ్ బార్ అయిపోతుంది అని.. అడుగుతున్నాను”.
వాడి మాటలకు నవ్వు వచ్చింది. మగపిల్లాడు కాబట్టి, అడగగలిగాడు. అదే ఆడపిల్ల అయితే, అడుగుతుందా! అనుకుంటూ “అదే ప్రయత్నంలో ఉన్నాంరా! పిల్ల నచ్చాలి కదా!”
“అవుననుకో. మా ఫ్రెండ్ హుస్సేన్ ఉన్నాడు కదా! వాళ్ళ అన్నయ్య సివిల్స్‌లో సెలక్షన్ తెచ్చుకునేంతవరకూ పెళ్ళి చేసుకోనని కూర్చున్నాడు. అతనికి సివిల్స్ రాలేదు గానీ, ముప్పై నాలుగేళ్ళు వచ్చేసినాయ్. ఇప్పుడు ఏజ్ బార్ అయ్యింది. పెళ్ళవడం లేదు. వాళ్ళ అన్నయ్యకు పెళ్ళి అవ్వకపోతే.. వీడికి అవ్వదని, వీడు బెంగ పెట్టుకున్నాడు. నాకూ అలా అవ్వకూడదని .. అంటున్నాను”
“నీకు అంత పరిస్థితి రాదులే.. మాకున్న ఒక్కగానొక్క కొడుకువి, ఆ మాత్రం చూడలేమా. అన్నీ సక్రమంగానే జరుగుతాయి. అయినా నీకు ఇంకా ఇరవై ఆరేళ్ళు రాలేదు. అంత కంగారు పడాల్సిన పనేంలేదు” అంటూ నచ్చచెప్పి.. మళ్ళీ మేరేజ్ బ్యూరో అతన్ని పట్టుకున్నాను.
అతను.. చాలా సమయమే తీసుకుని.. ఈ సంబంధం చూపించాడు.
అమ్మాయి తండ్రి పిల్లాడి ఫోటో చూసి “వాళ్ళ పెద్దవాళ్ళు .. వప్పుకుంటే ఇప్పటికిప్పుడు ఓ ‘పది లక్షల చెక్కు’ రాసిచ్చేస్తాను” అన్నాడట.
నా కొడుకు వాళ్ళకి అంత నచ్చినందుకు సంతోషపడినా, అమ్మాయిని చూడకుండా ముందుకు వెళ్ళదలుచుకోలేదు.
ముందుగా మేము చూసి వచ్చి అమ్మాయి బాగుందనుకుంటే.. అప్పుడు అబ్బాయిని తీసుకు వెళ్ళాలన్నది నా ఆలోచన. ఆ మాటే బ్యూరో అతనితో అంటే “మీరొకసారి చూడడం, అబ్బాయి మరొకసారి చూడడం అంత బాగుండదేమోనమ్మా! అన్నిసార్లు అమ్మాయిని తయారుచేసి కూర్చోబెట్టడానికి.. ఇప్పుడెవరూ ఇష్టపడడం లేదు. ఇన్నిసార్లు వచ్చి వెళ్లి.. చివరికి నచ్చలేదంటే, ఆడపిల్ల వాళ్ళకి పరువు తక్కువ కదా”
“అయినా.. అమ్మాయిని నేను స్వయంగా చూసాను, చాలా బాగుంటుంది. అబ్బాయికి ఇప్పుడు వీలు కాకపోతే, సంక్రాంతికి వస్తాడేమో కనుక్కోండి. అమ్మాయి అప్పుడూ కూడా వస్తుంది హైదరాబాదు దగ్గరే కదా! ఇద్దరికీ అది అనువైన సమయం. ఇంకా చెప్పాలంటే.. ఇద్దరికీ తగిన జోడీ కూడా” పక్కాగా చెప్పాడు.
“మా అబ్బాయి ఎవరికైనా నచ్చుతాడండి. మాకే అమ్మాయి నచ్చాలి. నాకు నచ్చితే అబ్బాయికీ నచ్చినట్లే” చెప్పాను అంతే ధీటుగా, ముందే పిల్లాడిని తీసుకువెళ్ళడం ఇష్టంలేక.
ఎందుకు ఇష్టం లేదూ అంటే, ఇదమిద్దంగా.. ఇదీ కారణం అంటే చెప్పలేను గానీ.. నాకు నచ్చితే, అందరికీ నచ్చితీరుతుంది. అది మాత్రం నిజం.
ముందే ఓసారి.. ఇరుపక్షాల పెద్దలూ కలిసి మాట్లాడుకుంటే సుహృద్భావ వాతావరణం ఏర్పడి, అన్నీ అనుకూలంగా ఉంటే, అబ్బాయినీ, అమ్మాయిని చూపించవచ్చు. లేదంటే, అంతటితో ముగిసిపోతుంది.. పిల్లల మనసులు నొచ్చుకోకుండా అని నా అభిప్రాయం.
అలా కాకుండా, అటు ఆడపిల్ల వాళ్ళూ.. ఇటు మగపిల్లాడి వాళ్ళూ ఒకేసారి కలుసుకోవడం.. అవతలి వాళ్ళ గురించి సరిగ్గా తెలిసీ.. తెలియకుండానే, హడావుడిగా మాట్లాడేసుకోవడం, తొందరపాటు నిర్ణయాలు తీసుకోవడం.. నాకు బాగా అనిపించలేదు. అందునా బ్యూరో వాళ్ళు తీసుకొచ్చే సంబందాలు ఒకటికి రెండుసార్లు సరి చూసుకోవాలి.
“అవును. ఎన్నిసార్లు.. వాళ్లయినా పిల్లని చూపిస్తారు. అందరం కలిసి వెళ్ళడమే బాగుంటుంది” మేరేజ్ బ్యూరో అతన్ని సమర్ధించారు మా అయన. నేను అవునంటే, ఆయన కాదనే రకం.
అయినా నేను చెప్పాల్సింది చెప్పినా.. వాళ్ళిద్దరూ నా మాట పడనివ్వలేదు.
“సరే! అబ్బాయి సంక్రాంతికి ఎలాగూ వస్తాడు. సంక్రాంతి పండుగ ఈరోజుకి.. నెలరోజులు ఉంది. టైము పాడవడం అంటే ఇదే. వాళ్ళు అన్నట్లే అబ్బాయితోనే వస్తాం. అమ్మాయిని కూడా ఆ టైముకి వచ్చేలా చెయ్యండి” చెప్పాను అయిష్టంగానే.
***
రోజులు లెక్కపెట్టుకుంటూ ఎదురు చూసి, ఎదురుచూసి..
ఊరిలో ఉన్న సంబంధాన్ని.. వాళ్ళు పెట్టిన ముహుర్తానికే, కనుమ పండుగ .. మరుసటి రోజు వెళ్లి .. చూడడానికి నిర్ణయించుకున్నాం. వాళ్ళు చెప్పినట్లే, బస్టాండు దగ్గర, రెండవ మలుపులో కారు ఆపుచేసుకుని.. ఆ లాయరుగారికి ఫోన్ చేసాం ‘వచ్చేసాం సుమా’ అన్నట్లు.
రెండు నిముషాల తరువాత ఓ టీనేజ్ అబ్బాయి వచ్చి ‘ఫలానా వాళ్ళ అబ్బాయిగా’ తన్ను తాను పరిచయం చేసుకుని ఇంటికి తీసుకువెళ్ళాడు. ఆ అబ్బాయి చాలా మాములుగా, వెడల్పు ముక్కుతో .. ఆ ముఖంలో అందం ఏమైనా ఉంటే, అది ముక్కే చెడగొట్టింది అనిపించేలా ఉన్నాడు. లాయరుగారు ఎదురొచ్చారు. ఆ తరువాత ఇంట్లో ఆడవాళ్ళు ఎదురొచ్చి ఆహ్వానించారు.
వాళ్ళది చాలా చిన్న ‘అద్దె ఇల్లు’, మూడు గదుల వరుస పోర్షను. పదేళ్ళ క్రిందట వాళ్ళ పల్లెటూరి నుంచి వచ్చి, ఆ ఇంటిలో దిగారట. అప్పటి నుంచీ అందులోనే ఉండిపోయారు. టౌనులో అద్దెలు ఎక్కువగానే ఉంటాయి. అందుకని ఇరుకు సామ్రాజ్యానికే అలవాటు పడ్డారు.
కటకటాలతో ఉన్న వీధి గదిలో కూర్చో బెట్టారు మమ్మల్ని.
పెళ్ళిచూపులు కొత్త, మాతో పాటు బలగం ఉండాలి కదా! అని, మా ఆడపడుచు నీలవేణిని కూడా రమ్మన్నాం. పిలిచినందుకు కష్టపడి ‘రాజమండ్రి’ నుంచి వచ్చింది. అప్పుడే బస్టాండులో దిగిన ఆమెను పికప్ చేసుకుని మరీ వచ్చాం.
మద్యగదిలో అమ్మాయి ముస్తాబు అవుతుంది. అదే ఆ ఇంటి బెడ్ రూము. చివరిది వంట గది. వచ్చిన మా నలుగురికే కూర్చోవడానికి ఆ గది చాలలేదు. పెళ్ళయితే పిల్లాడు వచ్చి ఎక్కడ ఉంటాడు? అనిపించేలా!
మా ఆయనా, లాయరుగారు ఇంకా వచ్చిన ఒకళ్ళిద్దరు పెద్దలూ.. ఆరుబయటే కాంపౌండులో కూర్చుని మాట్లాడుకుంటున్నారు. ప్రక్క పోర్షన్ తాళంలో ఉంది. ఆ ఇంటి ముందు స్థలాన్ని కూడా.. వీళ్ళు ఉపయోగించుకున్నారు.
లాయరుగారు అప్పుడే పెట్టుపోతలు గురించి మాట్లాడుతున్నారు. “లాంచనాలతో పాటు, అమ్మాయికి పది తులాల బంగారం పెడతాం” అని.
కతికితే, అతకదన్న సామెత ఉన్నా.. వాళ్ళు మా కోసమే చేసిన ‘నేతి’ మినప సున్ని ఉండల మాధుర్యాన్ని.. ఆస్వాదిస్తూ ఎదురుగా కూర్చున్న లాయరుగారినే పరిశీలించాను. అతని ముక్కు సన్నగా కోసుగా ఉండి, అతని ముఖానికి అందం తెచ్చింది.
వాళ్ళకున్న ఇద్దరి అబ్బాయిల్లోనూ ఆ అందం కనిపించలేదు. కాస్సేపటికి… అమ్మాయిని మా గదిలోకి తీసుకొచ్చి కూర్చోబెట్టారు. ఫర్వాలేదు బాగానే ఉంది.
తలంటు పోసుకున్న పొడవాటి జడతో.. రెండు రకాల స్టెప్ గొలుసులతో నడిచొచ్చిన లక్ష్మిదేవిలా కళకళ లాడింది.
మా మదన్‌తో ఇట్టే కలిసిపోయి మాట్లాడేసింది. ఉద్యోగం చేస్తుంది కదా! జంకూ గొంకూ లేదు. వాళ్ళిద్దరూ , వాళ్ళ వాళ్ళ కంపెనీ విషయాలు మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఏవైతే ఏమిటి?.. పెళ్ళిచూపుల్లో ఫ్రీగా మాట్లాడుకోవడమే ముఖ్యం.
వాళ్ళిద్దరికీ కాస్త ప్రైవసీ కల్పించాలని, నేనూ, మా నీలవేణి మద్య గదిలోకి వెళ్లి .. ఇంట్లో ఆడవాళ్ళతో కబుర్లలో పడ్డాం. కాస్సేపటిలోనే దగ్గరితనం వచ్చేసి, మరిన్ని విషయాలు ముందుకెళ్ళిపోయాం.
అప్పుడు అన్నది పెళ్ళికూతురు తల్లి .. గది చాలకుండా నిలబడి ఉన్న జనాల్ని చూపిస్తూ ” మాకు అందరూ అయిన వాళ్ళేనండీ.. మేనమామ కొడుకునే ఇచ్చి చేసారు నాకు” అంటూ.
ఆమె చెప్పింది అర్ధం చేసుకోవడానికి ‘కొద్దిగా’ టైము పట్టింది నాకు. అంతే..
లోలోన ఆశ్చర్య పోతూ, బయటగదిలో ఉన్న అమ్మాయిని తలుపు వారగా .. మళ్ళీ ఓసారి చూసాను. ఎదురుగా చూసినప్పుడు బాగానే ఉన్నా, సైడు నుంచి చూస్తే ఈ అమ్మాయికీ.. ముక్కు పొట్టిగా ముఖానికి అంటుకు పోయినట్లు కనిపించింది.
ఫోటో.. క్లోజ్ అప్లో చూసినప్పుడు.. కనిపించిన ‘ఏదో’ తేడా ఇదన్న మాట. నాలో అప్పటి వరకూ ఉన్న సందేహనికి సమాధానం దొరికినట్లయ్యింది.
వచ్చేస్తుంటే పెళ్ళికూతురు మా ఇద్దరి కాళ్ళకు దండం పెట్టింది, అప్పుడే వరుస అయిపోయినట్లు.
ఆ పిల్ల ‘వినయానికి’ మనసు కరిగి… గుండె గొంతుకలోకి వచ్చినట్లయ్యింది. “లేమ్మా” అంటూ లేపి, “వెళ్ళిన తరువాత ఫోన్ చేస్తాం. మా ఇంటికీ వద్దురు గాని” చెప్పాను లాయరుగారికి.
ఆ మాట మనస్పూర్తిగానే చెప్పాను ఆ నిముషంలో. ఎందుకంటే వాళ్ళ మర్యాద అంతగా సంతోషపెట్టింది మమ్మల్ని.
***
ఆ ఇంటి నుంచి బయటపడగానే.. కళ్ళ ముందు ఆ సీన్ తొలగిపోయింది.
నా అసలు ప్రపంచం నాకు కనబడింది. నాలో ఏదో అలజడి. అందరం కట్ట కట్టుకుని వెళ్ళడం ఎలా నచ్చలేదో! అలాగే అయ్యింది. నెలరోజులుగా ఎదురుచూసిన సంబంధం.. ఎదురొచ్చింది.
కారు దిగబోతూ ఉండగా వైజాగ్‌లో ఉన్న నాన్నగారి దగ్గర నుంచి ఫోను “పెళ్ళిచూపులకు వెళతానన్నారు. వెళ్ళరా! ఏమైంది” అని.
“వెళ్ళాం. అమ్మాయి బాగానే ఉన్నా.. ఆ ఇంట్లో పెద్దవాళ్ళది.. మేనరికం. పిల్లలందరివీ పొట్టిముక్కులు. ఈ పిల్లకీ అంతే, అంత సంతోషంగా లేదు నాకు” చెప్పాను.
“అయ్యో! సరే! మంచి సంబంధం అనుకుంటేనే ముందుకెళ్ళండి. లేకపోతే ఇంకోటి చూసుకోవచ్చు” సలహా ఇచ్చారు నాన్నగారు.
ఫోన్లోనే నా మాటలు విన్న ఆయన “ఏం? నీకు పిల్ల ఎందుకు నచ్చలేదు. బాగానే ఉంది కదా! దేనికో దానికి వంక పెడతావ్” అన్నారు కోపంగా.
మనసంతా చికాకుగా ఉండి.. అప్పుడే మాట్లాడలేక మౌనం వహించాను.
ఫోన్ క్లోజ్ చెయ్యడంతో నీలవేణి “వదినా! ఈ ఊరిలో ‘రాజ్ జువెలర్స్’ అనే షాపు ఉందట కదా! మా అపార్టుమెంటులో ఒకావిడ వాళ్లయనకి బ్రాస్లెట్ ఒకటి, అందులోనే కొనుక్కొచ్చింది. నేనూ అలాంటిదే కొనాలనుకుంటున్నాను. తోడు రావా! వెళదాం” అడిగింది బ్రతిమాలుతున్నట్లు.
అప్పటికి సాయంత్రం నాలుగే అయ్యింది.
రాత్రి వంటకి ఇంకా చాలా సమయం ఉంది. తెల్లవారి వెళ్ళిపోయే ఆడపడుచు కోరికని కాదనడం ఎందుకని.. మళ్ళీ నాకూ రేపటి నుంచి ఆఫీసు. మరో పావు గంటలోనే నేనూ, నీలవేణీ దేవాలయం వీధిలో ఉన్న జువెలరీ షాపుకి బయలుదేరాం.
***
అరగంట టైములో ‘రాజ్ జువెలర్స్’ లో ఉన్న అన్ని బ్రాస్లెట్లూ చూసేసింది.
ఏ మోడల్ చూపించినా “ఈ చేత ఇలా కాకుండా వెడల్పుగా ఉంటే, బాగుండును. ఈ డిజైను ఇంకాస్త, సన్నగా ఉంటే, బాగుండును. బ్రాస్లెట్ చివరన ఒక చిన్న బిళ్ళలా ఉండి, దాని మీద ఇరవై అయిదు అన్న అంకె, వ్రాసి ఉంటే.. మా పెళ్ళయి ఇరవై అయిదేళ్ళు అయినందుకు గుర్తుగా.. ఆయనకు ప్రజంటు చేసి ఉండే దాన్ని” అంటూ షాపు అంతా పరికించి చూసింది.
“అలాంటి మోడల్స్ మగవారికి రావు, మేడం” చెప్పాడు షాపతను. అక్కడికి దగ్గరలో ఉన్న మరో షాపుకి వెళ్ళాం.
అక్కడా ఇదే పరిస్థితి. ఇంకా కొసమెరుపు ఏమిటంటే.. అసలు వస్తువు కొనేంత డబ్బు వేసుకు రాలేదని, నచ్చితే.. మళ్ళీ వచ్చి కొనుక్కోవచ్చని.. ఆలోచన అట. తెలివితేటలు అంటే ఆమెవే మరి. డబ్బు లేనప్పుడు నా టైము తగలెట్టడం ఎందుకు?
వెయ్యో, రెండు వేలో తక్కువపడితే వెయ్యగలనే గాని, ఉద్యోగంలో ఉన్నందుకు.. యాభైవేల పెట్టుబడి పెట్టేయ్యలేను కదా! అసలే.. మనసు బాగుండక నేను అవస్థ పడుతుంటే .. ఈ ట్విస్టు.
మెల్లగా ఇంటికి బయలుదేరదీసాను.
***
ఇంటికి రాగానే పెళ్ళి విషయమే చర్చ.
నా నిర్ణయం, మా ఆయనకు గానీ, ఆడపడుచు నీలవేణికి గానీ నచ్చలేదు. “అమ్మాయి బాగుంది. నాకు నచ్చింది. ఈ సంబంధమే ఖాయం చేద్దాం” అన్నారాయన పట్టుదలగా.
పిల్లవాడు ఏమి తేల్చుకోకుండా ఉన్నాడు. “ఏరా” అంటే..
“ఏమో నాకు తెలీడం లేదు” అన్నాడు.
“అమ్మాయి బాగానే ఉంది. బ్యూటీపార్లర్‌కి వెళ్ళలేదు. మేకప్ లేదు. నాచురల్‌గా ఉంది. అదే మా ఊరిలో అయితేనా, నిండా మేకప్ తోవస్తారు” చెప్పింది నీలవేణి.
అలా వాళ్ళిద్దరూ మద్దతు ప్రకటించినా, నేను చెప్పాల్సింది చెప్పాను.
“అమ్మాయి ఫర్వాలేదు. ఆ తల్లితండ్రులది మేనరికం అని తెలిసిన తరువాతే, నా నిర్ణయం మారిపోయింది. మేనరికాలు సైన్స్ రీత్యా అంత మంచివి కాదన్న విషయం తెలిసిందే. వంశపారంపర్యంగా కొన్ని లక్షణాలు తల్లితండ్రులు నుంచి పిల్లలకి వస్తూ ఉంటాయి.”
“అలా ఆవిడ.. మాములు ముక్కు, అతని కోసు ముక్కూ కలిసి.. పిల్లలందరికీ తప్పడ ముక్కులు వచ్చాయి. అలాంటి పిల్లని మనింటికి తెచ్చుకుంటే.. పుట్టే మనవలు తప్పడ ముక్కులతోనే పుడతారు. కోడలు నలుపైతే.. కులమంతా నలుపే అవుతుందట. అందుకని, ఈ సంబంధం ఎంత మాత్రమూ వద్దు” ఖచ్చితంగా చెప్పాను.
నా మాటలకి ఆయన తగ్గినా..
నీలవేణి మాత్రం తన ప్రయత్నంలోనే ఉంది. “ఇలా చిన్న చిన్న విషయాలకి పట్టించుకుంటే సంబంధాలు కుదరడం కష్టం” తనకీ పెద్దరికం ఇచ్చాం మరి.
“ఇది కాకపోతే, ఇంకోటి.. ప్రయత్నిస్తే దొరక్కపోతుందా? మనకి ఈ విషయం ముందుగా తెలిసింది కాబట్టి, జాగ్రత్త పడాలనుకుంటున్నాం. తెలియకపోతే, చేసేది ఏమీ లేదు”
తనకి అర్థం అవడం కోసం “అయినా నువ్విప్పుడు బ్రాస్లెట్ కొనాలని వెళ్ళావ్. రెండు షాపులు తిరిగినా ఒక్కటీ నచ్చలేదు. ఏదైతే, ఏమిటి? అంతా బంగారమే కదా! పూర్తిగా ఎల్లో మెటల్.. వట్టి బంగారం ఏ డిజైను అయితే ఏమిటి? కొనగాలిగావా? ఏదీ నీకు నచ్చలేదు కదా! ఇదీ అంతే’ చెప్పాను వివరణగా.
దాంతో అన్నాచెల్లెళ్ళు ఇద్దరికీ మరో మాట రాలేదు. రెండు రోజుల తరువాత.. మధ్యవర్తి ద్వారా విషయం తెలుసుకున్న —
లాయరిగారి నుంచి ఫోను “అమ్మా! మమ్మల్ని.. మీ ఇంటికి కూడా రమ్మన్నారు కదమ్మా. ఇంతలోనే అలా అనేసారేమిటి? అయినా ఓ సిట్టింగు వేసుకుందాం. ఆఫరింగు ఇంకా కావాలన్నా మాట్లాడుకుందాం” అతని గొంతు చాలా బాధగా పలికింది.
అందుకు నా గుండె విలవిలలాడింది.
వెనుక మాటలేవీ రానివ్వకుండా “మీ అమ్మాయి బాగుండలేదని కాదు. మా అబ్బాయికి ఇంకాస్త బాగుండే… అమ్మాయి చూడాలనుకుంటున్నాం” అంటూ మగపిల్లాడి తల్లి నైనా, మనసు చిక్కబట్టుకుని చెప్పాల్సి వచ్చింది.
***
ఇది జరిగిన పదిహేను రోజులకు..
స్వంత ఊరిలో ఉన్న శివరాజు మామయ్య మాటలు.. నా ఆలోచనలకు ఊపిరి పోసాయి.
“అమ్మా! మా అక్క అత్తవారిది .. అమలాపురం ప్రక్కన చిన్న పల్లెటూరు. అక్కడ ఓ సంబంధం ఉంది. నాకు చిన్నప్పటి నుంచీ తెలిసిన అమ్మాయే. ఇంజనీరింగ్ చదువుతూ ఉంది. చివరి సంవత్సరం. మన అబ్బాయికైతే బాగుంటుంది. మీరు వచ్చి చూసుకుంటే ముందుకు వెళ్ళొచ్చు” అని.
అంతా విన్న ఆయన “వద్దు. ఆ అమ్మాయికి ఉద్యోగం లేదు” అన్నారు.
“ఉద్యోగం చేసే అమ్మాయి అయినా, మన పిల్లాడి దగ్గరకు వెళ్ళాలంటే, దాన్ని వదులుకుని వెళ్ళాల్సిందే. కాబట్టి, మా మామయ్య కోసం అయినా.. మనం వెళ్లి చూస్తున్నాం. ఈ ఆదివారం” చెప్పాను.
***
రెండవసారి కావడంతో.. ఏ టెన్షనూ లేకుండానే ఇద్దరమే బయలుదేరి వెళ్ళాం. షరా మాములే ఆడపెళ్ళి వారి ఇల్లు సందడి సందడిగా ఉంది. ఎవరెవరో హడావుడిగా ఇంట్లోకీ, బయటకీ తిరుగుతున్నారు.
అలా తిరుగుతున్న వాళ్ళలో ఓ అబ్బాయిని చూపిస్తూ “అడుగో! ఆ వెళ్ళే అబ్బాయే.. పెళ్ళికూతురి తమ్ముడు” చెప్పారు మా మామయ్య తరుపు బంధువులు.
ఆ అబ్బాయిని ఆసక్తిగా గమనించాను. ఆ అబ్బాయి ముక్కు ఎలా ఉందా?’ అని.
నిటారుగా, సూది వాటంగా సన్నగా పొడుగ్గా ఉంది. సంతోషం వేసింది. ఇక అమ్మాయిని చూస్తే మనసే నిండిపోయింది.
చక్కటి ముఖ కవళికలు, అందమైన ముక్కు, పైగా మామయ్య తరుపు దగ్గరి వాళ్ళ అమ్మాయి. అంటే, దగ్గరి వాళ్ళ అమ్మాయే! ఇక వెనుకా ముందూ చూడలేదు. పల్లెటూరి సంబంధం అయినా.. బ్యూరో వాళ్ళు చూపించే వాటి కన్నా వెయ్యి రెట్లు నయం.
మా మదన్ ఫోటోలు ఇచ్చి వచ్చాం. ఈ అమ్మాయికి ఇంకా ఫోటోలు తీయించలేదు. “తీయించి పంపుతాం” అన్నాడు పెళ్ళికూతురి తండ్రి.
ఆ రాత్రి మా అబ్బాయికి ఫోన్ చేస్తూ అన్నా “ఒరేయ్! నేను ఈ అమ్మాయికి ఫిక్స్ అయిపోయానురా” అని. మగ పిల్లాడి పెళ్ళి అయినా.. సంవత్సరంగా పడుతున్న టెన్షనుకి తెర దించేలా.
ఆ తరువాత కధ ఇంకా చెప్పాలంటారా!
పది రోజుల్లోనే మా అబ్బాయి మదన్మోహన్ బెంగుళూరు నుంచి రావడం.. పెళ్ళి ఫిక్స్ చేసేసుకోవడం జరిగిపోయాయి. కక్కొచ్చినా.. కళ్యాణం వచ్చినా ఆగదంటారు.
నిజమే కదా!
